Lekha Books

பாண்டியாற்றுக்காரர்கள் குளத்தைக் கடந்து குறுக்குப் பாதையில் இறங்கி நடந்தார்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தீப்பந்தங்களின் வெளிச்சம் மறைந்து காணாமல் போனது.

அடுத்த சில நிமிடங்களில் வானம் வெளுத்தது. குளிர் காற்று வீசத் தொடங்கியது. அன்றைய திருவிழா முடிந்து, கண்களில் உறக்கம் குடிகொள்ள மக்கள் தங்கள் வீடுகளைத் தேடிப் போனார்கள்.

5

எப்போதும் எறும்புக் கூட்டைப்போல படு சுறுசுறுப்புடன் இருக்கும் தம்புரானின் மாளிகை சாவு வீடுபோல உயிரோட்டமே இல்லாமல் இருந்தது. பாருக்குட்டித் தம்புராட்டி சாப்பிட்டு நான்கு நாட்கள் ஆகிவிட்டன. வீட்டு வேலைக்காரர்களும் மற்றவர்களும் இங்குமங்குமாய் நடந்துக்கொண்டிருந்தாலும் யாரும் ஒரு வார்த்தைக்கூட வாய் திறந்து பேசுவதில்லை. எல்லார் முகத்திலும் எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரி கவலை தெரிந்தது. ஊர்க்காரர்கள் வருவதும் போவதுமாய் இருந்தனர்.

"நாமும் ஒருமுறை போய் பார்ப்போம்!''

ராமன் செட்டி சொன்னான்:

"நீங்க போங்க. நான் வரல...''

"என்ன இருந்தாலும் நம்ம தம்புரான் இல்லியா?''

லட்சுமி அதற்கு பதில் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. செட்டியைப் பொறுத்தவரை அவனுடைய மனதில் தம்புரானைப் பற்றி வெறுப்பு ஒன்றும் இல்லை. பழமைவாதியாகவும், பிடிவாதக்காரராகவும் இருந்தாலும், ஊர்மீதும் ஊர் மக்கள்மீதும் பாசம் கொண்ட மனிதராயிற்றே தம்புரான்! அவர் திடீரென்று காணாமல் போனது ஊரையே பரபரப்பில் ஆழ்த்திவிட்டது. ஊரே அந்தக் கவலையில் மூழ்கிப் போய் இருந்தது. நிச்சயம் தம்புரானின் வீடுதேடிச் சென்று அங்குள்ளவர்களிடம் மரியாதை நிமித்தமாக விசாரிப்பது என்பது ஒவ்வொருவரின் கடமை என்பதையும் செட்டி நன்கு உணர்ந்தே இருந்தான்.

செட்டி நீலநிற சட்டையை எடுத்து அணிந்தான். அதற்குமேல் லட்சுமியுடன் பேசிக்கொண்டிருக்க அவனுக்கு நேரமில்லை. திருவிழாவை ஒட்டி போடப்பட்டிருந்த சந்தையில் மும்முரமாக வியாபாரம் நடந்துகொண்டிருந்தது. முதல்நாள் கிட்டத்தட்ட முன்னூறு வேஷ்டிகள் விற்பனை ஆயின. எண்ணெய் தயாரிக்கும் தொழிலை நிறுத்திவிட்டு வேஷ்டிகள் விற்பனை செய்யும் வியாபாரம் தொடங்கியது ஒருவிதத்தில் செட்டிக்கு நல்லதாகவே அமைந்துவிட்டது. இந்த வருடம் குடகில் இருந்து வரும் பக்தர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்திருந்தது. ஒவ்வொரு குடகுக்காரனும் மூன்றோ நான்கோ வேஷ்டிகளை விலைக்கு வாங்கினார்கள்.

"கொஞ்சம் நில்லுங்க... நானும் வர்றேன்.''

செட்டிச்சியின் மனம் மாறிவிட்டது. அவள் யாருக்கும் தெரியாமல் தம்புரான் உடுத்தியிருந்த துணியை கல்லிசேரி ஆற்றில் கொண்டுபோய் வீசி எறிந்துவிட்டு வந்திருந்தாள்.

"கன்னத்துல இன்னும் கொஞ்சம் பவுடர் போடணும்.''

"நான் என்ன கல்யாணத்திற்கா போறேன்!''

அவளுடன் நடப்பது என்றால் செட்டிக்கு என்றுமே திருமணம் மாதிரிதான். அவர்கள் இருவரும் தம்புரானின் மாளிகையை நோக்கிப் புறப்பட்டார்கள். உச்சி வெயிலில் செட்டியின் காதுகளில் இருந்த பொன் கடுக்கன் மின்னியது.

திருவிழாக் காலமாக இருந்தாலும் ஊரில் மகிழ்ச்சியே இல்லாமல்தான் இருந்தது. திருவிழாவை ஒட்டி அடிக்கப்படும் செண்டை ஒலிகூட சோகம் கலந்ததாகவே ஒலித்தது.

"சொல்லப்போனால், சின்னப் பிள்ளைங்கதான் காணாமப் போவாங்க. இப்போ பார்த்தால் வயசானவங்ககூட காணாமப் போறாங்க ம்... எல்லாம் கலிகாலம்!''

மாளிகையில் இருந்து திரும்பி வந்துகொண்டிருந்த சோயி வாத்தியார் சொன்னார்.

திருவிழாவை ஒட்டி மூடப்பட்டிருந்த பள்ளிக்கூடத்தில் பக்தர்கள் வந்து தங்கி இருந்தார்கள்.

"தம்புரானைப் பற்றி ஏதாவது தகவல் கிடைச்சதா வாத்தியாரே?''

"டேய் செட்டி... நீ சரியான வாத்துடா... என்னத்த தகவல் கிடைக்க? தம்புரான் நிச்சயம் உயிரோட இருக்க வாய்ப்பு இல்ல. அதுமட்டும் நிச்சயம்!''

வாத்தியார் நடந்துபோனார்.

"காற்று வாங்க நடந்து போறப்போ, இருட்டுல கால் தடுமாறி ஆற்றுல விழுந்திருப்பாரு. தண்ணி தம்புரானை இழுத்துட்டுப் போயிருக்கும்!''

செட்டி, யாரிடம் என்றில்லாமல் அவனாகவே சொன்னான்.

பாருக்குட்டி தம்புராட்டி ஒரு பழமையான கட்டிலில் படுத்துக் கிடந்தாள். ஏற்கெனவே சற்று நிறம் குறைந்த அவளின் முகம், அதிகமாக அழுததால் மேலும் இருண்டு போயிருந்தது.

"அம்மா... கொஞ்சம் கஞ்சித்தண்ணி குடிங்க. இப்படியே படுத்துக் கிடந்தா எப்படி?''

ஜானகி அருகில் வந்து நின்று சொன்னாள்.

"உங்கப்பா வரட்டும்!''

"அப்பா வராம எங்கே போகப் போறாரு? முதல்ல நீங்க கொஞ்சம் கஞ்சி குடிங்க...''

அவள் கிண்ணத்தில் சூடான கஞ்சியை ஊற்றி, தாயின் அருகில் வைத்தாள்.

"உங்கப்பா எங்கே போயிருப்பார்னு நினைச்சு நினைச்சு எனக்கு பைத்தியமே பிடிச்சுப்போச்சு!''

தம்புராட்டி கண்ணில் இருந்து வந்த நீரைத் துடைத்தாள்.

"அம்மா... இப்படி எதுவும் குடிக்காமல், சாப்பிடாமல் படுத்துக் கிடந்தால் உடல் என்ன ஆகுறது?''

"அப்படி உடலுக்கு ஏதாவது வர்றதா இருந்தால் வரட்டும். நான் இனிமேல் எதற்காக வாழணும்?''

"அப்பாவுக்கு என்ன ஆச்சுன்னு நம்ம யாருக்காவது தெரியுமா? உண்மை தெரியிறது வரை மனசை அமைதிப்படுத்திக்கிட்டு சும்மா இருங்கம்மா.''

தம்புரானைத் தேடி நாலா பக்கமும் ஆட்கள் சென்றார்கள். உத்தமன் நம்பியார் பட்டணத்திற்குச் சென்று போலீஸில் தம்புரான் காணாமல் போன விஷயத்தைப் புகாராக எழுதிக் கொடுத்தான். கல்லிசேரிக்குள் போலீஸ் தலையே தெரியக்கூடாது என்பதில் மிகவும் கறாராக இருந்தார் தம்புரான். தன் ஊரில் நீதியையும், சட்டத்தையும் செயல் வடிவில் நிலைநாட்ட தான் மட்டுமே போதும் என்ற கொள்கையைக் கொண்டிருந்தார் அவர். கடைசியில் அதே தம்புரானைக் காணவில்லை என்று போலீஸ் ஊருக்குள் வரவேண்டிய நிலை. உண்மையிலேயே இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழ்நிலை வந்ததற்காக போலீஸ் சந்தோஷப்பட்டது. தம்புரான் விஷயமாக விசாரிக்கிறோம் என்று கண்ணில் கண்டவர்களை எல்லாம் அவர்கள் ஊர் முழுக்க விசாரித்தார்கள்.

குஞ்ஞிகிருஷ்ணன் தம்புரானின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் உறவினர்களும் பல ஊர்களிலும் சிதறிக் கிடந்தார்கள். தம்புரான் காணாமல்போன செய்தியைக் கேள்விப்பட்டு அவர்கள் படகிலும் பல்லக்கிலுமாய் கல்லிசேரியைத் தேடி வந்தார்கள். அவர்களில் சிலர் இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு திருவிழா கொண்டாட்டங்களைக் கண்டு களித்தார்கள். அப்படியே திருவிழாச் சந்தைக்குள் நுழைந்து கல்லிசேரி வேஷ்டிகள் வாங்கவும் செய்தார்கள். இதன்மூலம் ராமன் செட்டிக்கு நல்ல லாபம் கிடைத்தது.

திருவிழா கிட்டத்தட்ட முடிவடையும் கட்டத்திற்கு வந்தது. இன்றுதான் திருவிழாவின் கடைசிநாள். கல்லிசேரி பக்தர்களால் நிரம்பி வழிந்தது. குடகில் இருந்து வந்தவர்கள் பள்ளிக்கூடத்தில் குளியலும், ஓய்வுமாக இருந்தார்கள்.

வத்சலா இதுவரை திருவிழா நடக்கும் திசைப்பக்கமே போகவில்லை. சந்தைக்குப் போய் வளையல்களும், பவுடரும், ரிப்பன்களும், முடிப்பின்களும், வேறு சில பொருட்களும் வாங்க வேண்டும் என்று அவள் காசு சேர்த்து வைத்திருந்தாள். அவள் என்னவெல்லாமோ கற்பனை பண்ணி வைத்திருந்தாள். தன்னைப் பெண் பார்க்க வந்த சங்கரன் கூச்ச சுபாவம் உடையவனாகத் தோன்றினாலும், அவனை அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது.