Lekha Books

குடுமிக்கார சந்து நாயர் எல்லாரையும் அழைத்துக்கொண்டு ஜீப்பில் ஏறியபோது உண்மையிலேயே மனம் நொந்து போனாள் வத்சலா. திருவிழா பார்க்கப் போனாலாவது எல்லா கவலைகளையும் மறக்கலாம் என்று பார்த்தாள். ஆனால் வீடு ஒரு சாவு நடந்த வீடு மாதிரி ஆகிவிட்டதே! இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் அவள் திருவிழா காண எப்படிப் போவாள்? யாருடன் அவள் போவது?

"உனக்குக் கொடுத்து வச்சதே அவ்வளவுதான்!''

ஆளுயரக் கண்ணாடி முன்நின்று கொண்டு தனக்குத்தானே அவள் கூறிக்கொண்டாள். கண்ணாடியில் அவள் இருண்ட முகம் நிறைந்து நின்றது.

தன் தந்தைக்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்பது பற்றி அவளால் ஒரு முடிவுக்குமே வரமுடியவில்லை. தம்புரானைப் பொறுத்தவரை எல்லா விஷயங்களிலும் கட்டுப்பாடும், கொள்கைகளும் வைத்து நடக்கக்கூடிய ஒரு மனிதர். தன் மனைவியிடம் கூறாமல் அவர் எங்குமே வெளியே போக மாட்டார். இரவில் ஜன்னல் அருகில் அமர்ந்து நாவலொன்றைப் படித்துக் கொண்டிருந்த அவள் கீழே கையில் விசிறியுடன் உலாத்திக் கொண்டிருந்த தன் தந்தையைப் பார்த்தாள். தூக்கம் வந்ததும், விளக்கை அணைத்துவிட்டு அவள் படுக்கச் சென்றுவிட்டாள். காலையில் படுக்கையை விட்டு எழும்போது, தன் தந்தை வீட்டில் இல்லை.

"வத்சலா, உன் அப்பா எங்கே?''

"நான் பார்க்கலியே!''

தாயின் தவிப்பைப் பார்த்து அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. தன் தந்தை என்ன சிறு குழந்தையா- அம்மா இப்படி அல்லாடுவதற்கு என்று அப்போது நினைத்தாள் வத்சலா.

சில நேரங்களில் தம்புரான் குதிரை லாயத்திற்குச் சென்று தன் வண்டிக் குதிரையைத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பார். தன்னைப்போல கம்பீரமாகத் தோற்றமளிக்கும் அந்தக் குதிரையை அவருக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அதன்மீது ரொம்பவும் அவர் பாசம் வைத்திருந்தார். தேவையில்லாமல் அந்தக் குதிரையை அடிக்கவோ, துன்புறுத்தவோ கூடாது என்று வண்டிக்காரனுக்கு கண்டிப்பான உத்தரவு போட்டிருந்தார் தம்புரான்.

குதிரை லாயத்திலும் தம்புரானைக் காணவில்லை.

"அடக் கடவுளே, இனி எங்கே இவரைத் தேடுவது?''

"தம்புராட்டி, வெளியே நிற்க வேண்டாம். வீட்டுக்குள்ள போங்க. தம்புரான நான் தேடிட்டு வர்றேன்.'' அன்புவச்சன் சொன்னார்.

மாளிகையில் முக்கியமான ஆள் அவர். எப்போதும் அவர் மாளிகையைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்துகொண்டிருப்பார். அவருக்குத் தெரியாமல் அங்கு ஒரு ஆள்கூட வரவோ, போகவோ முடியாது.

குளிப்பதற்கு வைத்திருந்த வெந்நீர் ஆறிப்போனது. பால் கஞ்சியும் ஆறிவிட்டது. தம்புரானைக் காணோம்.

தம்புராட்டி வெளியே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள்.

அப்படியே தம்புரானை அவள் எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்து ஒரு வாரம் ஓடிவிட்டது.

ஏழாம் நாள் தம்புராட்டியின் தொண்ணூறு வயது தந்தை பல்லக்கில் வந்து இறங்கினார்.

"நான் இனி எதற்காக உயிரோட வாழணும், அப்பா!''

பாருக்குட்டி தம்புராட்டி கதறி அழுதாள்.

தம்புராட்டியின் தந்தை அன்புவச்சனை அருகில் அழைத்து காதில் ரகசியமாக ஏதோ கேட்டார். பொதுவாக எல்லா தம்புரான்களுக்கும் மனைவி இல்லாமல் வேறு சில பெண்களின் தொடர்புகள் இருக்கும். ஒருவேளை குஞ்ஞிகிருஷ்ணன் தம்புரானுக்கும் கல்லிசேரியிலோ அல்லது பக்கத்து ஊர்களிலோ அந்த மாதிரியான பெண் தொடர்பு ஏதாவது இருக்குமா என்று சந்தேகப்பட்டார் கிழவர். அவர் இப்படிக் கேட்டதும் அன்புவச்சனின் முகம் சிவந்துவிட்டது. அது கோபத்தால் வந்த சிவப்பு. தம்புராட்டியின் தந்தை அவர் என்பதால் கொஞ்சம் பொறுமை காத்தார் அன்புவச்சன். ஒரு பெண்ணையும் கண்ணால் ஏறெடுத்துப் பார்க்காத யோக்கியன் குஞ்ஞிகிருஷ்ணன் தம்புரான். கிழவன் நம்பியார்மேல் தாங்கமுடியாத அளவிற்கு எரிச்சல் வந்தது அன்புவச்சனுக்கு.

"அப்படின்னா அவர் எங்கே போயிருப்பாருன்னு நீ நினைக்கிறே?''

"அது அங்கே இருக்குற கடவுளுக்குத்தான் தெரியும்!''

அன்புவச்சன் ஆகாயத்தை நோக்கி கையைக் காட்டினார்.

உத்தமன் நம்பியாரும் வாசுதேவனும் வெளியே உட்கார்ந்திருந்தார்கள். இரண்டு பேருக்கும் என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. அவர்களும் தேடோ தேடென்று தேடி விட்டார்கள். ஒரு இடம்கூட பாக்கி இல்லை. நாளடைவில் அவர்களின் நம்பிக்கை குறைந்து விட்டிருந்தது. எல்லா இடங்களிலும் அவர்கள் அலைந்து விசாரித்து விட்டார்கள். ஒரு இடத்தில்கூட நம்பிக்கையான பதில் கிடைக்கவில்லை. படகு ஓட்டுபவன் கடவுள்மேல் சத்தியம் பண்ணிச் சொல்கிறான். தம்புரான் ஆற்றைக் கடந்து போயிருக்க வழியே இல்லை என்று. மேக்குன்னு பாலம் கடந்து அவர் போகவே இல்லை என்று அந்த வழியே வரும் பஸ்காரர்களும் உறுதியான குரலில் சொன்னார்கள். பாண்டியாறுக்கும், ஆயிலக்கரைக்கும் தம்புரான் செல்லவில்லை என்பது உறுதிப்படுத்தப்பட்டது.

ஆற்றைக் கடந்து தம்புரான் செல்லவில்லை. பாலத்தைக் கடந்தும் போகவில்லை. சொல்லப்போனால் விடை கிடைக்காத ஒரு மர்மக் கதை மாதிரி ஆகிவிட்டார் தம்புரான்!

தம்புரானைத் தேடுவதும், அவரைக் குறித்து நான்கு பேரிடம் விசாரிப்பதும் கிட்டத்தட்ட நின்றுவிட்டது. தம்புரானின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களும், உறவினர்களும் இனிமேலும் தம்புரானைத் தேடிக் கொண்டிருப்பது வீண் வேலை என்ற முடிவுக்கு வந்து, மாளிகையில் ஒன்றாக அமர்ந்து சிந்திக்கத் தொடங்கினார்கள்.

தம்புரான் இனி திரும்பி வரப்போவதில்லை. அவர் மரணத்தைத் தழுவிவிட்டார்.

இந்த முடிவுக்கு அவர்கள் எல்லாரும் வந்துவிட்டார்கள்.

தம்புரான் காணாமல் போனதால் மற்ற எல்லா வருடங்களையும்விட இந்த ஆண்டு திருவிழா அவ்வளவாக சோபிக்கவில்லை. மதுரையில் இருந்து வந்திருக்க வேண்டிய ஹரிகதா காலட்சேப பார்ட்டி வரவே இல்லை. விராஜ்பேட்டைக்காரர்களுக்கும் கல்லிசேரிக்காரர்களுக்கும் மோதலும், சண்டையும் உருவானது. திருவிழாச் சந்தையில் பொருட்கள் நாசமாகி பெரும் நஷ்டம் உண்டானது. தம்புரான் இருந்திருந்தால் இதெல்லாம் நடந்திருக்காது.

"எல்லாரும் பத்திரமா இருந்துக்கோங்க.'' குருடன் குஞ்ஞன் பூசாரி சொன்னார்: "கல்லிசேரிக்கு இப்போ போதாத காலம்...''

நேரம் செல்லச் செல்ல வெயில் அதிகமானது. கையில் அன்றைய பத்திரிகையுடன் பள்ளிக்கூட வாத்தியார் மூச்சிரைக்க ஓடிவந்தார். காலை நாளிதழ் கல்லிசேரிக்கு வந்துசேர மதியம் ஆகிவிடும். படிக்கத் தெரிந்த எல்லாரும் கட்டாயம் பத்திரிகைகள் படிக்க வேண்டும் என்று அந்த ஊர் மக்களுக்குக் கட்டளை போட்டிருந்தார் தம்புரான். இருந்தாலும், கல்லிசேரியில் மொத்தம் விற்பனை ஆவதே ஆறே பத்திரிகைகள்தான்.

"என்ன வாத்தியாரே?''

உத்தமன் நம்பியார் ஆர்வத்துடன் கேட்டான். எல்லாரும் ஏதோ ஒரு செய்திக்காக பயந்து கொண்டிருந்தனர். ஒரு கெட்ட செய்தி எப்போது காதில் விழும் என்ற எதிர்பார்ப்புடனே அவர்கள் இருந்தனர்.

வேகமாக ஓடிவந்த சோயி வாத்தியார் முற்றத்தில் நின்று மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்கினார். வீடே தீப்பற்றி எரிந்தாலும், இந்த வயதில் அவர் இப்படி ஓடி வரக்கூடாதுதான். நான்கு வருடங்களுக்கு முன்புதான் இவர் பென்ஷன் வாங்க ஆரம்பித்தார். இவர் வீட்டில் இருக்கும் வறுமையைப் பார்த்து தம்புரான் பென்ஷனுக்கான கால அளவை நீட்டிக் கொடுத்தார்.