Lekha Books

"எங்க குடும்பத்துல இவன்தான் கடைசி ஆண்பிள்ளை. இவனுக்குக் கீழே மூணு பேரும் பொண்ணுங்கதான்!''

சந்து நாயருக்கு மொத்தம் ஒன்பது பிள்ளைகள். அவர் வெற்றிலைப் பெட்டியைத் திறக்க முயன்றபோது நம்பியார் தடுத்தான்: "கொஞ்சம் தேநீர் குடிச்சிட்டு...''

இருள் கவிந்திருக்கிற படிகளுக்கு மேலே தயாராக நின்றிருந்தாள் வத்சலா. கார்த்தியாயனி உடன்வர, படிகளில் வத்சலா இறங்கி வந்தபோது, பழமையான அந்தப் படிகளில் அவளின் காலடிச் சப்தம் கேட்டது. சங்கரனின் அக்கா நாணியின் பார்வை முதலில் சென்றது வத்சலா அணிந்திருந்த நகைகள் மேல்தான். கழுத்தில் அணிந்திருந்த காசுமாலை ஐந்து பவுன் இருக்கும் என்று அவள் கணக்குப் போட்டாள். கைகளில் அணிந்திருந்த வளையல்களையும் மாலைகளையும் சேர்ந்தால் நாற்பது பவுன் நிச்சயம் வரும் என்று அவள் மனதில் பட்டது. ஒரே நோட்டத்தில் தங்கத்தின் அளவை எடை போடுவதில் அவளுக்கு நிகர் அவள்தான்.

"சங்கரா, உள்ளே வா!''

நாணி அழைத்தாள். சந்து நாயரும், வயதான பெரியவரும், மற்றவர்களும் உள்ளே வந்தார்கள். மேஜையைச் சுற்றிலும் அமர்ந்தார்கள். பலாப்பழ பாலும் சுண்ணாம்பும் கரையாய் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த மேஜைமேல் தனித்தனி தட்டுகளில் நெய்யப்பமும், கலத்தப்பமும், அடையும் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். பெரியவருக்கு அதைப் பார்த்ததும், மனதில் ஒரு புரட்டல் உண்டானது. வத்சலா தேநீருடன் வந்து நின்றபோது, சங்கரனின் மனம் கடிகாரம்போல "டிக் டிக்" என்று அடித்தது.

அப்போதுதான் சந்து நாயர் மனதில் அந்தக் கேள்வி எழுந்தது.

"குஞ்ஞி கிருஷ்ணன் தம்புரானை எங்கே காணோம்?''

அப்படி அவர் கேட்டபோது, அவர் குரலில் ஆச்சரியம் மட்டுமல்ல; ஒருவகையான வருத்தமும் கலந்திருந்தது. தாங்கள் பெண் பார்க்க வரும் நேரத்தை முன்கூட்டியே சொல்லித்தான் அவர்கள் வந்திருக்கிறார்கள். ஜீப் மாளிகையின் வாசலில் வந்து நின்றபோது நாட்டு நடப்புப்படி தம்புரான் அங்கு வந்து விருந்தாளிகளை வரவேற்றிருக்க வேண்டும் அல்லவா? சரி, அதுதான் போகட்டும். இவ்வளவு நேரம் ஆகியும், தம்புரான் இதுவரை தன் முகத்தைக்கூட இந்தப் பக்கம் காட்டவில்லையே!

சந்து நாயரின் கேள்வியைக் கேட்டதும், உத்தமன் நம்பியாருக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. பாருக்குட்டி தம்புராட்டிக்கு மயக்கமே வந்துவிடும் போலிருந்தது.

"படகுத் துறைப்பக்கம் போயிருக்கார் உங்களை எதிர்பார்த்து...''

"நாங்க ஜீப்லதான் வருவோம்னு முன்கூட்டியே சொல்லிஇருந்தோமே!''

தம்புரானின் தர்மபத்தினிக்கு மூச்சை அடைத்தது.

அப்போது சந்து நாயருக்கு இன்னொரு விஷயமும் ஞாபகத்தில் வந்தது. ஜீப்பை விட்டு இறங்கியபோது வெளியே ஒரு மூலையில் இருந்த ஷெட்டில் தம்புரானின் ஜட்காவும் பக்கத்திலேயே குதிரையும் இருந்ததை அவர் பார்த்தார். ஏதோ ஒரு பிரச்சினை மறைந்திருப்பதை அவரால் உணரமுடிந்தது.

"மகளே... சங்கரனுக்கு நெய்யப்பம் வை...''

தம்புராட்டி சொன்னான். மகள் வத்சலா அதன்படி நடந்தாள். சங்கரனின் முகத்தில் வெட்கம் தெரிந்தது. தம்புராட்டி பெரியவரின் கிண்ணத்திலும், சந்து நாயரின் கிண்ணத்திலும் பலகாரங்களை எடுத்துவைத்தாள். சந்து நாயர் எதுவும் பேசாமல் மவுனமாக இருந்தார். கருப்பாக இருந்தாலும் பெண்ணைப் பற்றிக் குறைவாக எண்ணுவதற்கில்லை. தம்புரானின் நடவடிக்கைதான் அவரை வெறுப்பேற்றியது. சந்து நாயரை யாரும் தம்புரான் என்று அழைக்கவில்லை என்றாலும், கல்லிசேரியில் குஞ்ஞிகிருஷ்ணன் தம்புரானுக்கு உள்ள மதிப்பும் மரியாதையும் தன் ஊரில் அதே அளவிற்கு தனக்கும் இருக்கிறது என்பதை அவர் நன்றாகவே அறிவார்.

"அய்யோ... என்ன ஒண்ணுமே சாப்பிடாமல் எந்திருச்சிட்டீங்க?''

"தம்புரான் வரட்டும்...''

சந்து நாயர் எழுந்ததும், பெரியவரும் மற்றவர்களும்கூட எழுந்து விட்டார்கள். சங்கரன் மட்டும் அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தான். வாசல் படியில் ஒரு பக்கமாய் திரும்பி தலை குனிந்து நின்றிருந்த வத்சலா கடைக்கண்ணால் தன்னைப் பார்த்தபோது அவன் மனம் முழுவதும் நிலவு பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது.

சந்து நாயர் தொண்டையை லேசாகக் கனைத்தார். அதன் அர்த்தத்தைப் புரிந்துகொண்ட சங்கரன் மனமே வராமல் எழுந்து முன்னறைக்கு வந்தான்.

"நாங்க போறோம்...''

"அய்யோ... படகுத் துறைக்கு ஆள் அனுப்பியிருக்கு. தம்புரான் இப்போ இங்கே வந்துடுவாரு!''

"நம்பியாரே... நானும் ஒரு குடும்பஸ்தன்தான். உண்மை என்னன்னு மனம் திறந்து சொல்லணும். தம்புரான் படகுத் துறைக்குப் போயிருக்கார்னா வண்டியும் குதிரையும் ஏன் வெளியே நின்னுக்கிட்டு இருக்கு?''

உத்தமன் நம்பியார் என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் வெளிறிப் போய் நின்றான். பாருக்குட்டி தம்புராட்டி மனதிற்குள் அழுதாள். அவள் கண்களில் இருந்து நீர் அருவியென வழிந்தது.

"வத்சலாவோட அப்பா ராத்திரி காத்து வாங்குறதுக்காக வெளியே போனார். ஆனா, அதுக்குப் பிறகு திரும்பியே வரல.

அவர் எங்கே போனார்னு தெரியல. கடவுளுக்குத்தான் தெரியும்!''

இதைக் கேட்டதும் சந்து நாயர் சிரித்தார்.

"பாருக்குட்டி அம்மா... இங்க பாருங்க... இந்த சின்னப் பிள்ளை விளையாட்டு என்கிட்ட வேணுமா? அண்ணே... நாணீ... சங்கரா... வாங்க போவோம்!''

புடவையின் நுனியை எடுத்து இடுப்பில் சொருகிக்கொண்ட நாணி குடையை எடுத்து கக்கத்தில் வைத்தவாறு சந்து நாயருடன் வாசலுக்கு நடந்தாள். மற்றவர்கள் அவர்களைப் பின்தொடர்ந்தார்கள். தயங்கித் தயங்கி அவர்களுடன் நடந்தான் சங்கரன். இரண்டு முறை அவன் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான். கண்களைத் துடைத்தவாறு உள்ளே ஓடிய வத்சலாவைப் பார்த்து அவன் மனம் துடித்தது.

"அப்பா... எனக்கு பொண்ணைப் பிடிச்சிருக்கு!''

"உன் விருப்பத்தை இங்கே எவன்டா கேட்டது?''

சந்து நாயர் வேகமாக நடந்தார். அவிழ்ந்த குடுமியை இழுத்துக் கட்டிய அவர் ஜீப்பில் ஏறி அமர்ந்தார். மண்ணையும் தூசியையும் கிளப்பியவாறு ஜீப் வேகமாகப் பாதையில் ஓடியது. தம்புராட்டி வாய்விட்டு அழுதாள். உத்தமன் நம்பியார் தலையில் கைவைத்து உட்கார்ந்தான்.

கல்லிசேரியில் பள்ளிக்கூடம் கட்டுவதற்காகக் கல் எடுத்தபோது தான் இந்தப் பெரிய குழியே உண்டானது. அதன் மத்தியில் ஊறித் தேங்கியிருந்த தண்ணீர் வெயிலின் சூட்டால் வற்றிப் போய் விட்டிருந்தது. குழியின் ஓரங்களில் செடிகளும் கொடிகளும் காடுபோல வளர்ந்து கிடந்தன. ஜீப் பள்ளிக்கூடத்தின் அருகில் வந்தபோது, குழிக்குள் பதுங்கி இருந்த தம்புரான் லேசாகத் தன் தலையை உயர்த்திப் பார்த்தார். ஜீப்பில் அமர்ந்திருந்த சந்து நாயரின் முகம் இங்கிருந்தே தம்புரானுக்கு நன்றாகத் தெரிந்தது. ஓடிப்போய் அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்த வேண்டும் என்று நினைத்தார் அவர். ஆனால், உடம்பில் துணியே இல்லாத தம்புரான் குழியை விட்டு எப்படி வெளியே வருவார்?

ஜீப் பள்ளிக்கூடத்தைக் கடந்து மறைந்தபோது, தம்புரான் ஒரு ஆமையைப்போல தன் தலையை உள்ளே இழுத்து குழிக்குள் ஒளிந்துகொண்டார்.