Lekha Books

கல்லிசேரியில் ஒரு தம்புரான். பெயர் குஞ்ஞிகிருஷ்ணன். கடவுளைவிட அழகும் செல்வமும் உடையவர் அவர். ஊரில் உள்ள மனிதர்களுக்கு அவர்தான் கண்கண்ட தெய்வம்.

தம்புரானைக் கண்டுவிட்டால் பெண்களின் கண்களில் ஒருவித மயக்கம் தெரியும். ஆண்கள் தலையில் துணி கட்டியிருந்தால், அதை அவிழ்த்து இடுப்பில் கட்டிக் கொள்வார்கள். நாகரிக வளர்ச்சி என்று சொல்லப்படும் பல விஷயங்களுக்கும் எதிரானவர் தம்புரான். வாத்தியாரின் இளையமகன் நீளமான கால்சட்டை அணிந்து நடப்பதைப் பார்த்த தம்புரான், உடனே தன் ஜட்காவை நிறுத்தும்படி வண்டிக்காரனிடம் ஆணை பிறப்பித்தார்.

"நீ சீமையிலிருந்தா வந்திருக்கே?''

"அய்யய்யோ.. நான் வாத்தியாரோட மகன்.''

"அப்படின்னா வாத்தியாரோட மகனைப்போல நடக்கணும். இனியும் இந்த மாதிரி நீளமான கால் சட்டை அணிஞ்சு நடக்குறதைப் பார்த்தால், உன் காலை நான் ஒடிச்சிடுவேன்.''

உண்மையிலேயே பையன் நடுங்கிவிட்டான். கல்லிசேரியைப் படைத்தது கடவுளாக இருந்தாலும், அதை ஆட்சி செய்து கொண்டிருப்பது தம்புரான்தான் என்பது வாத்தியாரின் மகனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

ஒரு காரோ ஜீப்போ வாங்க முடியாமல் அல்ல தம்புரான் ஜட்காவில் போய்க்கொண்டிருப்பது. மோட்டார் வாகனங்கள் ஆடம்பரப் பிரியர்களுக்கு மட்டுமே தேவையானது என்பது அவரின் எண்ணம். ஜட்காவிற்குள்ள மண்வாசனை மோட்டாருக்கு நிச்சயம் கிடையாது. அவருக்கு எல்லாவற்றையும்விட அந்தஸ்தும், மண்ணின் பெருமையும் மிகமிக முக்கியம். மானம் கெட்டு வாழ்வதைவிட தூக்கில் தொங்கிச் சாவது எவ்வளவோ மேல் என்று அவர் அடிக்கடி கூறுவார். அதனால் ஊர் மக்கள் மானத்தையும் மரியாதையையும் காப்பாற்றிக்கொள்வதில் மிகவும் கவனமாக இருப்பார்கள். அடுக்களையில் நெருப்பு எரியாமல் போனால்கூட அவர்கள் கடன் வாங்கமாட்டார்கள். வீட்டில் குடும்பச்சண்டை நடந்திருந்தாலும், வெளியே செல்கிறபோது எதுவுமே நடந்தது மாதிரி காட்டிக் கொள்ளாமல் சிரித்தவாறேதான் செல்வார்கள். அந்த ஊரைப் பொறுத்தவரை களவும், கொள்ளையும் இல்லவே இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அப்படியே ஏதாவது களவு போயிருந்தாலும், யாரும் அதை வெளியில் கூற மாட்டார்கள். கல்லிசேரியில் திருடன் ஒருவன் இருக்கிறான் என்று மற்றவர்கள் நினைத்தால் அது ஊருக்கே அவமானம் என்று எண்ணி பேசாமல் இருந்துவிடுவார்கள். உயிரைக் கொடுத்தேனும் பெண்கள் தங்கள் மானத்தைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள வேண்டும். இதெல்லாம் தம்புரானின் ஆணைப்படி அந்த ஊரில் நடந்து கொண்டிருக்கும் காரியங்கள்.

"என்ன கோவிந்தா?''

தேவாரமும் பால்கஞ்சிக் குடியும் முடிந்து, பொன் நிற மேனியில் ஒற்றை வேஷ்டியைக் கட்டிக்கொண்டு, கையில் விசிறியை வைத்து வீசியவாறு தம்புரான் வாசலில் வந்து நின்றார். முற்றத்தில் பத்து பதினைந்து பேர் கூப்பிய கைகளுடன் நின்றிருந்தார்கள். இது ஒவ்வொரு நாளும் நடக்கிற ஒரு விஷயம்தான். நீர்க்கட்டு ஏற்பட்டு படுத்த படுக்கையாகக் கிடந்தால்கூட காலை நேரத்தில் தம்புரான் எழுந்துவந்து தன்னைப் பார்க்க வந்திருக்கும் மனிதர்களைச் சந்திப்பது என்பது மட்டும் முடங்காமல் கட்டாயம் நடக்கும்.

"தெச்சு பிள்ளை பெத்திருக்கா.''

"ரொம்ப நல்லது. இது எத்தனாவது குழந்தை?''

"ஆறாவது...''

"இன்னும் ஒண்ணு பிறக்கட்டும். ஏழோட நிறுத்திக்கணும்.''

தம்புரான் ஆணை பிறப்பித்தார். கோவிந்தன் "சரி" என்று தலையை ஆட்டினான். திரும்பி நடந்து செல்லும்போது அவன் மனதில் ஒரு எண்ணம். தோட்டத்தில் ஏழு வாழைக்கன்றுகளை நட வேண்டும் என்று தம்புரான் சொன்னால் அதை அப்படியே செயலில் காட்டலாம். ஆனால், ஏழு குழந்தை பெற்றுக்கொள்ளும்படி தம்புரான் கூறுகிறார் என்றால், அது கட்டாயம் நடக்குமா? தானே நினைத்தால்கூட நிச்சயம் நடக்கும் என்று சொல்ல முடியாத விஷயமாயிற்றே அது என்று நினைத்தான் கோவிந்தன்.

ஒன்பது மணி வரை தம்புரான் மக்களுக்கு தரிசனம் தந்தார். நாடி வந்தவர்களுக்கு அறிவுரைகள் சொன்னார்... ஆணை பிறப்பித்தார். எல்லாம் முடிந்ததும் சிலர் உடன்வர ஊரைச் சுற்றிப் பார்க்கக் கிளம்பினார். விதைப்பதையும், கதிர் அறுப்பதையும் போய்ப் பார்த்தார். ஜட்காவில் அமர்ந்தவாறு கடை வீதியை வலம் வந்தார். நீண்ட கால் சட்டை அணிந்த பள்ளிச் சிறுவர்கள் யாராவது கண்ணில் படுகிறார்களா என்று பார்த்தார். பெட்டிக்கடை ஒன்றின் அருகில் கால்மேல் கால் போட்டு அமர்ந்து வெற்றிலை போட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு போலீஸ்காரனைப் பார்த்ததும் தம்புரானின் முகம் கோபத்தால் சிவந்துவிட்டது.

"உனக்கு இங்கே என்ன வேலை?''

"ஆடு ஒண்ணு திருடு போயிடுச்சு. அதை விசாரிக்கிறதுக்காக வந்தேன்!''

"தொப்பியை எடுத்து கையில வச்சிக்கிட்டு விஷயத்தைச் சொல்லணும்- தெரியுதா?''

அடுத்த நிமிடம் தலையில் இருந்த தொப்பியைக் கழற்றி கை இடுக்கில் வைத்துக்கொண்டான் போலீஸ்காரன். தம்புரானின் ஊர் வழக்கம் இது.

"யாரோட ஆடு காணாமப் போனது?''

"குஞ்ஞிராமன் மேஸ்திரியோட...''

மேஸ்திரி ஆற்றின் அக்கரையில் வசிக்கிற வெளியூர்க்காரன்.

அதைக் கேட்டதும் தம்புரானுக்கு எரிச்சல் வந்துவிட்டது.

"கல்லிசேரியில இருக்கிறவங்களுக்கு குஞ்ஞிராமன் மேஸ்திரியோட ஆட்டைத் திருடுற அளவுக்கு மோசமான நிலைமை உண்டாகல. புரியுதா?''

போலீஸ் தலையை ஆட்டினான்.

"சரி... புறப்படு. படித்துறையில படகு இருக்கு. இனிமேல் உன் தொப்பி இந்தப் பக்கம் தெரியக்கூடாது...''

போலீஸ் கையில் தொப்பியை வைத்தவாறு தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று வேகமாக நடந்தான்.

அரசாங்கத்தையும், அரசாங்கத்தின் சட்டங்களைச் செயல்படுத்துபவர்களையும் தம்புரானுக்குக் கொஞ்சமும் பிடிக்காது. பத்திரிகைகளில் காந்தித் தொப்பி அணிந்து முழுப்பற்களையும் வெளியில் காட்டிச் சிரித்து போஸ் தருகின்ற மந்திரிகளின் புகைப்படங்களைப் பார்த்தாலே கடுப்பாகிவிடுவார் தம்புரான். கல்லிசேரியில் தேர்தல் என்ற ஒன்று தேவையே இல்லை என்று அரசாங்கத்திடம் சொன்னார் தம்புரான். ஆனால், அரசாங்கம் அதை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

"அப்படியா? நான் யார்னு உனக்குக் காட்டுறேன்.'' தம்புரான் சொன்னார்.

தேர்தல் வந்தது. எதிர்த்து நின்ற வேட்பாளர் தோற்றுப் போனான். தோற்றவன் வியாபாரி ராமன் செட்டி. அவன் இந்த ஊர்க்காரன் அல்ல. வெளியூரைச் சேர்ந்தவன். ஆற்றின் அக்கரையில் இருந்து வந்தவர்கள்தான் ராமன் செட்டிக்காகப் பிரச்சாரம் செய்தார்கள். அவனுக்கு நான்கு வாக்குகள் கிடைத்தன. செட்டியின் மனைவிகூட தம்புரானுக்குத்தான் வாக்களித்திருந்தாள். தம்புரான், செட்டியே நினைத்துப் பார்க்காத ஒரு மிகப்பெரிய தண்டனையை அளித்தார். அவன் கடையில் யாரும் துணிகள் வாங்கக்கூடாது என்று ஊர்க்காரர்களுக்கு தம்புரான் உத்தரவிட்டார். வீட்டில் குழந்தைகள் பசியால் அழுதன.

"என்ன வேணும்?''

"மன்னிக்கணும்!''

"மன்னிக்க முடியாத குற்றம் நீ செஞ்சது!''

"அக்கரையைச் சேர்ந்தவங்க சொன்னாங்கன்னு நான் அந்தத் தப்பைச் செஞ்சிட்டேன்!''

செட்டி, தம்புரானின் காலைப் பிடித்துக் கெஞ்சினான்.

அவன் நல்ல உயரமான தேகத்தையும் பருமனையும் கொண்டவன். கைகள்கூட சற்று நீளமானவையே.