Lekha Books

எனக்கு அதிகமான உற்சாகம் தோன்றியது. ஆட்கள் அதிகமாக இருக்கும் சாலையின் வழியாகக் காரை ஓட்டிச் செல்வதில் எனக்கு விருப்பமில்லை. இளைஞர்கள் வெறித்துப் பார்ப்பார்கள். மோட்டார் சைக்கிள்களில் செல்லும் கல்லூரி மாணவர்களில் சிலர் வெறுமனே காருக்குப் பின்னால் வருவார்கள். யாரும் இல்லாத இடத்தை அடையும்போது வேகத்தை அதிகரித்து காருக்கு அருகில் வந்து, "லிஃப்ட் தரமுடியுமா?" என்று கேட்பார்கள். சிலர் வெறுமனே மோசமான வார்த்தைகளை உதிர்ப்பார்கள். அந்த மாதிரியான விஷயங்கள் எனக்குப் பிடிக்காது.

இதைப் போன்ற பயணங்கள் மிகவும் சந்தோஷமானது. வீசியடிக்கும் குளிர்ந்த காற்று, இரவை நோக்கிச் சாயும் மாலை, முன்னால் இருக்கும் கண்ணாடிமீது பிடிவாதத்துடன் வந்து விழுந்து உடையும் பிராணிகள். மேலே இடிச் சத்தமும் மின்னலும். குளிர்ந்து போயிருக்கும் சாலையில் டயர் உரசும்போது எழும் தாளலயங்களுடன் உள்ள இசை. ஸ்பீடா மீட்டரில் மேலே மேலே போய்க் கொண்டிருக்கும் நீளமான ஊசி. இதயத்தில் அமைதி, குளிர்ச்சி.

சாலையின் அருகில் தனியாக, நடுங்கி நடுங்கி நின்று கொண்டிருக்கும் ஒரு பூமரத்திற்குக் கீழே நான் காரை நிறுத்தினேன். யாராவது பார்க்கிறார்களா என்று நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தேன். யாருமில்லை. சற்று முன்பு கடந்து சென்ற ஒரு மோட்டார் சைக்கிள்காரன் அம்பைப் போல விலகி விலகிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறான்.

நான் ப்ளவ்ஸுக்குள் மறைத்து வைத்திருந்த சிகரெட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்து வெப்பம் நிறைந்த புகையை முடிந்த வரையில் உள்நோக்கி இழுத்தபோது, நான் ஒரு திறமைசாலி என்ற எண்ணம் எனக்கு உண்டானது. எப்போதும் சிகெரட் பிடிப்பதில்லை. அப்பா பார்த்தால் திட்டுவார். உதடுகளின் நிறம் போய்விடுமாம். அப்பா தவிர்க்குமாறு கூறியிருக்கும் ஒரே விஷயம் இதுதான் என்பதை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். அந்த ஒரே காரணத்திற்காக, அப்பாவுக்குத் தெரியாமல், இடையில் அவ்வப்போது ஒரு சிகரெட்டைப் புகைப்பதில் நான் மிகவும் கவனமாக இருக்கிறேன்.

மீண்டும் காரை ஸ்டார்ட் செய்தேன். இடக்கையின் விரல்களில் புகைந்து கொண்டிருந்த சிகரெட்டைப் பெருமையுடன் பார்த்துக் கொண்டே நான் முன்னோக்கிச் சென்றேன். எனக்கு என்மீது தோன்றிய மதிப்பின் ஆழம் கூடிக் கொண்டேயிருந்தது. தோழிகள் யாராவது இப்போது பார்த்திருந்தால்...? அவர்களுக்குப் பொறாமை தோன்றக்கூடிய ஒரு நபராக இப்போது நான் இருக்கிறேன்.

கார் ஓடிக் கொண்டே இருந்தது. கடந்து செல்லும் எல்லா முகங்களையும் நான் ஆராய்ந்து பார்த்தேன். இதற்கு முன்பு அறிமுகமாகியிருக்கும் ஒரு முகமாவது அந்தக் கூட்டத்தில் என்னைப் பார்த்திருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று மனதிற்குள் வேண்டிக் கொண்டேன்.

என்னைப் போன்ற ஒரு பெண்ணின் பிரார்த்தனையைக் காதுகளிலேயே வாங்கிக் கொள்ளாமல் இருக்க கடவுளால்கூட முடியவில்லை என்று தோன்றியது. காரணம்- ஒரு அறிமுகமான நபரின் முகத்தை நான் பார்த்துவிட்டேன்- சிராங்கோ. மருத்துவம் படிப்பதற்காக வந்திருக்கும் நீக்ரோ இளைஞன். அவசரமாக எங்கோ போய்க் கொண்டிருப்பதைப் போல தோன்றினான். ஈரமான மாலை நேர வெயில் பட்டு, கறுப்பான முகம் மினுமினுத்துக் கொண்டிருந்தது.

நான் காரை நிறுத்தினேன்.

"ஹலோ சிராங்கோ.''

"ஹலோ டயானா.'' சிராங்கோ அருகில் வந்தான். அப்போதுதான் நான் அவனுடன் இருந்த ஆளைப் பார்த்தேன்.

சிறிது நேரத்திற்கு என்னை நானே மறந்துபோய்விட்டேன். இந்த அளவிற்கு அழகான ஒரு இளைஞன் அவனுடன் இருக்கும்போது நான் எப்படி சிராங்கோவை மட்டும் பார்த்தேன்? இன்னொரு ஆளை எப்படிப் பார்க்காமல் இருக்க முடிந்தது?

ஆண்கள் எனக்கு அறிமுகமில்லாதவர்கள் அல்ல. எல்லா வகைப்பட்டவர்களையும் குணத்தைக் கொண்டவர்களையும் எனக்கு நெருக்கமாகத் தெரியும். அவர்களுடைய கண்களில் இருக்கும் பிரகாசத்தையும் மூக்கின் நீளத்தையும் புருவங்களின் கவனமற்ற தன்மையையும் நான் பல நேரங்களில் ரகசியமாக கவனித்துக் கொண்டு இருந்திருக்கிறேன். எனினும் எனக்கு இது ஒரு காட்சிதான். இந்த சிவப்பு நிறம், இந்த உயரம், கண்களின் அழகு, நீண்டு உயர்ந்து இருக்கும் மூக்கின் எடுப்பான தோற்றம், வெட்டப்பட்டிருக்கும் மீசையின் அடர்த்தி- இவை அனைத்தும் ஒரு இளம் பெண்ணின் கண்களுக்கு விருந்துதான்.

"மீட் மிஸ் டயானா.'' சிராங்கோ என்னை அறிமுகப்படுத்தினான்: "மிஸ் மேரி வயோலா டயானா.''

அவன் என்னை நோக்கிக் கையை நீட்டினான். அப்போது நான் அந்த உதடுகளை கவனித்தேன். அந்த உதடுகளில் ஏதோ கவலை இருக்கிறது என்று எனக்குத் தோன்றியது. சிவப்பு வண்ணம் கொண்ட உதடுகள் கவலை நிறைந்த இரண்டு ஆன்மாக்களைப் போல ஒன்று இன்னொன்றின் மீது அழுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. மெல்லிய புன்சிரிப்பில் அவற்றின் ஓரம் மனமில்லா மனதுடன் சற்று அசைந்து கொண்டிருந்தது.

"ஷம்ஸ்- என் - மஹாலி'' - சிராங்கோ அறிமுகப்படுத்தினான்: "லெபனானில் இருந்து வந்திருக்கிறார். இங்கு என்னுடன் சேர்ந்து படிக்கிறார்.''

"ஹௌ யூ?'' நான் கையை நீட்டி அவனுடைய கையைப் பிடித்தேன்.

"ஹௌ டு யூ டூ?''

மென்மையான கை விரல்கள் என்னுடைய கையை மூடியிருப்பதைப்போல எனக்கு தோன்றியது. அப்போதும் கண்கள் அந்த முகத்தில் எதையோ தேடிக் கொண்டிருந்தன. இந்த அரேபிய இளைஞன் வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக என்னை ஆச்சரியப்பட வைத்திருக்கிறான். ஆணின் அழகு என்றால் என்ன என்று கற்றுத் தருகிறான்.

நேரம் கடந்து போவதைப் பற்றிய உணர்வு உண்டானதும் நான் கையை விட்டேன். எனினும், மனம் சம நிலைக்கு வரவில்லை.

சிராங்கோ கேட்டான்: "டயானா, எங்கே போறீங்க?''

"எங்கேயும் இல்லை. வெறுமனே...''

"நாங்களும் வெறுமனேதான் வெளியே வந்தோம்.''

சிராங்கோ சொன்னான்: "சோர்வைத் தரும் மாலைப் பொழுது...''

"அப்படியென்றால் வாங்க. நாம் வீட்டிற்குச் சென்று அமர்ந்து பேசுவோம்.''

கேட்டவுடன் வேறு எதுவும் கூறாமல் சிராங்கோ காருக்கு முன்னால் நடந்து வந்து, முன் பக்க கதவைத் திறந்து எனக்கு அருகில் உட்கார்ந்தான். தொடர்ந்து கையை நீட்டினான்.

"சிகரெட்?''

"ஸாரி...'' நான் சொன்னேன்: "என் கையில் வேறு சிகரெட் இல்லை.''

"ஹ... ஹ...'' சிராங்கோ குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தான். "எனக்குத் தெரியும்... யாருக்கும் தெரியாமல் புகை பிடிப்பது... அப்படித்தானே?'' தொடர்ந்து அவன் பாக்கெட்டிற்குள் இருந்து ஒரு பாக்கெட்டை எடுத்து ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தான்.

எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது. என்னுடைய கண்களில் அது தெரிந்திருக்க வேண்டும். தலையை முன்னால் குனிந்து கொண்டு, நான் சத்தம் உண்டாக்காமல் சிரித்தேன். தலையை உயர்த்திப் பார்த்தபோது, அந்த இளைஞனின் முகத்திலும் புன்சிரிப்பு தவழ்ந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அச்சு அசலான அரேபியச் சிரிப்பு. நான் மனதில் நினைத்தேன்.