தாலி - Page 17
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6549
அரசியலில் பங்கெடுப்பதுண்டு. கம்பெனிகளில் ஷேர் எடுப்பான். மார்க்கெட் உயர்வது தெரிந்தால், உடனடியாக விற்றுவிடுவான். ஒரு சர்க்கரை ஆலையை அவனே சொந்தத்தில் நடத்திக் கொண்டிருந்தான். வியாபாரம் முழுவதும் ஆங்கில பாணியில்தான். அவனுடைய தந்தை மக்குலால் சேட் இதே மாதிரிதான் இருந்தார். ஆனால், பூஜை, பாராயணம், தானம், தட்சிணை ஆகியவற்றால் பிராயச் சித்தம் செய்திருந்தார். கிரிதரதாசன் முழுமையான லௌகீகவாதியாக இருந்தான். ஒவ்வொரு காரியத்தையும் வர்த்தக சட்டத்தை அனுசரித்தே செய்வான். பணியாட்களின் சம்பளத்தை முதல் தேதியன்றே கொடுத்துவிடுவான். இடையில் யாருக்காவது தேவை என்று வந்தால், வட்டிக்குப் பணம் தருவான். மக்குலால் வருடம் முடிந்தாலும், சம்பளம் தர மாட்டார். ஆனால், பணியாட்களுக்குக் கடன் தருவார். இறுதியில் கணக்கு பார்க்கும்போது, அங்கு போவதற்கு பதிலாக இங்கு வரவேண்டியதிருக்கும். வருடத்தில் நான்கு முறை மக்குலால் அரசாங்க அதிகாரிகளைப் பார்ப்பதற்காகப் போவதுண்டு. அவர்களுக்கு மலர்க்கொத்து தருவார். செருப்பைக் கழற்றி வெளியே வைத்துவிட்டு, அறைக்குள் நுழைந்து கைகளைக் கூப்பிக்கொண்டு நிற்பார். திரும்பி வரும் நேரத்தில் அலுவலகத்தில் இருக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் இரண்டு, நான்கு என்று அவரவர்களின் தரத்திற்கேற்ப பரிசளிப்பார். கிரிதரதாசன் நகராட்சி கமிஷனராக இருந்தான். சூட்டும் ஷூக்களும் அணிந்து அதிகாரிகளைப் பார்ப்பதற்காகச் செல்வான். முறைப்படி நடந்து கொள்வான். ஆண்டு கொண்டாட்டங்களுக்கு லஞ்சம் எப்போதும் போல கொடுக்கப்படும்- அதுவும் கணக்கிற்கும் அதிகமாகப் புகழ் பாடுபவர்களுக்கு. தன்னுடைய உரிமைகளுக்காகப் படை திரட்டவும் போராடுவதற்கும் தெரியும். அவனை ஏமாற்றுவது என்பது நடக்கக்கூடிய விஷயமல்ல.
கிரிதரதாசன் தேவகுமாரனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்து விட்டான். அவன் அவர்மீது மிகப் பெரிய மரியாதை வைத்திருந்தான். அவருடைய பெரும்பாலான புத்தகங்களைப் படித்திருந்தான். அவருடைய எல்லா நூல்களையும் தன்னுடைய புத்தக அலமாரியில் சேர்த்து வைத்திருந்தான். இந்தி மொழி மீது அவனுக்கு அப்படியொரு ஆர்வம். இந்தி பிரச்சார சபைக்கு பல தடவை நல்ல தொகைகளை நன்கொடையாக அளித்திருக்கிறான். பூசாரிகள், புரோகிதர்கள் ஆகியோர்களின் பெயரைக் கேட்டாலே அவனுக்கு கோபம் வந்துவிடும். கேவலமான விஷயங்களுக்கு தானம் அளிக்கும் போக்கைக் கண்டித்து அவன் ஒரு அறிக்கையைக்கூட அச்சடித்து வெளியிட்டிருந்தான். சுதந்திரமான சிந்தனையை வெளியிடுவதில் அவன் நகரத்தில் நல்ல ஒரு பெயரைப் பெற்றிருந்தான். மக்குலால் மிகவும் பருமனாக இருந்ததால், உட்கார்ந்திருக்கும் இடத்தில் இருந்து எழுவதற்கு மிகவும் சிரமப்பட்டார். கிரிதரதாசன் நல்ல உடல் நலம் கொண்ட மனிதனாக இருந்தான். நகரத்திலிருந்த உடற்பயிற்சிக்கூடத்திற்குச் செல்லும் முக்கிய மனிதன் என்பது மட்டுமல்ல- நல்ல குதிரை சவாரி செய்பவனும், குறி தவறாமல் சுடக்கூடிய வேட்டைக்காரனாகவும் அவன் இருந்தான்.
சிறிது நேரம் அவன் தேவகுமாரனின் முகத்தையே பார்த்து திகைப்பில் மூழ்கிவிட்டான். அவருடைய எண்ணம்தான் என்ன? புரியவில்லை. பிறகு, நினைத்துப் பார்த்தான்- பாவம்... பணம் இல்லாமல் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருப்பார். அதனால் சிந்திக்கும் திறனை இழந்திருப்பார். அதனால்தான் வழக்கத்தில் இல்லாததைப் போல பேசுகிறார். தேவகுமாரனின் முகத்தில் தெரிந்த வெற்றி உணர்ச்சி அவனுடைய இந்த எண்ணத்தை பலமாக்கியது.
தங்க முலாம் பூசப்பட்ட கண்ணாடியை அவன் மூக்கிலிருந்து எடுத்து மேஜைமீது வைத்துவிட்டு, தமாஷாகப் பேசுவதைப் போல குசலம் விசாரித்தான்: "என்ன விசேஷம்? சொல்லுங்க. வீட்டில் எல்லாரும் நலம்தானே?''
தடுமாறும் குரலில் தேவகுமாரன் பதில் சொன்னார்: "ஆமாம்... ஆமாம். உங்களுடைய கருணை!''
"மூத்த மகன் வக்கீல் பணிக்கு போகிறார் அல்லவா?''
"போகிறான்.''
"ஆனால், வழக்கு எதுவும் கிடைக்காது. உங்களுடைய புத்தகங்களுக்கும் சமீப காலமாக விற்பனை குறைவாக இருக்கும். உங்களைப் போன்ற சரஸ்வதியின் மகன்களை ஆதரிக்க ஆட்கள் இல்லை. நாட்டின் துரதிர்ஷ்டம் இது. நீங்கள் ஐரோப்பாவில் இருந்திருந்தால் இப்போது பல லட்சங்களுக்குச் சொந்தக்காரராக இருந்திப்பீர்கள்.''
"நான் லட்சுமியை வணங்குபவன் அல்ல என்ற விஷயம் சேட்ஜி, உங்களுக்குத் தெரியுமல்லவா?''
"பணத்திற்கு சிரமப்படலாம். என்ன வேண்டுமென்று சொன்னால், நான் கொடுக்கத் தயாராக இருக்கிறேன். உங்களைப் போன்ற புகழ் பெற்ற மனிதர்கள் நண்பர்களாக இருப்பதை நினைத்து நான் பெருமைப்படுகிறேன். உங்களுக்காக எதையாவது செய்வது நான் பெருமைப்படக்கூடிய ஒரு விஷயமே.''
தேவகுமாரன் இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் பணிவின் அடையாளமாக மாறி விடுவார். பக்தியும் பாராட்டையும் வைத்து ஒரு மனிதன் அவருடைய எல்லாவற்றையும் கைக்குள் கொண்டு வந்து விடலாம். ஒரு லட்சாதிபதி, போதாததற்கு- இலக்கிய ரசிகன்- அவன் இந்த அளவிற்குப் பாராட்டும்போது அவருடைய பூமியைப் பற்றியோ கொடுக்கல்- வாங்கலைப் பற்றியோ பேசுவது அவருக்கு வெட்கமாகத் தோன்றியது.
"என்னை அதற்குத் தகுதியுள்ளவனாக நினைப்பது உங்களுடைய பெரிய மனதைக் காட்டுகிறது.''
"எனக்குப் புரியவில்லை- முன்பு எந்த சொத்தைப் பற்றி நீங்கள் சொன்னீர்கள்?''
தேவகுமாரனுக்கு கூச்சமாக இருந்தது:
"ஆமாம்... சேட்ஜி என்னை வைத்து எழுத வைத்தது...''
"சரி... அந்த விஷயத்தில் புதிதாக என்ன இருக்கிறது?''
"அதன் பெயரில் பிள்ளைகள் வழக்கு தொடுக்கப் போகிறார்களாம். நான் எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தேன். ஆனால், நான் சொன்னதைக் கேட்கவில்லை. அதனால்தான் நான் இங்கே வந்தேன். ஏதாவது கொடுத்து வாங்கிப் பிரச்சினையை முடிக்கணும். நீதிமன்றத்திற்கு எதற்குப் போக வேண்டும்? தேவையில்லாமல் இரண்டு பக்கமும் சிரமங்கள் உண்டாகும்.''
இரக்கமும் புத்திசாலித்தனமும் வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்த கிரிதரதாசனின் முகம் தீவிரமானது. தலையின் மென்மையான மெத்தையில் மறைத்து வைத்திருந்த நகங்கள் இந்தச் சூழ்நிலை வந்ததும் பயங்கர வடிவம் எடுத்து வெளியே வந்தன. கோபத்தைக் கடித்து அழுத்திக் கொண்டு அவன் சொன்னான்: "நீங்கள் எனக்கு அறிவுரை கூற இங்கு வரை நடந்து சிரமப்பட்டிருக்க வேண்டியதில்லை. உங்களுடைய பிள்ளைகளுக்குத்தான் அறிவுரை கூறியிருக்க வேண்டும்.''
"நான் அவர்களுக்கு வேண்டிய அளவிற்கு அறிவுரை கூறிவிட்டேன்.''
"அப்படியென்றால் போய் அமைதியாக இருங்க. எனக்கு என்னுடைய உரிமைகளுக்காகப் போராடத் தெரியும். சட்டத்தின் வெப்பம் அவர்களுடைய தலையில் பட்டிருந்தால், அதற்கு மருந்து என்னிடம் இருக்கிறது.''
அந்த நேரத்தில் தேவகுமாரனால் தன் இலக்கியத்தனமான பணிவினாலும் அடங்கியிருக்க முடியவில்லை. போர் பற்றிய செய்தியை ஏற்றுக்கொண்டு சொன்னார். "அந்த சொத்துகளுக்கு இப்போது இரண்டு லட்சத்திற்கும் குறையாமல் விலை இருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.''
"இரண்டு லட்சம் அல்ல. பத்து லட்சமாகவே இருந்தாலும், உங்களுக்கு இனிமேல் அதில் என்ன உரிமை இருக்கிறது?''
"அதற்காக எனக்கு இருபதாயிரம் ரூபாய்தான் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.''
"உங்களுக்கு சட்டம் தெரியுமல்லவா- இதுவரை நீதிமன்றத்திற்குப் போனதில்லை என்றாலும்...? விற்றுவிட்ட பொருளுக்கு என்ன விலை கொடுத்தாலும், திரும்பக் கிடைக்கப் போவதில்லை.