Lekha Books

ஒரே நாளில் பல தடவை அவள் புதிய புதிய ஆடைகளை எடுத்து அணிவாள். ஆனால், ஆண்களை வசீகரிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் சிறிதுகூட இல்லை. தன்னுடைய அழகான தோற்றத்தின்மீது அவளுக்கு ஒரு பெருமை இருந்தது. அவ்வளவுதான்.

அதே நேரத்தில் திப்பி அந்த அளவிற்கு தாராளமாகப் பழகக் கூடிய குணத்தைக் கொண்டவளாகவும் இல்லை. இளைஞர்களின் காதல் வார்த்தைகளுக்கு அவள் பதிலே சொல்லாமல் மிகவும் அமைதியாக உட்கார்ந்திருப்பாள். அந்த அலங்கார வார்த்தைகளுக்கு, சாதாரண முறையில் அமைந்த அழகைப் பற்றிய புகழ்ச்சி வார்த்தைகள் என்பதைத் தாண்டி எந்தவொரு மதிப்பும் இருப்பதாக அவள் நினைக்கவில்லை. இளைஞர்கள் உற்சாகப்படுத்துதல் கிடைக்காமல் ஏமாற்றமடைந்து திரும்பிச் செல்வார்கள். ஆனால், சந்தகுமாரனின் நடத்தையில் ஏதோ ரகசியம் இருக்கிறது என்பதை அவள் உள்ளுணர்வு மூலம் உணர்ந்தாள். மற்ற இளைஞர்களிடம் அவள் பார்த்திருந்த நட்புணர்வு இல்லாமையும் அடக்கமின்மையும் அவனிடம் சிறிதுகூட இல்லாமலிருந்தது. சந்தகுமாரனின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையிலும் கட்டுப்பாடு இருந்தது. கூர்மையான கவனம் இருந்தது. அதனால் அவள் அவனைப் படிக்கவும், அவனுடைய மனதில் இருக்கும் ரகசியங்களைப் பற்றி தெரிந்துகொள்ளவும் முயற்சி செய்தாள். சந்தகுமாரனின் பொறுமையும் சிந்தனையும் அவனை திப்பியை நோக்கி இழுக்கச் செய்தன. அவன் அவளுக்கு முன்னால் பொருத்தமில்லாத திருமணத்தின் ஒரு தியாகியாக தன்னைக் காட்டிக் கொண்டபோது, அவளுக்குப் பரிதாபம் உண்டானது. புஷ்பாவின் அழகான தோற்றத்தைப் பற்றி அவன் தன் நோக்கத்திற்கு உதவும் வகையில் பாராட்டிப் பேசினான். திப்பிக்கு முன்னால் அவள் ஒன்றுமே இல்லை என்றும் சொன்னான். புஷ்பாவின் அறிவில்லாமையைப் பற்றியும், நாகரீகத்தைப் பற்றி எதுவுமே தெரியாமல் இருப்பதைப் பற்றியும் குறைபட்டுக் கொண்டான். அவை, புஷ்பாவைச் சந்தித்தால், சந்தகுமாரனுக்கு ஆதரவாகப் பேச வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தை திப்பியிடம் உண்டாக்கின.

ஒரு நாள் அவள் சந்தகுமாரனிடம் கேட்டாள்: "நீங்கள் அவளை விட்டு வரக்கூடாதா?''

சந்தகுமாரன் தன்னுடைய இயலாமையை வெளிப்படுத்தினான்: "எப்படி விட்டு வர முடியும் மிஸ் திரிவேணி? சமுதாயத்தில் வாழுறப்போ சமுதாயத்தின் நடைமுறைகளை அனுசரிக்க வேண்டியதிருக்கும். பிறகு... புஷ்பா நிரபராதி. அவள் தன்னளவில் இப்படி ஆகிவிட்டாள். தெய்வம் அல்லது சூழ்நிலைகள் அவளை இப்படி ஆக்கிவிட்டன.

"தவில் கழுத்தில் விழுந்துவிட்டது என்பதற்காக அதை அடித்துக் கொண்டிருக்கும் மனிதர்கள்மீது எனக்கு இரக்கமே உண்டாவதில்லை. அந்தத் தவிலை கழுத்திலிருந்து எடுத்து ஆற்றில் எறிய வேண்டும் என்று நான் கூறுகிறேன். எனக்கு முடியுமானால், நானே அதை எடுத்து எறிவேன்.''

சந்தகுமாரன் தன்னுடைய தந்திரம் பலிப்பதைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட்டான். "ஆனால், அவளுடைய நிலை என்ன ஆவது?'' என்று அவன் கேட்டான். திப்பி அவனைத் தேற்றினாள்: "நீங்கள் ஏன் அதைப் பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டும்? பிறந்த வீட்டிற்குப் போவாள். ஏதாவது வேலை செய்து வாழ்வாள். இல்லாவிட்டால் தனக்குப் பொருத்தமான யாரையாவது கண்டுபிடித்துத் திருமணம் செய்துகொள்வாள்.''

சந்தகுமாரன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். "திப்பி, உங்களுக்கு கற்பனை, உண்மை இவற்றுக்கு இடையில் இருக்கும் வித்தியாசம் கூட புரியவில்லை. என்ன முட்டாள்தனமா பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்க?''

மிகுந்த கவலையுடன் கூறுவதைப் போல அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்: "இது மிகவும் வருத்தப்பட வேண்டிய ஒரு பிரச்சினை, மிஸ் திரிவேணி. புஷ்பாவின் நடத்தையால் ஒவ்வொரு நாளும் என்னுடைய ரத்தம் கொதித்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு நாள் கவலையைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல் நான் என்னை நானே கழுத்தை அறுத்துக் கொண்டாலும், சமூக நீதியால் எதுவும் சொல்ல முடியாது. இந்தச் சூழ்நிலையில், வெளியேற்றுவது நடக்காத விஷயம். இனி வெளியேற்ற வேண்டும் என்றால் ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கிறது. இப்படியொரு குற்றச்சாட்டைக் கூற வேண்டும்- நம்பிக்கை மோசம். ஆனால், புஷ்பாவிடம் வேறு எந்த கெட்ட பழக்கங்கள் இருந்தாலும், இந்த கெட்ட விஷயத்தைச் சொல்லிக் குறை கூறவே முடியாது.''

மாலை நேரம் ஆனது. திப்பி வேலைக்காரனை அழைத்து தோட்டத்தில் வட்ட வடிவத்தில் இருந்த முற்றத்தில் நாற்காலிகளைப் போடச் சொல்லிவிட்டு வெளியே வந்தாள். வேலைக்காரன் நாற்காலிகளைப் போட்டுவிட்டுப் போக ஆரம்பித்தபோது, திப்பி திட்டினாள்: "நாற்காலிகளை ஏன் துடைக்கவில்லை? தூசி படிந்திருப்பதைப் பார்ப்பதற்கு கண்கள் இல்லையா? எவ்வளவு சொன்னாலும் உனக்கு ஞாபகமே இல்லை. தப்பு செய்யக்கூடாது என்பது ஞாபகத்திலேயே இல்லை.''

வேலைக்காரன் நாற்காலிகளைத் துடைத்து சுத்தம் செய்துவிட்டு மீண்டும் போகத் தொடங்கினான்.

திப்பி அதற்குப் பிறகும் திட்டினாள்: "நீ இப்படி எங்கே ஓடுறே? மேஜையைப் போட்டாயா? தேநீரை மேஜை இல்லாமல் உன் தலையில் வைத்தா பருகுவது?''

அவள் வேலைக்காரனின் இரண்டு காதுகளையும் பிடித்துத் திருகி, ஒரு அடி கொடுத்தவாறு சொன்னாள்: "கிழட்டுக் கழுதை. முழுமையான முட்டாள். தலைக்கு உள்ளே சாணம்தான் நிறைக்கப்பட்டிருக்கு.''

வயதான வேலைக்காரன் நீண்ட காலமாக அங்கு சேவகனாக இருக்கிறான். எஜமானி அவனை அன்புடன் வைத்திருந்தாள். அவள் மரணத்தைத் தழுவிய பிறகு, குறிப்பிட்டுக் கூறும் அளவிற்கு ஆசைகள் எதுவும் இல்லாததால், வேறு எங்காவது சென்றால் ஒன்றோ இரண்டோ ரூபாய்கள் சம்பளத்தில் வேலைக்கு வைக்க ஆட்கள் இருந்தாலும், எஜமானிமீது வைத்திருந்த மரியாதை காரணமாக எதிர்ப்பையும் அவமானத்தையும் தாங்கிக்கொண்டு அவன் அங்கேயே இருந்து கொண்டிருக்கிறான். சப் ஜட்ஜும் அவனை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டுவார். ஆனால், அந்தத் திட்டுதலை நினைத்து அவன் கவலைப்பட்டதில்லை. அவர் வயதில் சம நிலையைக் கொண்டவர். ஆனால், திரிவேணியை அவன் இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு நடந்து திரிந்தவன். அந்தத் திப்பிதான் இப்போது திட்டவும் அடிக்கவும் செய்கிறாள். அதனால் அவனுடைய உடலுக்கு உண்டானதை விட எவ்வளவோ அதிகமான காயம் மனதிற்குத்தான் உண்டாகியிருக்கிறது.

அவன் இதற்கு முன்பு இரண்டு வீடுகளில் வேலை செய்திருக்கிறான். இரண்டு இடங்களிலும் பிள்ளைகளும் மருமக்களுமான பெண்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் அவனை நல்ல முறையில் நடத்தினார்கள்.

மருமக்கள் வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு அவனுக்கு நேராக வரவே மாட்டார்கள். அவன் ஏதாவது தவறு செய்திருந்தால்கூட, அவர்கள் அதை மனதிற்குள்ளேயே வைத்துக்கொள்வார்கள். அவனுடைய எஜமானி நல்ல குணநலம் கொண்ட பெண்ணாக இருந்தாள். அவள் எந்தச் சமயத்திலும் அவனுக்கு எதிராகக் கூறியதே இல்லை. எஜமானன் ஏதாவது சொன்னால், அவள் அவன் பக்கம் நின்று கொண்டு வாதாடுவாள். இந்தப் பெண் பிள்ளை வயது வேறுபாட்டைக்கூட கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளாமல் இருக்கிறாள். படிப்பதால் விவேகம் உண்டாகும் என்று ஆட்கள் கூறுகிறார்கள். இதுதான் விவேகமா? அவனுடைய மனதில் புரட்சி எண்ணம் உண்டானது.