Lekha Books

நீதிமன்றத்தில் ஏற முடியுமா? இது விஷயமா பேசுறதுக்கு ஆட்களை அழைக்க முடியுமா? ஆட்கள் கிண்டல் பண்ண மாட்டார்களா?''

சந்தகுமாரன் கறாரான குரலில் கேட்டான்: "நான் பணத்தைத் திருப்பித் தரமாட்டேன் என்று எப்படி முடிவு செய்தாய்?''

புஷ்பா முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். "நீங்கள் வெற்றி பெறுவீர்கள் என்பதை எப்படி உறுதியாகக் கூற முடியும்? இனி வெற்றி பெற்று உங்களின் கையில் பணமும் வந்துவிட்டது என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள். இங்கு எவ்வளவோ நிலத்தின் உரிமையாளர்கள் கடனை அடைக்க முடியாதவர்கள் என்பதற்காகவா நீதிமன்றத்தின் படிகளுக்கு இரையாகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்? நீங்கள் தேவையில்லாத செலவுகளைச் செய்யாமல் மிச்சம் பிடித்து சம்பாதிப்பீர்கள் என்பதை ஒத்துக்கொள்கிறேன். எனினும், கையில் ஒதுங்கிய பணத்தைக் கையை விட்டுப்போகாமல் பார்த்துக் கொள்வது என்பது மனிதனின் இயற்கை குணம்தான். தர்மம், நீதி ஆகியவற்றை மறந்துவிடுவது என்பது மனிதரின் சாதாரண பலவீனம்தான்.''

சந்தகுமாரன் புஷ்பாவை கோபத்துடன் பார்த்தான். புஷ்பா கூறியதில் இருந்த உண்மை அம்பைப் போல குத்தியது. அவனுடைய மனதிற்குள் மறைந்திருந்த திருடனை புஷ்பா பிடித்து முன்னால் நிறுத்தியிருந்தாள். அவன் மன அமைதியை இழந்து சொன்னான்: "மனிதனை நீ இந்த அளவிற்குக் கேவலமாகக் கருதுகிறாய் அல்லவா? உன்னுடைய இந்த மன ஓட்டத்தைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சரியம் தோன்றுகிறது. அதே நேரத்தில் கவலையும் உண்டாகிறது. இந்த நாசமாய்ப் போன காலத்திலும் சமூகத்தில் தர்ம நீதிகளுக்கு இடம் இருக்கிறது. இந்த உலகத்தில் தர்மமும் நீதியும் இல்லாமல் போய்விட்டால், அன்று சமூகமே எஞ்சி இருக்காது.''

அவன் தர்மநீதிகளின் உயர்வைப் பற்றி ஒரு தத்துவ ஞானியைப் போல நீண்ட நேரம் பேசினான்.

சில நேரங்களில் ஒரு வீட்டிற்குள் திருடன் நுழைந்துவிட்டால் எந்த அளவிற்கு ஆரவாரம் உண்டாகிறது? என்ன காரணம்? திருட்டு என்பது அசாதாரணமான ஒரு விஷயம். சமூகம் திருடர்களுடையதாக இருந்தால், யாராவது நேர்மையுடன் நடந்து கொள்வதும் அதே மாதிரி ஆரவாரம் நிறைந்த ஒன்றாக இருக்கும். சமீபகாலமாக நோய்கள் அதிகரித்துக்கொண்டிருக்கின்றன என்று கூறப்படுகிறது. ஆனால், கூர்மையாக கவனித்தால் நூற்றில் ஒரு ஆளுக்கு மேல் நோயாளியாக ஆவதில்லை. நோய் ஒரு சாதாரண விஷயமாக இருந்தால், நல்ல உடல் நிலையைக் கொண்டவர்களின் எண்ணிக்கையைத்தான் எடுத்துக்காட்டாகக் கூற வேண்டும்- இப்படி இப்படி.

புஷ்பா வெறுப்புடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவளிடம் பதில் இருந்தது. ஆனால், அவள் சண்டையை அதிகரிக்க விரும்பவில்லை. அவள் பணத்திற்காகத் தன் தந்தையிடம் கேட்கக்கூடாது என்று மனதிற்குள் முடிவு செய்திருந்தாள். எந்தவொரு விவாதமும் வார்த்தையும் வெளியே வருவது பொருந்தக்கூடியதாக இல்லை.

சந்தகுமாரன் சொற்பொழிவை முடித்துக்கொண்டான். பதில் எதுவும் கிடைக்காததால் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு மீண்டும் சொன்னான்: "என்ன யோசிக்கிறாய்? நான் உண்மையைத் தான் கூறுகிறேன். சீக்கிரமே பணத்தைத் திரும்ப தந்து விடுவேன்.''

புஷ்பா எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் சொன்னாள்: "உங்களுக்கு கட்டாயம் என்றால், நேராகப் போய் கேட்டுக் கொள்ளுங்கள். என்னால் கேட்க முடியாது.''

சந்தகுமாரன் உதடுகளைக் கடித்தான். "இந்த சாதாரண விஷயத்தைக் கூட உன்னால் செய்ய முடியவில்லையென்றால் அதற்கு அர்த்தம், இந்த வீட்டில் எனக்கு மட்டுமே உரிமை இருக்கிறது என்பதுதான்.''

புஷ்பாவிற்கு கோபம் வந்துவிட்டது. "நீங்கள் என்னைத் திருமணம் செய்த நிமிடத்திலிருந்து எனக்கு உரிமை இருக்கிறது.''

சந்தகுமாரன் ஆணவத்துடன் சொன்னான்: "அப்படிப்பட்ட உரிமை கிடைத்ததைப் போலவே எளிதில் கையை விட்டுப் போகவும் செய்யும்.''

ஆரம்பத்திலேயே பயப்படக்கூடிய ஒரு சிந்தனையோட்டத்திற்குள் புஷ்பாவை யாரோ தள்ளி விட்டதைப் போல இருந்தது. அவள் அங்கு வந்து ஒன்றிரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகுதான் சந்தகுமாரனின் குணமே தெரிந்தது. அவனுடன் சேர்ந்து வாழ வேண்டுமென்றால் அவனுடைய தாளத்திற்கு ஆடக்கூடிய தாசியாக இருக்க வேண்டும். அவளுடைய தனித்துவத்தை அவனுடைய இருப்பிற்குள் கரைத்துக் கொள்ள வேண்டியதிருக்கிறது. அவன் சிந்திப்பதையே அவள் சிந்திக்க வேண்டும். அவன் செய்வதையே அவள் செய்ய வேண்டும். அவளுடைய மன சந்தோஷத்திற்கு அங்கு எந்தவொரு இடமும் இல்லை. அவனுக்கு வாழும் உலகம், மேலுலகம் எல்லாமே பணம் மட்டும்தான். அவனுக்கு வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை உண்டாவதே பணத்தை வைத்துதான். பணத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது அவனுடைய பார்வையில் மனைவிக்கோ மகனுக்கோ எந்தவொரு இடமும் இல்லை. ஒரு பீங்கான் தட்டு புஷ்பாவின் கையில் இருந்து விழுந்து உடைந்ததற்கு அவளுடைய காதைப்பிடித்து அவன் திருக ஆரம்பித்துவிட்டான். தரையில் மையைக் கொட்டிவிட்டாள் என்பதற்காக பங்கஜாவை முழு அறையையும் கழுவச் சொல்லி தண்டனை தந்தான். அவன் வைத்திருக்கும் பணத்தை புஷ்பா கையால் தொடமாட்டாள். அது சரிதான், பணம் சாதாரணமாக சம்பாதித்துச் சேர்க்கக் கூடிய பொருள் அல்ல என்று அவன் நினைத்தான். பணம் சந்தோஷத்தை அனுபவிப்பதற்காக இருப்பது என்பது அவனுடைய கொள்கை. தேவையில்லாமலோ, கவனக் குறைவாகவோ செலவு செய்வது அவனுக்குப் பிடிக்காது. தன்னைத் தவிர வேறு யார் மீதும் அவனுக்கு நம்பிக்கை கிடையாது. கடினமான மனத் தியாகம் செய்து புஷ்பா வாழ்க்கையுடன் சமரசம் செய்து கொண்டிருந்தாள். ஆனால், மீண்டும் மீண்டும் அங்கு அவளுக்கு உரிமை என்று கூற எதுவும் இல்லை என்றும், அவள் அங்கு ஒரு தாசியைப் போல இருக்க வேண்டியவள் என்றும் ஞாபகப்படுத்துவதை அவளால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. இப்போது மாதிரியே அன்று அவனுடைய வார்த்தைகளைக் கேட்டு நாட்கணக்கில் சாப்பிடாமலும் நீர் பருகாமலும் அவள் வாழ்க்கையை ஓட்டினாள். எப்படியோ மனம் சற்று அமைதி அடைந்தபோது, இந்த புதிய காயம். இது அவளுடைய எஞ்சியிருந்த தைரியத்திற்கும் வரையறையை உண்டாக்கியது.

சந்தகுமாரன் அவளிடம் சவால் விட்டவாறு வெளியேறினான். அவள் அங்கேயே உட்கார்ந்து இனி என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சிந்தித்தாள். இந்த நிலையுடன் இப்படி வாழ முடியாது. பிறந்த வீட்டிற்குப் போனாலும் மன அமைதி கிடைக்காது என்று தெரியும், சந்தகுமாரன் முன் மாதிரி மனிதன் என்று அவளுடைய தந்தை நம்பிக் கொண்டிருக்கிறார். அவனிடமிருந்து பொருத்தமற்ற நடவடிக்கைகள் வெளிப்பட்டன என்று அவரை நம்ப வைப்பது என்பது மிகவும் சிரமமான ஒரு விஷயம். புஷ்பாவின் திருமணத்துடன் அவர் வாழ்க்கையில் ஒரு ஒப்பந்தத்தை நிறைவேற்றி முடித்துவிட்டார். அதை மீண்டும் எடுப்பதை அவரால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியாது. இனி எந்தவித சிந்தனையும் இல்லாமல் உலகப் பயணம் செய்வதுதான் அவருடைய வாழ்க்கையின் ஆசையாக இருந்தது.