Lekha Books

பகல் நேரத்தில்கூட குள்ளநரிகள் ஊளையிட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்த அந்த வெற்று நிலம் இப்போது நகரத்திலேயே மிகவும் பரபரப்பான அங்காடியாக மாறி விட்டிருக்கிறது. அங்கு இப்போது ஒரு சதுர அடி நூறு ரூபாய் என்ற அளவில் நில வர்த்தகம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. வளரக் கூடிய பாதையைத் தடுத்ததற்காக சந்தகுமாரனுக்குத் தன் தந்தையின்மீது கோபம் அதிக அளவில் வந்து கொண்டேயிருந்தது. தந்தை, மகன் இருவரின் நடவடிக்கைகளிலும்தான் என்ன ஒரு வேறுபாடு! தேவகுமாரனிடம் தேவைக்கானவைகூட இல்லை. எனினும், திறந்த கையுடன் இருந்தார். அழகியல் உணர்வால் அலங்கரிக்கப்பட்ட மனதிற்கு, பணத்தை வழிபடுவது என்பது வாழ்க்கையின் லட்சியமாக இருப்பதற்கு வழியே இல்லை. அவருக்குப் பணத்தின் மதிப்பு தெரியாமல் இல்லை. மக்கள் தொகையில் முக்கால் பகுதி பசியால் மரணத்தைத் தழுவிக் கொண்டிருக்கும் நாட்டில், ஒரு ஆளால் மிகவும் அதிகமாக சம்பாதித்து சேர்த்து வைக்க முடிகிறது என்றால்கூட, அதற்கு தார்மீக ரீதியாக உரிமை இல்லை என்ற எண்ணம் அவருடைய மனதில் ஆழமாகப் பதிந்திருந்தது. ஆனால், சந்தகுமாரனின் பார்வையோ இப்படிப்பட்ட தார்மீகமான வரையறைகளைக் கிண்டல் பண்ணுவதாக இருந்தது. இடையில் தயக்கமே இல்லாமல் அதை எல்லாரும் கேட்கும்படி கூறவும் செய்தான். "உங்களுக்கு இலக்கியம் மட்டுமே போதும் என்றால், குடும்பத் தலைவனாக இருப்பதற்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது? உங்களுடைய வாழ்க்கையையும் நாசமாக்கிக் கொண்டு, எங்களுடைய வாழ்க்கையையும் வீணாக்கிவிட்டீர்கள். இப்போது துறவுக் கோலம் அணியப் புறப்பட்டிருக்கிறீர்கள். வாழ்க்கையில் எல்லா கடமைகளையும் செய்து முடித்தாகிவிட்டது என்பதுபோல!''

குளிர்காலம். காலையில் எட்டு மணி கடந்தது. பங்கஜா தேநீரையும் பலகாரங்களையும் கொண்டு வந்து வைத்துவிட்டு, அண்ணன்மார்களை அழைப்பதற்காகச் சென்றாள். சாதுகுமாரன் உடனடியாக வந்துவிட்டான். உயரத்துக்கேற்ற கம்பீரமும் அழகும் கொண்ட சரீரம். வெளுத்த நிறம். இனிமையாகப் பேசக்கூடிய குணத்தைக் கொண்ட இளைஞன். கிடைக்கக்கூடிய உணவை வயிறு நிறையும் அளவிற்கு சாப்பிடுவது, நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றுவது- இதுதான் இப்போதைய வாழ்க்கையின் லட்சியம்.

அன்னை கேட்டாள்: "சந்து எங்கே? தேநீர் ஆறிப்போயிடும். பிறகு பச்சைத் தண்ணியா இருக்குன்னு சொல்வான். அவனைக் கொஞ்சம் அழைச்சிட்டு வா சாது. அவனுக்கு சாப்பிடவும் தேநீர் குடிக்கவும் கூட நேரம் இல்லையே!''

சாது தலையைக் குனிந்து கொண்டு உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலேயே உட்கார்ந்திருந்தான். சந்தகுமாரனிடம் பேசுவது என்பது அவனுக்கு உயிர் போகக் கூடிய அளவிற்கு சங்கடமான ஒரு விஷயமாக இருந்தது.

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு சைவ்யா மீண்டும் சொன்னாள்: "அவனை ஏன் அழைச்சிட்டு வரல?''

சாது மெல்லிய குரலில் பதில் சொன்னான்: "வேண்டாம். கோபப்பட்டால் பிறகு இன்றைய நாள் அமைதி இல்லாமல் ஆகிவிடும்.''

இதற்கிடையில் சந்தகுமாரன் தானே வந்து சேர்ந்தான். பார்ப்பதற்கு தன் தம்பியைப் போலவே இருந்தான். தோற்றம் அந்த அளவிற்கு அழகு என்று கூறுவதற்கில்லை. முகத்தில் ஆணவத்தின் வெளிப்பாடு தெரிந்தது. அதே நேரத்தில் எதையோ மறைத்து வைத்திருப்பதைப் போலவும் இருந்தது. எந்தவொரு ஆடையையும் விரும்பாததைப் போல அவன் இருந்தான்.

பலகையில் அமர்ந்து தேநீரை வாய்க்குள் செலுத்தியவாறு மூக்கைச் சுருக்கிக் கொண்டு தன் தங்கையை அழைத்தான். "நீ ஏன் வரல பங்கஜா? புஷ்பா எங்கே? தேநீர் குடிப்பதும் உணவு சாப்பிடுவதும் எல்லாரும் சேர்ந்து இருக்குறப்போ நடக்கணும்னு நான் எத்தனை தடவை சொல்லியிருக்கேன்?''

சைவ்யா கோபத்துடன் சொன்னாள்: "நீங்க சாப்பிடுங்க. அவங்க பிறகு சாப்பிடுவாங்க. எல்லாரும் ஒண்ணா உட்கார இடமில்லையே!''

சந்தகுமாரன் ஒரு மடக்கு தேநீரைக் குடித்துவிட்டு சொன்னான்: "ஆமாம்... பழைய பழக்க வழக்கம்... வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு சமையலறைக்குள் முடங்கி இருக்குற காலம் போயிடுச்சுன்னு நான் எத்தனை தடவை சொல்லியிருக்கேன்!''

சைவ்யா கிண்டல் பண்ணினாள்: "எல்லாரும் ஒண்ணா உட்காரலாம். சமையல் பண்றது யார்? பரிமாறுவது யார்? சமையல் செய்றதுக்கு ஒரு சமையல்காரனை வைக்கணும். பரிமாறுவதற்கும் ஒரு ஆளை வைக்கணும். அதற்குப் பிறகு அலங்காரம் பண்ணிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கலாம்.''

"அப்படியென்றால் பெரியவர்கள் அதைச் செய்யக்கூடாதா? துறவுக் கோலம் போடமட்டும்தான் தெரியுமா?''

"அப்பா செய்ய வேண்டியதைச் செய்திட்டாரு. இனிமேல் பிள்ளைகள் செய்தால் போதும்.''

"முடியவில்லை என்றால் பிறகு எதற்கு எங்களைப் படிக்க வைத்தார்? எங்காவது காட்டு மூலைகளில் கொண்டு போயவிட்டிருக்கலாமே! நாங்கள் ஏதாவது விவசாயமோ கூலி வேலையோ செய்து வாழ்ந்திருப்போமே?''

"அப்போ நீங்கள் இந்த அறிவுரையைத் தர மாட்டீர்களே!''

சந்தகுமாரன் முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக்கொண்டே தேநீரைக் குடித்தான். கொஞ்சம் பலகாரங்களையும் சாப்பிட்டான். பிறகு சாதுகுமாரனிடம் கேட்டான்:

"உங்க டீம் எப்போ பம்பாய்க்கு செல்கிறது?''

சாதுகுமாரன் தலையைக் குனிந்து கொண்டே மெதுவான குரலில் பதில் சொன்னான்: "நாளை மறுநாள்''.

"சூட் தைத்தாகி விட்டதா?''

"என் பழைய சூட் இருக்கே?''

"சூட் இல்லையென்றாலும் பிரச்சினை இல்லை. நாங்கள் வேட்டியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டு வெறும் கால்களுடன்தான் விளையாடினோம். ஆனால், ஒரு அனைத்திந்திய குழுவில் விளையாடப் போகும்போது அதற்குரிய மதிப்புடன் இருக்க வேண்டும். வறுமையில் இருப்பதைப் போல போவதைவிட போகாமல் இருப்பதே நல்லது. அங்கு இந்த மிகப் பெரிய இலக்கியவாதியான தேவகுமாரனின் மகன் என்ற விஷயம் தெரிய வரும்போது மக்கள் மனதிற்குள் என்ன நினைப்பார்கள்?''

சாதுகுமாரன் அதற்கு பதிலெதுவும் கூறவில்லை. அமைதியாக உணவைச் சாப்பிட்டுவிட்டு, எழுந்து சென்றான். தன் தந்தையின் பொருளாதார நிலையைத் தெரிந்து வைத்திருப்பதால் அவன் அவரை சிரமத்திற்கு ஆளாக்க விரும்பவில்லை. புதிய சூட்தான் வேண்டும் என்று அண்ணன் நினைக்கும் பட்சம், அவரே அதைத் தைத்துக் கொடுக்கலாமே! எதற்காக தந்தைக்கு சிரமம் உண்டாக்க பாதை வெட்டுகிறார்?

சாது எழுந்து சென்றபோது, சைவ்யா மனக் கவலையுடன் சொன்னாள்: "இனிமேல் குடும்ப பிரச்சினைகள் எதுவும் தனக்கு இல்லை என்று சொல்லி அப்பா எல்லா பொறுப்புகளையும் உங்களிடம் ஒப்படைத்துவிட்ட பிறகு, அவரை எதற்காக கஷ்டப்படுத்த வேண்டும்? தன்னுடைய அறிவையும் திறமையையும் பயன்படுத்தி அவர் இவ்வளவு காலமா வாழ்க்கையை நகர்த்திக் கொண்டு போய்விட்டார். இப்போ செய்ய முடியவில்லை என்பதற்காக- இல்லாவிட்டால் செய்தவற்றில் தவறு இருக்கிறது என்பதற்காக அவரைக் குறை கூறிப் பேசுவது என்பது உங்களுக்கு நல்லது அல்ல. நீங்கள் இப்படித் தொந்தரவு கொடுக்க ஆரம்பித்தால், அவர் வீட்டை விட்டு வேறு எங்காவது போய் விடுவார் என்று நான் பயப்படுறேன்.