Lekha Books

பணம் சம்பாதிக்க முடியவில்லையென்றாலும், எங்கு போனாலும் தலையில் ஏற்றி நடப்பதற்கு மக்கள் இருக்கிறார்கள் என்ற விஷயம் உங்களுக்குத் தெரியும் அல்லவா?''

சைவ்யா இதுவரை தன் கணவன்மீது வெறுப்பைக் காட்டவே செய்திருக்கிறாள். இந்த முறை அவர் பக்கம் நிற்பதைப் பார்த்து சந்தகுமாரனுக்கு சிரிப்பு வந்தது. அவன் சொன்னான்:

"அப்பாவின் நோக்கம் அதுவாகத்தான் இருந்தால், அதற்கு முன்பே நான் வீட்டை விட்டுப் போயிடுவேன். என்னால் இந்த சுமையைத் தலையில் ஏற்றி வைத்திருக்க முடியாது. இதை வைத்துக் கொண்டு நடப்பதற்கு அப்பா எனக்கு உதவ வேண்டும். அவருக்குத் தன்னுடைய சம்பாத்தியத்தைத் தாறுமாறாக செலவழிப்பதற்கு உரிமை இருக்கிறது. ஆனால், பூர்வீகச் சொத்தை அழிப்பதற்கு ஒரு அதிகாரமும் இல்லை. இதற்கு ஏதேனும் செய்தே ஆக வேண்டும். அந்த சொத்துகளை நாங்கள் திரும்பப் பெற வேண்டும். எனக்கும் கொஞ்சம் சட்டம் தெரியும். வக்கீல்களிடமும் மேஜிஸ்ட்ரேட்களிடமும் பேசியிருக்கிறேன். சொத்துக்களைத் திரும்பப் பெற முடியும். இங்கு நான் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது அப்பாவுக்குத் தேவை தன் பிள்ளைகளா, இல்லாவிட்டால் நேர்மையா? இவற்றில் அவருக்கு அதிக விருப்பம் எதில் என்பதைத்தான்.''

அதைக் கூறிவிட்டு பங்கஜாவிடம் வெற்றிலையை வாங்கிய அவன் தன்னுடைய அறைக்குள் சென்றான்.

2

சந்தகுமாரனின் மனைவி புஷ்பா. புஷ்பத்தைப் போலவே அழகான உடலமைப்பை அவள் கொண்டிருந்தாள். சிறிது கூச்சகுணம் கொண்டவளாக அவள் இருந்தாள். அதே நேரத்தில் அளவிற்கு அதிகமான தற்பெருமை கொண்டவளாகவும் இருந்தாள். சாதாரண விஷயத்திற்குக்கூட நாட்கணக்கில் கோபப்பட்டுக் கொண்டிருப்பாள். அவளுடைய கோபம்கூட ஒரு புதிய வகையைச் சேர்ந்ததாக இருக்கும். யாரிடமும் எதுவும் கூறமாட்டாள். சண்டை போடுவதும் இல்லை. திட்டுவதும் இல்லை. வீட்டிலிருக்கும் வேலைகளை எப்போதும் போல செய்வாள்- மிகவும் அக்கறையுடன். யாருடன் கோபம் கொண்டிருக்கிறாளோ, அவர்களின் முகத்தையே பார்க்க மாட்டாள். சம்பந்தப்பட்ட நபர் கூறியபடி நடப்பாள். கேட்பதற்கு பதில் கூறுவாள். தேவைப்படுவதை எடுத்துக்கொடுப்பாள்- எல்லாம் முகத்தைப் பார்க்காமலே நடக்கும். இப்போது பல நாட்களாக சந்தகுமாரன் மீது கோபம் கொண்டிருக்கிறாள். பின்னால் திருப்பிக் கொண்ட கண்களுடன் அதன் விளைவுகளை சந்தித்துக் கொண்டிருந்தாள். சந்தகுமாரன் அன்புடன் கேட்டான்: "இன்றைக்கு சாயங்காலம் நடக்கப் போக வேண்டாமா?''

தலையைக் குனிந்துகொண்டு புஷ்பா பதில் சொன்னாள்: "உங்களின் விருப்பம் போல...''

"வர்றேல்ல?''

"நீங்கள் அழைத்தால் வராம இருக்க முடியுமா?''

"உனக்கு என்ன வேணும்?''

"எனக்கு எதுவும் வேண்டாம்.''

"பிறகு ஏன் கோபமா இருக்கே?''

"எதற்கும் இல்லை.''

"எதற்கும் இல்லையா? சரிதான்... சொல்ல வேண்டாம். ஆனால், இப்படி அமைதியா இருப்பதால் காரியம் நடக்காது.''

புஷ்பாவின் இந்தப் பிடிவாதக் கணை சந்தகுமாரனைப் பைத்தியம் பிடிக்கச் செய்தது. அவன் கோபப்பட்டு, சமாதானப்படுத்த முயன்றான். மன்னிப்பு கேட்பதற்கும் தயாராக இருந்தான். அப்படிப்பட்ட வார்த்தைகள் இனிமேல் வாயிலிருந்து வராது. ஆனால், அவளைக் கோபம் அடையச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக அவன் கூறவில்லை. ஒரு உண்மையை வெளிப்படையாகக் கூறினான் என்பதுதான் விஷயம். ஆணை எதிர்பார்த்து வாழும் பெண் ஆணின் மேலாண்மைப் போக்கை ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். அவன் ஒத்துக்கொண்டான். அந்த நேரத்தில் இந்த வாக்கியம் வாயிலிருந்து வந்திருக்கக்கூடாது. இனி கட்டாயம் கூறித்தான் ஆக வேண்டுமென்றால், நாசூக்காக அதைக் கூறியிருக்க வேண்டும். ஆனால், ஒரு பெண் தன்னுடைய உரிமைகளுக்காக ஆணுடன் போரிடும்போது, அவனுக்கு சரி நிகராகத் தான் இருக்க வேண்டும் என்று கேட்கும்போது, அவள் சில கடினமான சொற்களைக் கேட்பதற்குத் தயாராக இருக்க வேண்டும். அந்த நேரத்திலும் முகத்தைத் திருப்பி வைத்துக்கொண்டிருப்பதால், எந்தவொரு காரியத்திலும் முடிவு எடுக்க முடியாமல் போய்விடும் என்ற உண்மையை புஷ்பாவிற்குப் புரியவைத்து, அவளை அதை ஏற்றுக்கொள்ளும்படிச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக அவன் முயற்சித்தான். இந்த விஷயத்தில் இனி எந்தச் சமயத்திலும் விவாதம் உண்டாகாத அளவிற்கு வெற்றி பெற்றுக் கொடியைப் பறக்க விட வேண்டும் என்று அவன் விருப்பப்பட்டான். எவ்வளவோ புதிய புதிய யோசனைகளை அதற்காக அவன் தன் மனதில் நினைத்து வைத்திருந்தான். ஆனால், எதிரி கோட்டைக்குள் இருந்து வெளியே வராமல் ஆக்கிரமிப்பது எப்படி?

ஒரு வழி இருக்கிறது. எதிரியை வசியப்படுத்தி, உடன்பாடு உண்டாகப் போகிறது என்ற ஆசையில் நம்பிக்கை கொண்டு கோட்டைக்குள் இருந்து வெளியே வரச் செய்ய வேண்டும்.

அவன் புஷ்பாவின் தாடையைப் பிடித்துத் தனக்கு நேராகத் திருப்பியவாறு சொன்னான்: "என் வார்த்தைகள் உன்னை இந்த அளவிற்கு மனக்கஷ்டத்தை உண்டாக்குகிறது என்றால், நான் அதை வாபஸ் பெற்றுக் கொள்கிறேன். அதற்காக மன்னிப்பு கேட்கிறேன். ஐந்தோ பத்தோ நாட்கள் என்னுடன் பேசாமல் இருக்கக்கூடிய சக்தியை தெய்வம் உனக்குத் தந்திருக்கிறது. ஆனால், எனக்கு அதற்கான சக்தியைத் தரவில்லை. நீ கோபப்படும்போது என்னுடைய நரம்புகளில் ரத்த ஓட்டம் நின்றுவிடுகிறது. உனக்கு கிடைத்திருக்கும் சக்தியை எனக்குத் தந்த பிறகு, சரிசமத்திற்காகப் போராடினால், நான் உன்மீது குறை சொல்ல மாட்டேன். ஆனால், அப்படிச் செய்ய முடியவில்லையென்றால், இந்த அஸ்த்திரத்தை எனக்கு நேராக தொடுக்கக்கூடாது.''

புஷ்பா புன்னகைத்தாள். அவள் தன்னுடைய அஸ்த்திரத்தால் தன் கணவனைத் தோல்வியடையச் செய்திருக்கிறாள். அவன் பரிதாபமாக மன்னிப்பு கேட்டபோது, அவளுடைய மனம் இளகாமல் இருக்குமா?

ஒப்பந்தப் பத்திரத்தில் கையெழுத்துப் போடுவதற்கு அடையாளமாக அவள் வெற்றிலையை எடுத்து சந்தகுமாரனிடம் தந்து கொண்டே சொன்னாள்: "இனி எந்தச் சமயத்திலும் அந்த வார்த்தைகள் வாய்க்குள்ளிருந்து வெளியே வரக்கூடாது. நான் உங்களைச் சார்ந்திருக்கிறேன் என்றால் நீங்கள் என்னைச் சார்ந்து இருக்கிறீர்கள். நான் உங்களுடைய வீட்டில் செய்யக்கூடிய வேலையை மற்றவர்களின் வீட்டில் செய்தால், என்னால் வாழ முடியும் இல்லையா? சொல்லுங்க.''

சந்தகுமாரன் கடுமையான பதில் வாயில் வந்ததைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு சொன்னான்: "நிச்சயமாக...''

"அப்போது நான் சம்பாதிப்பது எனக்குச் சொந்தமானதாக இருக்கும். இங்கு நான் உயிரை விட்டு வேலை செய்தாலும், ஒரு பொருள்மீதுகூட எனக்கு உரிமை இல்லை. நீங்கள் எப்போது வேண்டுமென்றாலும் என்னை வீட்டை விட்டு விரட்டிவிடலாம்.'' "சொல்லு... சொல்லு... ஆனால், பதிலைக் கேட்பதற்குத் தயாராக இருக்க வேண்டும்.''

"உங்கள் பக்கம் பதிலே இல்லை. கெட்ட பிடிவாதம் மட்டும்தான் இருக்கிறது. இங்கே கிடைக்கும் மரியாதை அங்கே இருக்காது என்று நீங்கள் சொல்வீர்கள். காப்பாத்துறதுக்கு யாரும் இல்லை, கவலைகளில் பங்கெடுக்க யாரும் இல்லை என்று கூறுவீர்கள்.