Lekha Books

அதற்கான நேரம் நெருங்கி வந்துவிட்டது மாதிரிதான். மகன் இங்கிலாந்திலிருந்து திரும்பி வருவது, இளைய மகளின் திருமணத்தை முடிப்பது ஆகிய காரியங்கள் நடந்து முடிந்துவிட்டால் அவர் உலக உறவுகளில் இருந்து விடுதலை அடைந்துவிடுவார். புஷ்பா மீண்டும் அவருடைய தலையில் ஒரு சுமையாக உட்கார்ந்து, மிகப்பெரிய வாழ்க்கையின் ஆசைக்கு தடை உண்டாக்க விரும்பவில்லை. பிறகு அவளுக்கு வேறு ஒரு இடம் எங்கே இருக்கிறது? எங்கும் இல்லை. அப்படியென்றால் இந்த வீட்டிலேயே கிடந்து வாழ்க்கையின் முடிவு வரை அவமானத்தைச் சகித்துக்கொண்டுதான் இருக்க வேண்டுமா?

சாதுகுமாரன் வந்து அருகில் உட்கார்ந்தான். புஷ்பா பரபரப்புடன் கேட்டாள்: "எப்போ பம்பாய்க்குப் போகணும்?''

சாது கூச்சத்துடன் சொன்னான்: "நாளைக்குப் போகணும். ஆனால், எனக்குப் போக வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை. போறதுக்கும் வர்றதுக்கும் பணம் வேணும். வீட்டில் பணம் இல்லை. யாரையும் தொல்லைப்படுத்த எனக்கு விருப்பம் இல்லை. பிறகு... பம்பாய்க்குப் போக வேண்டியதன் தேவைதான் என்ன? தொண்ணூறு சதவிகிதம் மனிதர்கள் பட்டினி கிடக்கும் நாட்டில், பத்தோ இருபதோ ஆட்கள் கிரிக்கெட் பைத்தியம் பிடித்துத் திரிவது முட்டாள்தனமான ஒரு விஷயம். நான் போக விரும்பவில்லை.''

புஷ்பா உற்சாகமூட்டினாள்: "அண்ணன் பணம் தருவாரே!''

சாது புன்னகைத்தான். "அண்ணன் தர மாட்டார். அப்பாவின் கழுத்தைப் பிடிக்க வேண்டும் என்று என்னிடம் சொன்னார். அப்பாவைத் தொந்தரவு செய்ய நான் விரும்பவில்லை. அண்ணனிடம் இதைச் சொல்லாதீங்க அண்ணி. நான் காலைப் பிடிக்கிறேன்.''

மைத்துனனின் இந்த எளிய, மென்மையான நடவடிக்கையைப் பார்த்து புஷ்பாவிற்கு சிரிப்பு பொத்துக் கொண்டு வந்தது. படிப்பைத் தூக்கியெறிந்து விட்டு சத்தியாக்கிரக போராட்டத்திற்குள் காலடி எடுத்து வைத்து, இரண்டு முறை சிறைக்குச் சென்று, அங்கு சிறை அதிகாரிகளுடன் சண்டை போட்டதற்காக மூன்று மாதங்கள் இருட்டறைக்குள் கிடந்த பெருமைக்குரிய அந்த இருபத்து இரண்டு வயது இளைஞன், தன் அண்ணணுக்கு இந்த அளவிற்கு பயந்தான்- பூதம் என்பதைப் போல! அவள் கேலிக் குரலில் சொன்னாள்: "நான் சொல்வேன்.''

"அண்ணி, நீங்க சொல்ல மாட்டீங்க. அதற்கான தைரியம் உங்களுக்கு இல்லை.''

"அது எப்படித் தெரிந்தது?''

"முகத்தைப் பார்த்து. சொல்லப்போனால் இன்னொன்றுகூட சொல்றேன். இன்னைக்கு அண்ணன் என்னவோ சொல்லி சண்டை போட்டிருக்காரு.''

புஷ்பாவின் முகத்தில் நாணம்.

"முற்றிலும் தப்பு. அண்ணன் என்ன சொல்லியிருப்பார்?''

"சரிதான்... சத்தியம் செய்ய முடியுமா?''

"ஏன் சத்தியம் பண்ணணும்? நான் எதற்காவது சத்தியம் செய்திருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறாயா?''

"அண்ணன் என்னவோ சொல்லியிருக்கார். அது மட்டும் உண்மை. இல்லாவிட்டால் அண்ணி, உங்க முகம் இந்த அளவிற்கு ஒளி குறைந்து இருப்பதற்குக் காரணம் என்ன? அண்ணனிடம் பேசுவதற்கு எனக்கு தைரியம் இல்லை. இல்லாவிட்டால் தேவையில்லாமல் பிணத்தைப் போட்டு ஏன் அடிக்க வேண்டும் என்று கேட்டிருப்பேன். விற்றுவிட்ட பொருட்களுக்காக அப்பாவைத் திட்டுவதும், நீதிமன்றம் ஏறுவதும் நல்லதாக எனக்குப் படவில்லை. உலகத்தில் ஏழைகளும் இருக்கிறார்கள் அல்லவா? இல்லாவிட்டால் எல்லாரும் வசதி படைத்தவர்களாக ஆகட்டும். அண்ணி, நான் மனம் திறந்து கூறுகிறேன். ஒரு பணக்காரனாக ஆக வேண்டும் என்ற விஷயத்தை நினைத்துப் பார்ப்பதற்குக்கூட எனக்கு பயமாக இருக்கிறது. என் மனதில் என்ன நடக்கும் என்று தெரியாது. இவ்வளவு அதிகமான வறுமையின் பிடியில் சிக்கிக் கிடப்பவர்களுக்கு மத்தியில் பணக்காரனாக ஆவது தனி சுயநலமாக எனக்குப் படுகிறது. என்னைப் போன்றவர்கள் பிச்சை எடுத்துத் திரியும்போது - நான் வெட்கப்படுறேன். நாம் இரண்டு நேரமும் நெய் புரட்டிய ரொட்டி சாப்பிடுறோம், பால் குடிக்கிறோம், முந்திரியும் ஆரஞ்சுப் பழமும் வாங்கி சாப்பிடுகிறோம். ஆனால், நூறில் தொண்ணூற்றொன்பது ஆட்கள் இந்தப் பொருட்களைப் பார்க்கக்கூட முடியாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். நமக்கு என்ன தனிச்சிறப்பு இருக்கிறது? கொம்பும் தும்பிக்கையும் இருக்கிறதா என்ன?''

புஷ்பா இந்த விதமான சிந்தனை கொண்டவளாக இல்லாமலிருந்தாலும், சாதுவின் கள்ளங்கபடமற்ற உண்மைத் தன்மை மீது மரியாதை வைத்திருந்தாள். அவள் கேட்டாள்: "உனக்கு அந்த அளவிற்குப் படிப்பும் வாசிப்பும் இல்லையே! பிறகு... இப்படிப்பட்ட கருத்துகள் எங்கேயிருந்து தலைக்குள் நுழைந்தன?''

சாது எழுந்து கொண்டே சொன்னான்: "ஒருவேளை, நான் போன பிறவியில் பிச்சைக்காரனாக இருந்திருக்க வேண்டும்.''

புஷ்பா அவனுடைய கையைப் பிடித்து உட்கார வைத்துக் கொண்டே சொன்னாள்: "பாவம் என் தங்கை... உடுப்பதற்கும் அணிவதற்கும் ஏங்குவாளே!''

"நான் திருமணமே செய்துகொள்ள மாட்டேன்.''

"எங்கிருந்தாவது திருமண ஆலோசனை வர வேண்டும் என்று மனதிற்குள் வேண்டிக்கொண்டு இருப்பே!''

"இல்லை, அண்ணி... நான் பொய் சொல்லவில்லை. திருமணம் செய்து கொள்வதைப் பற்றி சிந்திப்பதற்கே என்னால் முடியவில்லை. வாழ்க்கையை வைத்து உலகத்திற்கு ஏதாவது பயன் உண்டாக்கணும். இங்கு சேவை செய்வதற்கு ஆட்கள் தேவை என்ற நிலை இருக்க, கொஞ்ச ஆட்களாவது திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் இருக்க வேண்டும். இனி எப்போதாவது திருமணம் செய்துகொள்ளும் பட்சம், என்னுடன் வறுமையை அனுபவிக்கவும், என் வாழ்க்கையில் முழுமையான மனதுடன் பங்கு கொள்ளவும் தயார் நிலையில் இருப்பவளுமாக அவள் இருப்பாள்.''

புஷ்பா அந்த உறுதிமொழியை வெறுப்புடன் தள்ளிவிட்டாள். "முதலில் எல்லா இளைஞர்களும் இப்படிப்பட்ட கற்பனைகளை மனதில் வைத்துக்கொண்டு இருப்பார்கள். ஆனால், கல்யாணத்திற்கு நாட்கள் தாமதமாகும்போது, உறுதியில் மாறுதல்கள் உண்டாக ஆரம்பிக்கும்.''

சாதுகுமாரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. "நான் அப்படிப்பட்ட இளைஞர்களின் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவன் இல்லை, அண்ணி!''

புஷ்பா கிண்டல் பண்ணினாள். "உன் மனதில் ஒரு இளம் காதலி இருப்பாள்.''

"நான் ஏதாவது சொன்னால் நீங்கள் கிண்டல் பண்ண ஆரம்பித்து விடுவீர்கள். அதனால்தான் நான் அருகில் வருவதில்லை.''

"சரி... உண்மையைச் சொல்லு. பங்கஜாவைப் போல ஒரு இளம் பெண் கிடைத்தால் திருமணம் செய்துகொள்ள மாட்டாயா?''

சாதுகுமாரன் எழுந்து நடந்தான். புஷ்பா தடுத்தாலும், அவன் கையிலிருந்து விடுவித்துக்கொண்டு அங்கிருந்து போயே விட்டான். கொள்கைப் பிடிப்பாளனும் சரளமாகப் பழகக் கூடியவனும் நல்ல குணங்களைக் கொண்டவனுமான அந்த இளைஞன் அங்கு வந்தது புஷ்பாவின் வாடிய மனதில் உற்சாகத்தை உண்டாக்கிவிட்டிருந்தது. அவனுடைய உள்மனம் கடினமானதாகவும் கம்பீரம் கொண்டதாகவும் இருந்தாலும், வெளியே மிகவும் எளிமையானவனாக இருந்தான். சந்தகுமாரனிடமிருந்து தன்னுடைய உரிமைகளை ஒவ்வொரு நிமிடமும் பாதுகாத்து வைக்க வேண்டிய சூழ்நிலை அவளுக்கு இருந்தது. எந்த நேரத்தில் ஆக்கிரமிப்பு உண்டாகும் என்று நிச்சயம் இல்லாததால் அவள் மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டியதிருந்தது.