Lekha Books

இப்படி எத்தனையோ விஷயங்களை உங்களால் கூற முடியும். ஆனால், மிஸ் பட்ளர் நிரந்தரக் கன்னியாக, மதிப்புடன் வாழ்வதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். அவங்களோட சொந்த வாழ்க்கை எப்படி இருந்தது என்று எனக்குத் தெரியாது. ஒரு வேளை ஒரு இந்துக் குடும்பப் பெண்ணின் நெறிமுறைகளின்படி அவங்க வாழாம இருந்திருக்கலாம். ஆனால், எல்லாரும் அவங்களை மதிச்சாங்க. அவங்களுக்கு எந்தச் சமயத்திலும் பிழைப்பதற்கு ஒரு ஆணின் தேவை அவசியப்படாமலே இருந்தது.''

மிஸ் பட்ளரை சந்தகுமாரனுக்கு நன்கு தெரியும். அவள் நகரத்திலேயே பெயர் பெற்ற பெண் டாக்டராக இருந்தாள். புஷ்பாவின் வீட்டுடன் அவளுக்கு குடும்ப உறவைப் போன்ற ஒரு நெருக்கம் இருந்தது. புஷ்பாவின் தந்தையும் டாக்டராக இருந்தார். ஒரே தொழிலில் இருக்கும் நபர்களுக்கு இடையே நட்பு இருப்பது என்பது சாதாரணமான ஒரு விஷயம்தானே? புஷ்பா முன்வைத்த அறிக்கையைப் பற்றி பூசி, மெழுகுவதைப் போல எதையாவது கூற அவனால் முடியவில்லை. பேசாமல் அமைதியாக இருப்பது என்பதும் ஆண்மைக்கு ஏற்ற காரியமாக இருக்கவில்லை. தர்ம சங்கடமான சூழ்நிலைக்குள் சிக்கிக்கொண்ட அவன் சொன்னான்: "ஆனால், எல்லா பெண்களாலும் மிஸ் பட்ளராக ஆகிவிட முடியாது.''

புஷ்பாவிற்கு வெறி உண்டானது. "ஏன்? அவங்க படித்து டாக்டராக வேலை செய்யலாம் என்றால், என்னால் ஏன் முடியாது?''

"அவங்களோட சமுதாயத்திற்கும் நம்முடைய சமுதாயத்திற்கும் இடையில் வித்தியாசம் இருக்கிறது.''

"அதாவது- அவங்களோட சமுதாயத்தில் ஆண்கள் நிறைய படித்தவர்கள். நம்முடைய சமுதாயத்தில் ஆண்கள் விவரம் கெட்டவர்களாகவும் அறிவற்றவர்களுமாக இருக்கிறார்கள். குறிப்பாக- படித்தவர்கள்.''

"இதை ஏன் சொல்லவில்லை? அவர்களுடைய சமுதாயத்தில் பெண்களுக்கு மனவலிமை இருக்கிறது. தன்னைத் தானே காப்பாற்றிக் கொள்ளக்கூடிய சக்தி இருக்கிறது. ஆண்களை சமாதானப்படுத்தக் கூடிய கலை இருக்கிறது.''

"நாங்களும் அந்த பலத்தையும் கலையையும் அடைய விரும்புகிறோம். ஆனால், நீங்கள் எதற்காகவாவது சம்மதிக்க வேண்டாமா? கொள்கை, மரியாதை- இப்படி எப்படியெல்லாம் தந்திரங்களை எங்களை அழுத்தி வைப்பதற்கும் அடக்கி ஆட்சி செய்வதற்கும் இங்கு பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?''

விவாதம் மீண்டும் புஷ்பாவை கடுமைத் தன்மையை நோக்கித் தயார் பண்ணும் வழியில் போய்க் கொண்டிருப்பதை சந்தகுமாரன் பார்த்தான். அவன் அவளைக் கோபம் கொள்ளச் செய்வதற்காக அல்ல- சந்தோஷப்படுத்துவதற்காகத்தான் வந்திருக்கிறான்.

அதனால் சொன்னான்: "பரவாயில்லை. எல்லா குறைகளுக்கும் காரணம் ஆண்கள்தான். ஒத்துக்கொள்கிறேன். ஆண்கள் ஆட்சி செய்து ஆட்சி செய்து களைத்துப் போய் விட்டார்கள். இனி அவனுக்கு சற்று ஓய்வு வேண்டும். உங்களுக்குக் கீழே உட்கார்ந்து இந்தப் போட்டியில் இருந்து தப்பிக்கலாம் என்றால், அவன் சிம்மாசனத்தை விட்டுக் கொடுப்பதற்குத் தயாராகவே இருக்கிறான்.''

புஷ்பா புன்னகைத்தாள். "சரி... இன்றையில் இருந்து வீட்டிலேயே இருங்க.''

"மிகவும் சந்தோஷம். உடுத்துவதற்கு நல்ல ஆடைகள், பயணத்திற்கு வாகனங்கள்- எல்லாவற்றையும் கொண்டு வந்து சேர்த்துவிட்டால் போதும். நீங்கள் கூறுவதைப் போல நடக்கலாம். உங்களுடைய விருப்பதற்கு எதிராக ஒரு வார்த்தை ஒலிக்காது.''

"பெண் ஆணைச் சார்ந்து இருப்பவள் என்றும், அடிமை வேலை செய்பவள் என்றும் இனிமேல் சொல்லக்கூடாது.''

"எந்தச் சமயத்திலும் கூறமாட்டேன். ஆனால், நிபந்தனை...''

"என்ன நிபந்தனை?''

"உங்களுடைய காதலுக்கு நான் மட்டுமே உரிமையாளராக இருக்க வேண்டும்.''

"இதே நிபந்தனை ஆண்களை வைத்து ஒத்துக்கொள்ளச் செய்ய பெண்களால் முடிந்திருக்கிறதா?''

"இது அவர்களுடைய பலவீனம். ஆண்கள்மீது அதிகாரம் செலுத்துவதற்காகத் தேவைப்படும் ஆயுதங்களையெல்லாம் தெய்வம் அவர்களுக்குத் தந்திருக்கிறது.''

சாயங்காலம் ஆன பிறகும் புஷ்பாவின் மனதிற்கு நிம்மதி உண்டாகவில்லை. சந்தகுமாரனின் குணம் அவளுக்குத் தெரியும். பெண்களை ஆளக்கூடிய ஆணின் கலாச்சாரம் அவ்வளவு சீக்கிரம் மாறிவிடாது. வெளியே கூறும்போது, சந்தகுமாரன் அவளுக்கு சரிநிகர் இடத்தைக் கொடுத்திருந்தான். ஆனால், அதில் ஒருவித கடமைப்பட்டிருத்தல் மறைந்திருந்தது. முக்கியமான விஷயங்களில் கடிவாளத்தைக் கைவிடுவதில்லை.

அவள் சொன்னாள்: "பெண்கள் ஆயுதங்களைப் பயன்படுத்தித் தங்களைத் தாங்களே காப்பாற்றிக் கொள்ளவில்லை. ஆண்களை அவர்கள் காப்பாற்றினார்கள். அவர்களுக்குத் தங்களைத் தாங்களே காப்பாற்றிக் கொள்ளக்கூடிய திறமைகூட இல்லை.''

சந்தகுமாரன் அதை ஒத்துக்கொண்டான். "இதே கருத்து என் மனதிலும் எத்தனையோ தடவை தோன்றியிருக்கிறது. இதில் சந்தேகப்படுவதற்கு எதுவும் இல்லை. பெண் ஆணைக் காப்பாற்றியிருக்காவிட்டால், இன்று உலகம் முழுமையான இருட்டாக இருக்கும். அவளுடைய வாழ்க்கை, மொத்தத்தில் தவம், தியானம் ஆகியவை நிறைந்தவையாக இருக்கிறது.'' அவன் அவளிடம் தன் மனதில் இருப்பதைக் கூறினான். அவனுக்குத் தன்னுடைய பூர்வீகமான குடும்பச் சொத்தைத் திரும்பவும் பெற வேண்டும். புஷ்பா தன் தந்தையிடம் இதைக் குறிப்பாகச் சொன்னாள். மேலும் பத்தாயிரம் ரூபாய்களை வாங்கிக் கொடுத்தால், சந்தகுமாரன் இரண்டு லட்சம் மதிப்பு உள்ள சொத்துக்களைத் திரும்பப் பெற முடியும்- பத்தாயிரம் ரூபாய் மட்டும். அந்தப் பணம் இல்லாததால், இரண்டு லட்சம் மதிப்பு இருக்கக்கூடிய சொத்து கைவிட்டுப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது.

புஷ்பா சொன்னாள்: "அந்த சொத்தை விற்றாச்சே!''

சந்தகுமாரன் அதை மறுக்கும் விதத்தில் தலையை ஆட்டினான்: "விற்கவில்லை. பறித்துக்கொண்டு போய்விட்டார்கள். இரண்டு லட்சத்திற்கும் அதிகமாக விலை வரக்கூடிய பூமியை வெறும் பத்தாயிரத்திற்கு! ஒரு அறிவுள்ள மனிதன் இப்படிப்பட்ட பாதகச் செயலில் ஈடுபடமாட்டான். அப்படி ஈடுபட்டிருந்தால், அவனுக்கு சுயஉணர்வு இல்லை என்று அர்த்தம். பெரியவருக்கு குடும்ப விஷயங்களில் கவனம் இல்லை. கற்பனை உலகத்தில் வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருந்தார். மோசமான ஒரு கூட்டம் அவரை ஏமாற்றி சொத்துகளை கைக்குள் போட்டுக்கொண்டார்கள். அந்த சொத்துகளைத் திரும்பப் பெறுவது என்பது என்னுடைய கடமை. நீங்கள் நினைத்தால், எல்லாம் நடக்கும். ஒரு பத்தாயிரம் ரூபாயைத் தயார் பண்ணித் தருவது என்பது டாக்டருக்கு ஒரு கஷ்டமான விஷயம் இல்லை!''

புஷ்பா ஒரு நிமிட நேரம் சிந்தனையில் மூழ்கினாள். பிறகு சந்தேகத்துடன் சொன்னாள்: "அப்பாவின் கையில் இவ்வளவு ரூபாய்களை வாங்க முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை.''

"கொஞ்சம் சொல்லிப் பாரு.''

"எப்படி சொல்றது? எனக்கு அவருடைய நிலைமை தெரியாதா? வருமானமெல்லாம் இருக்கு. அதற்கு செலவும் இருக்கு. பீருவிற்கு ஒவ்வொரு மாதமும் ஐந்நூறு ரூபாய் இங்க்லாண்டிற்கு அனுப்பணும். திலோத்தமாவின் படிப்பிற்கு வேறு பணம் செலவாகிறது. சம்பாதிக்கும் பழக்கம் அவருக்கு இல்லை. அப்பாவைக் கஷ்டப்படுத்த என்னால முடியாது.''

"நான் கடன்தான் கேட்கிறேன். இலவசமாக இல்லை.''

"இவ்வளவு நெருக்கமான உறவினர்களிடம் கடன் என்று சொன்னால் இலவசமில்லாமல் வேறு என்ன அர்த்தம்? நீங்கள் திருப்பித் தராவிட்டால் அப்பாவால் என்ன செய்ய முடியும்?