Lekha Books

இந்த பிள்ளைகள் கூறுவதை நம்ப வேண்டுமா? அவருக்கு தன்னுடைய நடத்தையில் குறிப்பிட்டுக் கூறுகிற மாதிரி எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. புத்தி சூரிய ஒளியைப் போல தெளிவாக இருந்தது. இந்த இளைஞர்களின் பயமுறுத்தலுக்கு அடிபணியக் கூடாது.

ஆனால், சந்தகுமாரனுக்கு இப்படியொரு மன ஓட்டம் எப்படி உண்டானது என்ற சிந்தனை அவருடைய இதயத்தைக் கசக்கிவிட்டிருந்தது. தன் தந்தையைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தார். எந்த அளவிற்கு நல்ல பழக்க வழக்கங்களைக் கொண்டவராகவும் நேர்மை யானவராகவும் அவர் இருந்தார். மாமனார் வக்கீலாக இருந்தார். சரி... ஆனால், தர்மத்தின்படி நடந்தார். அவருடைய தந்தை தான் மட்டும் தனியே சம்பாதித்து வீட்டுச் செலவு முழுவதையும் பார்த்துக்கொண்டார். ஐந்து சகோதரர்களையும் தன்னுடைய பிள்ளைகளையும் நல்ல முறையில் பார்த்துக்கொண்டார். தன்னுடைய பிள்ளைகளிடம் எந்தவிதத்திலும் பாகுபாடுடன் நடந்து கொண்டதே இல்லை. அண்ணன் உணவு உண்ணாமல் அவர் உணவு சாப்பிட மாட்டார். இப்படிப்பட்ட ஒரு வம்சத்தில் சந்தகுமாரனைப் போல ஒரு வஞ்சகன் எப்படி வந்து சேர்ந்தான்? தான் தன்னுடைய நெறியில் இருந்து வழி மாறிப் போனதாக ஒரு சம்பவத்தை எவ்வளவு நினைத்தும் அவரால் ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்கவே முடியவில்லை.

இந்த கெட்ட பெயரை எப்படிப் பொறுத்துக் கொள்வார்? தன் சொந்த வீட்டில் வெளிச்சம் உண்டாக்க முடியாதபோது, அவருடைய முழு வாழ்க்கையும் வீணாகிவிட்டது. மிகவும் நெருக்கமாக இருப்பவர்களையே மனிதர்களாக ஆக்க முடியவில்லையென்றால், பிறகு அந்த வாழ்க்கை முழுவதும் படைத்த இலக்கிய முயற்சிகளால் யாருக்கு நல்லது நடந்தது? இனி இந்த வழக்கு நீதிமன்றத்திற்கு வந்தால், பிறகு அவர் எப்படி ஒரு ஆளின் முகத்தைப் பார்ப்பார்? தேவகுமாரன் பணத்தைச் சம்பாதிக்கவில்லை. ஆனால், புகழைச் சம்பாதித்திருக்கிறார். அதுவும் கையை விட்டுப் போகப் போகிறதா என்ன? அவருடைய மன சந்தோஷத்திற்கு அதுவாவது எஞ்சியிருக்கக் கூடாதா? இப்படிப்பட்ட மனவேதனை எந்த சமயத்திலும் உண்டானதில்லை.

சைவ்யாவிடம் கூறி அவளையும் எதற்கு வேதனை அடையும்படி செய்ய வேண்டும்? அவளுடைய மென்மையான இதயத்தில் காயம் உண்டாக்க வேண்டுமா? அவர் எல்லாவற்றையும் தானே தாங்கிக் கொள்வார். இனி கவலைப்பட்டு என்ன பிரயோஜனம்? வாழ்க்கை என்பது அனுபவங்களின் சேர்க்கை. இதுவும் ஒரு அனுபவம்தான். சற்று இந்த பாதையிலும் நடக்க வேண்டியதுதான்.

இந்த சிந்தனை வந்ததும் அவருடைய இதயச்சுமை குறைந்தது. வீட்டிற்குள் சென்று பங்கஜாவிடம் தேநீர் உண்டாக்கும்படி சொன்னார்.

சைவ்யா கேட்டாள்: "சந்தகுமாரன் என்ன சொன்னான்?''

அவர் இயல்பான புன்சிரிப்புடன் சொன்னார்: "ஒண்ணுமில்ல... அந்த பழைய பைத்தியம்தான்.''

"நீங்கள் சம்மதிக்கவில்லையே?''

தேவகுமாரன் தன் மனைவியின் ஒரே மன ஓட்டத்தை அனுபவித்தார்.

"எந்தச் சமயத்திலும் சம்மதிக்க மாட்டேன்.''

"இவனுடைய தலையில் இந்தப் பிசாசு எப்படி ஏறியது?''

"சமூக கலாச்சாரம். வேறு என்ன?''

"இவனுடைய கலாச்சாரம் ஏன் இப்படி ஆனது? சாது இருக்கிறான். பங்கஜா இருக்கிறாள். உலகத்தில் தர்மம் என்ற ஒன்று இல்லாமல் போய்விட்டதா என்ன?''

"பெரும்பாலானவர்கள் இப்படிப்பட்டவர்கள்தான்.''

அன்றிலிருந்து தேவகுமாரன் நடக்கக்கூட போக வேண்டாம் என்ற முடிவுக்கு வந்தார். இரவும் பகலும் வீட்டிற்குள்ளேயே யாருடைய முகத்தையும் பார்க்காமலே மறைந்திருந்தார். எல்லா வகைப்பட்ட களங்கமும் அவருடைய நெற்றியிலேயே பதிந்திருப்பதைப் போல... ஊரில் நிலையும் விலையும் உள்ள எல்லாரும் அவருடைய நண்பர்களாக இருந்தார்கள். அனைவரும் அவருடைய மதிப்பான நிலையை உணர்ந்திருந்தார்கள். வழக்கு போடப்பட்டால் கூட அவர்கள் எதுவும் கூற மாட்டார்கள். ஆனால், அவருடைய மனதிற்குள் திருடன் நுழைந்துவிட்டதைப் போல இருந்தது. தனக்கு வேண்டியவர்களின் நன்மை, தீமைகளுக்கு பொறுப்பு தன் தலையில் இருப்பதாக அவர் பெருமையுடன் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார். சென்ற சூரிய கிரகணத்தின்போது, சாதுகுமாரன் நீர் நிறைந்த ஆற்றில் குதித்து மூழ்கிவிட்ட ஒரு மனிதனின் உயிரைக் காப்பாற்றிய போது, தேவகுமாரன் வேறு எந்த சூழ்நிலையையும்விட அதிகமாக மகிழ்ச்சி அடைந்தார். அவருடைய கண்களில் இருந்து நீர் வழிந்து கொண்டேயிருந்தது. தன்னுடைய தலை மேலும் உயர்வதைப் போல அவர் உணர்ந்தார். இனி மக்கள் சந்தகுமாரனை கற்பனை கலந்து விமர்சிக்கும்போது, அவர் எப்படி அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பார்?

இப்படியே ஒரு மாதம் கழிந்தது. சந்தகுமாரன் வழக்கை நீதிமன்றத்தில் கொடுக்கவில்லை. சிவில் சர்ஜனுடனும் மிஸ்டர் மாலிக்குடனும் தொடர்பு கொள்ள வேண்டியதிருந்தது. ஆதாரங்கள் தயார் பண்ண வேண்டியதிருந்தது. அந்த ஏற்பாடுகளில் நாட்கள் அப்படியே கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தன. பணம் தயார் பண்ண வேண்டுமே! தேவகுமாரன் ஒத்துழைக்கும் பட்சம், மிகப்பெரிய அந்தத் தடையும் இல்லாமற் போய்விடும். ஆனால், அவருடைய எதிர்ப்பு, பிரச்சினையை மேலும் சிரமம் உள்ளதாக ஆக்கிவிட்டிருந்தது. சந்தகுமாரன் இடையில் விரக்தி அடைந்து காணப்பட்டான். என்ன செய்ய வேண்டுமென்று அவனுக்கே தெரியவில்லை. நண்பர்கள் இருவரும் தேவகுமாரனை நினைத்து பற்களைக் கடித்தார்கள்.

சந்தகுமாரன் சொன்னான்: "இந்த மனிதனைத் துப்பாக்கியால் சுட வேண்டும் போல இருக்கிறது. இவர் என்னுடைய அப்பா அல்ல.. எதிரி!''

சின்ஹா அவனைத் தேற்றினான்: "என்னுடைய மனதை எடுத்துக்கொண்டால்... நண்பரே, அவர்மீது எனக்கு மரியாதை உண்டாகிறது. சுயநலத்திற்காக மனிதர்கள் மிகவும் கேவலமான காரியங்களைச் செய்கிறார்கள். ஆனால், தியாக எண்ணம் கொண்டவர்கள், நேர்மை குணம் கொண்டவர்கள் ஆகியோரைப் பற்றி உள்ள மதிப்பு மனதில் இருக்கும். உங்களுக்கு அவரைப் பற்றி ஏன் கோபம் வருகிறது என்று தெரியவில்லை. சத்தியத்திற்காக எந்த கஷ்டத்தையும் பொறுத்துக்கொள்ள தயாராக இருக்கும் மனிதரை வழிபாடு செய்து பூஜிக்க வேண்டும்.''

"இப்படிப்பட்ட வார்த்தைகள் மூலம் என்னுடைய மனதை வேதனைப்படுத்தாதீர்கள் மிஸ்டர் சின்ஹா. நீங்கள் நினைத்திருந்தால் இந்த பெரிய மனிதர் இப்போது பைத்தியக்காரர்கள் மருத்துவமனையில் இருந்திருப்பார். உங்களுடைய மனம் இந்த அளவிற்கு பலவீனமாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கவே இல்லை.''

"அவரை மனநல மருத்துவமனையில் சேர்ப்பது என்பது நீங்கள் நினைப்பதைப் போல அந்த அளவிற்கு எளிய ஒரு விஷயம் இல்லை. அதற்கான தேவையும் இல்லை. நாம் தெளிவுபடுத்த வேண்டியது- ஒப்பந்தம் எழுதப்பட்ட நேரத்தில் அவருக்கு சுயஉணர்வு இல்லை என்பதைத்தான். அதற்கு ஆதாரம் வேண்டும். அவர் இப்போதும் அதே நிலையில்தான் இருக்கிறார் என்பதை ஆதாரத்துடன் காட்டுவதற்கு டாக்டர் வேண்டும். மிஸ்டர் கம்மத்தும் அதை எழுதுவதற்குத் தயாராக இல்லை.''

பண்டிதர் தேவகுமாரனை பயமுறுத்தி வீழ்த்திவிட முடியாது. ஆனால், நியாய வாதத்திற்கு முன்னால் அவருடைய தலை தானே தாழ்ந்துவிடும்.