Lekha Books

இரண்டு மனங்களுக்கு இடையே இந்த அளவிற்கு ஒற்றுமை இருப்பதை நான் பார்த்ததேயில்லை. நீங்கள் எதற்கு என்னுடைய அறிவுரைகளைத் தேடுகிறீர்கள் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.''

"நீங்கள் மிகவும் நல்ல மனிதராக இருப்பதால்... அதைத் தவிர வேறு எந்த காரணமும் இல்லை. எது சரி என்பதைச் சரியாகக் கூறுவதற்கு உங்களால் முடியும்.''

"நீங்கள் என்னை சிரிக்க வைக்கிறீர்கள். நான் என்ன தவறான விஷயங்களைக் கூறுவேன் என்று நீங்கள் எதிர்பார்த்தீர்களா? சரி.... நாம் விஷயத்திற்கு வருவோம். நாம் எல்லா பொருட்களையும் அடக்கிய ஒரு பட்டியலைத் தயார் பண்ண வேண்டும். ஒவ்வொன்றின் இப்போதைய விலையை எழுதி வைக்க வேண்டும். ஒரு நல்ல வக்கீலை வைத்து அவற்றின் உரிமைகளை உங்களுடைய பெயரில் எழுத வேண்டும். வேறு சட்ட ரீதியான காரியங்களையும் செய்து முடிக்க வேண்டும்.''

"தயவு செய்து அதற்கான பொறுப்பை நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும்.''

"பெயருக்கு அப்படி இருக்கலாம். நீங்கள் கூறுவதைப்போல மட்டுமே நான் காரியங்களை ஆற்றுவேன். மொத்தத்தில் எனக்கு கிடைத்திருக்கும் ஒரே ஒரு விஷயம்- இரண்டு முறை உங்களைப் பார்க்கலாம் என்பது மட்டும்தான். நான் எந்த கண்களால் உங்களைப் பார்க்கிறேன் என்பதைப் பற்றி உங்களுக்கு எந்தவொரு எண்ணமும் இல்லை.''

சோஹினி எழுந்து ஒரே தாவலில் பேராசிரியர் சவுதரியின் அருகில் வந்தாள். அவருடைய கழுத்தின் வழியாகக் கையை வளைத்து கன்னத்தில் முத்தமிட்டு விட்டு அவள் சந்தோஷத்துடன் தன்னுடைய இருப்பிடத்திற்குத் திரும்பினாள்.

"தெய்வமே! நான் என்னுடைய அழிவின் ஆரம்பத்தைப் பார்க்கிறேன்.''

"இதில் ஏதாவது ஆபத்து உண்டானால், நான் உங்கள் அருகில்கூட வரமாட்டேன். இனி இடையில் அவ்வப்போது உங்களுக்கு இந்த ரேஷன் கிடைக்கும்.''

"உறுதியாகவா?''

"உறுதியாக... அதற்கு எனக்கு தனியாக எந்தவொரு செலவும் இல்லை. உங்களுடைய நடவடிக்கைகளைப் பார்க்கும்போது, இதைவிட அதிகமாக அப்படி எதையும் நீங்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.''

"காய்ந்து போன மரத்தை ஒரு மரம்கொத்தி கொத்துவதைப் போன்றது இது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள். சரி... நான் வக்கீலைப் பார்க்கப் போகிறேன்.''

"நாளை இந்த வழியே வரணும்.''

"எதற்கு?''

"ரேபதியை மேலும் ஒருமுறை சரிகட்டுவதற்கு...''

"அப்படியே அந்த பேரம் பேசலில் என்னுடைய இதயம் நொறுங்கட்டும்.''

"உங்களுக்கு மட்டும்தான் இதயம் இருக்கிறதா?''

"இல்லை... உங்களுக்குச் சொந்தமானது எதுவும் எஞ்சி இருக்கிறதா?''

"இருக்கிறது. எவ்வளவோ எஞ்சி இருக்கின்றன.''

"அதை வைத்து எவ்வளவோ குரங்கு குணம் கொண்டவர்களை உங்களால் துள்ளி விளையாடச் செய்ய முடியும்.''

7

எப்போதும் உள்ளதைவிட இருபது நிமிடங்களுக்கு முன்பே மறுநாள் காலையில் ரேபதி சோதனைக் கூடத்திற்கு வந்துவிட்டான். சோஹினி அப்போது தயாராகி இருக்கவில்லை. சாதாரணமாக வீட்டில் அணிந்திருக்கக் கூடிய ஆடைகளுடன் சோஹினி அவசர அவசரமாக வெளியே வந்திருந்தாள். தான் அப்படி நடந்து கொண்டது மரியாதைக் கேடான விஷயம் என்பதைபோல அவனுக்குத் தோன்றியது.

"என்னுடைய கடிகாரத்தில் ஏதோ தகராறு இருப்பதைப்போல தோன்றுகிறது.'' அவன் சொன்னான்.

"சந்தேகமேயில்லை.'' சோஹினி சற்று கடுமையான குரலில் சொன்னாள்.

அந்தக் குரல் வந்தது வாசலுக்கு அருகிலிருந்து என்பதைப் புரிந்து கொண்டு அவன் தலையை உயர்த்திப் பார்த்தான். சாவியுடன் வந்த வேலைக்காரன் சுகன் அங்கு நின்றிருந்தான்.

"ஒரு கப் தேநீர் கொண்டு வரும்படி கூறட்டுமா?'' சோஹினி கேட்டாள்.

அதை ஏற்றுக் கொள்ளலாம் என்று ரேபதிக்குத் தோன்றியது. "சரி... கொண்டு வரச் சொல்லுங்க.'' அவன் சொன்னான்.

பாவம்... தேநீர் பருகும் பழக்கம் அவனுக்கு இல்லாமலிருந்தது. ஜலதோஷம் வரும்போது விளாம்பழத்தின் இலைகளைப் போட்டுக் கொதிக்க வைத்த நீரை மட்டும் அவன் குடிப்பான். நீலாதான் அனேகமாக குடிநீரைக் கொண்டு வருவாள் என்ற மோகத்தின் காரணமாகத்தான் அவன் தேநீர் குடிப்பதற்குத் தயாரானான்.

"தேநீர் அடர்த்தியாக இருக்கலாமா?'' சோஹினி கேட்டாள்.

"அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்.'' சிறிதும் யோசிக்காமல் அவன் சொன்னான்.

அப்படிக் கூறுவது தன்னுடைய மிடுக்கை வெளிப்படுத்துவதைப் போன்ற ஒரு விஷயமாக இருக்கும் என்று அவன் நினைத்தான். தேநீர் வந்தது. தேநீர் மிகவும் அடர்த்தியாக இருந்தது. மையைப் போன்ற கறுப்பு நிறமும் வேப்பிலைகள் போட்டு கொதிக்க வைத்ததைப் போன்ற சிவப்பும் அதில் இருந்தது. அதைக் கொண்டு வந்தது முஸ்லிமாக இருந்த வேலைக்காரன். ரேபதியைச் சோதித்துப் பார்ப்பதற்காக அந்தக் காரியம் நடந்தது. அவனால் சிறிதும் தன்னுடைய எதிர்ப்பைக் காட்ட முடியவில்லை. அப்படிப்பட்ட வெறுப்பை அளிக்கும் விஷயங்களை சோஹினி ஏற்றுக் கொள்ளவே மாட்டாள். "ஹேய் முபாரக்... நீ அந்த தேநீரை ஏன் மூடி வைக்வில்லை? இல்லாவிட்டால் அது குளிர்ந்துபோய் விடும்...'' அவள் கூறினாள்.

அவன் இருபது நிமிடங்களுக்கு முன்னால் வந்தது முஸ்லிம் வேலைக்காரனின் கையில் இருந்து தேநீரை வாங்கிப் பருகுவதற்காக அல்ல.

எவ்வளவு சிரமப்பட்டு அவன் அந்தக் கோப்பையை உதடுகளுக்கு அருகில் கொண்டு சென்றான் என்ற விஷயம் தெய்வத்திற்கும் சோஹினிக்கும் மட்டுமே தெரியும். ஒரு பெண் என்ற நிலையில் சோஹினிக்கு அவன்மீது பரிதாபம் உண்டானது. அவள் அவனிடம் இப்படிச் சொன்னாள்: "அந்தக் கோப்பை அங்கேயே இருக்கட்டும். நான் அதில் கொஞ்சம் பாலை ஊற்றுகிறேன். சாப்பிடுவதற்கு கொஞ்சம் பழம் கொண்டு வர்றேன். நீ இன்று மிகவும் முன்னாடியே வந்து விட்டாய். அதனால் காலையில் எதுவும் சாப்பிட்டு இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை என்ற விஷயம் எனக்கு உறுதியாகத் தெரியும்.''

அது உண்மைதான். தாவரவியல் பூங்காவில் இருந்தபோது கிடைத்ததைப் போன்ற ஒரு விருந்து திரும்பவும் கிடைக்கும் என்று அவன் மனம் எதிர்பார்த்திருந்தது. இது அதன் பக்கத்தில்கூட வராது. அவனுடைய நாக்கில் அந்த அடர்த்தியான தேநீரின் கசப்பு தங்கி நின்று கொண்டிருந்தது. நொறுங்கிப் போன கனவுகள் உண்டாக்கிய ஏமாற்றமான அனுபவம் அவனுடைய மனதில் இருந்தது.

அந்த நேரத்தில் பேராசிரியர் அங்கே நுழைந்து வந்தார். ரேபதியின் முதுகைத் தட்டியவாறு அவர் கேட்டார்: "உனக்கு என்ன ஆச்சு? நீ குளிர்ந்து மரத்துப்போய் உட்கார்ந்திருக்கிறாயே? நீ என்ன ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல பால் குடித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்? உன்னைச் சுற்றி சிறு குழந்தைகள் விளையாடக்கூடிய பொம்மைகளா இருக்கின்றன? இங்கு சிவனும் பூதங்களும் தாண்டவம் ஆடினார்களா என்ன?''

"ம்... வாங்க... வாங்க.... நீங்க ஏன் ரேபதியைத் திட்டுறீங்க? எதுவுமே சாப்பிடாத வயிறுடன் அவன் வந்திருக்கிறான். இங்கே வர்றப்போ ஆள் முழுமையாக வெளிறிப் போய் இருந்தான்.''