Lekha Books

"என் தங்கமே... இதோ இரண்டாவது அத்தை வந்தாச்சு. ஒருத்தி இவனுடைய ஒரு கன்னத்தில் கடிக்கும்போது இன்னொரு அத்தை இவனுடைய கன்னத்தில் முத்தமிடுகிறாள். அவர்கள் இருவருக்குமிடையில் சிக்கிக் கொண்டு இந்த அப்பிராணி ஈர மண்ணைப்போல உதிர்ந்துபோய் விடுவான். உங்களுக்கு அது தெரியுமல்லவா? கேட்காமலேயே நம்மைத் தேடி வரும் தனலட்சுமியின் வருகையை நாம் அந்த அளவிற்கு கவனிப்பதில்லை. ஆனால், தேடி நடப்பவர்கள் அவளைக் கைக்குள் போட்டுக் கொள்வார்கள். கேட்காமல் கிடைக்கக் கூடிய எதுவும் மிகப் பெரிய விஷயமே. எனினும், சொல்லுங்க மிசஸ்... மிசஸ் என்று கூறுவதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம். உங்களுக்கு விருப்பம் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் நான் உங்களை சோஹினி என்றுதான் அழைப்பேன்.''

"நான் ஏன் விருப்பப்படாமல் இருக்க வேண்டும்? என்னை சோஹினி என்றே அழையுங்கள். இல்லாவிட்டால் நீங்கள் என்னை சுகி என்றும் அழைக்கலாம். என்னுடைய காதுகளுக்கு இசையைப் போல இருக்கும்.''

"நான் ஒரு ரகசியத்தைக் கூறட்டுமா? உங்களின் பெயரை ஒட்டிய இன்னொரு வார்த்தை இருக்கிறது. மிகவும் அருமையான அர்த்தத்தைக் கொண்ட அந்த வார்த்தையை நான் நாள் முழுவதும் திரும்பத் திரும்ப கூறுவதுண்டு. இசைக் கருவியின் இசையைப் போல அது என்னுடைய காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கிறது.''

"ரசாயன ஆராய்ச்சியைப் போல நீங்கள் வார்த்தைகளைச் சேர்க்கிற விதத்தில் சேர்க்கிறீர்கள். அதன் விளைவுதான் இதெல்லாம்.''

"சில ரசாயன பொருட்களை ஒன்று சேர்த்தால் அதன் விளைவு மரணமாக இருக்கும். அப்படிப்பட்ட பொருட்களை பெரும்பாலும் ஒன்று சேர்க்காமல் இருப்பதே நல்லது. அது உடனடியாகப் பற்றி எரிய ஆரம்பித்துவிடும்!''

அதைக் கூறி விட்டு தொடர்ந்து அவர் இதயத்திலிருந்து சிரித்தார்.

"இந்த இளைஞனுக்கு முன்னால் இதை விவாதிக்கக் கூடாது. வெடி மருந்து தயாரிக்கப்படும் தொழிற்சாலையில் ஒரு பயிற்சி பெறும் மனிதனாகக்கூட இவன் இல்லை. இவன் இப்போதும் அத்தையின் புடவை நுனியில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பவன்தான்!''

ஒரு இளம் பெண்ணின் சாயலைக் கொண்ட ரேபதியின் முகம் சிவந்தது.

"சோஹினி, இன்று காலையில் நீங்கள் இவனுக்கு கஞ்சாவைக் கலக்கிக் கொடுத்தீர்களா என்று நான் கேட்க நினைத்திருந்தேன். இவன் ஏன் ஒரு மந்த புத்தி உள்ளவனைப் போல இருக்கிறான்?''

"அப்படி நடந்திருந்தால், அது அறியாமலேயே நடந்திருக்க வேண்டும்.''

"கமான் ரேபு! எழுந்திரு. பெண்களுடன் பழகும்போது நாக்கு குழையக் கூடாது. அது அவர்களுக்கு அதிகமான தைரியத்தைத் தந்துவிடும். அவர்கள் நோய் அணுக்களைப் போன்றவர்கள். மனித உடலின் பலவீனங்களை அவர்கள் எப்போதும் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். சிறிய அளவில் ஒரு ஓட்டை கிடைத்து விட்டால், அவர்கள் அதன் வழியாக உடலுக்குள் நுழைந்து விடுவார்கள். அத்துடன் நம்முடைய உடலில் வெப்பம் அதிகரிக்கும். அந்த விஷயத்தில் எனக்கு ஆணவத்துடன் பேச முடியும். அதனால் இந்த இளைஞர்களுக்கு முன்கூட்டியே அறிவுரை கூறுவதற்கு என்னால் முடியும். என்னைப் போன்ற ஆட்களிடமிருந்து அவர்கள் பலவற்றையும் கற்றுக் கொள்ளலாம். நாம் காயப்படுவதும் இப்படி வாழ்வதும் இந்தக் கதைகளைக் கூறுவதற்குத்தான். ரேபு, நீ என்னை நினைத்து பேசாமல் இருக்க வேண்டாம். பேசாமல் இருப்பவர்கள்தான் மிகவும் ஆபத்தானவர்கள். வா... நான் உனக்கு இங்கு இருக்கும் எல்லாவற்றையும் சுற்றிக் காட்டுகிறேன். அந்த இரண்டு கால்வனோ மீட்டர்களையும் பார்... மிகவும் புதிய மாடல்கள் அவை. இதோ இங்கு ஒரு வைர வேக்வம் பம்ப் இருக்கிறது. இதோ ஒரு மைக்ரோ ஃபோட்டோ மீட்டர். உன்னுடைய சோதனைகள் நல்ல முறையில் நடப்பதற்கு உதவக்கூடிய பொருட்கள் அல்ல இவை. ஒருமுறை நீ இங்கு வந்து உட்கார்ந்து விட்டால்... உன்னுடைய வழுக்கைத் தலை பேராசிரியர் இருக்கிறாரே! அவருடைய நடத்தையைப் பார்.

நான் யாரையும் பெயர் சொல்லிக் கூறவில்லை. நீ என்னுடைய சிஷ்யனாக ஆன நாளிலிருந்தே உன்னுடைய மூக்கின் நுனியில் பிரகாசமான ஒரு எதிர்காலம் தொங்கி ஆடிக் கொண்டிருக்கிறது என்று பலமுறை கூறவில்லையா? கவனக் குறைவால் நீ அந்த சந்தர்ப்பத்தைக் கோட்டைவிட்டு விடாதே. உன்னுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றின் ஏதாவதொரு அத்தியாயத்தில் என்னுடைய பெயரை வெறுமனே கூறினால்கூட, எனக்கு அது பெரிய ஒரு பரிசு கிடைத்ததைப் போல இருக்கும்.''

அந்த இளம் விஞ்ஞானி மயக்கத்திலிருந்து மெதுவாகக் கண் விழித்தான். அவனுடைய கண்கள் பிரகாசமாக இருந்தன. அவனுடைய மனதிற்குள் மாறுதல் உண்டாகிவிட்டிருந்தது. பெருமையுடன் அவர்கள் அவனைப் பார்த்தார்கள். "உன்னைத் தெரிந்தவர்கள் அனைவரும் உனக்கு பெரிய வெற்றி கிடைக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். அசாதாரணமான, ஆச்சரியமான ஒரு விஷயம். நோக்கங்கள் பெரியவையாக ஆகும்போது, தடைகள் மேலும் பலம் பெற்றவையாக ஆகின்றன. உள்ளேயும் வெளியேயும் தடைகள் மேலும் மேலும் பெருகி உண்டாகிக் கொண்டே இருக்கின்றன.'' சோஹினி தான் கூறிக் கொண்டிருந்ததை நிறுத்தினாள்.

பேராசிரியர் ரேபதியின் முதுகில் ஒருமுறை மெதுவாகத் தட்டினார். அந்த தட்டுதலின் பலத்தால் அவனுடைய உள்ளுணர்வு உற்சாகமடைந்தது. உரத்த குரலில் பேராசிரியர் சொன்னார்: "இங்கே பார் ரேபு, நாங்கள் கூறும் அந்த எதிர்காலம் இருக்கிறதே... அது யானையின்மீது ஏறிக் கொண்டு வரும். ஆனால், கஞ்சன் எப்போதும் மாட்டு வண்டியில்தான் வருவான். மாட்டு வண்டி எப்போதும் சேற்றில் புதைந்து விடும். சோஹினி, கேட்டீர்களா? சுகி, நீங்க கவலைப்படாதீங்க... நான் உன் முதுகில் அடிக்கப் போகிறேன். என்னிடம் மனதைத் திறந்து கூறு. நான் சொன்னது சரிதானே?''

"மிகவும் சரி.''

"அதை உன் டைரியில் எழுதணும்.''

"நான் எழுதுகிறேன்.''

"நான் கூறியதன் அர்த்தம் உனக்குப் புரிந்ததா?''

"ஆமாம் என்று தோன்றுகிறது!''

"ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள். மிகப் பெரிய மனிதன் என்றால், மிகப் பெரிய பொறுப்பு இருக்கிறது என்று அர்த்தம். அது உன்னுடைய சொந்த சொத்தல்ல. இறுதி வரை நீ அதற்கு பதில் கூற வேண்டியது இருக்கும். சுகி, நீங்க இதைக் கேட்டீங்களா? என்னுடைய பேச்சு எப்படி இருக்கிறது?''

"மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது. பழைய காலமாக இருந்திருந்தால், இதைக் கேட்ட உடனேயே அரசர் ரத்தினங்கள் பதிக்கப்பட்ட மாலையைக் கழற்றி உங்களுக்கு அணிவித்திருப்பார்.''

"அந்தக் காலமெல்லாம் போய் விட்டது. ஆனால்...''

"அந்த ஆனால் இப்போதும் இறந்து போய் விடவில்லை. நான் அதை மனதில் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பேன்.''

"கவலைப்பட வேண்டாம். என்னுடைய தீர்மானத்தை அசைக்க எந்த சக்தியாலும் முடியாது.'' ரேபதி சொன்னான்.