Lekha Books

அறைக்கதவு திறந்தே கிடந்தது. வராந்தாவில் செடிகள் நான்கும் சிவப்பும், வெள்ளையுமான மலர்களால் அழகு செய்து கொண்டிருந்தன. நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். கடந்த இரவில் நான் ஏன் கதவையே அடைக்கவில்லை? வெற்றுத் திண்ணையில் படுத்துக் கிடக்க காரணம்? எல்லாவற்றையும் நான் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன். நினைவுகளுக்குள் ஒரு சூறாவளி வீசுகிறது. வீசட்டும்! ஆரம்பம் எப்படி என்றா?

ஆமாம்... ஆரம்பம் எப்படி?

7

ஆமாம்... ஆரம்பம் எங்கே இருந்து என்பது தெரியாது. ஒருவேளை அந்த நடனப் பெண்ணில் இருந்து இருக்கலாம். அப்படித்தானே இருக்க வேண்டும்! பெண்ணில் இருந்துதான் ஆரம்பமே. இல்லாவிட்டால் ஆணில் இருந்தா? எதுவாக இருந்தாலும் ஒன்று மட்டும் உண்மை. அந்த நடன மங்கையிடம் தமாஷாக ஒரு தடவை நான் சொன்னேன்:

"இந்த வாழ்க்கையில் எந்தவிதப் பிரச்சினையும் இல்லாமல் சுகமாக இருக்கணும்னா சொந்தமான கருத்து எதுவும் இருக்கக்கூடாது. உங்களைச் சுற்றிலும் "0" வட்டத்திலுள்ள இடம் மட்டுமே பூமியில்  இருக்குன்னு நாம நெனைச்சிக்கணும். வெட்டியோ, பிளந்தோ, நட்டோ, நனைச்சோ அதை வைத்து வாழவும் முயற்சிக்கணும்."

அவள் சிரித்தாள். அவள் சொன்னாள்: "எனக்குப் பாடணும். ஆடணும். இதுக்கு என்ன செய்றது?"

நான் சொன்னேன்:

"பாடிக்கோ. ஆடிக்கோ. வாழ்க்கை நடனம். யார் வேண்டாம்னு சொன்னது?"

அவள் கணவனைத் திரும்பிப் பார்த்தாள். அவள் கேட்டாள்:

"என்ன ஒண்ணுமே பேசாம இருக்கிறீங்க?"

அந்தத் திரைப்பட நடிகர் சிரித்தார்.

நான் அந்தப் பெண்ணிடம் கேட்டேன்:

"என்ன வேணும்?"

"என்ன?"

குஞ்ஞம்மாவைப்போலத்தான். தவிப்பும் கோபமும் கலந்த பாவனை. அவளுக்கு என்ன வேண்டும் என்பது எனக்குத் தெரியும். இருந்தாலும் தெரியாதது மாதிரி நடிக்கிறேன். நான் அந்தப் பெண்ணிடம் சொன்னேன்.

"அப்படின்னா நடனம் ஆடு- பூமியில் "0" வட்டத்தில்."

"0" வட்டத்திலா?

"அடி பெண்ணே..." திரைப்பட நடிகர் கூறினார்:

"பூமி பெரிய உருண்டையடி."

"எனக்குத் தெரியும். நான் அதை மறக்கவில்லை." அவள் சொன்னாள்.

நான் கேட்டேன்:

"என்ன?"

அவள் தயங்கினாள். வெட்கம் அவளிடம் தெரிந்தது. அவள் சொன்னாள்:

"இப்போ இங்கே ஒரு கிணறு தோண்டினா... அதைத் தோண்டித் தோண்டி... வருடக்கணக்கா... தோண்டி... தோண்டி.. இப்படியே போனா..."

நான் சொன்னேன்:

"சரிதான். பூமியின் மத்தியில் ஒரு ஓட்டை உண்டாகும்."

அவள் சொன்னாள்:

"அப்போ அடுத்த பக்கம் தெரியும்ல. இப்போ பகல்னா அடுத்த பக்கம் ராத்திரி. அப்போ நட்சத்திரங்களையும் பார்க்கலாம்."

நான் சொன்னேன்:

"பார்க்கலாம். நட்சத்திர பிரபஞ்சங்கள்!"

இந்த உரையாடல் நடந்தது இந்த அறையில்தான். என் இந்த நிலையின் ஆரம்பம் அதுவாக இருக்காது. மகிழ்ச்சியும் துக்கமும்தான் ஆரம்பம் என்று தோன்றுகிறது. ஆமாம். என் ரசிகரான திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்தான் அதைக் கூறினார் என்று நினைக்கிறேன். அவர் நேற்று சொன்னார்:

"என் ஆர்வம் முழுவதும் சினிமாவில்தான். எனக்கு நல்ல திரைப்படங்கள் எடுக்கணும்னு ஆசை. அதற்குத் தேவையான, அழகான இடங்கள் நம்ம நாட்டுல இருக்கு. நதிகள், குளங்கள், காடுகள், அருவிகள், மலைகள், நெல் வயல்கள், தென்னந்தோப்புகள்- எல்லாமே நம்ம நாட்டுல இருக்கு. நடிகர்- நடிகைகளுக்கும் பஞ்சம் இல்ல. கட்டாயம் தேவையானது நல்ல கதைகள்."

நான் கதைகளைப் பற்றியும் கதாசிரியர்களைப் பற்றியும் கூற ஆரம்பித்தபோது இடையில் புகுந்து அந்த ஆள் கேட்டார்:

"நீங்க எழுதி வச்சிருக்கிற நாவல் டிராஜிடியா, காமெடியா?"

நான் சொன்னேன்:

"டிராஜிடி"

அவர் கேட்டார்:

"ஒரு காமெடி எழுதலாம்ல? சிரிக்கிற மாதிரி கதைதான் நல்லது. அதுல நடனம் இருக்கணும். பாட்டு இருக்கணும்."

நடனமும் இசையும் இல்லாத கதை திரைப்படத்திற்குத் தேவையற்ற ஒன்று.  நடனத்துடனும் இசையுடனும் எனக்கொன்றும் விரோதம் கிடையாது. இருந்தாலும் எல்லாத் திரைப்படங்களிலும் அவை கட்டாயம் இருக்க வேண்டும் என்று வைத்திருப்பது... வசனம், நடனம், இசை, ஓவியம், சிற்பம்... இப்படி எட்டாயிரம் வருடங்கள் பின்னால் நாம் போனோம். அங்கே இருந்து கலைஞர்களுடன், அவர்களின் கலைப் படைப்புகளுடன், கலையில் வந்த ஒவ்வொரு பிரிவுகளுடன்- பாடியும் நடனமாடியும் கதை சொல்லியும் நாம் இந்த நிலைக்கு வந்திருக்கிறோம். அவர் சொன்னார்:

"கலைக்கு ஏதாவது லட்சியம் இருக்கிறதா?"

நான் கேட்டேன்:

"வாழ்க்கைக்கு ஏதாவது லட்சியம் இருக்கிறதா?"

பிறகு ஒரே நிசப்தம்.

சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு நான் கேட்டேன்:

"க...லை என்று நீங்கள் நினைப்பது சிற்பத்தையா? ஓவியம், நாட்டியம், இசை, கதைகள், நாடகங்கள், கட்டிடக்கலை, நெசவு, சமையல் இவற்றையுமா?"

அவர் சொன்னார்:

"எல்லாவற்றையும் சேர்த்துத்தான்."

நான் சொன்னேன்:

"சில நிமிடங்களில் பேசி முடித்துவிடுகிற ஒரு விஷயமில்ல இது. கலை என்றால் என்னவென்று விவரிக்க பழைய காலம் முதலே பலரும் முயற்சித்திருக்கிறார்கள். பலரும் பலவித கருத்துகளைக் கூறியிருக்கிறார்கள். அறிய முயற்சிப்பவர்களும் அறிவில்லாதவர்களும் ஏற்கெனவே அறிந்தவர்களும் எழுதியிருக்கிறார்கள். சிற்பக் கலைஞர்கள், ஓவியர்கள், கதாசிரியர்கள், கவிஞர்கள், விமர்சகர்கள், சன்னியாசிகள், அரசியல்வாதிகள்- ஏன்- இவர்கள்- பால்குடி மறந்த பச்சைக் குழந்தைகள்கூட எழுதியிருக்கிறார்கள். இனியும் எழுதுவார்கள். நான் சொன்னேனே- நான் மிகவும் படித்திருக்கிறேன் என்று நினைக்க வேண்டாம். சிற்பக் கலை, ஓவியம், கட்டிடக் கலை, வசனம்- இவை மட்டுமல்ல - கலையின் பிரிவைச் சேர்ந்த எல்லா விஷயங்களைப் பற்றியும் லேசான ஒரு அறிவு உண்டு. சொந்தமாகக் கொஞ்சம் அதிகமாகச் சிந்திக்கவும் செய்திருக்கிறேன்..."

நான் இடையில் நிறுத்தினேன். அரை ரூபாய் எனக்குத் தர முடியுமா? நான் பட்டினி கிடக்கிறேன். என்னால் ஒன்றுமே செய்ய முடியவில்லை. கொண்டுபோய் ஏதாவது வாங்கித் தந்தால் நன்றாக இருக்கும். இப்படிச் சிந்தித்தவாறு நான் அந்த மனிதரின் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தேன். என் எண்ணங்கள் அவரின் மனதிற்குள் நுழையட்டும்.

அவர் கேட்டார்:

"சரி... அப்போ கலைன்னா என்னன்னு நீங்க சொல்றீங்க?"

நான் சொன்னேன்:

"நான் ஒண்ணும் சொல்லல... க... லை என்ற இரண்டு எழுத்துகளுக்கிடையில் பூமியையும் சூரிய- சந்திரனையும் நட்சத்திரங்களையும் எல்லா பிரபஞ்சங்களையும் நான் காணுகிறேன்னு இப்போதைக்கு வச்சுக்கோங்க."

மீண்டும் ஒரே நிசப்தம்.

சிறிது நேரம் சென்றபிறகு அவர் கேட்டார்:

"உங்களோட கதைகளின் லட்சியம் என்னன்னு சரியா புரியல. அதைப் பற்றி நீங்க என்ன சொல்றீங்க?"

நான் தோற்று விட்டேன். இரும்புக் கம்பியில் அந்த ஆளை அடித்துக் கொல்லாமல் விட்டது என் மடத்தனம். ஆமாம்... இப்போதுதான் ஞாபகத்தில் வருகிறது.