Lekha Books

நாய்களின் நிலைமையைவிட மானிட சமுதாயத்தின் நிலை படுமோசம் என்று பலரும் கூறக்கேட்டிருக்கிறோம் அல்லவா? உண்மையாகச் சொல்லப்போனால் மனிதநேயம் இங்கு இல்லாமலே போய்விட்டது. எல்லாமே அழிந்துவிட்டது. இந்த நிலைமைதான் எங்குமே. உலகத்தில் உள்ள எல்லா நகரங்களிலும் எத்தனை கோடி மனிதர்கள் இந்த நிலையில் இருக்கிறார்கள் தெரியுமா? நான் இங்கு முதலைக் கண்ணீர்விட முயற்சிக்கவில்லை. மனிதநேயம் என்றால் என்ன? அது பேப்பரில் இருந்தால் மட்டும் போதுமா? நீங்கள் இரவு நேரங்களில் இந்தத் தெருவில் நடந்து சென்றால் சுவையான காட்சிகள் பலவற்றைக் காணலாம். தாய்மார்கள் குழந்தைகளை விற்கிறார்கள். கன்னிப் பெண்கள் உடலை விற்கிறார்கள். இவை இரண்டிற்கும் நான் பெரிய மதிப்பு ஒன்றும் தரவில்லை. இருந்தாலும் விற்கிறார்கள். விற்கவும் வாங்கவும் உள்ள சந்தைதான் இந்த உலகம். ஆனால் விற்கவும் வாங்கவும் என்ன இருக்கிறது?

6

பயங்கரமான காட்சிகள் எல்லாம் தெருவில் நடக்கின்றன. மாலை நேரம் கடந்துவிட்டால் எல்லா காட்சிகளும் ஆரம்பமாகி விடும். பகலில்கூட இது நடப்பதுண்டு.

அப்படி எதைத்தான் கொடுக்கிறார்கள்- வாங்குகிறார்கள்? அந்தக் காட்சிகளை நான் இங்கு சொல்ல விரும்புகிறேன். ஆனால் இதைக் கேட்டால் நீங்கள் நடுங்கிப் போவீர்கள். உங்களை நடுங்கச் செய்ய வேண்டும் என்பது ஒன்றும் என் எண்ணம் இல்லை. மேலும் இது ஒரு நகைச்சுவைக் கதைதானே! இதற்குத் தேவையே இல்லாத பலதும் இதில் நான் எழுதி இருக்கிறேன். நல்ல ஞாபசக்தியுடன்தான். எதற்குத் தெரியுமா? இது உங்களுக்கு ஒரு கடிதம். மரணத்தின் நிழலில் அமர்ந்து கொண்டு இந்தக் கடிதத்தை உங்களுக்கு நான் எழுதுகிறேன் என்பதை மட்டும் ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். வாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தை நான் நெருங்கி விட்டேன் என்பதையும் புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

இதற்குக் காரணமான சில என் வயிற்றில் இருக்கிறது என்பதையும் மனதில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அது என்னவென்று நான் கூறப் போகிறேன். சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் இது ஒரு நகைச்சுவை கதைதான். என் மற்ற கதைகளைப்போல இந்தக் கதையிலும் பெரிய கதைக் கரு ஒன்றும் இல்லை. உங்கள், என் வாழ்க்கையை அடியொற்றிய கதை இது. இது சரியில்லை.

எனக்குத் தெளிவான சில விஷயங்களைக் கூறத் தோன்றுகிறது. அதற்குத் தேவையான நேரம் இங்கு இல்லை என்பதும் படுகிறது. பொதுவாக நமக்கு அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கும் நேரமே குறைவுதானே! இருந்தாலும் கூற முடியும்வரை கூறுகிறேன். நீங்கள் மானிட கலாச்சாரத்தின் பிரதிநிதி என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். உங்கள் கலாச்சாரம் என்பது என்ன? அது என்னவென்று கண்டுபிடிக்க முயற்சி செய்யுங்கள். இரவில் நீங்கள்... உங்களின் செயல்கள்... உங்கள் எண்ணங்கள், உங்கள் கனவுகள், உங்கள் விருப்பங்கள்... பகலில் உங்கள்.. உங்கள் செயல்கள், பேச்சுகள்.. இப்படி எல்லாவற்றையும் உண்மையாகவே குறித்து வைத்துவிட்டு ஒரு வாரம் சென்ற பிறகு எடுத்து நீங்களே வாசித்துப் பாருங்கள். உங்களுக்கே நடுக்கம் உண்டாகும். நீங்கள் நீங்கள்தானா என்று உங்களுக்கே சந்தேகம் தோன்றிவிடும். அப்படியுள்ள என் எல்லா செயல்களையும் இங்கு நான் குறிப்பிடவில்லை. சிலவற்றை மட்டுமே இங்கு வெளிப்படுத்துகிறேன். நான் இதுவரை கூறி வந்ததும், இனி கூறப்போவதும்.. உங்களைச் சிரிக்க வைக்கப் போகின்றன.

இருந்தாலும் சோகமும் நகைச்சுவையும் இரண்டறக் கலந்துதான் நான் கூறப்போகிறேன். எப்படி என்கிறீர்களா?  இரண்டுமே என்னிடம் இரண்டறக் கலந்து கிடக்கின்றன. வாழ்க்கையே அப்படித்தானே! நான் கூறி வந்தது தெருவில் காணும் காட்சிகளைப் பற்றி அல்லவா? நான் அவற்றை இங்கு விவரிப்பதால் நீங்கள் பயப்படுகிறீர்களா?

ஓ.... என்ன? பயம் இல்லையா?

எதுவுமே புதுமையில்லை. கண்டும் கேட்டும் பழகியதுதான். தெருவில் மக்கள் கூட்டம். பயங்கரமான நோய்களின், மோசமான எல்லா நாற்றத்தின், மொத்த அழிவின் அடையாளம் அது. அவர்களை மக்கள் என்று கூறலாமா? நான் சொன்னேனே மனிதத் தன்மை அவர்களிடமிருந்து- எதற்கு அவர்களிடமிருந்து....! நம்மிடம் மனிதத்தன்மை இருக்கிறதா? உங்களிடமும் மனிதத்தன்மை இருக்கிறதா? உங்களிடமும் என்னிடமும்? உங்கள் பக்கத்து வீட்டில் உள்ளவர்கள் பட்டினி கிடப்பது தெரிந்த பிறகும், வயிறு புடைக்க நீங்கள் உணவு உண்ணவில்லையா? இது சரியா தவறா என்று நான் இங்கு கூற வரவில்லை. இந்த இனத்தைச் சேர்ந்த நான்கு கேள்விகள் உங்களை உங்களின் சரியான இடத்தில் கொண்டுபோய் நிறுத்தும். நீங்கள் கூறுவீர்கள்: "என்னிடம் கொஞ்சம் அதிகமாகவே தன்மானம் இருக்கு. மன்னிக்கணும்." இப்படிக் கெஞ்சும் குரலில் மன்னிப்பு கேட்காதவர்கள் இந்த உலகத்தில் யாராவது இருக்கிறார்களா? நான் கூறினேனே- மனதில் ஒருமுக நிலை கிடைக்கவே மாட்டேன் என்கிறது. மரத்தின் வேர்களைப்போல சிந்தனை பல திசைகளையும் நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. ஒன்று மட்டும் உண்மை. போர் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. உள்ளேயும் வெளியிலும். உள்ளே நடக்கும் போர்தான் என்னை அதிகமாக பாதிக்கிறது. நினைவுக்கும் நினைவற்ற தன்மைக்குமிடையே போர். நான் நினைவுத் தன்மையில் ஒருமுக நிலை காண முயல்கிறேன்.

அந்தத் தெருவில், ஒரு விளக்கு மரத்தின் அடியில் ஒரு பெண் இறந்து கிடக்கிறாள். ஒரு குழந்தை அந்தப் பிரேதத்தின் முலையை வாயில் வைத்துச் சப்பிக் கொண்டிருக்கிறது.

அந்தப் பெண் உங்களின் தாய் என நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். இல்லாவிட்டால், என் தாய். அந்தக் குழந்தை நான் என்றே நினைத்துக் கொள்கிறேன். இல்லாவிட்டால் நீங்கள்.

செத்துக்கிடக்கும் அந்தப் பெண்ணின் இடுப்புப்பகுதி ஆடை எதுவும் இன்றி நிர்வாணமாக இருக்கிறது.

இது எப்படி நடந்தது. அவள் இறந்தவுடன் நீங்களோ, நானோ- இல்லாவிட்டால் நாமோ யாரென்று அறியாத நம்முடைய யாரோ ஒரு சகோதரனோ- சகோதரியோ- அந்தப் பெண்ணின் உடலில் இருந்த ஆடையை அவிழ்த்திருக்க வேண்டும். நாணத்தை மறைப்பதற்காக இருக்கும். அது என்ன நாணம்? ஆமாம்... இந்த மகா பிரபஞ்சத்தில்- நாணம் என்றால்தான் என்ன?

முடிவே இல்லாததன் முன் நிர்வாணமாக நிற்பதற்கு யார், எதற்காக நாணப்பட வேண்டும்?  ஆனால்.. தந்தையே மகளை விற்கிறான்- சில நிமிடங்களுக்கு- ஒரு சிஃபிலிஸ் நோய் படைத்தவனுக்கு. ஓ... தந்தையும் மகளும் பெண்களும் குழந்தைகளும் இளைஞர்களும் முதியவர்களும்!  குழந்தைகள் தாய்மார்களின் முலைகளைக் கடித்து துன்பப்படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. தாய்மார்களின் முலைகளில் பால் இல்லை. தாய்மார்களின் ரத்தத்தைதான் குழந்தைகள் சப்பிக் குடிக்கிறார்கள். வெள்ளை நிற ரத்தம்தானே பால்! ஓ... என்  தொண்டை வறண்டு விட்டது. வாயில் நீரில்லை. உதட்டைக் கடித்து கொஞ்சம் ரத்தத்தைக் குடித்தால் என்ன?