Lekha Books

ஓ... நீங்கள் நினைக்கலாம். இவ்வளவு துன்பங்கள் அனுபவிக்கிற போது எதற்காக எழுத வேண்டுமென்று. சும்மா இருக்கக் கூடாதா? சும்மா இருக்கலாம். அதற்காக? இந்தத் துன்பத்திலேயே சிக்கிக் கொண்டு கிடக்க வேண்டுமா? நிச்சயமாக முடியாது. நான் இந்தத் துன்பங்களை மறக்க விரும்புகிறேன். அதற்காகவே நான் எழுதுகிறேன். என் நண்பரே! நான் ஒரு எழுத்துத் தொழிலாளி. எழுத்து விவசாயி. எழுத்துப் பட்டாளத்துக்காரன். மொத்தத்தில் நான் ஒரு கலைஞன். நீங்கள் ஒத்துக் கொள்ளாமல் போனால்கூட என்னைப் பற்றிய என் கருத்து இதுதான். எனக்கென்று இருக்கும் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டே இறப்பது என்பது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்! நான் சொல்ல வந்தது... கொஞ்ச நாட்களாகவே நான் சோறு சாப்பிடுவதில்லை. வெறுமனே தண்ணீரை மட்டும் குடிப்பதுண்டு. கனமான உணவு ஏதாவது உள்ளே சென்றால் அதை ஜீரணிப்பதற்கான வழி என்ன என்பதை என் வயிறு மறந்துபோய் விட்டது என்று எண்ணிக் கொள்ளுங்கள். இருந்தாலும் விருப்பம் இல்லாமல் இருக்குமா?

நான் மட்டும் தனியே இருக்கிறேன். தன்னந்தனியே. இதயம் அழைக்கிறது. கேட்க யாருமே இல்லை. ஒரே நிசப்தம். ஏகாந்த சூழ்நிலை!

ஆமாம்... ஐந்தாவது உண்ணாவிரதம் இப்படித்தான் தொடர்ந்து நடந்து வருகிறது. அப்போதுதான் குறிப்பிடத்தக்க அந்த நிகழ்ச்சி நடக்கிறது. அது மட்டும் நடக்காதிருந்தால்... இப்போதைய இந்த நிலை... போகட்டும். நேற்றைக்கு முன்பு இருந்த எல்லா நாட்களும் நல்ல நாட்களாகவே இருந்தன. என் நண்பரே! இப்போது நான் சில விஷயங்கள் கூறப்போகிறேன். உங்களுக்கு ஆர்வம் உண்டாக வேண்டும் என்பதற்காக அல்ல. உங்களின் மன அமைதிக்காகவும் அல்ல. உங்களின் ஒன்றுக்காகவும் அல்ல. நான் இப்படி ஆணவமாகப் பேசுவதற்கு மன்னிக்கவும். மன்னிக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை. இருந்தாலும் மன்னியுங்கள். கடந்த நாட்களில் என் உடல்நிலை நன்றாகவே இருந்தது. உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டதன் ஆரம்பம், ஒருநாள் தலைக்கு உள்ளே பின்பக்கம் தீ இருப்பது போன்று ஒரு எண்ணம். இருந்தாலும் பரவாயில்லை. நடக்கிறபோது லேசாக மயக்கம் வருவது மாதிரி இருக்கும். காதுகள் கேட்காதது மாதிரி இருக்கும். இருந்தாலும்... நான் நடக்கவே செய்வேன். ஞாபகம் வருகிறபோது நினைத்துப் பார்ப்பேன். "நான் இப்போது எங்கு போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்?"

இப்படி குஞ்ஞம்மா நினைப்பாளோ என்னவோ? என் ரசிகர், தொழிலாளிகளின் தலைவன், திரைப்பட நடிகர், அவரின் மனைவியான நாட்டிய மங்கை, நீங்கள்... இப்படி நான் நினைப்பது மாதிரி பிறரும் நினைத்துப் பார்ப்பார்களா என்ன? நான் இப்போது எங்கு போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்?- இப்படிச் சிந்தித்தவாறு சிறிதுநேரம் நான்  சாலையில் நின்று விடுவேன். மேலே விமானத்தின் இரைச்சல். சுற்றிலும் மனிதர்களின் மெதுவான பேச்சு சப்தம். மது அருந்திய பட்டாளக்காரர்களின் பேய்க் கத்தல்கள், வாடிக்கையாளர்களின் ஒலி, பிச்சைக்காரர்களின் அழுகை. நான் மெல்ல நடந்து செல்வேன். அப்போதும் அந்தப் பிரச்சினை தலையை நீட்டும். மனித சமுதாயம் எங்கு போய்க் கொண்டிருக்கிறது என்பதல்ல- நான் இப்போது எங்கு போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்? உடனே எங்கேயும் இல்லை. அப்போது நான் விழுந்து விழுந்து சிரிப்பேன். அதைக் கேட்கிறபோது நானே அதிர்ந்து போவேன். ஏனென்றால், அந்தச் சிரிப்பு எனக்கு அவ்வளவாகப் பிடிக்கவில்லை.

அறிமுகமே இல்லாத யாரோ ஒருவர் சிரிப்பது மாதிரி உணர்வேன். எல்லாம் என்னைச் சுற்றிலுமே நடப்பது மாதிரி தெரியும். இப்படி ஒரு சந்தேகம். நான் நடப்பேன். எங்கு? வெறுமனே நடப்பேன். இரவு சிறிது கழியும் நேரத்தில் நடந்து வியர்த்துக் களைப்பாகிற போது நான் திரும்பவும் இந்த அறைக்கு வருவேன். அறைக்கதவைத் திறந்து விளக்கைப் போட்டுப் பார்க்கிறபோது பல கடிதங்களும் பத்திரிகைகளும் அறையில் கிடக்கும். கடிதங்களை எடுத்துப் படித்துப் பார்ப்பேன்.

எல்லாக் கடிதங்களுக்கும் பதில் எழுத வேண்டும். ஆனால்.. ஸ்டாம்புக்குப் பணம் வேண்டுமே! நாட்டில் இருந்த பணம் எல்லாம் எங்கே? போருக்கு எதற்குப் பணம்? குஞ்ஞம்மாவை நினைத்துப் பார்ப்பேன். நான் அப்படியே உட்கார்ந்து விடுவேன். எழுதி முடித்த நாவலை எடுத்து இன்னொரு முறை படித்துப் பார்ப்பேன். ஆங்காங்கே புதிதாக சில திருத்தங்கள் செய்வேன். அது முடிந்தால் சாவகாசமாக முற்றத்திற்கு இறங்கி இருளோடு கலந்து நிற்பேன். ஆகாயத்தை அண்ணாந்து பார்ப்பேன். நட்சத்திரங்கள்! அதைப் பார்க்கிறபோது ஒரு பழைய பிரச்சினை மீண்டும் தலையை உயர்த்தும். என்ன அது? நீண்ட நேரம் காதுகளைத் தீட்டி நிற்பேன். வெறுமனே ஒரு நிற்றல். அவ்வளவுதான். உலகத்தில் எங்கே இருந்தாவது குறிப்பிடத்தக்க சப்தம் ஏதாவது கேட்கிறதா? உடனே எனக்குத் தோன்றும்- நான் எதற்கு இப்படி நிற்க வேண்டும்? ஓ... சும்மாதான். பிறகு நானே சிரிப்பேன். மீண்டும் அறைக்குள் வந்து நாற்காலியில் அமர்வேன். முழுமையடையாத புதிய கதையை எடுத்துப் படித்துப் பார்ப்பேன். அதை முழுமையாக்க முயற்சிப்பேன்.

இதெல்லாம் பழைய கதை. என் நண்பரே! என்னால் இப்போது அசையவே முடியவில்லை. என் உள்ளே ஈய உருண்டையும் முள் கம்பியும்... கீழேயும் மேலேயும் தாழ்த்துவதும் உயர்த்துவதுமாய்... தாழ்த்துவதும் உயர்த்துவதுமாய்.. தலை வியர்க்கிறது. வயிற்றில் என்ன மணல் மூட்டையா இருக்கிறது? இல்லை- வெடிகுண்டுகள் என்று ஒரு நினைப்பு. எங்கேயோ நெருப்பு பிடித்திருக்கிறது. நான் லட்சக்கணக்கான துண்டுகளாகச் சிதறிப்போவேன். அதற்கு முன்பு கதையை வேக வேகமாக எழுதி முடிக்க வேண்டும். ஒரு முக்கிய செய்தி. கடந்த இரவு இரண்டரை மணி வரை நான் இந்த அறையில் இல்லை. புதுமையான செய்திதான் இது. நான் எங்கே இருந்தேன் தெரியுமா? சொல்கிறேன். கடந்த இரவு நான் இங்கு தனியே வந்தேனா இல்லாவிட்டால் யாராவது கொண்டு வந்து சேர்த்தார்களா?

ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்கிறேன்.

நான் தனியேதான் வந்தேன். ஆமாம்... நானே வந்தேன். வழி தவறாமல் வந்தேன். அறையைத் திறக்க அரை மணி நேரம் பிடித்தது. சாவித் துவாரத்தைக் கண்டுபிடிக்க பல நிமிடங்கள் கஷ்டப்பட வேண்டியதிருந்தது. அதற்குப் பிறகு விளக்கு ஸ்விட்சைக் கண்டு பிடிக்கவும் பல நிமிடங்கள் ஆனது. சுவரைத் தடவியவாறே மெல்ல அறைக்குள் ஊர்ந்தேன். இரண்டு மூன்று முறை கீழே விழவும் செய்தேன். அதற்கிடையில் பால் பாட்டில் கையில் பட்டது. குளிர்ந்த பாலைக் குடித்தபோது, ஓருவித சுகம் தோன்றியது. அதையும் கையில் வைத்துக் கொண்டே உறங்கியிருக்கிறேன். ஏனென்றால் இன்று பகலில் உறக்கம் நீங்கி எழுந்தபோது வெற்றுத் திண்ணையில் மல்லாக்கப் படுத்துக் கிடந்தேன். பால் பாட்டில் நெஞ்சின்மேல் இருந்தது.