மரணத்தின் நிழலில்... - Page 12
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6374
முகத்தில் சிறிதுகூட கவலையின் ரேகைகள் தெரியவில்லை. கையில் விலைமதிப்புள்ள கோல்ட்ஃப்ளேக் சிகரெட் டின். கையின் மணிக்கட்டில் பொன்நிற கைக்கடிகாரம். குட்டிக்குரோ பவுடரும் அதற்கு ஒப்பான சுகந்த திரவியமும் உடலில் புரட்டி இருந்ததால் ஒரு வித இனிய நறுமணம் நாலா பக்கங்களிலும் பரவி மூக்கைத் துளைத்தது... அந்த மனிதர் புன்னகைத்தவாறே என் அறையை நோக்கி வந்தார். அதே புன்னகை மாறாமல் கேட்டார் ஆங்கிலத்தில். அதாவது, நான்தானா இவர் தேடுகிற ஆள்! அப்போதுதான் அந்தப் பற்களைப் பார்த்தேன். முன்பக்கம் இருந்த நான்கு பற்களும் தங்க முலாம் பூசப்பட்டிருக்கின்றன. அவர் கேட்ட கேள்விகளுக்கு நானும் ஆங்கிலத்திலேயே பதில் கூறினேன்.
பிறகு மெல்ல நான் இந்தச் சாய்வு நாற்காலியை விட்டு எழுந்தேன். இது என் சிம்மாசனம் என்பதை ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். இருந்தாலும் மெல்ல எழுந்தேன். ஏன் தெரியுமா? அந்த ஆள் பெரிய பணக்காரர் என்று மனதில் பட்டது. எதை வைத்து நான் இந்த முடிவுக்கு வந்தேன் தெரியுமா? கோல்ட்ஃப்ளேக் சிகரெட் டின், தங்க முலாம் பூசப்பட்ட பற்கள்- பணக்காரர்களின் இலக்கணத்திற்கு இவை போதாது? பணக்காரர்களுக்கு மதிப்பு தர வேண்டியது நம் கடமை அல்லவா? அது மட்டும் காரணம் அல்ல. அது போகட்டும். நான் அவரிடம் சொன்னேன்- எல்லாம் ஆங்கிலத்திலேயே!
"உக்காருங்க."
அவர் சொன்னார்:
"வேண்டாம்... வேண்டாம்... நீங்க உக்காருங்க."
நான் சொன்னேன்:
"ரொம்ப நேரமா நான் உக்கார்ந்திருக்கிறேன். நீங்க உக்காருங்க. உக்கார வேற இடமில்ல."
அவர் அன்புடன் வினவினார்:
"நீங்க எங்கே உக்காருவீங்க?"
நான் சொன்னேன்:
"நான் தரையில உக்கார்ந்துக்கறேன். யாராவது வந்தால் நான் இப்படித்தான் உக்காருவேன்."
அந்த மனிதர் சிரித்தவாறு இந்தச் சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்தார். இதில் இதற்கு முன்பு எத்தனையோ ஆயிரம் பேர் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். ஆண்களும் பெண்களும். இதை நீங்கள் நம்ப வேண்டும் என்ற கட்டாயமில்லை. அவர் புன்னகை தவழ என்னை ஆழப் பார்த்தார். அதாவது என்னையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்தார். மேலே இருந்து கீழே வரை அவர் பார்வை போனது. எனக்கே அதைப் பார்த்து ஒருவித நடுக்கம் உண்டாகிவிட்டது. நானொன்றும் திடகாத்திரமான உடம்பைக் கொண்ட மனிதனாக இல்லையே! எனக்கு இது நன்றாகவே தெரியும். நான் வாடித் தளர்ந்து போயிருந்தேன். தொடர்ந்து பட்டினி... பட்டினி என்று எத்தனை நாட்கள்! உடலுக்குள் உணவு போய் எவ்வளவு நாட்கள் ஆகிவிட்டன. கண்களில் பிரகாசம் இல்லை! என் உதடுகள் வறண்டுபோய் இருக்கின்றன. என் நண்பரே, நான் துயரங்களின் ஒரு பட்டியல் இங்கு போட விரும்பவில்லை. ஒரு கதை எழுதுகிறேன். எதற்கு? சும்மா... சும்மா... ஒரு கதை... சும்மா... இல்லாவிட்டால் உங்களுக்கு ஒரு கடிதம். அவ்வளவுதான். அவர் வந்த பிறகு என்ன நடந்தது- அதுதானே!
ஆமாம்... அவர் என்னிடம் கேட்டார்:
"நான் தொந்தரவு ஒண்ணும் தரலியே!"
"இல்ல..."
அவர் சொன்னார்:
"நான் சில விஷயங்கள் உங்களோடு பேச விரும்புகிறேன். வண்டிக்காரனைப் போகச் சொல்லிடலாமே!"
நான் சொன்னேன்:
"சரி..."
அவர் கேட்டார்:
"கூலி எவ்வளவு கொடுக்கணும்?"
நான் வண்டிக்காரனிடம் கேட்டேன்:
"எங்கேயிருந்து வர்றே?"
வண்டிக்காரன் ஹோட்டலின் பெயரை பந்தாவாகக் கூறினான்.
ஓ.... அது பெரிய ஹோட்டலாயிற்றே! பெரிய அதிகாரிகள், பெரிய அரசியல் கட்சித் தலைவர்கள், பெரிய பணக்காரர்கள்- இப்படி பெரிய மனிதர்கள் இந்த நகரத்திற்கு யார் வந்தாலும் அவர்கள் தங்குவது இந்த ஹோட்டலில்தான். இங்கே இருந்து ஒன்றரை ஃபர்லாங் தூரத்தில் அந்த ஹோட்டல் இருக்கிறது. ஒரு இரண்டனா கொடுத்தால் தாராளமாகப் போதும். நான் சொன்னேன்:
"நாலணா (25 பைசா) கொடுங்க."
அப்படிச் சொன்னதற்குக் காரணம்- அவன் சாதாரண ஒரு தொழிலாளி என்பதற்காக மட்டுமல்ல- என்னைப் பற்றி அவனுக்கு பெரிய மதிப்பும் மரியாதையும் உண்டாக வேண்டும் என்பதற்காகவும்தான். இனிமேல் என்னைப் பார்க்கிறபோது அதிகமான மரியாதையோடு சலாம் வைப்பான் அல்லவா!
ஆனால் வண்டிக்காரனுக்குக் கொடுக்க அவரிடம் சில்லரை இல்லை. சில்லரை கையில் வைத்திருப்பது தகுதிக்குறைவான ஒரு காரியம் ஆயிற்றே இத்தகைய மனிதர்களுக்கு!
அவர் சொன்னார்:
"சில்லரை என்கிட்ட இல்லையே!"
தொடர்ந்து பெரிதாக வீங்கிய ஒரு கவரை பாக்கெட்டில் இருந்து எடுத்தார். அதில் நூறு, பத்து, ஐந்து என்று பல ரூபாய் நோட்டுகள். இப்படி ஒரு சூழ்நிலையில் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? நாலணா எடுத்து வண்டிக்காரனுக்கு நான் கொடுக்க வேண்டும். இதுதான் நாட்டு நடப்பு. ஆனால் என் கையில காசு என்று எதுவும் கிடையாது என்ற சத்தியமான உண்மையை அவர் தெரிந்து கொண்டால் என் கவுரவம் என்ன ஆவது!
அவர் பால்பாட்டிலைக் கையில் எடுத்தார்: "இது ரொம்ப சூடா இருக்கே!"
நான் சொன்னேன்:
"இப்போதான் கொண்டு வந்தது. வேணும்னா குடிங்க."
"ஓ..." அவர் புன்னகைத்தார். பிறகு சொன்னார்: "நான் பால் குடிப்பதில்லை."
"தேநீர் கொண்டு வரச்சொல்லட்டா?" பரபரப்பில் கொஞ்சம் யோசிக்காமல் நான் கேட்டு விட்டேன். அதோடு தெய்வத்திடம் பிரார்த்தனை செய்யவும் செய்தேன். என் நண்பரே, நான் கடவுளிடம் ஏதாவது பேசி எவ்வளவோ நாட்களாகி விட்டன! சொல்ல என்ன இருக்கிறது! கடவுளுக்குத்தான் எல்லா கதையும் தெரியுமே! இருந்தாலும் நான் இதயத்தில் விரக்தி குடிகொள்ள பிரார்த்தித்தேன்: "கடவுளே! அவர் தேநீர் வேண்டாம்னு சொல்லணும்."
அவர் சொன்னார்:
"தேநீர் வேண்டாம்..."
நான் கேட்டேன்:
"காப்பி...?"
கடவுளே ஏமாற்றி விடாதே!
"வேண்டாம்"
நான் கேட்டேன்:
"கூல் டிரிங்க்ஸ் ஏதாவது?"
சர்வ சக்தி படைத்த தெய்வமே! இதிலும் என்னைக் காப்பாற்றிவிடு!
அவர் சொன்னார்:
"வேண்டாம்..."
அப்பா... நான் பெரிய மனிதனாகி விட்டேன். இனி அந்த மனிதரின் முகத்தைப் பார்த்து நான் தாராளமாகப் பேசலாம்.
ரிக்ஷா வண்டிக்காரன் கேட்டான்:
"சார்..."
நான் சொன்னேன்:
"என்கிட்டயும் சில்லரை இல்ல..."
பத்து, ஐந்து, நூறு ரூபாய் கட்டுகள் மட்டுமே என்னிடம் இருக்கின்றன என்ற கணக்கில் நான் பதில் கூறினேன். அதோடு நிற்காமல் என் மனதிற்குள் சுவையான சிந்தனையும் தோன்றி வலம் வந்தது. செடிகளின் அடிப்பக்கம் கிளறப் பயன்படும் இரும்புக் கடப்பாரை மூலையில் சாய்த்து வைக்கப்பட்டிருந்ததைப் பார்த்தபோதுதான் எனக்கு இப்படியொரு சிந்தனை எழுந்தது. நான் நினைத்தேன்.