Lekha Books

எழுந்து சென்று வண்டிக்காரனிடம் ரகசியமாகக் கூறிவிட்டு மீண்டும் அறைக்குள் வந்து இரும்புக் கடப்பாரையால் இந்த மனிதரின் தலையை ஓங்கி அடித்துப் பிளந்து கொல்ல வேண்டும். இது யாருக்குத் தெரியப் போகிறது! அந்த நோட்டுக் கட்டுகள் ஒன்று விடாமல் எடுக்கலாம். ரிக்ஷா வண்டிக்காரரின் உதவியுடன் இரவு வந்ததும் வயலில் குழி வெட்டி இந்த ஆளின் உடலைப் புதைத்து மூடிவிடலாம். நான் நினைத்தேன். அந்தப் பற்களில் பூசப்பட்டிருக்கும் தங்கத்தை எடுப்பதா எடுக்காமலே விட்டுவிடுவதா?

10

நண்பரே... இந்தக் கடிதத்தை நான் முடிக்கப் போகிறேன். என்னால் முடியவில்லை. பல விஷயங்களையும் கூற வேண்டும் என்றும் நினைத்தேன். முடியவில்லை. உடலில் படுதளர்ச்சி. என் வயிற்றில் கிடக்கிற ஈய உருண்டையும் முள்கம்பியும் என்ன என்றும், அவை எப்படி அங்கு வந்தன என்றும் அறிய வேண்டுமா? என் ரசிகரின் அன்பு... அன்புப் பரிசு அது!

அவரை நான் கொலை செய்யவில்லை. நீண்ட நேரம் இருவரும் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். தொழிலாளிகளின் தலைவர், திரைப்பட நடிகர், நாட்டிய மங்கை- இவர்களைப் பற்றி நான் சொன்னதை மறந்து விடுகிறேன்.

நான் சாப்பிட்டு பல நாட்கள் ஆகிவிட்டன என்பதை நீங்கள் மனதில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். என் ரசிகரிடம் கால் ரூபாயோ அரை ரூபாயோ கடனாக... இல்லை... நான் கேட்கவில்லை.

அவர் இருபத்தி ஏழோ, எழுபத்தி இரண்டோ, ஐநூற்று எழுபத்தி இரண்டோ ரூபாய் எனக்காகச் செலவு செய்தார். அதன் விளைவே இந்த ஈய உருண்டையும் மற்றதும். உங்களுக்கு நான் சொல்வதில் நம்பிக்கை இல்லையென்றால் விளக்கமாக எல்லா விஷயங்களையும் நான் கூறுகிறேன்.

ஒரு திரைப்படக்கதை நான் எழுதித் தரவேண்டும் என்று அவர் கேட்டார். நிகழ்ச்சிகள் அத்தனையும் இரவில் நடப்பதாக இருக்க வேண்டும். பிக்பாக்கெட் அடிப்பதும், கற்பழிப்பும், கொலை செய்யும் காட்சியும் கட்டாயம் இருக்கவேண்டும். ஓரினச் சேர்க்கை காட்சிகளும் இருக்க வேண்டும். "நடு இரவில்"- இதுதான் கதைக்குப் பெயர்.

அவர் என்னைப் படம் பார்க்க அழைத்தார். நான் ஏற்கெனவே பார்த்த கதைதான். அதுவும் பழைய கதை. தரையில் உட்கார்ந்து பார்த்திருக்கிறேன். இன்றைய ஒரு இலக்கியவாதி தரை டிக்கெட் வாங்கிப் படம் பார்ப்பது என்பது... போகட்டும். கதை தொடர்கிறேன். நான் போனேன். ஒரு வயிறு சோற்றுக்காக என்பதை ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

சினிமா தியேட்டருக்கு நடந்து போகவில்லை. இரண்டு ரிக்ஷா வண்டிகளில். கோல்ட் ஃப்ளேக் சிகரெட் கூடப் பிடித்தேன். பந்தாவாக அவர் சொன்னார்:

"பரவாயில்லையே!... இந்த ஊர் இப்போ விபச்சாரிகளின், பிச்சைக்காரர்களின், போலீஸ்காரர்களின் ஊராக மாறிடுச்சு!"

நான் சொன்னேன்:

"கொலைகாரர்களின்... அதாவது... பட்டாளக்காரர்களின் பட்டணம் இது."

அவர் கேட்டார்:

"இப்போ எங்கேயாவது வெடிகுண்டு செய்கிறார்களா?"

வெடிகுண்டு செய்தால் என்ன.... செய்யாவிட்டால் என்ன... மரணம் எப்போதும்... எப்போதும் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறதே!

நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். என் இந்த நிலைமையை குஞ்ஞம்மா பார்த்திருந்தால்... எனக்கு நன்கு பழக்கமானவர்கள் யாராவது பார்த்திருந்தால்... என் நடத்தையைப் பார்த்து அவர்களுக்கே ஆச்சரியமாக இருக்கும். அவர்களால் நம்பக்கூட முடியாது. என்றாலும் பழக்கப்பட்ட யாரும் கண்ணில் படவில்லை. நாங்கள் பந்தாவாக சினிமா தியேட்டர் முன் போய் இறங்கினோம். தரை டிக்கெட்டு வாங்க மக்கள் கூட்டமாக அலைமோதிக் கொண்டிருந்தார்கள். பிச்சைக்காரகள் கூட்டத்துக்கு மத்தியில் நுழைந்து கை நீட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். பிக்பாக்கெட் காரர்களும் இருக்கவே செய்தார்கள். ரிக்ஷா வண்டிக்காரர்களுக்கு எதிர்பார்த்ததற்கும் மேலாகப் பணம் தரப்பட்டது. நன்றிப் பெருக்குடன் அவர்களில் ஒருவன் எனக்கு சலாம் வைத்தான். என் ரசிகர் சென்று இரண்டு டிக்கெட் வாங்கி வந்தார். தரை டிக்கெட் அல்ல. பெஞ்சும் இல்லை. நாற்காலியும் இல்லை. அசல் பால்கனி டிக்கெட்டுகள். நாங்கள் இரண்டு பேரும் மாடி ஏறினோம். பால்கனியில் இரண்டு சோஃபாக்களில் அமர்ந்தோம். உண்மையாகச் சொல்லட்டுமா... எனக்கு தரை டிக்கெட் பகுதியையோ பெஞ்சு டிக்கெட் பகுதியையோ பார்க்க வெட்கமாக இருந்தது. எனக்குப் பழக்கப்பட்டவர்கள் யாராவது பார்த்தால்... அவர்களால் நிச்சயம் நம்பவே முடியாது. எப்படி இந்த மனிதன் பால்கனியில் போய் அமரலாம் என்று மனதிற்குள் கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள். என்ன இருந்தாலும் இவன் ஒரு இலக்கியவாதி ஆயிற்றே! அப்படிச் சந்தேகப்படுவதோடு நின்றால் பரவாயில்லை. போலீஸில் என்னைப் பற்றி ஏதாவது தகவல் கொடுத்துவிட்டால்... நினைக்கவே பயமாகத்தான் இருந்தது. திடீரென்று ஒரே விசில் சத்தம்.

என்னைப் பார்த்து அவர்கள் விசிலடிக்கவில்லை. படம் பார்க்க தியேட்டரில் அமர்ந்திருக்கும் மக்களின் விசில் சத்தம்தான். தரை டிக்கெட்காரர்களிடமிருந்துதான் அதிக விசில் சத்தம். பெஞ்சில் இருந்தவர்களும் நாற்காலியில் இருந்தவர்களும்கூட விசில் அடித்திருப்பார்கள். எனக்கும் விசில் அடிக்க வேண்டும்- "ஹ்ஹு" என்று ஊளையிட வேண்டும்போல் இருந்தது. தரையில் உட்கார்ந்து படம் பார்த்த காலங்களில் நான் இதைச் செய்திருக்கிறேன். மக்கள் விசிலடிக்கிறபோதும் கூக்குரல் எழுப்புகிறபோதும் நானும் அவர்களுடன் சேர்ந்து விசிலடித்திருக்கிறேன்- கூக்குரல் இட்டிருக்கிறேன். இது ஒரு அபூர்வமான நிகழ்ச்சியாக இருந்திருக்கும்- பால்கனியில் உட்கார்ந்திருக்கும் ஒருவன் விசில் அடிப்பது... ஊளையிடுவது... அப்படி எழுந்த ஆசையை நான் அடக்கிக் கொண்டேன். சிகரெட்டைப் புகைத்தவாறே உட்கார்ந்திருந்தேன். மணி ஆறரை ஆனது.

விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டன. தியேட்டரில் இருள் நிறைந்தது. திரை வெள்ளைவெளேர் என்று தெரிந்தது. அதில் "அமைதி" என்ற வசனம் தெரிந்தது. அப்போது மக்களின் ஊளைச் சத்தம் காதைத் துளைத்தது. தொடர்ந்து விளம்பரங்கள். எல்லா விளம்பரங்களிலும் பெண்கள் உருவம். பாங்க், ப்ராந்தி, கருவாடு, ஆடைகள், குஸ்தி, சோப், மருந்துகள், பவுண்டன் பேனா, அரிவாள்- இப்படி அடுத்தடுத்து விளம்பரங்கள். பெண்களின் உருவம் இல்லை என்றால் விளம்பரத்திற்கு என்ன மதிப்பு இருக்கிறது! அரிவாளை யார் வாங்குவார்கள்?

சீக்கிரம் படம் தொடங்கியது. நான் கண்களை மூடிக் கொண்டேன். போரைப் பற்றி எண்ணினேன். பஞ்சத்தைப் பற்றி நினைத்தேன். மக்கள் பட்டினி கிடந்து நித்தமும் மரணத்தைத் தழுவிக் கொண்டிருப்பதை நினைத்தேன். வெறுமனே மதம் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு சடங்கு மாதிரி நினைத்துப் பார்த்தேன். அதோடு சரி. போர்களும் மரணங்களும் எனக்குப் புல்லைப்போல. ஆனால் படம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மக்களின் கையொலி தியேட்டரை அதிரச் செய்து கொண்டிருந்தது.

"இந்த மக்கள் ஏன் இப்படி முட்டாள்களாக இருக்காங்க? அங்க பார்... அறிவே இல்லை... கைத்தட்டுறான்."

நான் கேட்டேன்: