Lekha Books

"என்ன உங்களுக்குள்ளேயே பேசிக்கிறீங்க?"

என் ரசிகர் சொன்னார்:

"மக்கள் எப்படி ரசிக்கிறாங்க! பார்த்தீங்களா?"

நான் கேட்டேன்:

"படம் எப்படி?"

"ஒளிப்பதிவு பரவாயில்லை. நடிப்பு மோசமில்லை. கதை பழையது. நீங்கள் நல்ல கதை எழுதித்தரணும்."

"பாக்ஸ் ஆஃபீஸ் சக்ஸஸ்" என்று மனதிற்குள் கூறினேன்.

நாங்கள் படம் முடிந்து வெளியே வந்தோம். "குட்நைட். இன்னொரு நாள் சந்திப்போம்" என்று அந்த ஆள் போய்விடுவாரோ என்று நான் பயப்பட்டேன். அப்படி அவர் போயிருந்தால்- இப்போதிருக்கும் இந்த நிலை எனக்கு வந்திருக்கவே வந்திருக்காது. என்னதான் நடந்தது?

அவர் தங்கியிருந்த அந்தப் பெரிய ஹோட்டல் முன் நாங்கள் போய்ச்சேர்ந்தோம். நகரத்தில் வெளிச்சம் இருக்கக்கூடாது அல்லவா? இருந்தாலும் நல்ல நிலா வெளிச்சம். நான் நினைத்தேன்- எட்டணா கேட்போமா? வேண்டாம் மரியாதையைக் காப்பாற்ற வேண்டும். நான் சொன்னேன்:

"குட்நைட். இன்னொரு நாள் பார்க்கலாம். தாங்க்ஸ் ஃபார் தி சினிமா."

அவர் சொன்னார்:

"நோ நோ... ஏதாவது சாப்பிட்டுட்டுப் போகலாம்."

நான் சொன்னேன்:

"ஒண்ணும் வேண்டாம்..." கருணையே வடிவான தெய்வமே!

அவர் கூறினார்:

"பேசாம வாங்க... ஏதாவது லேசா சாப்பிட்டுட்டுப் போகலாம்!"

நான் நினைத்தேன். இனி வேண்டாம் என்று கூறினால் அவர் சரி என்று தலை ஆட்டிவிட்டால்... நான் மவுனமாக இருந்தேன். நாங்கள் அந்தப் பெரிய ஹோட்டல் படி ஏறினோம். எனக்கு அது ஒரு புதுமையான அனுபவமாக இருந்தது. அதே நேரத்தில் ஒரு விஷயத்தை நான் இங்கு சொல்லியாக வேண்டும். அதாவது... அந்த கேட் கீப்பர் என்னையே உற்று உற்றுப் பார்த்தான். பெரிய மனிதர்கள் தங்குகிற இடத்தில் இவனுக்கென்ன வேலை என்ற எண்ணம் அவன் பார்வையில் தெரிந்தது. எனக்கு அந்த ஆள் சலாம் வைக்கவில்லை. நான் இதைப் பிரத்யேகமாக கவனிக்கக் காரணம்... என் ரசிகருக்கு அவன் சலாம் அடித்ததே! எனக்கும் சலாம் வைத்தால் அவனுக்கென்ன நஷ்டம் உண்டாகி விடப்போகிறது! கழுதைப் பயல்!

ரசிகருடன் நான் ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தேன். அதற்குள் இரண்டு உலகங்கள். ஹாலில் மக்கள் அமர்ந்து சாதாரண காய்கறி உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களைத் தாண்டி நாங்கள் போனோம். மற்றொரு கதவு. அங்கு சில ரகசிய முணுமுணுப்புகளும் குசுகுசு சத்தங்களும் கேட்டன. பெரிய மனிதர்கள் உணவு உண்டு கொண்டும் மது அருந்திக் கொண்டும் அங்கு இருந்தார்கள். கத்திகள், முட்கள், குப்பிகள், மாமிசம், ரொட்டி... அவற்றின் முன் ஆண்கள்  மட்டுமல்ல, பெண்களும் உண்டு. யாரும் சுய நினைவில் இல்லை என்று எனக்குத் தோன்றியது. போதையை நோக்கி நாங்கள் போவது எனக்குப் புரிந்தது. என் ரசிகர் பொன்னால் ஆன பற்களைக் காட்டிச் சிரித்தார். சிலரை நோக்கிப் புன்னகைத்தார்.

அவர் என்னிடம் கேட்டார்:

"ஹாட்டா கோல்டா?"

சூடாக வேண்டுமா, குளிர்ச்சியாக வேண்டுமா என்று கேட்டால் என்ன அர்த்தம். நான் சொன்னேன்:

"எது வேணும்னாலும்."

நாங்கள் ஒரு சிறு மேஜையில் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமுமாய் இரு நாற்காலிகளில் அமர்ந்தோம். தலைப்பாகை அணிந்த ஒரு பட்லர் வணக்கம் கூறிய நிலையில் எங்கள் அருகில் நின்று கொண்டிருந்தான். அவர் பட்லரிடம் கூறினார்.

"ஒரு ஸ்க்ரீன் கொண்டு வா".

"சரி சார்..." பட்லர் சென்றான்.

ஸ்க்ரீன் என்று சொன்னால் திரை அல்லது தட்டி என்று அர்த்தம் என்பது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். இருந்தாலும் அது ஏதோ தின்னக்கூடிய பொருளின் பெயராகத்தான் இருக்கும் என்று என் மனதில் பட்டது. அவ்வளவுதான்- என் வாயெல்லாம் எச்சில் ஊறிவிட்டது. ஆனால் நடந்தது என்ன தெரியுமா? பட்லர் ஒரு பெரிய ஸ்க்ரீனைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்து போட்டு மற்றவர்களிடமிருந்து எங்களைத் தனிமைப் படுத்தினான். அவர் அந்தப் பட்லரை அருகில் அழைத்து மெதுவான குரலில் என்னவோ முணுமுணுத்தார். பட்லர் போனான். ஆர்வம் குடிகொள்ள நான் உட்கார்ந்திருந்தேன். ஐந்து நிமிடங்கள் சென்றிருக்கும். கத்திகள், முட்கள் சகிதமாக சூடு பறக்கும் இரண்டு கோழிகளைக் கொண்டு வந்து எங்கள் முன் வைத்தான் பட்லர். பொறித்த கோழி. பிறகு ரொட்டிகள். உருளைக்கிழங்கை பெரிய பெரிய தூண்டுகளாக நறுக்கி வைத்திருந்தான்.

நான் ஒரு புலியைப்போல பாய்ந்து அதைத் தின்னவில்லை. பட்டினி கிடந்த சிங்கத்தைப்போல கர்ஜனை செய்யவில்லை. தின்னும் பொருட்களைக் கண்டவுடன் வாயில் எச்சில் ஊறியது. பண்பாடு கருதி அசையாமல் உட்கார்ந்திருந்தேன். என் ரசிகரும் எந்தவித சலனமும் இல்லாமல் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார். இனியும் ஏதாவது வர வேண்டும்போல் இருக்கிறது! என்னவாக இருக்கும்? இதோ வந்து விட்டது. இரண்டு பெரிய கண்ணாடி டம்ளர்களில் மஞ்சள் நிறத் திரவம்! நமது பழைய கால சுக்குக் கஷாயம்போல இருந்தது. ஆனால் மேலே நுரை தெரிந்தது. நாங்கள் தின்னத் தொடங்கினோம். என் ஆவலையும் பரபரப்பையும் நீங்களே கற்பனை பண்ணிக் கொள்ளலாம். நான் மென்றும் சரியாக மெல்லாமலும் "லபக் லபக்" கென்று எல்லாவற்றையும் விழுங்கிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது ஏதாவது குடிக்க வேண்டும்போல் இருந்தது. கண்ணாடி டம்ளரில் இருப்பவன் யார் என்று கேட்கவில்லை. கேட்காமலே, டம்ளரைக் கையில் எடுக்கத் தொடங்கினேன்.

என் ரசிகர் தன் டம்ளரை எடுத்து என் கண்ணாடி டம்ளரோடு சேர்த்து க்லும் என்று ஒற்றினார். அவர் சிரித்தார். நானும் சிரித்தேன். நான் டம்ளரைக் கையில் எடுத்தேன். அதன் குளிர்ச்சி என் எலும்புகளையும் தாண்டி அதற்குள் இருக்கும் சோறு வரை போய்ச்சேர்ந்தது. நான் நினைத்தேன்- குளிர்ச்சி உள்ளவனாக இருக்கிறான். எலுமிச்சம் பழ ஜூஸாக இருக்கும். தலைப்பாகை போல எலுமிச்சை ஜூஸிற்கு மேல் பகுதியில் நுரை இருக்காதே! இருந்தாலும் நிச்சயம் இனிப்பாக இருக்கும். தெய்வமே என்று மனதில் நினைத்தவாறு ஒரு மடக்கு தூக்கிக் குடித்தேன். என்ன சொல்வது? பயங்கர எரிச்சல்... புளிப்பு... இல்லை... கசப்பு! இதென்னடா! இப்படிச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு தமாஷான எண்ணம்... என்னை மிகவும் விரும்பக்கூடிய ஒரு சைத்தான் அதாவது ஒரு பிசாசு... பெண்ணா- ஆணா சரியாகத் தெரியவில்லை... எனக்குள் நுழைந்ததுபோல் ஒரு உணர்வு. உணர்வுடன் உணர்வின் நிழலும். எனக்கு சிரிக்க வேண்டும்போல் இருந்தது. நான் சிரித்தேன். நான் கேட்டேன்.

"இது என்ன?"

என் ரசிகர் சிரித்தார். அவர் சொன்னார்:

"நீங்கள் இதெல்லாம் சாப்பிடுகிற ஆள்னு நான் கேள்விப் பட்டிருக்கேனே!"