Lekha Books

"பிறகு ஏன் இங்கே அவளைக் கொண்டு வந்து உங்க கூடவே வச்சிக்கிடல...?"

நான் அசையவில்லை. மீண்டும் அவளே கேட்டாள்:

"கழுத்துலயும் கையிலயும் நெறைய நகை போட்டிருப்பாளா?"

நான் பதில் பேசவில்லை.

குஞ்ஞம்மா கூறினாள்:

"நான் போறேன். வீட்ல நெறைய வேலை இருக்கு."

நான் சொன்னேன்:

"சரி போ..."

குஞ்ஞம்மா கூறினாள்:

"காசு தா..."

நான் மீண்டும் அவளின் அந்த காசு விஷயத்தை மாற்றுவதற்காகக் கூறினேன்:

"குஞ்ஞம்மா... இனிமேல் காசு கேக்காமல் இருந்தா நான் சின்னுவைப் பற்றிச் சொல்லுவேன்."

குஞ்ஞம்மா கூறினாள்:

"வேண்டாம். எனக்கு அந்தச் சனியனைப் பற்றி ஒண்ணும் தெரியவேண்டாம்."

நான் சொன்னேன்:

"நீ சின்னுவைச் சனியன் அது இதுன்னு பேசுறது சரியா? சின்னுக்கு மட்டும் இது தெரிஞ்சா...?"

"ஏன்... என்னை முழுங்கிடுவாளா?"

நான் பதில் பேசவில்லை.

குஞ்ஞம்மா கேட்டாள்:

"சின்னுக்கு முடி அதிகம் இருக்கா?"

நான் சொன்னேன்:

"முடியே இல்ல..."

குஞ்ஞம்மாவுக்கு மகிழ்ச்சியோ மகிழ்ச்சி. காரணம்- இவள் தலையில் ஏராளமான முடி. குஞ்ஞம்மா கேட்டாள்:

"சின்னு போடுறது புடவையும், ஜாக்கெட்டுமா? இல்லாட்டி... வேஷ்டியா?"

நான் சொன்னேன்:

"சின்னு புடவை அணியறது இல்லை. ஜாக்கெட்டும் போடுறது இல்லை. எப்போதும் பிறந்த கோலம்தான்."

"அய்யய்யோ...!" குஞ்ஞம்மாவுக்கு வெட்கம் வந்து விட்டது.

அவள் கேட்டாள்:

"சின்னு வீட்டை விட்டு வெளியே நடந்து போகணும்ல? அப்போ..."

நான் சொன்னேன்:

"தொழுவத்துலதான் சின்னு வசிக்கிறதே."

"ஓஹோ..." குஞ்ஞம்மா சிரித்தாள். "அப்படின்னா அது பசுவா?"

நான் கூறினேன்:

"நீ ஒரு சரியான முட்டாள். பசுன்னு சொல்லக்கூடாது. "பஷூ"ன்னு சொல்லணும்."

குஞ்ஞம்மா பேசவில்லை.

"குஞ்ஞம்மா, நீ இன்னைக்கு அந்த சின்னு பூனையை அடிப்பியா?"

"ஊஹும்..." அவள் சொன்னாள்."வீட்ல எனக்கு ஏகப்பட்ட வேலைகள் இருக்கு."

நான் கேட்டேன்:

"உன்னை யாராவது வேலையை விட்டு நிக்கச் சொன்னாங்களா?"

"காசு தா... இன்னைக்கு என் அப்பா உன் கிட்ட காசு கட்டாயம் வாங்கிட்டு வரச்சொல்லி இருக்காரு."

காசு வாங்காமல் போக மாட்டாள்போல தெரிந்தது.

நான் சொன்னேன்:

"குஞ்ஞம்மா, நீ காசு கேக்குறதையே வேறு வார்த்தைகளைப் போட்டு கேளு." எனக்கே நீ சொல்லறதைக் கேட்டுக் கேட்டு வெறுப்பாயிடுச்சு. "காசு தா காசு தா. இன்னைக்கு என் அப்பா உன் கிட்ட காசு கட்டாயம் வாங்கிட்டு வரச்சொல்லி இருக்காரு. இதையே எத்தனை தடவை கேக்குறது!"

குஞ்ஞம்மா சொன்னாள்:

"அப்படின்னா நான் அப்பாக்கிட்டே என்ன சொல்றது? காசு இல்லைன்னா புல் கெடைக்குமா?"

நான் சொன்னேன்:

"இதுவும் வழக்கமா நீ பாடுற பல்லவிதான். எல்லா கதையும் எனக்குத் தெரியும். அப்பா இருக்காரு. அம்மா இருக்காங்க. ரெண்டு அண்ணன் இருக்காங்க. பன்னிரெண்டு கோழி...."

"பன்னிரெண்டா? இருபத்திரெண்டு கோழி..."

"ஆமா... இருபத்திரெண்டு கோழி, ஒன்பது பூனை..."

குஞ்ஞம்மா சொன்னாள்:

"இப்போ பூனை பதினஞ்சாயிடுச்சு."

"சின்னுப் பூனை குட்டியா என்ன?"

"ஆமா..."

நான் அழைத்தேன்:

"குஞ்ஞம்மா..."

"என்ன?"

"அடியே... அந்தக் கோழி பிரசவமாகலையா?"

குஞ்ஞம்மா சொன்னாள்:

"என்ன பேசுறீங்க? கோழி முட்டைதான் போடும்."

நான் கேட்டேன்:

"அடியே... ஒவ்வொரு நாள் பால்கொண்டு வர்றப்பவும் ஆறு முட்டைகளை அவிச்சு கொண்டு வரலாம்ல...?"

"விருப்பமில்ல..."

"அப்படின்னா வேண்டாம்."

சிறிதுநேரம் கழித்து குஞ்ஞம்மா சொன்னாள்:

"முட்டையை எடுத்தா அம்மா அடிக்கும்."

நான் ஒன்றுமே பேசவில்லை.

குஞ்ஞம்மா கேட்டாள்:

"ரெண்டு முட்டை போதுமா?"

நான் சொன்னேன்:

"நீ போகலாம். உனக்கு வீட்ல ஏகப்பட்ட வேலைகள் இருக்கு."

குஞ்ஞம்மாவுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.

"அப்படின்னா நான் முட்டையும் கொண்டு வரமாட்டேன். ஒண்ணும் கொண்டு வரமாட்டேன்."

மத சம்பந்தமான ஏதோ சடங்கு என்பது மாதிரி சிறிது நேர சிந்தனைக்குப்பின் நான் கூறினேன்:

"குஞ்ஞம்மா, நீ இன்னைக்கு அப்பாகிட்டே சொல்லு, ஒவ்வொரு நாளும் பால்கூட ரெண்டு முட்டையும் கொடுத்து விடணும்னு."

அவள் சொன்னாள்:

"விருப்பமில்லை... விருப்பமில்லை..."

நான் அழைத்தேன்:

"அடியே சின்னு..."

அவள் ஒன்றும் பேசாமல் ஓடத் தொடங்கினாள். நான் நினைத்தேன். நாளைக்கு அவள் நிச்சயம் முட்டை கொண்டு வருவாள். அதைப்பற்றி அவளோட அப்பாக்கிட்ட அவள் சொல்லுவாளா? இல்லாட்டி யாருக்குமே தெரியாம எனக்குன்னு திருட்டுத்தனமா கொண்டு வருவா. இது தப்பான ஒரு காரியமா இருக்கலாம். அதனால முட்டைக்கு ருசி இல்லாமப் போயிடுமா என்ன?

இப்படிச் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருக்கிறபோது என் ரசிகர் என்னைப் பார்க்க வருகிறார்.

"சாரை ஒரு சார் கூப்பிடறாரு." இப்படி வியர்வை வழிந்த கோலத்துடன் மூச்சிறைக்க என் அறை வாசலில் வந்து கூறினான் எனக்கு நன்கு தெரிந்த ஒரு ரிக்ஷா வண்டிக்காரன்.

"எந்த சார்?" லேசான கோபத்துடன் நான் கேட்டேன். ரிக்ஷாக்காரனிடம் எனக்குக் கோபம் இல்லை. எங்கேயோ உட்கார்ந்து கொண்டு என்னை அழைக்கிற அந்த சார் மீதுதான் எனக்கு கோபம். அவ்வளவு பெரிய ஆள் என்னைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற அவசியமே இல்லை. இருந்தாலும் நான் கேட்டேன்:

"யார்டா அது? எங்கே இருக்காரு?"

"எனக்குத் தெரியாது. அந்த சார் என்னோட வண்டியில உட்கார்ந்திருக்காரு."

நான் சொன்னேன்:

"நீ போய் அந்த சாரை இங்க வரச்சொல்லு."

எவ்வளவு பெரிய பலசாலியாக இருந்தாலும் இங்கு வரட்டும். அவன் ஓடினான். நான் நினைத்தேன்- நல்ல காரியம் ஏதாவது நடக்குமோ என்று. இன்றைக்காவது ஏதாவது சாப்பிட முடியுமா? வருகிற ஆள் ஒரு எட்டணா (50 பைசா) எனக்குத் தந்தால்... என் வாயில் எச்சில் ஊறியது.  மனதில் சூடு பறக்கிற சோறும் கறியும் வலம் வந்தது. என் நண்பரே, என்னைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறதா? நான் மிகவும் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்பது தெரிகிறதா? (அய்யோ  அம்மா... எனக்கு சிறிது நிமிர்ந்து உட்கார வேண்டும்போல் இருக்கிறது. ஆனால், வயிற்றின் மடிப்புகள் பிளந்துவிடப்போகின்றன!) ஆமாம்... நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். வருகிற ஆள் யாராக இருக்கும்?

9

வந்தார்.

இதற்கு முன்பு நான் பார்த்திராத ஒரு மனிதர். அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவர். உடலில் நல்ல ஆரோக்கியம் தெரிந்தது. தரமான ஆடைகள் அணிந்திருந்தார். முடியைப் பின்னோக்கி வாரி விட்டிருந்தார். கண்களில் பிரகாசம் தெரிந்தது. ருசியான உணவு வகைகளைத் தினந்தோறும் சாப்பிடக்கூடிய மனிதர் என்பதைப் பார்த்தவுடன் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.