Lekha Books

இதன் ஆரம்பம் நான் இப்போது கூறிய மாதிரி இல்லை. சரியாக ஆரம்பிப்பதற்கு முன்பே கதைகளின் லட்சியத்தைப் பற்றி மட்டுமல்ல பேசியது. என் சில கதைகள் பிடித்தன. சில பிடிக்கவில்லை. சில கதைகள் நகைச்சுவை ததும்பியவை. சில கதைகள் பயங்கரமானவை. சில கதைகள் சாகசத் தன்மை கொண்டவை. இவற்றுடன் எனக்கு எதற்கு உடன்பாடு?

நான் சொன்னேன்:

"அதுக்கு முன்னாடி ஒரு தமாஷ். உங்களுக்கு கடவுள்மீது நம்பிக்கையுண்டா?"

அந்த மனிதரின் முகத்தில் சிரிப்பு மறைந்துவிட்டது. அவர் சொன்னார்:

"சத்தியமாக எனக்கு கடவுள்மீது நம்பிக்கை உண்டு. உங்களுக்கு...?"

"என் விஷயம் இருக்கட்டும். உங்களுக்கு இருக்கு இல்லையா?"

"இருக்கு."

"நல்லது. கடவுளை நீங்கள் எப்படிப் பார்த்தீங்க?"

ஒரு பழைய சமாச்சாரத்தைக் கிளறுகிற வகையில் அவர் சொன்னார்:

"படைப்புகளின் வழியே.. எல்லாவற்றுக்கும் பின்னால் நான் ஒரு சக்தியைப் பார்க்கிறேன்."

நான் சொன்னேன்:

"அதோ இருக்குற அழகான ரோஜாப்பூவைப் படைத்த கடவுளை நீங்கள் வழிபடுறீங்கன்னு அர்த்தம். இதுதானே..."

"ஆமாம்..."

"அப்படின்னா விஷப்பாம்பைப் படைச்ச தெய்வத்தை என்ன என்பது?"

அவர் அசையாது நின்றிருந்தார்.

நான் கேட்டேன்:

"சிங்கம், யானை, திமிங்கலம், பூச்சி, பறவைகள், அட்டை, எறும்பு, ஆமை, குஷ்டம் மற்றும் சிஃபிலிஸ் சம்பந்தப்பட்டஅணுக்கள், மாம்பழம், அழகான பெண்கள், ஆழமான விரிந்த கடல்கள், உயர்ந்த மலைச்சிகரங்கள், நீங்கள், நான், நீங்கள் விரும்புவதும் விரும்பாததும், நீங்கள் வெறுப்பவையும் பயப்படுபவையும்- இப்படி கடவுளின் படைப்புகளில் பல இருக்கின்றன. இவற்றைப் படைத்த கடவுளை நீங்கள் வழிபடுகிறீர்களா?"

அவர் அசையவில்லை.

நான் சொன்னேன்:

"முதலாவதும் கடைசியாகவும் உள்ள கலைஞன்தான் கடவுள். அப்படிப்பட்ட கடவுளின் கலைப்படைப்புகளின் லட்சியம் என்னவென்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?"

அவர் அசையாமல் இருந்தார். பதில் எதுவும் கூறவில்லை.

நான் தொடர்ந்தேன்:

"அப்படிப்பட்ட கலைஞனான கடவுளின் எண்ணிக்கையில் அடங்காத கலைப் படைப்புகளில் ஒன்றான... தன்னையும் கலைஞன் என்று எண்ணிக்கொண்டிருக்கும் அப்பாவியான ஒரு சிறு மனிதப் பிறவியே நான் என்று கருதிக் கொள்ளுங்கள். என் படைப்புகள் எல்லாவற்றுக்கும் மகத்தான லட்சியங்கள் நிச்சயம் இருக்கவே செய்கின்றன."

நான் சிரித்தேன்- தொடர்ந்தேன்.

"எனக்கு கடவுள்மீது நம்பிக்கை இல்லை என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் சொன்னதெல்லாம் தமாஷுக்காக என்று கருதிக் கொள்ளுங்கள்."

"அதெப்படி?"

"ஆமாம்... எல்லாமே தமாஷ்தான். வாழ்க்கையே ஒரு பெரிய தமாஷ்தானே! நீங்கள் எப்படி நினைக்கிறீர்களோ அப்படி வைத்துக் கொள்ளுங்கள். எப்படி வேண்டுமென்றாலும் கருத்து கூறுங்கள்."

அவர் கேட்டார்:

"நீங்கள் ஒரு "மிஸ்டிக்" மாதிரி தெரிகிறதே!"

நான் சொன்னேன்:

"நான் ஒரு காய்கறி இல்லை".

"அப்படின்னா?"

"நான் ஒரு வெண்டைக்காய் இல்லை. மனிதன்தான்."

விரும்பியோ விரும்பாமலோ அல்ல நான் இப்படிக் கூறியது. அப்படியாவது உரையாடல் ஒரு முடிவுக்கு வரட்டும். ஆனால்... முடிந்ததால்தான் இந்த வேதனை. தமாஷ் நிறைந்த அந்தக் கதையைக் கேட்க வேண்டுமா?

8

சுவையான நிகழ்ச்சிதான். கவனமாகக் கேளுங்கள். வழக்கம்போல் நேற்று பால் வர நான்கு மணி ஆகியிருந்தது. வழக்கம்போல நான் தளர்ந்து போய்க் கிடந்தேன். எப்போதும்போல அப்போதும் குஞ்ஞம்மா பாலுடன் வந்தாள். நான் தமாஷுக்காகச் சொன்னேன்.

"அய்யோ சின்னு... பாலு வேண்டாம்."

குஞ்ஞம்மா ஒன்றும் பேசவில்லை. இருந்தாலும் அவளுக்குக் கோபம் வராமல் இருக்குமா? அவள் பால் பாட்டிலுடன் உள்ளே வந்தாள். அந்த பாட்டிலைப் பெரிய சப்தத்துடன் ஒரு மூலையில் வைத்தாள்.

நான் சொன்னேன்:

"என்மேல இருக்கிற கோபத்தாலதானே நீ அந்த பாட்டிலை தரையில் அப்படி வச்சே!"

"ஆமா..."

நான் கூறினேன்:

"இதுக்கு நான் பதிலா என்ன செய்யறேன் பாரு- உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணின பிறகு?"

அவள் கேட்டாள்:

"என்ன செய்வீங்க?"

நான் சொன்னேன்:

"உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணின உடனே பன்னிரெண்டு சின்ன பிரம்பு கொண்டு வருவேன். என் பெரு விரல் அளவு உள்ளது."

"அதை வச்சு..."

"அதை வச்சா....? உன்னை ஜன்னல் கம்பியில் வச்சு கட்டுவேன்."

"பிரம்பை வச்சா?"

நான் சொன்னேன்:

"மக்குக் கழுதைக்கு அறிவே இல்லை."

அவள் சொன்னாள்:

"கழுதைன்னு சின்னுவைக் கூப்பிடு."

நான் சொன்னேன்:

"சரி... அதுக்குப் பிறகு உன் தொடையில சந்தோஷத்தோட மெல்ல சில அடிகள் கொடுப்பேன். இப்படி எல்லா நாட்களிலும்."

அவள் ஆர்வத்துடன் வினவினாள்:

"அதுக்குப் பிறகு?"

நானும் புன்னகையுடன் சொன்னேன்:

"அதுக்குப் பிறகு ஒண்ணுமில்லை. அமைதியாக வாழ்வோம்."

குஞ்ஞம்மா கூறினாள்:

"நான் தலையை அடிச்சே பொளந்திடுவேன்."

"உன் தலையையா என் தலையையா?"

குஞ்ஞம்மா கூறினாள்:

"சரிதான்."

நான் சொன்னேன்:

"இனி நீ போகலாம்."

குஞ்ஞம்மா கூறினாள்:

"காசு தா, காசு தா."

நான் அந்தக் காசு விஷயத்தை மறக்கச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காகக் கேட்டேன்.

"இன்னைக்கு நீ எத்தனை பட்டாளக்காரர்களைப் பார்த்தாய்?"

குஞ்ஞம்மா ஒன்றுமே பதில் பேசவில்லை.

நான் கேட்டேன்:

"என்ன சின்னு... பூனை எத்தனைக் குட்டிகள் போட்டது?"

குஞ்ஞம்மா ஒன்றுமே பதில் பேசவில்லை. நான் ஒன்றும் கேட்கவுமில்லை. அப்படி இருக்கிறபோது குஞ்ஞம்மா ஒரு விஷயத்தைக் கிளப்பினாள். என்ன தெரியுமா? அவள் சொல்கிறாள்:

"எங்களோட ஒரு பூனைக்கு நான் சின்னு என்று பேர் வச்சிருக்கேன். அதை எப்பவும் அடிப்பேன்- உதைப்பேன்."

நான் சொன்னேன்:

"ரொம்ப மகிழ்ச்சி. வேற விசேஷம் ஒன்றுமில்லை. சுகம். அங்கேயும் சுகம்தான் என்று நம்புகிறேன்."

குஞ்ஞம்மா ஆர்வத்துடன், அதே சமயம் அதைப் பற்றி அக்கறை இல்லாத மாதிரி மெல்ல கேட்டாள். "சின்னுன்னா.."

சின்னு ஒரு பழைய கறுத்த பசு. பயங்கரமான இரண்டு கொம்புகள் உண்டு. அதற்கு என்னை மிகவும் பிடிக்கும். ஏனென்றால் குறைந்த பட்சம் இருபது தடவைகளாவது என்னை அது கீழே முட்டித் தள்ளிவிட்டிருக்கிறது. அந்த ஞாபகங்களுடன் நான் குஞ்ஞம்மாவிடம் சொன்னேன்.

"அவள் ஒரு கருப்பி..."

குஞ்ஞம்மா அதை ரசித்தாள். காரணம்- அவள் வெளுத்த தேகத்தைக் கொண்டவள். குஞ்ஞம்மா சிரிக்கவும் செய்தாள். அவள் கேட்டாள்.

"சின்னுவோட வீடு எங்கே இருக்கு?"

நான் சொன்னேன்:

"இங்கே இருந்து ரொம்ப தூரத்துல. கிராமத்துல இருக்கிறதா சொல்லப்படுகிற என் வீட்டுல."

குஞ்ஞம்மா சிறிது நேரம் ஒன்றும் பேசவில்லை. லேசான வருத்தம் தோய்ந்த குரலில் அவள் கேட்டாள்.

"அவள் உங்க பொண்டாட்டிதானே?"

நான் பதில் பேசவில்லை.

குஞ்ஞம்மாவே தொடர்ந்தாள்: