Lekha Books

குஞ்ஞம்மாவையும் என் ரசிகரையும் பாதித்தது எப்படி என்கிறீர்களா? போரின் நினைவுச் சின்னம்போல, என் ரசிகரின் முன் பற்கள் இரண்டு தங்கத்தால் முலாம் பூசப்பட்டிருக்கின்றன, அழகுக்காக. சிரிக்காமலே இருந்தாலும், அவர் சிரிப்பது மாதிரியே எப்போதும் இருக்கிறது. அவருக்கு மனைவியும் இரண்டு குழந்தைகளும் இருக்கிறார்கள். பாதுகாப்பான இடத்தில்தான் அவர்கள் இருக்கிறார்கள். போர் மூலம் அவர் நான்கு லட்சம் வரை சம்பாதித்து விட்டார். இருந்தாலும் போர் நல்லது என்ற எண்ணம் அவருக்குக் கிடையாது. அவர் ஒரு நல்ல கலாரசிகர். சினிமாமீது ஆர்வமுண்டு. குஞ்ஞம்மாவை எடுத்துக் கொண்டால் அவளுடைய பிரச்சினை புல்லைப் பற்றியது. புல்லை நம்பி இருக்கிறது அவளின் வாழ்க்கை. தந்தை உண்டு. தாய் உண்டு. அண்ணன் உண்டு. தம்பி உண்டு. இவர்கள் தவிர இருபத்திரெண்டு கோழி, ஒன்பது பூனை, ஒரு பசு- எல்லாருமே புல்லை நம்பி வாழ்கிறார்கள். புல் வேண்டியது பசுவிற்கு. பசுவின் பாலை விற்றுத்தான் அவர்கள் சாப்பிட முடியும். ஒரு விதத்தில் எனக்கும் புல்லோடு தொடர்புண்டு.

அரை பாட்டில் பால் தொடர்ச்சியாக நான்... ஆனால், மனமொன்றி இல்லை. என்ன செய்யச் சொல்கிறீர்கள்? இப்போது குஞ்ஞம்மாவுக்கு நான் ஐந்து ரூபாய் தர வேண்டி இருக்கிறது. நான் சொன்னேன் அல்லவா, அவளின் பிரச்சினை புல்லைப் பற்றியது என்று.

"புல்லோட வெலை ஏன் கூடிடுச்சு?"

நான் சொல்வேன்:

"போர்தான் காரணம்."

அவள் அதை நம்பவில்லை. இருந்தாலும், கூறுவது நானாயிற்றே! அவள் கேட்டாள்:

"போருக்கும் புல்லுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? "

2

குஞ்ஞம்மாவுக்கு அரசியலைப்பற்றி எல்லாம் ஒன்றும் தெரியாது. என் ரசிகருக்கு அரசியலை நன்றாகவே தெரியும். அவர் ஏற்கெனவே ஒரு பெரிய அரசியல் கட்சியில் இருப்பவர்தாம். அந்தக் கட்சிக்கு இந்த மனிதர் பணத்தை அள்ளி அள்ளி நன்கொடையாகத் தரவும் செய்கிறார். மற்ற கட்சிகளைப் பற்றி அவருக்கு நல்ல கருத்து கிடையாது. அந்தக் கட்சியின் தலைவர்களெல்லாம் சந்தர்ப்பவாதிகள். மக்களிடம் பொய்களை இஷ்டப்படி அள்ளி வீசிவிடுவார்கள். மக்கள் குருட்டுத்தனமாக அவர்கள் பின்னால் அணி வகுத்து நிற்பது சரியான செயல்தானா?

எத்தனைப் பொய்களைத் தினமும் அவர்கள் மேடையில் பேசுகின்றனர்! என் நண்பரே! உங்களுக்கு இதைப்பற்றி நன்றாகவே தெரிந்திருக்கும். இவர்கள் மேடையில் பேசுவதைக் கேட்க நேர்கிற சமயங்களில் நான் நினைப்பேன், காதுகள் இரண்டிலும் ஏதாவது அடைப்பான் வைத்து அடைத்துக் கொள்ள முடியாதா என்று.

நான் கேட்டேன்:

"இது எதுக்குத் தெரியுமா?"

"தெரியலியே!"

"அரசியல்வாதிகள் மனம் அறிய பச்சைப் பொய்களை அவிழ்த்து விடுவதைக் கேக்காம இருக்கத்தான்."

அவர் என்னையே பார்த்தார். அவர் பற்கள் ஜொலித்தன. கண்களில் கூட ஒரு பிரகாசம். அவர் சிரிக்கவில்லை. சாதாரண பொதுமக்கள் அதைச் சிரிப்பு என்று எண்ணுவார்கள். அதனால் நானும் அதைச் சிரிப்பு என்றே ஏற்றுக் கொண்டேன். நான் விழுந்து விழுந்து சிரித்தேன் அப்போது. இப்போது அப்படிச் சிரிக்க என்னால் முடியவில்லை. வேதனையுடன் புன்னகை செய்யலாம். அவர் என்னைப் பார்க்க வந்த வியாபாரத்தில் இறுதியாக மிஞ்சியது இது. எனக்கு என்ன நேர்ந்துவிட்டது என்று பார்க்கிறீர்கள் அல்லவா?

அவரை என்னிடம் அனுப்பி வைத்தது என்னுடைய மூன்று நண்பர்கள்தாம். அவர்கள் இந்த மரணத்தைத் தழுவும் நகரத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல. இங்கிருந்து தொண்ணூறு மைல் தூரத்தில் உள்ள ஒரு நகரத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அவர்கள். அவர்களில் ஒருவர் ஒரு தொழிலாளிகளின் தலைவர். மற்றொருவர் ஒரு திரைப்பட நடிகர். இந்த இரண்டிலுமே வில்லன் வேஷம்தான். அவற்றை ஏற்று நடிக்க அந்த ஆளுக்கு விருப்பமே இல்லை. வில்லனாக இல்லாத கதாபாத்திரங்கள் செய்யத்தான் அவருக்கு விருப்பம்.

"இங்க பாருங்க..." அந்த ஆள் கூறினார்:

"உங்க கதைகள் சினிமாவா எடுக்கறப்போ என்னைக் கூப்பிடணும். மறந்திடக் கூடாது."

நான் அழைக்காததால், இதோ அவரே அழைத்திருக்கிறார். அவர் எல்லா விஷயங்களிலும் மிகமிகக் கவனமாக இருப்பவர். நான் கூறுவது திரைப்பட நடிகரைப்பற்றி. அவருக்கு சமீபத்தில்தான் திருமணம் நடந்தது. நடனம் ஆடவும், பாடவும்- அதாவது அவளுக்கு இவை இரண்டிலும் நல்ல பாண்டித்யம் உண்டு. அவள் என் கதையில் நடனம் ஆடவும் பாடவும் செய்யலாம். நடனமும் பாட்டும் என் கதைகளில் கிடையாது. இருந்தாலும் என் கதாபாத்திரம் என்ற முறையில் கதைகளில் அவள் பிரியப்படுகிற இடத்தில் அவள் வேண்டுமானால் நடனம் ஆடிக்கொள்ளட்டும். விருப்பப்படுகிற இடத்தில் பாடிக் கொள்ளவும் செய்யட்டும். அழகுபடுத்தல் என்பதற்காக நான் இதைக் கூறுகிறேன்.

நான் இதற்குச் சம்மதிப்பேனா என்பதுதானே உங்கள் சந்தேகம்! பாடுகிற இடம் வருகிறபோது நான் கூறுவேன்: "பாடு..." நடனம் ஆடவேண்டிய இடம் வருகிறபோது நான் சொல்வேன்: "ஆடு". நான் அவளுக்காக ஒரு கதை எழுதித் தருவதாகக்கூட கூறியிருக்கிறேன். அவளுக்காக அதில் பாடல் இடம் பெறச் செய்கிறேன் என்றுகூட வாக்குறுதி கொடுத்திருக்கிறேன். அவளுக்காக இப்போது என் மனதில் உதிக்கும் கதை என்ன தெரியுமா?

மரணத்தின் முடிவில்லாத நடனம்!

அன்புள்ள நடன மங்கையே! இதோ நேரமாகி விட்டது. நடனமாடு. உனக்குத் தேவையான கதையின் பெயர் "மரணத்தின் முடிவில்லாத நடனம்!" நம்முடைய இந்த உலகமான வசந்த மண்டபத்தில் நடனமாடு! இதைச் சுற்றிலும் தீ பிடித்திருக்கிறது. நடனமாடு. தாண்டவ நடனம். ஆனந்த நடனமாகவே அது அமைந்தால் நல்லதுதான். கொடுமையான வேதனைக்கு மத்தியிலும், பயங்கர அட்டகாசங்களின் கொடூரச் சிரிப்புக்கு மத்தியிலும் நீ நடனமாடு. உனக்கு விருப்பமான பாட்டைப் பாடு. ஆத்மாவும் இதயமும் உடலும் பற்றி எரிகிறது. அதற்கான பாடலையும் பாடு.

மரணத்தின் முடிவில்லாத நடனம்!

அதை நான் இப்போது காண்கிறேன் என்பது மட்டும் உண்மை. கற்பனையில் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். என்னவென்றால், உலகம் முழுவதும் இப்போது எரிந்து கொண்டிருக்கவில்லை. ஒரு பகுதி மட்டுமே. அங்கு ஆண்களும் பெண்களும் ஆயிரக்கணக்கில் ஒவ்வொரு நிமிடமும் மரணத்தை முத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நகரங்கள் அல்லவா எரிந்து கொண்டிருப்பது. கப்பல்கள் உடைந்து சிதறுகின்றன. விமானங்கள் துண்டுத் துண்டாகச் சிதறி எரிந்து விழுகின்றன. அங்கு மரணம் ஓங்காரமிடுகிறது. அங்கு மரணம் கை கொட்டிச் சிரிக்கிறது. அங்கு மரணம் தாண்டவ நடனம் புரிகிறது.

இங்கேயோ?

அமைதி. இந்த நகரம் எப்போது வெடிகுண்டின் பாதிப்பிற்கு உள்ளாகப்போகிறது என்பது தெரியவில்லை. குஞ்ஞம்மா சொல்வாள்-  அப்படியென்றால் அவளின் தந்தை சொல்வார்: "நம்மைப் படைச்ச கடவுள் கூப்பிடறப்போ, எங்கே இருந்தாலும் அவனைப் போய்ச் சேர வேண்டியதுதான்."

குஞ்ஞம்மாவின் தாய் கூறுவாள்:

"நாம இங்கே இருந்து எங்கேயாவது போகணும்."

குஞ்ஞம்மா கூறுவாள்:

"இங்கு வெடிகுண்டு விழுந்துச்சுன்னா, அதைப் பார்க்கலாமே!"

என் ரசிகர் கூறுவார்:

"வெடிகுண்டு விழுந்து இந்த நகரம் வெடித்துச் சிதறி எரியறப்போ, அதை ஃபிலிமில் படமாக்கினா..."

அந்த ஆள் என் அருகில் வர மூல காரணம் அந்தத் தொழிலாளிகளின் தலைவர்தான். அதாவது என்னை இந்தச் சூழ்நிலையில் கொண்டு வந்துவிட்டது ஒரு விதத்தில் பார்த்தால் அந்தத் தொழிலாளர்களின் தலைவரும்தான். ஆனால், அவர் கெட்டவர் அல்ல. நல்லது செய்ய வேண்டும் என்பதுதான் அவரின் எண்ணம். என்ன இருந்தாலும் எனக்கு அவர் நண்பர் அல்லவா? உண்மையிலேயே அவர் தொழிலாளர்களின் தலைவர் மட்டும்தான். வெறுமனே தலைவர் என்று கூறிக் கொண்டிருக்கவில்லை. தொழில் செய்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார் அவர். இயந்திரங்கள் உண்டாக்கும் ஓசைகளும் நெருப்பின் உஷ்ணமும் உருகிய உலோகத்தின் சிவந்த நிறமும்- இவைதாம் அவரின் பின்னணி இசை. உயிர்ப்புடன் எந்த விஷயம் குறித்தும் அவரால் பேச முடியும். தலைவர் என்பதற்காக உலக விஷயங்கள் அனைத்தையும் கரைத்துக் குடித்தவன் என்றெல்லாம் அவர் நடிக்கக் கூடியவர் அல்ல. ஆதவனுக்குக் கீழேயும் மேலேயும் தான் அறியாத- அறிந்து கொள்ள முடியாத எத்தனையோ சமாச்சாரங்கள் இருக்கவே செய்கின்றன என்பதை அவரும் அறிந்து வைத்திருக்கவே செய்கிறார்.

"உருகிய உலோகத்தின் உஷ்ணத்தைப் பற்றி ஏதாவது தெரியணும்னா என்னைக் கேளுங்க."

ஆனால் இதுவரை நான் இதுபற்றி அவரிடம் கேட்டதில்லை. அவருடனே போய் நேரிலேயே நான் அதிர்ச்சியுடன் அதை அனுபவித்திருக்கிறேன். அப்போது அவர் கூறுவார்: "இரும்பால் உண்டாக்கப்பட்டதல்ல தொழிலாளிகளான ஆண்களின்- பெண்களின் உடல்கள்."

அது உண்மைதானே! உருகிப்போய்க் கடுமையான வெப்பத்துடன்- பளபளப்புடன்  வெள்ளி வெள்ளம்போல் ஓடிக் கொண்டிருந்த திரவ இரும்பு அவரின் இடது காலில் விழுந்ததன் விளைவு, டாக்டர் அவரின் பாதத்துக்குமேலே காலையே வெட்டி எறிய வேண்டி நேரிட்டது. அவரும் என் ரசிகரும் இரண்டு வெவ்வேறு கொள்கைகளை ஏற்றுக் கொண்டு வாழ்கின்றவர்கள். திரைப்பட நடிகரும்கூட அப்படித்தான். மூன்றாவதாக ஒரு தத்துவத்தை ஏற்றுக் கொண்டு அவர் வாழ்கிறார். நடன மங்கையும் பாட்டுக்காரியுமான அவரின் மனைவிக்குச் சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி கொள்கை ஒன்றும் கிடையாது. நடனமும் பாட்டும் ஏதாவது கொள்கையில் சேருமா என்ன? நிச்சயம் இதுவும் சிந்திக்க வேண்டிய விஷயம்தானோ? இருந்தாலும்...

ஆமாம்... என்னை இந்த நிலைக்கு ஆளாக்கியது யார்? அவருடன் என் ரசிகர் சினிமாவைப் பற்றி பேசியிருக்கிறார். நல்ல கதை வேண்டும் என்றிருக்கிறார். நல்ல கதை வேண்டும் என்கிறபோது என் பெயரை அவள் கூறாமல் இருப்பாளா என்ன? கூறியிருக்கிறாள். ஆனால் நிரந்தரமான முகவரியைக் கொண்ட மனிதன் அல்லவே நான்! என்னை எங்கே பார்ப்பது என்பதே அவளுக்குப் பிரச்சினை. அவள் கணவனைக் கேட்டாள். கணவர் தொழிலாளிகளின் தலைவரைக் கேட்டார். தொழிலாளிகளின் தலைவர் என்னிடம் நேராக அந்த என் ரசிகரை அனுப்பி வைத்தார். அவர் வந்தார். என்னைப் பார்த்தார். போனார். நான் இந்த நிலையில் இப்போது இருக்கிறேன்.

கூனிக்குறுகிப் போய்தான் அமரவேண்டி இருக்கிறது. இப்படி அசையாது உட்கார்ந்திருப்பதில்கூட ஒரு சுகம் இருக்கவே செய்கிறது. வலி எங்கு இருக்கிறது என்பதை இனிதான் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். தலையில் ஒரே கனம். சொல்லப்போனால் தலையே மரத்துப் போனதுபோல இருக்கிறது. ரத்தம் ஓடுவதே கழுத்துவரைதானோ? தலையில்லாத ஒரு உடல். இதை நினைத்துப் பார்க்கிறபோதே மனதில் அச்சம் உண்டாகிறது. உண்மையில் எனக்குத் தலை இருக்கிறது. ஏதோ ஒரு இனம்புரியாத குழப்பமும் இருக்கிறது. அதுதான் என்ன?

வேண்டுமென்றால் என்னை நான் இந்தக் காகிதத்தில் இறக்கி வைக்கலாம். இல்லாவிட்டால் வேண்டாம். என்னை உங்களாக நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். நீங்கள்! அதாவது, நீங்கள் எனக்குள் நுழையவேண்டும். உண்மையாகவே அல்ல. வெறுமனே தமாஷுக்காகக் கூறுகிறேன். ஆரம்பத்தில் இருந்து நினைத்துப் பாருங்கள். வலி எங்கு இருக்கிறது என்பது தெரியாது. உடலில் யாரோ உப்பையும் மிளகையும் அரைத்துப் புரட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். தெளிவற்ற நிலை. அதில் எல்லாமே எனக்கு மறந்து போகிறது. போதை இன்பமா? சுய நினைவு வருகிறபோது நடப்பது என்ன? அறையின் நடுவில் திறந்திருக்கும் வாசலுக்கு நேர் எதிரில் சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்து நான் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். காற்றில் நல்ல ஒரு நறுமணம் கலந்து வருவதை உணர முடிகிறது. முல்லையும் ரோஜாவும் மணம் பரப்பி நல்ல ஒரு சூழ்நிலையை உண்டாக்குகிறது. இதை உணர்கிறபோது மனதின் அடித்தளத்தில் ஆனந்தம் நடனமாடுகிறது. உடனே ஒரு அதிர்வு! வேதனையை நோக்கித் தனிமை செல்கிறது. வார்த்தையால் அதை விவரிக்க முடியவில்லை. மூச்சை அடைக்கிறது. சொல்லப்போனால் ஒருவித குழப்ப நிலை. அப்போது சுய நினைவு வருகிறது. இதெல்லாம் எப்படி நடக்கிறது?

நேற்றும் நான் தப்பித்துவிட்டேன். ஊரைவிட்டுப் போனவர்களின் ரோஜாச் செடிகளுக்கும் மற்ற செடிகளுக்கும் நீர் ஊற்றினேன். எதற்காக? ஆமாம்... வாழ்க்கையின் இந்த நடனமாடும் பாடும் அழகுக் காட்சிகள் எதற்காக?

3

எழுந்தபோது, சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி உடலுக்கு சுகக்கேடு ஒன்றுமில்லை. ஆனால் தலையில் மட்டும் சற்று கனம் இருப்பதை உணர முடிந்தது. வாய் சற்று கசந்தது. இவற்றை நானே பெரிதாக எடுக்கவில்லை. இன்னொரு வார்த்தையில்கூற வேண்டும் என்றால், பெரிதாக எடுத்தேன் என்றால் என்ன அர்த்தம்? மலஜலம் கழித்து, பற்கள் தேய்த்து, குளித்து முடித்தேன். என் வாழ்க்கையில் குளியல் போடுவது என்பது மிகமிக முக்கியமான ஒரு செயல். மரணப் படுக்கையிலேயேகூட கிடந்தாலும், கட்டாயம் குளித்தாக வேண்டும். அதுவும் குளிர்ந்த நீரில் குளிக்க வேண்டும். முன்பு மரங்கள் வளர்ந்திருக்கிற, பனிமூட்டம் ஆட்சி செய்கிற ஒரு ஊரில் வாழ்ந்த காலத்தில்கூட, குளிர்ந்த நீரில்தான் நான் குளித்திருக்கிறேன்.

சுடுநீரில் குளித்தால், குளித்தது மாதிரியே இருக்காது. பிறவியிலேயே என்னிடம் சூடு அதிகமாகவே சேர்ந்திருக்க வேண்டும். நெருப்பிலே பிறந்தது போன்ற நினைவு. அதனால் என் தோலும், சதையும், நரம்புகளும், மூளையும், இதயமும், எலும்புகளும், அதனுள் இருக்கிற மஞ்சைச்சோறும் குளிர்ந்த நீர் பட்டுக் குளிர்வது நானே மிகவும் விருப்பப்படுகின்ற ஒன்று. எல்லாம் முடிந்து, கட்டாயம் ஒரு தேநீர் அருந்த வேண்டும். நல்ல ஒரு அடர்த்தியான, சூடான தேநீர்.