Lekha Books

இரண்டு ரோஜாவும் இரண்டு முல்லையும். பல வருடங்களுக்கு முன்பு அவற்றை நான் சட்டிகளில் நட்டு, மண் போட்டு, நீர் ஊற்றினேன். பூக்கள் நிச்சயம் வராது என்று பலரும் கூறினார்கள். நிச்சயம் முல்லை பூக்கவே பூக்காது என்றார்கள். ஒரு சவால் என்றுதான் கூறவேண்டும்- முதலில் பூத்ததென்னவோ முல்லைதான். அதற்குப் பிறகு ரோஜா. முதன்முதலாகக் குஞ்ஞம்மா வந்தபோது அவள் செடிகளின் இலைகளைக் கிள்ளினாள். திட்டம்போட்டு ஒன்றும் அவள் அதைச் செய்யவில்லை. பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே இலையைக் கொஞ்சம் கிள்ளுவது என்பது ஒரு சுகமான விஷயம்தான். அப்படிச் செய்கிறபோது நான் வேண்டாமென்று விலக்குவேன்.

ஆனால் அவள் அதை மறந்துவிடுவாள். ஒருநாள் நான் ஒரு இரும்புக் கடப்பாரையை எடுத்தேன். செடிகளின் அடிப்பாகத்தைக் கிளறப் பயன்படக்கூடிய இரும்பால் ஆன கருவி அது. இப்போதும் அது... அதோ மூலையில் சாய்த்து வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதை எடுத்து குஞ்ஞம்மாவின் இளம் சுண்டு விரலைப்பிடித்து, படியில் வைத்து, மெதுவாக அதன்மேல் இரும்புக் கடப்பாரையால் தட்டினேன். அவளுக்கு அது வேதனையைத் தந்திருக்க வேண்டும். நான் இரும்புக் கடப்பாரையால் தட்டி முடித்த பிறகும், அவள் அதே இடத்தில் விரலை வைத்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள். நான் பார்த்தபோது அவள் அழுது கொண்டிருந்தாள். அதாவது... அவளின் விழிகளில் ஒரே கண்ணீர் மயம். ஈரவிழிகளில் என்னைப் பார்த்தவாறு விரலை எடுக்காமலேயே விக்கிய குரலில் என்னிடம் கேட்டாள்.

"இனி அடிச்சே கொன்னுருவீங்களா?"

அன்று நான் சொன்னேன்:

"உன்னை வேணும்னா நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்."

"ஏன், அடிச்சுக் கொல்றதுக்கா?"

நான் கொஞ்சம் பூக்களைப் பறித்து அவளின் தலைமுடியில் வைத்தேன். என்ன இருந்தாலும் இன்று செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றவில்லை. லேசாக அவை வாடி இருந்தன. அவள் இப்போது வந்தால்... பாலைச்செடிகளுக்கு ஊற்றிவிட்டு ஒரு பாத்திரம் நிறைய நீரை எடுத்து ஆசை தீர நான் குடிக்கலாம். அவள் வர இனியும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?

அவள் நேற்று வந்துபோனவுடனே என்னை மதிக்கும் அந்த ரசிகர் வந்தார். ஆமாம்...

நேற்று என் ரசிகரின் மனைவி விதவை ஆகியிருக்கலாம். குழந்தைகளுக்குத் தகப்பனில்லாத நிலை உண்டாகி இருக்கலாம். மரணத்தின் நிழலில் அந்த மனிதர்... அது போகட்டும். குஞ்ஞம்மா வருகிறபோது நான் இந்தச் சாய்வுநாற்காலியில் கையில் பேனாவை வைத்துக் கொண்டு, மடிமேல் எழுதுபலகையையும் பேப்பரையும் தாங்கிக் கொண்டு, எதையுமே பார்க்காத விழிகளோடு, எதையும் கேட்காத காதுகளோடு, எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் விக்கித்துப் போய் நான் சிலை என உட்கார்ந்திருந்தால்... பாவம்! குஞ்ஞம்மா பயந்துபோய் விடுவாள். அவளைப் பயப்படச்செய்ய வேண்டும் என்ற தீர்மானமெல்லாம் எனக்கு இல்லை என்பதை ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் சொல்ல வருவது என்னவென்றால் இந்தக் கட்டிடத்தில் நான் மட்டுமே தனியாக இருக்கிறேன் என்பதைத்தான். பெரிய ஒரு கட்டிடம் இது. ஏகப்பட்ட அறைகள் உள்ள இந்தக் கட்டித்தில் இருப்பதிலேயே சிறிய ஒரு அறையில் நான் இருக்கிறேன். மற்ற அறைகளில் ஆட்களே இல்லை. உயர்ந்த சுவர்கள் அமைக்கப்பட்ட பெரிய பரப்பளவு கொண்ட ஒரு காம்பவுண்டில் தனியே இருக்கும் ஒரு கட்டிடத்தில் சிறிய அறையில் வாசலைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு சாய்வுநாற்காலியில் குறுகிப்போய் நான் உட்கார்ந்திருக்கிறேன். பக்கத்து வீடுகளில் ஆட்களே இல்லாமல் வெறிச்சோடிப்போய்க் கிடக்கின்றன.

என் நண்பரே! இங்குதான் என்ன ஆர்ப்பாட்டம் முன்பு இருந்தது! சிரிப்பும் கேலியும் பாட்டும் கூக்குரல்களும் அட்டகாசமும்... இப்போது ஒரே அமைதி. அனைவரும் இந்த இடத்தை விட்டு ஓடிவிட்டார்கள். பெரும்பாலான வீடுகளில் பூந்தோட்டங்கள் காய்ந்துபோய்க் கிடக்கின்றன. சில வீடுகளில் செடிகள் வாடிப்போய் விட்டன. எல்லாவற்றையும் துறந்துவிட்டு, ஆட்கள் பயந்துபோய் எங்கோ தப்பித்து ஓடிவிட்டார்கள். எனக்கு  மட்டும் போக இடமில்லை. அதாவது... இந்த உலகை விட்டு பயந்து அப்படி எங்குதான் போவது?

சரிதான். இந்த நகரம் ஒரு மரணமடைந்த வீடுபோல ஆகிவிட்டது. அதாவது... இன்னொரு வார்த்தையில் கூற வேண்டுமானால், மரணத்தை ஒவ்வொரு நிமிடமும் எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருக்கின்ற வீடு. நிரந்தரமாக இருப்பவர்களில் அதிகம் பேர் பட்டாளத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தாம். மீதி இருப்பவர்கள் விலை மாதர்கள், ரிக்ஷா வண்டி ஓட்டுபவர்கள், போலீஸ்காரர்கள். இதோடு பஸ்கள் உண்டு. புகைவண்டி உண்டு. ஆகாய விமானங்களும். சுருக்கமாகச் சொன்னால் இங்கு மக்கள் இருக்கிறார்கள் என்று அர்த்தம். இங்கு நிலவும் இரவைப் பற்றி நினைத்துப் பாருங்கள். எல்லா இதயங்களிலும் அச்சம் புகுந்து ஆட்டிப்படைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஏன் அவர்கள் பயப்பட வேண்டும்? முன்பு யாரோ சொன்னது மாதிரி இழப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது? ஆனால்... ஸைரன் என்று அழைக்கப்படுகிற அந்த அபாய முன்னறிவிப்புக் கருவியின் பயங்கரமான அந்த நீண்ட ஒலி! அது கேட்டுக் கேட்டு காதுகள்கூட அடைத்துப் போய்விட்டன. இருந்தாலும், ஒவ்வொரு முறை அந்த ஒலியைக் கேட்கிறபோதும் நடுக்கம் உண்டாகத்தான் செய்கிறது. இதோ... இந்த நகரத்தைக் குண்டு வீசித் தகர்க்கப் போகிறார்கள். எதிரிகளின் குண்டு வீசும் விமானங்கள் வந்துவிட்டன. இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் வாழ்கிறபோது மனம் பாதிக்காமல் இருக்குமா? ஒன்றும் நடக்கவில்லை. இப்படி ஒவ்வொரு இரவும் பகலும் கழிந்து கொண்டிருக்க என்னுள் நடந்தது என்ன என்கிறீர்களா?

என்னால் அசையக்கூட முடியவில்லை. இல்லாவிட்டால் நான் எழுந்து சென்று குழாயைத் திருகி நீர் அருந்தி, வாசலை அடைத்து இழுத்துப் பூட்டியிருப்பேன். குஞ்ஞம்மாவைப் பயப்பட வைக்கக் கூடாது அல்லவா? ஆனால் எழுந்து நின்றால் வயிறு நான்காகப் பிளந்துவிடும். அதனால் இதே மாதிரி இருக்க வேண்டியதுதான். துண்டு துண்டாகி ரத்தம் கொட்ட துடித்துக் கொண்டிருப்பேன் என்ற நினைப்பு வேண்டாம். அப்படி ஒன்றும் நிச்சயம் நடக்கவில்லை. அப்படி என்றால்  நடந்தது என்ன? நடக்கும் நிகழ்ச்சியில் சரியாகக் கவனத்தைச் செலுத்த முடியவில்லை. மூச்சு அடைக்கிறது. தமாஷாக வேறு ஏதாவது கூறுகிறேன். அழ வேண்டிய விஷயம்தான். உங்களுக்கும் எனக்கும் இது நன்றாகவே தெரியும். நமது உலகம் என்று கருதப்படும் இந்த வீட்டின் ஒரு பக்கம் தீ கொழுந்துவிட்டு எரிந்து கொண்டிருக்கிறது... அதாவது இன்னொரு வகையில் கூறுவது என்றால்... மானிட சமுதாயம் என்ற உடலின் ஒரு பக்கம் அழுகிப்போய் நாறிக் கொண்டிருக்கிறது... இதுதானே போர் என்பது! சத்தியமாக எனக்கு அதில் சிறிதுகூட பங்கில்லை. உங்களுக்கு இருக்கிறதா? அங்கு நகரங்கள் பயங்கர ஓசையுடன் வெடித்துச் சிதறி கொழுந்து விட்டு எரிந்து கொண்டிருக்கின்றன. ஆமாம்... எரியட்டும்! இந்தப் போர் உங்களை எந்த அளவிற்கு பாதித்திருக்கிறது!