Page 29 - Page 29

Page 29 of 39

நியூனென், ஜூன் 1885.

அன்புள்ள தியோ,

உன்னுடைய கடிதத்திற்கும் அதற்குள் இருந்த விஷயத்திற்கும் நன்றி. மாதத்தின் ஆரம்பத்தில் எப்படி கடுமையாக உழைத்தேனோ, அதேபோல் மாதத்தின் இறுதியிலும் நான் கடுமையாக பணியாற்ற அவை உதவின.

ஓவியர் ஸெரேவைப் பற்றி நீ ஏற்கெனவே பல விஷயங்களை எழுதியிருந்தாய். அவை எல்லாம் என் ஞாபகத்தில் இருக்கின்றன. ஆனால், அவரின் பெயரை மறந்து விட்டேன். அவ்வளவுதான். நான் இந்தக் கடிதத்தில் எழுதுவதைவிட அதிகமாக உனக்கு எழுத வேண்டுமென்று எண்ணுகிறேன். ஆனால், பகல் முழுவதும் வெயிலில் உட்கார்ந்து படம் வரைந்துவிட்டு, தாமதமாக வீட்டுக்கு வந்த பிறகு நான் நினைத்தபடி என்னால் கடிதம் எழுத முடியவில்லை. ஸெரே சொன்னவற்றோடு நான் உடன்படுகிறேன். நான் உடனடியாக அவருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதப் போகிறேன். அவருடன் நட்பு உண்டாக்கிக் கொள்ள மனப்பூர்வமாக பிரியப்படுகிறேன். ஏற்கனவே உன்னிடம் சொன்னபடி சமீப காலமாக படம் வரைவதில் நான் மிகவும் தீவிரமாக ஈடுபட்டிக்கிறேன். ஸெரேவிடம் நீ காட்ட வேண்டும் என்பதற்காக அவற்றை நான் உனக்கு அனுப்பிவைக்கிறேன். நான் மிகவும் வித்தியாசப்பட்டு இருக்கிறேன் என்பதை அவர் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே அவற்றை அனுப்புகிறேன்.

வேலி, விஸலிங் இருவரையும் நீ பார்த்தாயா? விஸலிங்கிற்கு சமீபத்தில் ஒரு ஓவியத்தை அனுப்பி வைத்திருந்தேன். ஆனால், அவரிடமிருந்து ஒரு வார்த்தைகூட எனக்கு பதில் வரவில்லை. இப்போது மீண்டும் அவருக்கு நான் எதையாவது அனுப்பி வைத்தால், தேவையில்லாத அவமதிப்புத்தான் எனக்கு பரிசாக கிடைக்கும்.

பல வருடங்களாக நான் நெருங்கிய நட்பு வைத்திருந்த வான் ராப்பார்ட் மூன்று மாதங்கள் மவுனமாக இருந்துவிட்டு தி ஹேக்கில் இருந்து போனபிறகு எனக்கு ஒரு கடிதம் எழுதியிருக்கிறார். கடிதம் முழுக்க கேலியும் கிண்டலும் அவமதிப்பு கொண்ட வார்த்தைகளும்தான். ஒரு நண்பர் என்ற முறையில் அவரை நான் இழந்துவிட்டேன் என்றுதான் நினைக்கிறேன்.

என் சொந்த ஊரான தி ஹேக்கில் இருக்கும்போதே மனக்கவலைகளுக்கான மூல காரணங்கள் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிடவே நான் விரும்புகிறேன். என் ஊருக்கு வெளியே போய் ஏதாவது சாதிக்க வேண்டும் என்பதே என்னுடைய விருப்பம்.

வேலியைப் பார்க்கும்போது, வாட்டர் கலர் விஷயமாக எப்படி பேச வேண்டுமென்று நினைக்கிறாயோ, அப்படிப் பேசு. நான் படம் வரைவதன் மூலம் ஏதாவது சம்பாதித்து நாம் சிறிய அளவிலாவது பலமாக பூமியில் காலூன்றி விட்டோம் என்று வைத்துக் கொள். அதற்குப்பிறகு நம்முடைய அன்றாட வாழ்விற்கு எந்தவித பிரச்னையும் இருக்காது. ஒரு ஓவியனாக வரவேண்டும் என்ற மனதிற்குள் இருக்கும் ஆவலைப் பற்றிப் பேசும்போது எனக்கு ஸோலாவின் நாவலான் ‘ஜெர்மின’லில் வரும் ஹென்பே என்ற கதாபாத்திரம்தான் ஞாபகத்தில் வருகிறது. வயதோ மற்ற விஷயங்களோ ஒரு பொருட்டா என்ன? எதிர்காலம் என்பது ஒருவன் மனதில் நினைக்கிற மாதிரியே இருக்காது. அதைப்பற்றி உறுதியாக நாம் என்ன கூற முடியும்? ஓவியம் வரைவதில் இருக்கும் மிகப்பெரிய பிரச்னை - ஒரு மனிதன் வரையும் படங்கள் ஒழுங்காக விற்பனையாகவில்லையென்றால் அவன் மேலும் மேலும் ஓவியம் வரைவதற்குத் தேவைப்படும் பெயிண்ட்டிற்கும் மாடல்களை பயன்படுத்துவதற்கும் பணம் தேவைப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கும். அப்படியொரு சூழ்நிலை உண்டாவது உண்மையிலேயே மிகவும் வருத்தம் தரக்கூடியதுதான். அதே நேரத்தில் என்னுடைய இன்னொரு கருத்தையும் நான் கூறுகிறேன். வாழ்க்கையில் நமக்கு கவலைகள், பிரச்னைகள் என்று ஆயிரம் இருக்கட்டும், கிராமத்து வாழ்க்கையை ஓவியமாக வரைய உட்கார்ந்து விட்டால், எல்லா துன்பங்களும் இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்து போய் உடலுக்கே ஒரு புத்துணர்வு வந்து சேர்ந்து விடுகிறது. அதாவது - ஓவியம் என்பது நம் சொந்த வீட்டைப் போல. அதில் முழுமையாக ஈடுபட்டிருக்கும்போது, நமக்கு ஹென்பேக்கு உண்டானதுபோல வீட்டுக் கவலை சிறிதும் உண்டாகாது. உனக்காக நான் அந்தப் புத்தகத்திலிருந்து எடுத்து எழுதி வைத்த வாசகங்கள் என்னைப் பெரிதும் கவர்ந்துவிட்டன. குறிப்பிடத்தக்க ஒரு மனிதனாக வேண்டும் என்பதற்காகக் காத்திருக்கும் ஒருவன்தானே நான்.

ஒரே மாதிரியான சூழ்நிலையில் வாழ்வது என்பதைப் பொதுவாக நான் வெறுக்கிறேன். நாம் வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்கிறோம் என்ற உணர்வு ஒரு மனிதனுக்கு எப்போதும் உண்டாக வேண்டும். குளிர்காலத்தின்போது பனிக்குள் வாழ பழகிக் கொள்ள வேண்டும். இளவேனிற் காலத்தில் மஞ்சள் வர்ண இலைகளுடன் ஒன்றிப் போய் வாழ வேண்டும். கோடைக் காலத்தில் அகன்று கிடக்கும் விளைந்த கதிர்களுடன் வாழ தெரிந்திருக்க வேண்டும். வசந்த காலத்தின்போது புல்லுக்கு மத்தியில் வாழ வேண்டும். கோடைக் காலத்தில் அகன்று கிடக்கும் வானம் தலைக்கு மேல் இருக்க, குளிர்காலத்தில் அருகில் நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருக்க சதா நேரமும் வேலை செய்பவர்களுடனும் விவசாயப் பெண்களுடனும் இருப்பது என்பது எவ்வளவு அருமையான ஒரு விஷயம். இப்படியே எப்போதும் இருக்க வேண்டும் என்ற உணர்வுதான் எனக்கு உண்டாகிறது.

ஒருவன் வைக்கோலின் மீது படுத்திருக்கலாம். கறுப்பு வர்ணத்தில் இருக்கும் ரொட்டியை சாப்பிடலாம். அவனுடைய வாழ்க்கை சுகமானதாகவே இருக்கும்.

நான் உனக்கு இனியும் அதிகமாக எழுத ஆசைப்படுகிறேன். ஆனால், திரும்பவும் சொல்கிறேன் - எழுதக்கூடிய மனநிலையில் தற்போது நான் இல்லை. ஸெரேவிற்கு ஒரு கடிதத்தை இத்துடன் இணைத்திருக்கிறேன். நீயும் அவருக்கு நான் எழுதியிருப்பதைப் படிக்க வேண்டும். கடந்த சில நாட்களாகவே நான் அனுப்பி வைக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்த ஓவியங்களைப் பற்றி இதில் எழுதியிருக்கிறேன். ஸெரேவிற்கு என்னுடைய படைப்புகளைக் காட்ட வேண்டும் என்று நான் விரும்புவதே காரணம். வணக்கம்.

உன்
வின்சென்ட்

ஓவியங்களை வரைவது, அவற்றை விற்பனை செய்வது - இரண்டுமே தனித்தனி விஷயங்கள் என்ற உன் கருத்துடன் ஸெரே உடன்படுவார் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால், அந்த விஷயம் உண்மையே அல்ல. மில்லேயின் அனைத்து ஓவியங்களையும் பாரீஸிலும் லண்டனிலும் பார்த்தபோது மக்கள் எந்த அளவிற்கு உற்சாகமடைந்தார்கள் என்பதுதான் நமக்குத் தெரியுமே. அப்படியென்றால் மில்லேயின் ஓவியங்களை மறந்து, அவற்றை மறைக்க முயன்றவர்கள் யார்? கலை வியாபாரிகள், அதாவது - விற்பன்னர்கள் என்று சொல்லப்படுபவர்கள்.

***

ஆன்ட்வெர்ப், நவம்பர் 1885,
சனிக்கிழமை மாலை

அன்புள்ள தியோ,

ஆன்ட்வெர்ப்பைப் பற்றி சில விஷயங்களை உனக்கு நான் எழுத விரும்புகிறேன்.

இன்று காலையில் மழை பெய்து கொண்டிருக்கும்போது நான் பயனுள்ள வகையில் நடந்து சென்றேன். கஸ்டம் ஹவுஸில் இருந்து என்னுடைய சரக்குகளை எடுத்து வருவதுதான் நோக்கம். வழியில் இருந்த சரக்குகளை வைத்திருக்கும் இடங்கள் எல்லாமே பார்க்க மிகவும் அழகாக இருந்தன.