Lekha Books

பசி, வயிற்றைக் கிள்ளியது பாவனாவிற்கு. காலையில் இருந்து காலியாகக் கிடக்கும் வயிறு எரிந்தது. கையில் இருந்த பர்ஸிற்குள் பழைய பத்து ரூபாய் நோட்டுகள் அன்றைய பஸ் செலவிற்கு மட்டுமே தாங்கும். நெட்டைபாபு, அவனுடைய அம்மாவிற்கு உடல்நலம் மிக மோசமாக உள்ளது என்றறிந்து அவனது கிராமத்திற்கு சென்றுவிட்டான். நான்கு நாட்களாக நெட்டை பாபு இல்லாதபடியால் அவளுக்கு வருமானம் வரும் வழி இல்லை. தன்மானத்தை விற்று அதன் மூலம் வரும் வருமானம்தான் அவளது வாழ்க்கையின் வறுமையைப் போக்கி வந்தது. வரவிற்கு மேல் செலவாக தங்கையின் படிப்பு, வீட்டு வாடகை, மளிகை என்று பாவனாவிற்கு தலைசுற்றியது. நான்கு நாட்களாக கையில் காசு இல்லாதபடியால் ஆட்டோகூட எடுப்பதில்லை. தங்கை ஏதோ முக்கியமான புத்தகம் வாங்கி வைக்கும்படி சொல்லிட்டுப் போயிருந்தாள். அதற்காக வெளியேறியவள், வயிற்றைக் கிள்ளும் பசி வந்தபின்தான் காலையில இருந்து எதுவும் சாப்பிடாமலே இருப்பது நினைவிற்கு வந்தது. தங்கையின் கல்விப் பசியை ஆற்ற முடியாது என்பதால் தன் வயிற்றுப் பசியை தாங்கிக்கொண்டு நடந்த அவளது கவனத்தைக் கலைத்தது சுதாகரின் குரல்.

''பாவனா... பாவனா...''

''நீயா...?''

''என்ன பாவனா... இவ்வளவு அலட்சியமா பேசற?''

''நீ என்ன பெரிய லட்சயவாதியா? உனக்கு மதிப்பு குடுத்து பேசறதுக்கு? தப்புக்களை தப்பாம பண்றவன்தானே நீ...''

''என்னமோ நல்லவளா வாழப்போறதா சொன்ன? நெட்டைபாபுவை உன் வீட்டு ஏரியா பக்கம் பார்த்தேன்...?''

''என்னோட கஷ்டகாலத்துக்கு உன்னைப்போல ஆளு கூடவும், அந்த நெட்டைபாபு மாதிரியான ஆளு கூடவும் பழக வேண்டிய தலைவிதி எனக்கு. ஆனா... உன்னைவிட அந்த நெட்டைபாபு நல்லவன். நேர்மையானவன். எப்படியாவது இந்த கேவலமான பிழைப்பை விடணும்தான் நான் நினைக்கிறேன். அப்பிடி நினைச்சுதான் என்னோட பணத்தை தேவையானப்ப வாங்கிக்கலாம்ன்னு உன்னை நம்பி உன்கிட்ட விட்டுவச்சேன். ஒரு கணிசமான தொகை சேர்ந்ததும் தர்றேன்னு நீயும் சொன்ன... நீ இப்பிடி ஃப்ராடு பண்ணுவன்னு நான் நினைச்சேனா?''

''நீ இந்த இரவு நேர வாழ்க்கைக்கு முழுக்கு போடப்போறதா இதோட நாலு தடவை சொல்லிட்ட. சொன்னமாதிரி போயிடுவியோன்னு எனக்கு தேவையான பணத்தை நான் எடுத்துக்கிட்டேன்.''

''என்னோட பணத்தை எனக்குத் தெரியாம, என்னைக் கேட்காம எடுத்துக்கிட்டு... நியாயவாதி மாதிரி பேசற...?''

''நியாயம்... அநியாயம் பார்த்தா, நாம கம்பெனியை நடத்தினோம்?''

''பெரிய இன்ட்டர்நேஷனல் கம்பெனி நடத்தின மாதிரி பேசறியே? வறுமையின் கொடுமையினால என்னோட பெண்மையை அடகு வச்சு, வாழ்க்கைய ஓட்டறேன். கணிசமான தொகை சேர்ந்ததும் இந்த கேவலமான பிழைப்பை நிறுத்திட்டு புதுவாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கணும்னு திட்டம் போட்டிருந்த நேரத்துல நீ என்னோட பணத்தை எடுத்துக்கிட்டு ஏமாத்திட்ட... பணம் இல்லாம எப்பிடி வாழ முடியும்?''

''வாழ நினைச்சா வாழலாம்... வழியா இல்லை பூமியில்? கவியரசுவே பாடி இருக்காரு...''

 ''ச்சீ... அவர் அற்புதமான தத்துவப் பாடல் எழுதறவரு. அதைப்போய்... அற்ப புத்தியுள்ள நீ... வேற ஏதோ அர்த்தம் பண்ணிக்கிட்டு பேசறியே...''

''சரி... அதெல்லாம் போகட்டும். பழைய மாதிரி நான் கூப்பிடற இடத்துக்கெல்லாம் என் கூட வா. சொக்க வைக்கற உன்னோட அழகுக்கு சொக்கத்தங்கத்தைக் கொட்டிக் குடுக்கற மாதிரி பணத்தை வாரி வழங்க, பெரிய பண முதலைப்புள்ளிகள் தயாரா இருக்காங்க. அந்த நெட்டைபாபுக்கெல்லாம் என்னோட அளவுக்கு பெரிய ஆட்கள் தொடர்பு கிடையாது...''

''ஆனா... அந்த நெட்டைபாபு நல்லவன். உன்னைப்போல ஏமாத்த மாட்டான். ஒரு பொம்பள சம்பாதிக்கற பணத்தை திருட்டுத்தனமா எடுத்துக்கற புத்தி அவனுக்கு கிடையாது.''

''நீயும் நல்லவளா மாறணும்... நல்லவளா மாறணும்ன்னு சொல்லிக்கிட்டே... மறுபடி இந்த ராத்திரி வேலைக்குத்தான் வர்ற. பட்டினி கிடந்தா கூட பழைய வாழ்க்கைக்கு வரமாட்டேன்னு வைராக்கியமா பேசின. பெரிய படிப்பு படிச்சிருந்தா... கௌரவமா பிழைச்சிருப்ப... வெறும் சதைப்பிடிப்பு இருக்கறதுனால படுத்துத்தானே பிழைக்க முடியும்? இந்த லட்சணத்துல வீம்பு எதுக்கு...?''

''உயிரோட இருக்கறதே எதுக்குன்னு யோசிச்சுக்கிட்டிருக்கேன். பெண்களை பயன்படுத்தி பிழைக்கற உன்னை மாதிரி ஆளுங்களுக்கு கௌரவமே தேவை இல்லை. ஏன்னா... நீங்க ஆண்கள். பெரும்பாலான ஆண்கள் எந்த வழியில சம்பாதிச்சாலும் கௌரவம் பார்க்க மாட்டாங்க...''

''கௌரவம் பார்த்தா வசதியான வாழ்க்கை கிடைக்குமா? எதப்பத்தியும் யோசிக்காதே. எனக்கு பாடம் போதிக்காதே. நான் சொல்ற மாதிரி... பழையபடி என் கூட வா. இப்பவே உன்னோட முடிவை சொல்லணும்ன்னு அவசியம் இல்லை. நிதானமா சொல்லு...''

சுதாகர் பேசிக்கொண்டிருக்கும்பொழுது அவனது மொபைல் ஒலித்தது. பேசியபடியே அங்கிருந்து நகர்ந்தான் சுதாகர். கவலை சூழ்ந்த முகத்துடனும், தளர்ந்த நடையுடனும் புத்தகக் கடையை நோக்கி நடந்தாள் பாவனா.

அவளது கால்கள் நடந்தன. அவளது நினைவுகள், கடந்த காலத்தை நோக்கி சென்றன.