Lekha Books

“அவ வீட்ல கிடைச்ச கெமிக்கல் பில்லை ஃபாரான்சிக் லாபுக்கு அனுப்பி இருந்தேன். திவாகர் குடுத்த ரிப்போர்ட் படி அந்த கெமிக்கல்ஸ் இறந்து போனவங்க பாடியைப் பாதுகாக்கறதுக்கு யூஸ் பண்றதாம்.”

“அப்படியா? இந்த பில் எப்படி சார் மதுமதி வீட்ல...?”

“அதுதான் மர்மமா இருக்கு. ஆனா இந்தக் கொலையில இவ இன்வால்வ் ஆகி இருக்கா. அதுல சந்தேகமே இல்லை.”

“நாம இப்ப கலைவாணி கலைக்கூடத்துக்குப் போய், நிரஞ்சனோட சிலையை செஞ்ச சிற்பியோட அட்ரஸ் கேட்போம். அங்க போய், விசாரணை செஞ்சா, ஏதாவது தகவல் கிடைக்கும்னு நான் நினைக்கிறேன்.”

“ஓ.கே. சார். போகலாம்.”

ஜீப் விரைந்துக் கொண்டிருந்தது. அடையாறு, திருவான்மியூரைத் தாண்டி, பாலவாக்கத்தை அடுத்த நீலாங்கரையில் கலைக்கூட அலுவலகத்தில் கிடைத்த விலாசத்தில் நின்றது.

மெழுகுச் சிலை செய்வதற்கென அந்த இடத்தை அரசு ஏற்பாடு செய்திருந்தது. இறங்கி நடந்தார்கள், செபாஸ்டியனும், குணாளனும்.

அங்கே திருமதி இந்திராகாந்தியின் உருவத்தினை மெழுகுச் சிலையாக வடிவமைப்பதில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தார் சிற்பி.

அவரிடம் நெருங்கிய குணாளன் தன்னுடைய கார்டை எடுத்துக் கொண்பித்தார்.

“கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னால சினிமா நடிகர் நிரஞ்சனோட சிலையைச் செஞ்சதும் நீங்கதானா?”

“ஆமா சார். நான்தான் செஞ்சேன்.”

“நிரஞ்சனோட சிலையை இங்க இருந்து கலைக்கூடத்துக்கு நீங்கதான் எடுத்துக்கிட்டுப் போனீங்களா?”

“இல்லை. கலைக்கூடத்து ஆபீசுல இருந்து வேன் அனுப்பி இருந்தாங்க. அந்த வேன்லதான் கொண்டு போனாங்க.”

“யார் வந்து எடுத்துட்டுப் போனாங்க?”

“வேன் டிரைவர் வந்தார்.”

“வேற யாரும் வந்தாங்களா?”

“இல்லை சார். கலைக்கூட ஆபீசுல இருந்து டிரைவர்கிட்ட லெட்டர் குடுத்து அனுப்பி இருந்தாங்க. அதைப் பார்த்தப்புறம் சிலையை டெலிவரி குடுத்தேன்.”

“அந்த வேனோட நம்பர் தெரியுமா?”

“தெரியாது சார்.”

“என்ன மாடல் வேன்?”

“மெட்டோடர் சார்.”

“ஓ.கே. தாங்க்யூ.”

செபாஸ்டியனும் குணாளனும் கிளம்பினார்கள்.

“சார், மறுபடியும் கலைக்கூட ஆபீசுல போய், டெலிவரிக்கு அனுப்பின வேன் ஆளுங்களைப் பத்தி விபரம் கேட்டுரலாமா?”

“கேட்டுரலாம்.”

ஜீப் மீண்டும் கலைக்கூட அலுவலகத்திற்குச் சென்றது. கலைக்கூட அலுவலக மேலாளரை சந்தித்துப் பேசினார்கள்.

“சிற்பக் கூடத்துக்கு நிரஞ்சனோட சிலையை டெலிவரி எடுக்க அனுப்பின வேன் நம்பர் என்ன?” குணாளன் கேட்டார்.

“இருங்க சார், ஃபைலைப் பார்த்து சொல்றேன்.” தடிமனான கண்ணாடியின் வழியே ஃபைலைப் பார்த்து வேன் நம்பரைச் சொன்னார்.

“விநாயக் டிராவல்ஸ் வேன் சார்.”

“ஓ.கே. செபாஸ்டியன், இந்த டிராவல்ஸ் நம்பருக்கு போன் பண்ணி நிரஞ்சனோட சிலையை டெலிவரி எடுத்த ஆளை ஸ்டேஷனுக்கு வரச் சொல்லுங்க.”

அங்கிருந்த தொலைபேசியில், விநாயக் ட்ராவல்சைக் கூப்பிட்டு நிரஞ்சனோட சிலையை டெலிவரி குடுக்கப் போன வேன் டிரைவரை ஸ்டேஷனுக்கு வரச் சொன்னான் செபாஸ்டியன்.

“செபாஸ்டியன் நீங்க ஸ்டேஷன்ல இறங்கிக்கோங்க. அந்த வேன் டிரைவர் வந்தான்னா விஷயங்களைக் கேட்டு வையுங்க.”

“ஓ.கே. சார்.”

கலைக் கூட மேலாளரிடம் திரும்பினார்.

“நாங்க கிளம்பறோம் சார். வாங்க செபாஸ்டியன் போகலாம்.”

செபாஸ்டியன் போலீஸ் ஸ்டேஷனில் இறங்கிக் கொண்டார். உள்ளே வந்து அமர்ந்தான். சரியாக அரை மணி நேரத்தில் கான்ஸ்டபிள் அழைக்க, நிமிர்ந்து பார்த்தான். முன்னூத்து பன்னிரண்டு ஒரு ஆளுடன் நின்றிருந்தார்.

“சார், இந்த ஆள் விநாயக் ட்ராவல்ஸ் வேன் டிரைவராம்.”

பயத்தில் மருண்ட பார்வையுடன் அந்த ஆள் நின்றிருந்தான்.

“ஏம்ப்பா, சினிமா நடிகர் நிரஞ்சனோட சிலையை நீலாங்கரை சிற்பக் கூடத்துல இருந்து நீதான் டெலிவரி எடுத்தியா?”

“ஆமா சார்.”

“உன் கூட வேற யாராவது வந்தாங்களா?”

“இல்லை சார்.”

“சிலையை டெலிவரி எடுத்துட்டுப் போறப்ப யாரையாவது ஏத்தினியா?”

“இல்லை சார். நான் யாரையுமே ஏத்தலை.”

“பொய் சொல்லாத.”

“நிஜம்மா நான் யாரையுமே ஏத்தலை சார். நேரா சிலையைக் கொண்டு போய் கலைவாணி கலைக்கூடத்துல ஒப்படைச்சிட்டேன் சார்.”

“நீலாங்கரையில சிலையைத் தூக்கி வேனுக்குள்ள யார் வச்சா?”

“நானும், அந்த சிலை செய்றவரும் தான் சார்.”

“கலைக் கூடத்துல சிலையை இறக்கும்போது?”

“அங்க ஆபீசுல உள்ள மானேஜரும், நானும் சேர்ந்து இறக்கினோம் சார்.”

“நல்லா ஞாபகப்படுத்தி சொல்லு. வழியில நீ யாரையுமே ஏத்தலையா?”

“இல்லை சார்.”

“சரி, நீ போ. விசாரணைக்கு கூப்பிடும் போதெல்லாம் ஸ்டேஷனுக்கு வரணும். தெரியுதா?”

“சரி சார்.” கும்பிடு போட்டுவிட்டுப் போனான்.

நீலகிரி எக்ஸ்பிரஸ், விடிந்தும் விடியாத அதிகாலைப் பொழுதில் மிக சுறுசுறுப்பாக கோவையை அடைந்து பயணிகளை உதிர்த்தது.

செபாஸ்டியன் ரயிலை விட்டு இறங்கி ஆட்டோ பிடித்து வழக்கமாக கோவை வந்தால் தங்கும் சீதாராம் ஹோட்டலுக்குச் சென்றான்.

‘ஆஹா, என்ன அருமையான க்ளேமேட்’ கோவையின் மென்குளிர் காற்று தந்த புத்தம்புது சுவாசத்தை அனுபவித்தான்.

மஃப்டியில் இருந்தபடியால், அவனிடமே மீட்டர் போடாமல் அதிக கட்டணம் வாங்கினான் ஆட்டோ ஓட்டுநர்.

ஏற்கெனவே அறை பதிவு செய்திருந்தபடியால் விரைவாக குளித்து முடித்து வெளியேறினான். மஃப்டியில் புறப்பட்டிருந்தான்.

மீண்டும் மீட்டர் போடப்படாத ஆட்டோவில் ஏறி ரேஸ்கோர்ஸ் சென்றான். மணி ஏழாகியிருந்தது.

ஆண்களும், பெண்களும் உடற்பயிற்சிக்காக ஓடிக் கொண்டிருந்தனர். அனைத்துக் குடைகளும் திறக்கப்பட்டு கோவை மக்களின் சுறுசுறுப்பையும், புத்துணர்வையும் வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்த காட்சிகளை செபாஸ்டியன் ரசித்துக் கொண்டிருக்க, ஆட்டோ, ரேஸ்கோர்ஸ் சாலையில் உள்ள 12-ஆம் நம்பர் பங்களா அருகே நின்றது.

அந்த வட்டாரத்தில் உள்ள அத்தனை வீடுகளும் மிகப் பெரிய பங்களாக்களாகவே உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. அப்பகுதி மிக அமைதியாக இருந்தது.

பங்களாவிற்குள் சென்ற செபாஸ்டியன் அழைப்பு மணியை ஒலிக்கச் செய்ததும், நைட்டியில் இருந்த ஒரு இளம் பெண் கதவைத் திறந்தாள்.

“நீங்க யாருங்க? யாரைப் பார்க்கணும்ங்க?”

ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் ‘ங்க’ போட்டு மரியாதையாக, கோவையின் அழகிய கொங்கு தமிழில் பேசினாள்.

“இங்க சுரேஷ்னு ஒருத்தர் இருக்காராம்மா?”

“எங்க அண்ணன்தாங்க சுரேஷ். ஜாகிங் போயிருக்காங்க. பத்து நிமிஷத்துல வந்துருவாங்க. ப்ளீஸ் உட்காருங்க.” கதவை திறந்து உள்ளே அழைத்தாள்.

செபாஸ்டியன் அங்கிருந்த சோபாவில் அமர்ந்தான். “அம்மா, அம்மா” என்று சத்தமாக கூப்பிட்டபடி அந்தப் பெண் உள்ளே சென்றாள்.

சில நிமிடங்களில் அழகிய கோப்பையில் ஆவி பறக்கும் டீயுடன் பணியாள் வந்தான்.

“ஐயா, அம்மா உங்களுக்கு டீ குடுக்கச் சொன்னாங்கங்க.” டீயைக் கொடுத்தான். செபாஸ்டியன் வாங்கிக் குடித்தான்.