Lekha Books

“மிஸ்டர் சுரேஷ் இருந்தா பேசச் சொல்லுங்க.”

“ஒரு நிமிஷம்.”

ரிசீவரை டேபிள் மீது வைத்துவிட்டு, “அண்ணா... அண்ணா... உங்களுக்கு ஃபோன்.” குரல் கொடுத்தாள்.

மாடியில் இருந்த சுரேஷ் இறங்கி வந்தான். ரிசீவரை எடுத்து பேசினான். எதிர் முனையில் சற்று மெதுவாக பேசத் தொடங்கியதை மிகவும் கவனமாக கேட்டுக் கொண்டான்.

“சரிங்க. அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேனுங்க.”

ரிசீவரைப் பொருத்திவிட்டு ராணியின் அறைக்குப் போனான். குப்புறப்படுத்துக் கொண்டு கால்களால் தாளம் போட்டபடி, ஸ்டீரியோவில் ‘ஹைர, ஹைர ஹைரப்பா’வைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் ராணி.

“ஏ, ராணி பாட்டு சத்தம் அலறுது. கொஞ்சம் சன்னமா வால்யூம் வச்சு கேளுன்னு எத்தனை தடவை சொல்லி இருக்கேன். அப்பா சாப்பிட்டுட்டு கம்பெனி போயிட்டாரா?”

“இல்லீங்கண்ணா, அப்பா இன்னும் போகலையே, அவரோட ரூம்லதான் இருக்கார்.” சுரேஷ் தன் அப்பாவின் அறைக்குள் சென்றான். ஏதோ ஒரு வார இதழை படித்துக் கொண்டிருந்தார், சுரேஷின் அப்பா தாமோதரன்.

“அப்பா.” சுரேஷ் கூப்பிட்டதும் திரும்பினார்.

“என்ன விஷயம்?” கேட்டார்.

“அப்பா... நானும் என் ஃப்ரென்ட்சும் நார்த் இண்டியா டூர் ப்ரோக்ராம் போட்டிருக்கோம்ப்பா.”

“என்னடா நீ? இப்படியே சுத்திக்கிட்டு இருந்தா காலேஜ், படிப்பெல்லாம் என்னடா ஆகறது?”

“இல்லைப்பா ஃப்ரென்ட்ஸ் எல்லாரும் போறாங்க. அதான்...?”

“சரி, சரி போயிட்டு வா. படிப்பு கெட்டுப் போகாம பார்த்துக்கோ.”

“ஓ.கே. டாடி. தாங்க்யூ.”

சுரேஷ் மனதில் ஒரு துள்ளலுடன் அறையை விட்டு வெளிப்பட்டான்.

தொலைபேசியில் ராம்குமார் கூறியபடி உடனே விமானத்தில் கோவாவிற்குப் பறந்தான் சுரேஷ். கோவாவை அடைந்தவன், ராம்குமார் குறிப்பிட்ட இடத்தில் மதுமதியை சந்தித்தான். மதுமதியின் புகைப்படத்தை ராம்குமார் ஏற்கனவே சுரேஷிடம் காட்டி இருந்ததால் அவளை சுலபமாக அடையாளம் கண்டு கொண்டான்.

“நீங்க மதுமதிதானே?” சுரேஷ் கேட்டான்.

“ஆமாம். நீங்கதான் சுரேஷா?”

“ஆமா. இப்ப என்ன செய்யணும்?”

மதுமதி சுரேஷை நெருங்கி, மெதுவாக அவன் காதில் கிசுகிசுப்பாகப் பேசினாள். கவனமாக கேட்டுக் கொண்ட சுரேஷ், மதுமதியின் அருகில் நின்றிருந்த காரின் முன்பக்கம் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டான். டிரைவர் இவனைத் திரும்பி பார்த்தான். எதுவும் கேட்கவில்லை. மதுமதி கற்றையாக ரூபாய் நோட்டுக்களை அந்த டிரைவர் கையில் திணித்தாள்.

கார் புறப்பட்டது. இரண்டு நாட்கள் தொடர் பிரயாணத்தில் சாப்பிடுவதற்கும், காபி, டீ குடிப்பதற்கும் மட்டும் இருவரும் இறங்கினார்கள்.

காரின் கண்ணாடிக் கதவுகள் பூட்டியே வைக்கப்பட்டிருந்தன.

சென்னையை சமீபித்துக் கொண்டிருந்தது கார். மெழுகுச் சிலை இருந்த கலைவாணி கலைக்கூடத்திற்கு ஒரு கிலோ மீட்டர் தொலைவில் காரை நிறுத்தச் செய்தான் சுரேஷ். நள்ளிரவானதும், மதுமதி தன்னிடம் கொடுத்த சாவிக் கொத்தை எடுத்துக் கொண்டு சிற்பக் கூடத்தை அடைந்தான். பூட்டுப் போடப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு சாவியாகப் போட்டுப் பார்த்தான். சற்று விரைவாகவே அதிக சிரமம் இன்றி ஒரு சாவியினால் பூட்டு திறந்து கொண்டது.

மறுபடியும் பூட்டி விட்டுக் கார் நின்றிருந்த இடத்திற்கு சென்றான். தூங்கிக் கொண்டிருந்த டிரைவரை எழுப்பினான். காரை கிளப்பச் சொன்னான். கார் கிளம்பியது.

கலைக்கூடத்தின் அருகே நிறுத்தச் சொன்னான். நின்றது. காரின் பின் பக்கம் கதவைத் திறந்தான். அங்கே நிரஞ்சனின் பதப்படுத்தப்பட்ட பிணம் இருந்தது. அதை இருவருமாகத் தூக்கினார்கள். உள்ளே சென்றார்கள்.

நிரஞ்சனின் பதப்படுத்தப்பட்ட உடலும், அங்கு இருந்த நிரஞ்சனின் சிலையும் எவ்வித வேறுபாடும் இன்றி மிக இயற்கையாக இருந்ததைப் பார்த்து இருவருமே ஒரு கணம் பிரமித்தார்கள். நிரஞ்சனின் உடலை வைத்து விட்டு, சிலையைக் காருக்குள் கொண்டு வந்தார்கள்.

கலைக்கூடத்திற்கு பத்து கிலோ மீட்டர் தொலைவில் ஒரு சவுக்குத் தோப்புக்குள் சென்று சிலையை அழித்தார்கள். சென்னைக்குப் பயணமானார்கள். சென்னையில் தேனாம்பேட்டை அருகே இறங்கிக் கொண்டான் சுரேஷ்.

ராம்குமாரின் அறிவுரைப்படி கூடியவரை டிரைவருடன் பேசாமலே காரியத்தை முடித்து மேலும் பணம் கொடுத்து அவனை அனுப்பி வைத்தான்.

மூன்று நாட்கள் சரியான தூக்கம் இன்றி காரியத்தில் கண்ணாய் இருந்த சுரேஷிற்கு, உடம்பு அயர்ச்சியாய் இருந்தது. ராம்குமாரின் பங்களாவிற்கு சென்றான். அங்கே ராம்குமார் இவனுக்காக தூங்காமல் காத்திருந்தான்.

தன் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான். “என்ன சுரேஷ், எல்லாம் முடிஞ்சதா?”

“முடிஞ்சது சார். நீங்க சொன்ன ப்ளான் பிரமாதம். சிலை இருந்த இடத்துல பாடிய வச்சிட்டு சிலையை அழிச்சாச்சு.”

“பாடிக்கு நான் சொன்னாப்ல டிரெஸ் போட்டுட்டீங்களா?”

“ஓ. கார் மெட்ராஸ் வந்ததும் அவுட்டர்ல நிறுத்திட்டு வாங்கிட்டு வந்தேன். டிரஸ்ஸை மாட்றதுக்குதான் சார் ரொம்ப சிரமமாயிடுச்சி.”

“என்னால உங்களுக்கு ரொம்ப சிரமம் சுரேஷ். வெறும் தாங்க்ஸ்னு சொல்லி முடிச்சுக்கற உதவியாவா செஞ்சிருக்கீங்க. யூ ஆர் கிரேட்.”

தன் ஹீரோ தன்மை அகமகிழ்ந்து பாராட்டுவதில் சோர்வெல்லாம் பறந்து போனது போல் இருந்தது சுரேஷிற்கு.

“சுரேஷ், நீங்க ரொம்ப டயர்டா இருக்கீங்க. பக்கத்து ரூம்ல எல்லா வசதியும் இருக்கு. போய் நல்லா தூங்கி ரெஸ்ட் எடுங்க.” ராம்குமார் அன்புடன் கூறியவற்றை அனுபவித்தபடி, பக்கத்து அறைக்குச் சென்று சிறிது நேரத்தில் தூங்கிப் போனான்.

சுரேஷின் வாக்குமூலத்தைக் கேட்ட செபாஸ்டியன், உடனே அவனைக் கைது செய்தான். கமிஷனர் அலுவலகத்திற்கு எஸ்.டி.டி. செய்து தொடர்பு கொண்டான்.

“ஏ.சி. இருக்காரா?”

குணாளன் லைனிற்கு வந்தார்.

“சார், உடனே ராம்குமாரைக் கைது செய்யுங்க. ராம்குமார்தான் திட்டம் போட்டு நிரஞ்சனைக் கொலை பண்ணி இருக்கான். மதுமதி இதுக்கு உடந்தையா இருந்திருக்கா.”

“அப்படியா?! கோயம்புத்தூர்ல பிடிச்ச ஆளு யாரு?”

“ராம்குமார் ரசிகர் மன்றத்துத் தலைவன் சுரேஷ். சின்னப் பையன். நடிகர் மேல உள்ள ஆர்வக்கோளாறுல இவனும் உடந்தையா இருந்திருக்கான். இவனே எல்லா உண்மையையும் சொல்லிட்டான். ஆனா நிரஞ்சன் கொலையானது எப்படின்னு நிஜமாவே இவனுக்குத் தெரியாதுன்னு சொல்றான்.”

“அப்போ மதுமதி, ராம்குமார் கஸ்டடியிலதான் இருக்கணும். இப்பவே இம்மீடியட்டா அவங்க ரெண்டு பேரையும் அரெஸ்ட் பண்ணிடறேன்.” ரிசீவரைப் பொருத்தினார்.

குணாளன் போலீஸ்காரர்களைக் கூப்பிட்டார்.

“ஜீப்பை எடுங்க” துரிதப்படுத்தினார்.

ஜீப் தயாரானதும், குணாளன் போலீஸ்காரர்களுடன் ஜீப்பில் ஏறினார்.

ஜீப் ராம்குமாரின் பங்களாவிற்கு விரைந்தது.

ராம்குமாரின் பங்களாவிற்குள் ஊடுருவச் செய்து சோதனை போட்டனர் காவல்துறையினர். அங்கே எந்தத் தடயமும் கிடைக்கவில்லை.

ராம்குமாரின் அம்மாவிடம் விசாரித்தார்கள்.

“உங்க மகன் எங்கே?”

“அவன் ஷுட்டிங் போயிருக்கான்.”

“எந்த ஸ்டுடியோவில?”