Lekha Books

“ஆமா. பதினெட்டாம் தேதில இருந்து ஒரு பத்து நாள் டைம்ல உங்க ஹோட்டல்ல நிரஞ்சன்ங்கற ஒருத்தர் தங்கினாரா?”

“ஒரு நிமிஷம் சார். லெட்ஜரைப் பார்த்துச் சொல்றேன். என்ன தேதி சார்?”

“நவம்பர் பதினெட்டாந் தேதிக்கப்புறம் பத்து நாள் டைம்ல.”

ரிசப்ஷனிஸ்ட் லெட்ஜரைப் புரட்டிப் பார்த்தான். “ஆமா சார். நிரஞ்சன்னு ஒருத்தர் ஸ்பெஷல் சூட் எடுத்து தங்கியிருக்கார்.”

“அவரை நீங்க பார்த்தீங்களா?”

“இல்லை சார். இந்த தேதியில நான் இங்க இல்லை. நான் புதுசா இந்த வாரம்தான் ஜாயின் பண்ணினேன்.”

“இவர் இங்க தங்கியிருந்தப்ப ரூம் சர்வீஸ் பண்ணினவங்களை சில விஷயங்கள் கேட்கணும்.”

இளைஞன் இன்டர்காமை எடுத்துப் பேசினான். சில நிமிடங்களில் ஐந்து பையன்கள் வந்து நின்றனர். எல்லோரும் பதினைந்து வயதுக்குட்பட்டவர்கள்.

ரிசப்ஷன் இளைஞன் அவர்களிடம் ‘கொங்கனி’ மொழியில் ஏதோ பேசினான். நிரஞ்சன் என்ற பெயரை சொல்லிக் கேட்டதால் அது பற்றியதாகத்தான் இருக்கும் என்று யூகித்துக் கொண்டார் குணாளன்.

ஐந்து பையன்களில் ஒருவன் முன் வந்தான். “சார், இவன்தான் நிரஞ்சன் தங்கியபோது ரூம் சர்வீஸ் செய்தது.”

அந்தப் பையன் சட்டையில் குத்தி இருந்த பெயர் வில்லையில், சண்முகநாதன் என ஆங்கிலத்தில் எழுதி இருந்தது.

“நீ தமிழா?” கேட்டார் குணாளன்.

“ஆமா சார்.” தமிழ் ஆள் ஒருத்தரைப் பார்க்கும் மகிழ்ச்சி அவன் கண்களில் தென்பட்டது.

“நிரஞ்சன் தங்கி இருக்கும் போது நீதான் ரூம் சர்வீஸ் பண்ணியா?”

“ஆமா சார். அவர் எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சமான நடிகர். அவரை நேர்ல பார்ப்பேன்னு எதிர்பார்க்கவேயில்லை சார். நிறைய டிப்ஸ் குடுத்தார். சில நேரம் பொழுது போகலைன்னா கூப்பிட்டு வச்சு பேசுவார் சார்.” அபிமான நடிகருடன் பழகிய அனுபவத்தை மிக உற்சாகமாக அளந்தான் பையன்.

“அதெல்லாம் இருக்கட்டும் தம்பி. நிரஞ்சன் கூட வேற யார் தங்கி இருந்தா?”

“ஒரு லேடி தங்கி இருந்தாங்க சார்.”

“இந்த லேடியான்னு பார்த்துச் சொல்லு.”

நடைபாதைக் கடையில கிடைத்த படத்தை அவனிடம் காட்டினார் குணாளன். பையன் உற்றுக் கவனித்தான்.

“ஆமா சார். இவங்கதான் இருந்தாங்க.”

“வேற யாராவது நிரஞ்சனைப் பார்க்க வந்தாங்களா?”

“இல்லை சார். வேற யாருமே வரலை.”

குணாளன், ரிசப்ஷன் இளைஞனிடம் திரும்பினார்.

“நிரஞ்சன் எத்தனை நாள் இங்க தங்கி இருந்தார்?”

அவன் லெட்ஜரைப் பார்த்தான்.

“இருபத்தஞ்சாம் தேதி வரைக்கும் தங்கியிருக்கார் சார்.”

“புக்கிங் லெட்ஜர்ல கையெழுத்து வாங்கியிருக்கீங்களா?”

“இதோ பார்த்துச் சொல்றேன் சார்.”

நிரஞ்சன் கையெழுத்திட்டிருப்பதைக் காண்பித்தான்.

“ரெசிப்ட் காப்பி இருக்கா? வெக்கேட் பண்ணும்போது சைன் பண்ணி இருக்காரா? இருந்தா, அதைக் காண்பிங்க.”

தேடி எடுத்துக் காண்பித்தான். அதில் நிரஞ்சனின் கையெழுத்து இல்லை. வேண்டுமென்றே கிறுக்கலாக கையெழுத்திடப்பட்டிருந்தது. கூர்ந்து கவனித்தும் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை.

‘நிரஞ்சனுக்கு, அந்த மதுமதியாலதான் ஆபத்து ஏற்பட்டிருக்கு’ நினைத்துக் கொண்டார் குணாளன்.

“மெட்ராசுக்கு எஸ்.டி.டி. பேசணும். உங்க ஃபோனை யூஸ் பண்ணிக்கலாமா?”

“பண்ணுங்க சார்.”

குணாளன் ஃபாரன்சிக் லாப் திவாகரை போனில் அழைத்தார்.

“திவாகரா? நான் குணாளன். கோவாவுல இருந்து பேசறேன். கெமிக்கல்ஸ் ரிப்போர்ட் எழுதிட்டீங்களா?”

“எழுதிட்டேன் சார்.”

“என்ன உபயோகம் அந்த கெமிக்கல்ஸ்னால?”

“சார், அந்த கெமிக்கல்ஸ் இறந்து போனவங்க உடலை அப்படியே கொஞ்சம் கூட பாழாகாம ஃப்ரெஷ்ஷா வக்கிறதுக்கு யூஸ் பண்றது சார். ப்ரிசர்வ் பண்றதுக்காக தேவையான கெமிக்கல்சோட பேருங்கதான் அந்த பில்லுல இருக்கு.”

“பிரிசர்வ் பண்றதுக்கா?”

“ஆமா சார். கோவாவுல செயின்ட் சேவியரோட பாடி நூறு வருஷமா அப்படியே வச்சிருக்காங்கள்ல? அது மாதிரி கெமிக்கல்ஸ்.”

“இந்த பில் நிரஞ்சன் பாடியை பிரிசர்வ் பண்றதுக்காகத்தான் வாங்கப்பட்டிருக்குன்னு உறுதியா தெரியுமா சார்.”

“அந்த கெமிக்கல்ஸ் இங்க கோவாவுலதான் வாங்கி இருக்காங்க. அதனால இங்க கெமிக்கல் ஷாப்ல விசாரிக்கலாம்னு இருக்கேன்.”

“விசாரிச்சா நிச்சயமா சரியான தகவல் கிடைக்கும் சார். ஏன்னா, இது ரொம்ப ரேர் சேல்ஸாத்தான் இருக்கும்.”

“ஓ.கே. திவாகர். தாங்க்யூ.”

ரிசீவரை வைத்து விட்டு மீண்டும் எண்களைச் சுழற்றினார் குணாளன்.

“ஹலோ? பி.லெவன் ஸ்டேஷன்? யார், செபாஸ்டியனா?”

“ஆமா சார். செபாஸ்டியன்தான் பேசறேன். கோவாவில இருந்தா பேசறீங்க?”

“ஆமா. அந்த டெய்லர் ஷாப் விபரம் என்னாச்சு?”

“ஒரு நல்ல தடயம் கிடைச்சிருக்கு சார். டெய்லர் ஷாப்பில பான்ட்-ஷர்ட் டெலிவரி எடுத்த ஆளோட முழு அட்ரசும் கிடைச்சிருக்கு.”

“மெட்ராஸ் ஆளா? வெளியூரா?”

“கோயம்புத்தூர் சார்.”

“அப்படியா? அப்போ நீங்க கோயம்புத்தூர் போய் அந்த அட்ரஸ்ல விசாரிங்க. மதுமதி கிடைச்சாளா?”

“இல்லை சார்.”

“சரி. நான் இங்க வேலையை முடிச்சுட்டு வரேன். நீங்க இம்மீடியட்டா கோயம்புத்தூர் புறப்படுங்க.”

“ஓ.கே. சார்.”

பேசி முடித்ததும், குணாளன் ஒரு டாக்ஸி பிடித்தார். கோவாவில் உள்ள கெமிக்கல்ஸ் விற்பனை செய்யும் கடைகளுக்குச் சென்று விசாரித்தார். சரியான தகவல்கள் கிடைக்கவில்லை. அடுத்து, ஒரு கடையில் கேட்டபோது, கடைக்காரன் பில் புக்குகளை தேடிப் பார்த்து எடுத்தான். பில்லின் நம்பர் இருந்தபடியால் கண்டுபிடிப்பது சுலபமாக இருந்தது.

பில்லின் தொகையையும், வாங்கிய பொருளின் அளவையும் பார்த்தான்.

“சார், இந்த கெமிக்கல்ஸை வாங்கினது ஒரு வெளிநாட்டுக்காரர் சார்!”

“வெளிநாட்டுக்காரரா?”

“ஆமா சார்.”

“எந்த நாட்டுக்காரர்னு தெரியுமா?”

“அமெரிக்காவைச் சேர்ந்தவர் சார்.”

“காப்பி பில்லுல அவரோட கையெழுத்து இருக்கா?”

“இருக்கு சார்.”

 “எங்கே? காட்டுங்க பார்க்கலாம்?”

காப்பி பில்லில் ‘செம்யோன் லெஸ்டர்’ என்று ஆங்கிலத்தில் கையெழுத்து இடப்பட்டிருந்தது.

“இந்த காப்பி பில் எனக்கு இன்வெஸ்டிகேஷனுக்கு தேவைப்படும்.”

“எடுத்துக்கோங்க சார்.”

குணாளன் எடுத்துக் கொண்டு, அவனுக்கு நன்றி கூறிவிட்டுப் புறப்பட்டார்.

சென்னை வந்து சேர்ந்த குணாளன், அலுவலகத்தில், திவாகர் அனுப்பி இருந்த கெமிக்கல் ரிப்போர்ட்டை ஒருமுறை படித்துப் பார்த்தார்.

படித்து விட்டு நிமிர்ந்தபோது, செபாஸ்டியன் வந்து கொண்டிருந்தார்.

“ஹலோ சார், கோவாவில ஏதாவது உபயோகமான தகவல் கிடைச்சுதா?”

“கிடைச்சிருக்கு. ஆனா அது நமக்கு எந்த அளவுக்கு உபயோகமா இருக்கும்னு தெரியலை. மதுமதியைப் பத்தின தகவல் ஏதாவது தெரிஞ்சுதா?”

“இல்லை சார். எங்கேயோ தலைமறைவாயிட்டா. அவ நடிக்க ஒப்பந்தமாயிருக்கற சினிமா கம்பெனில கேட்டாச்சு. ஷுட்டிங்குக்கும் வரலைன்னு சொன்னாங்க.”

“தொடர்ந்து அவளைத் தேடறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கீங்களா?”

“ஆமா சார். அவ வீட்டுகிட்ட கூட இரண்டு கான்ஸ்டபிள்ஸை நிறுத்தி வச்சிருக்கேன்.”