Lekha Books

“பணமா? பணம் என்ன சார் பணம்? அது என்கிட்ட ஏராளமா இருக்கு. என்னோட திறமைகளை வெளிப்படுத்தணும். நடிப்புக் கலையில் உள்ள ஆர்வம் அடங்கற வரைக்கும் நடிச்சுக்கிட்டே இருக்கணும்.”

“எக்கச்சக்கமான கலைச்சேவை மனப்பான்மையில இருக்கீங்க. ரொம்ப பாராட்டப்பட வேண்டிய விஷயம்.”

“சார், பத்திரிகைகாரங்கதான் ஒரு கலைஞரை தூக்கி விடவும் முடியும். தூர எறியவும் முடியும். என்னோட திரை உலக பிரவேசத்தைப் பத்தி நல்லா எழுதுங்க சார்.”

“அதுக்கென்ன, எழுதிட்டாப் போச்சு. அதுக்காகத்தான பேட்டி எடுத்துட்டிருக்கேன். மதுமதி, நீங்க வெளிநாடுகளெல்லாம் போயிருக்கீங்களா? அங்க எல்லாம் சினிமாத்துறை ரொம்ப முன்னேறி இருக்குன்னு சொல்றாங்க.”

“என்னோட வாழ்க்கையில நான் ரொம்ப ஆசைப்படறது இந்த வெளிநாட்டுப் பிரயாணம்தான் சார். இது வரைக்கும் போனதில்லை. சீக்கிரமா போறதுக்கு சான்ஸ் கிடைக்கும்னு நினைக்கிறேன்.”

“இந்தியாவுல உங்களுக்குப் பிடிச்ச ஊர் எது? உதாரணமா சம்மர் டேஸ்ல ஊட்டி, கொடைக்கானல் போறோம் இல்லையா? அதே மாதிரி இடங்கள்ல உங்களுக்குப் பிடிச்சது எது?”

“நான் அது போல எந்த ஊருக்கும் போனது இல்லை.”

“உங்களைப் பார்த்தா ரொம்ப ரிச்சா தெரியுது. ஒரு ஹில் ஸ்டேஷன், டூரிசம் ப்ளேஸ் கூட இந்தியாவுக்குள்ள போனது இல்லையா?”

“இல்லை சார். நான் எங்கயும் போனது இல்லை.”

“நீங்க எந்த நடிகருடைய படங்களை விரும்பிப் பார்ப்பீங்க.”

“எனக்கு ராம்குமார் படங்கள்னா ரொம்ப இஷ்டம். அப்புறம் பழைய படங்கள் அதிகமா விரும்பிப் பார்ப்பேன். சாவித்திரிம்மா, சரோஜாதேவிம்மா, பண்டரிபாயம்மா இவங்கள்லாம் நடிக்கறதைப் பார்த்து நானும் அந்த மாதிரி நடிக்கணும்னு முயற்சி பண்ணுவேன்.”

“நிரஞ்சன் படம் பார்க்க மாட்டீங்களா?”

“நிரஞ்சன்? ஓ... பார்ப்பேனே?”

“அவரை நேர்ல பார்த்துப் பேசி இருக்கீங்களா?”

அடுக்கடுக்காய் பொய்களை அள்ளி வீசிய மதுமதி கடைசியாய் சொன்ன, ‘நிரஞ்சனைப் பார்த்ததே இல்லை’ என்ற பொய் குணாளனை திகைக்க வைத்தது.

நிரஞ்சனும், மதுமதியும் இணைந்திருந்த படத்தினைத் தூக்கி அவர் முன் இருந்த மேஜையின் மீது போட்டார் குணாளன்.

“இது யார்? நிரஞ்சன் இல்லையா? கூட இருக்கறது நீங்க இல்லையா?”

“சார்... நீங்க... இது... இது?”

குணாளன் தன் கார்டை எடுத்து அவள் முன் காட்டினார்.

“நான் அஸிஸ்டென்ட் கமிஷனர். நிரஞ்சனைப் பார்த்ததே இல்லைன்னு சொன்னியே, இப்போ இதுக்கு என்ன அர்த்தம்? உன் அண்டப்புளுகு எல்லாம் சினிமா ஆளுககிட்ட வுட்டீனா நம்புவாங்க. போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட் நம்பாது.”

“சார்... இது... நான்...”

“நிரஞ்சனை நீதான் கொலை செஞ்சிருக்க. அதுக்கு ஆதாரம் நீ சொன்ன பொய்யும், இந்தப் படமும்.”

“சார், நான் சொல்றதைக் கேளுங்க சார். இந்தப் படத்துல இருக்கறது நான்தான் சார். உங்ககிட்ட நிறைய பொய் சொல்லிட்டேன் சார். நிச்சயமா இந்தக் கொலைக்கும் எனக்கும் சம்பந்தம் கிடையாது சார்.”

“அப்போ உண்மைகளைச் சொல்லு.”

“சொல்லிடறேன் சார்.”

சில நிமிடங்களுக்கு மெளனம் சாதித்தாள். குணாளனைப் பார்த்தாள். தலையைக் குனிந்தாள். பின் தயக்கமாக, மெதுவான குரலில் பேச ஆரம்பித்தாள்.

“சார், நான் சினிமாவுல நடிக்க ஆசைப்பட்டு ஊரை விட்டு இங்க வந்தேன். இங்கே வந்ததுக்கப்புறம் தான் தெரிஞ்சது அழகா மட்டும் இருந்தா போதாது. அதிர்ஷ்டமும் கூடி வரணும்னு. சினிமா சான்சுக்காக அலைஞ்சு நான் கையில இருந்த காசெல்லாம் கரைஞ்சு போக பட்டினி கிடந்தேன். வயித்துப் பிழைப்புக்காக...”

“அதெல்லாம் தெரியும். மேலே சொல்லு.”

“காசுக்காகத்தான் நிரஞ்சன் கூடவும் நான் கோவாவுக்குப் போனேன். அவர் கூட தங்கி இருந்துட்டு நான் மட்டும் திரும்பிட்டேன்.”

“நிரஞ்சன்தான் உன்னைப் போகச் சொல்லிட்டாரா?”

“ஆமா சார்.”

“அவர் மட்டும் அங்கேயே தங்கிக்கிட்டாரா?”

“நான் அங்கிருந்து கிளம்பற வரைக்கும் அவர் அங்கதான் இருந்தார். அதுக்கப்புறம் எனக்குத் தெரியாது சார்.”

“இதை ஏன் நீ என்கிட்ட மறைச்சே? எந்த ஊருக்கும் போனதில்லைன்னு சொன்ன? நிரஞ்சனையே பார்த்தது இல்லைன்னு சொன்ன?”

“சார், நான் தப்பானவள்தான். அதுக்காக நான் நிரஞ்சன்கூட வெளியூர்ல தங்கி இருந்தேன்னு வெளிப்படையா சொல்லிக்க முடியுமா சார்? அதனாலதான் மறைச்சேன். மத்தபடி அவரோட கொலைக்கும், எனக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது.”

“கோவாவுல நிரஞ்சனைப் பார்க்க யாராவது வந்தாங்களா?”

“நான் அவர் கூட இருந்த வரைக்கும் யாரும் வரலை.”

“இதை நான் நம்பலாமா?”

“நம்பலாம் சார். நான் இப்பதான் சினிமாவுல காலடி வச்சிருக்கேன். இதுக்காக ரொம்ப கக்ஷ்டப்பட்டிருக்கேன். என்னைக் காப்பாத்துங்க சார். நான் எந்தக் குற்றமும் பண்ணலை.”

“குற்றம் செய்யலைன்னா உனக்கு எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. இதில் நான் காப்பாத்தறதுக்கு என்ன இருக்கு?”

“உண்மைகளை அப்பட்டமா சொல்லிட்டேன் சார். என் மேல எந்தத் தப்பும் இல்லை.”

“கோவாவுல எந்த ஹோட்டல்ல தங்கி இருந்தீங்க?”

“பீச் பாம் ஹோட்டல் சார்.”

“இந்தப் படம்?”

 “இது பீச்ல நாங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து இருக்கும்போது யாரோ எடுத்திருக்காங்க சார்.”

“நிரஞ்சன் கேஸ் முடியற வரைக்கும் நீ எங்கேயும் வெளியூருக்கு போகக் கூடாது. தேவைப்பட்டா மறு விசாரணைக்கு வருவேன்.”

“சரி சார்.”

அவர் காரைக் கிளப்பிக் கொண்டு போகும் வரை, ஜன்னல் வழியாக பார்த்திருந்து விட்டு தொலைபேசி அருகே வேகமாகச் சென்றாள் மதுமதி.

பதற்றத்துடன் சில எண்களைச் சுழற்றினாள். “சார், போலீஸ் என்னைத் துறுவ ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. எதுவுமே தெரிய வாய்ப்பு இல்லைன்னு சொன்னீங்க. இப்ப நான் மாட்டிக்குவேன் போலிருக்கே. இப்ப நான் என்ன செய்யறது?” தொலைபேசியின் மறுமுனை கூறியதை கவனமாகக் கேட்ட மதுமதி மேலும் அதிக பதற்றம் அடைந்தாள்.

மறுநாள், காலை மறுபடியும் மதுமதியின் வீட்டிற்கு விசாரணைக்காகத் தன்னுடன் இரண்டு கான்ஸ்டபிள்களை அழைத்துச் சென்றார் குணாளன்.

மதுமதியின் மினி பங்களாவின் வெளிப்புறக் கதவில் பெரிய பூட்டு தொங்கியது.

போலீஸ் ஜீப்பை பார்த்து பக்கத்து பங்களாவில் இருந்து சிலர் எட்டிப் பார்த்தனர்.

“கான்ஸ்டபிள், அவங்க கிட்ட போய், இந்த வீட்ல இருந்த மதுமதி எங்கன்னு கேளுங்க.”

“யெஸ் சார்.”

அங்கே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்களை நெருங்கினார் போலீஸ்காரர்.

“சார், பக்கத்துல மதுமதின்னு ஒரு அம்மா இருந்தாங்களே, அவங்க வெளில போயிருக்காங்களா? வீடு பூட்டியிருக்கு?”

“அந்தம்மா எங்கே போனாங்கன்னு தெரியாது. ஒரு பெரிய கார்ல ஏறிப் போனாங்க.”