Lekha Books

வாசலில் நிழலாடியது. ட்ராக் சூட்டுடன் ஒரு இளைஞன் துள்ளிக் குதித்தபடி ஓடி வந்தான். “ராணி, ஏ ராணி” கத்தியவன், செபாஸ்டியனைப் பார்த்ததும் கத்துவதை நிறுத்தினான்.

இதற்குள் உள்ளே இருந்து ஓடி வந்த ராணி என்ற நைட்டி பெண், “அண்ணா, இவர் உன்னைப் பார்க்கணும்னு வந்திருக்கார்.” சொல்லிவிட்டு மீண்டும் உள்ளே மறைந்தாள்.

“சார்... நீங்க...?”

முன்பின் பார்த்தறியாத ஒருவர் தன்னைப் பார்க்க வந்திருக்கும் குழப்பத்தில் வார்த்தைகள் தயக்கமாய் வெளி வந்தன.

“மிஸ்டர் சுரேஷ். ஐ ஆம் செபாஸ்டியன். போலீஸ் டிபார்ட்மென்ட்ல இருந்து ஒரு இன்வெஸ்டிகேஷனுக்காக வந்திருக்கேன். நீங்க மெட்ராஸ்ல ஹீரோ டெய்லரிங் ஷாப்லதான் வழக்கமா டிரெஸ் தைக்கறதா?”

பய உணர்ச்சியில் ரத்த நாளங்கள் சூடேறி, சுரேஷின் முகம் சிவப்பேறியது.

“சார், நான் அங்க தைக்கிறதில்லீங்களே? கோவை ஸ்மார்ட் டெய்லர்ஸ்லதான் தைக்க குடுத்துட்டிருக்கேனுங்க.”

செபாஸ்டியனின் கண்களை சந்திக்க தைரியம் இன்றி பேசினான்.

“மிஸ்டர் சுரேஷ், உண்மையைச் சொன்னா உங்களுக்குத்தான் நல்லது.”

“சார்...”

செபாஸ்டியன் தையலகத்தின் காபி பில்லை எடுத்து அவனிடம் காண்பித்தார்.

“இதைப் பாருங்க. இது உங்க கையெழுத்துதானே?”

“அ... அ... ஆமாங்க சார்.”

‘அது... அது... என் ஃப்ரெண்டுக்காக தச்சது சார்.’

“சுரேஷ், திரும்ப திரும்ப பொய் சொல்லாதீங்க. முதல்ல மெட்ராஸ்ல தைக்கறதில்லைன்னு சொன்னீங்க. இந்த பில் புதுமுக நடிகை மதுமதி வீட்டில கிடைச்சது. நாங்க எல்லா உண்மைகளையும் கண்டு பிடிச்சுட்டோம். கன்ஃபார்ம் பண்றதுக்குதான் இப்போ நான் வந்திருக்கேன். இப்பவாவது எல்லா உண்மைகளையும் சொல்லிடுங்க.”

ஏற்கெனவே பயந்த சுபாவமான சுரேஷ், செபாஸ்டியன் கடுமையாக மிரட்டியதும் மேலும் பயந்து போனான்.

“சொல்லிடறேனுங்க” என்று மிகவும் பயங்கரமான உண்மைகளைத் தொடர்ந்து கூற ஆரம்பித்தான்.

11

சுரேஷ் ராம்குமாரை சந்தித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தான். “என்ன சார்? நிரஞ்சனுக்குப் பாராட்டு விழாவெல்லாம் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டீங்க? சிலை வைக்கறதுக்கு வேற ஸ்பான்சர் பண்ணி இருக்கீங்களாம்?”

“ஆமா, எல்லா ஏற்பாடும் நீங்கதான் பார்த்துக்கணும்.”

“என்னங்க ராம்குமார் சார். நிரஞ்சன், அவரோட ஆளுக எல்லாம் எங்களுக்கு எனிமீஸ்: உங்களுக்காக நாங்க எத்தனை சண்டை, தகராறு பண்ணியிருக்கோம். நானே எத்தனை தடவை அந்த நிரஞ்சனுக்கு எதிரா போஸ்டர் அடிச்சிரக்கேன்? அந்த ஆளோட படத்தை நூறு நாள் ஓடாதபடி செய்ய ஆயிரக்கணக்கா செலவு பண்ணி இருக்கேன். நீங்க என்னன்னா அவருக்கு பாராட்டு விழா, அதையும் நம்ப மன்றத்து ஆளுக நடத்தணும்ங்கறீங்க?”

“என் மேல இவ்வளவு அபிமானம் வச்சிருக்கீங்க. நான் சொன்னா கேட்க மாட்டீங்களா?”

 “நீங்க என்ன சொன்னாலும் கேட்பேங்க ராம்குமார் சார். உங்களுக்காக உண்ணாவிரதம் கூட இருந்திருக்கேன். உங்களை என் உயிருக்குயிரா விரும்பறேன்ங்க சார்.”

“அப்படின்னா இந்த விழாவை நீங்க நல்ல முறையில நடத்துங்க. நீங்க வெறுக்கற நிரஞ்சனை நானும் வெறுக்கறேன்.”

சந்தோஷம், குழப்பம் மாறி மாறி உள்ளத்தில் தோன்ற, ஒன்றும் புரியாமல் ராம்குமாரைப் பார்த்தான் சுரேஷ்.

“எம்மேல உயிரையே வச்சிருக்கேன்னு சொல்றீங்க. உங்ககிட்ட சொல்றதுக்கென்ன? சமீப காலமா என்னோட சினிமா உலக புகழ் வாய்ப்புகள் எல்லாம் அந்த நிரஞ்சனால குறைஞ்சிக்கிட்டே வருது.”

“பின்னே ஏன் சார் அந்த ஆளுக்கு...” இடைமறித்தான் ராம்குமார். “அதுலதான் சுரேஷ் விஷயமே இருக்கு. நீங்க உதவி செஞ்சா அந்த நிரஞ்சனை சினிமா உலகத்துல இருந்து என்ன? இந்த உலகத்துல இருந்தே தூக்கிரலாம்.”

“புரியலையே சார்.”

“நான் ஒரு ப்ளான் வச்சிருக்கேன். அதில நீங்க உதவியாக இருந்தா நான் ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன்.”

“சார், நான்தான் ஏற்கெனவே சொன்னேனுங்களே, உங்களுக்காக நான் என்ன வேணாலும் செய்யக் காத்திருக்கேன். சொல்லுங்க சார்.”

“இந்த சிலை திறப்பு விழா முடிஞ்ச பிறகு நிரஞ்சன் தனியா வெளியூருக்கு போகப் போறாராம். இந்த சமயத்தை பயன்படுத்தி, நிரஞ்சனைக் கொலை செய்றதுக்கு ஏற்பாடு செஞ்சுடுவேன்.”

“கொ... கொலையா?!” பயத்தில் மிடறு விழுங்கினான் சுரேஷ்.

“ஆமா, அவனை ஒழிச்சாத்தான், நான் திரை உலகத்துல இன்னும் மேல வர முடியும். என்ன சுரேஷ், பயப்படறீங்களா?”

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லீங்க சார். நீங்க சொல்லுங்க.” சுரேஷ் சுதாரித்துக் கொண்டான்.

“நீங்க இன்னும் பத்து, பதினைஞ்சு நாளைக்கு கோயம்புத்தூர்லதான் இருப்பீங்க? வெளியூர் எங்கேயும் போகலியே?”

“நான் எங்கேயும் போறதா இல்லீங்க சார்.”

“நான் உங்களுக்கு போன் பண்ணி, குறிப்பிட்ட இடத்துக்கு வரச் சொல்வேன். அங்கே இருந்து நிரஞ்சனோட பாடியை எடுத்துக்கிட்டு வரணும்.”

“எங்கேங்க சார் வரணும்? பாடியை எப்படிங்க கொண்டு வரணும்? எங்கே கொண்டு வரணும்?”

“எல்லா விபரமும் உங்களுக்கு போன்ல சொல்றேன்.”

“உங்க ப்ளான் என்னன்னு விபரம் தெரியலிங்களே?”

“நிரஞ்சனோட சிலை இருக்கற இடத்துல, அவரோட பாடியை வச்சிட்டு, சிலையை அப்புறப்படுத்தணும்.”

“சிறையை என்ன சார் செய்யறது?”

“எரிச்சுடலாம். ஆனா எந்தக் காரியத்துலயும் நான் சம்பந்தப்பட மாட்டேன். நிரஞ்சனைத் தீர்த்துக் கட்டறதுக்குக் கூட, வேற ஆள் ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கேன்.”

“பாடி பாழாயிடாதுங்களா சார்?”

“கோவாவில செயின்ட் சேவியரோட பாடியை நூறு வருஷத்துக்கு மேல பாதுகாப்பா வச்சிருக்காங்க. நிரஞ்சனோட பாடியையும் கெட்டுப் போகாம இருக்க, வேண்டிய ஏற்பாடுகளையெல்லாம் நான் கவனிச்சுக்குவேன். சிலையை அகற்றிட்டு, பாடியை வைக்கற வேலையை நீங்கதான் பார்த்துக்கணும்.”

“அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்குவேனுங்க சார். எந்த இடத்துக்கு, என்றைக்கு வரணும்ங்கற விஷயத்தைத் தெளிவா போன்ல சொல்லிடுங்க. நீங்க சொல்றபடி வேலைகளை முடிச்சுடறேன்.”

“தாங்க்யூ சுரேஷ். அந்த நிரஞ்சனை ஒழிச்சுட்டா, சினிமா உலகத்துல நான்தான் தனிக்காட்டு ராஜா. எனக்காக நீங்க ஹெல்ப் பண்ணுங்க சுரேஷ்” ராம்குமார், சுரேஷின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு கேட்டதும், அவன் மேலுள்ள அபிமான மயக்கத்தில் புல்லரித்துப் போனான் சுரேஷ்.

“என் உயிரைக் குடுத்தாவது உங்களுக்கு இந்த உதவியை நான் செய்வேனுங்க சார்.”

“ரொம்ப தாங்க்ஸ் சுரேஷ்.”

“விழா வேலையெல்லாம் நம்ம ஆளுங்களை வச்சு பிரமாதமா செஞ்சுடறேன்ங்க சார்.”

“ஆமாமா. அதிலயெல்லாம் எந்த மாற்றமும் கிடையாது.”

“அப்போ நான் புறப்படட்டுங்களா சார்?”

“என்ன அதுக்குள்ளயா? இருங்க. என் கூட சாப்பிட்டுட்டுப் போங்க.” ராம்குமார், தன்னுடன் சாப்பிட அழைத்த மகிழ்ச்சியில் பூரித்துப் போனான் சுரேஷ்.

தொலைபேசி கிணுகிணுத்தது. ராணி ஓடி வந்து எடுத்தாள்.

“ஹலோ. யாருங்க பேசறது?”