Lekha Books

"அ...அ...அது… வந்துப்பா... அந்தப் பொண்ணு..."

"தயங்காம சொல்லு கிரி. உன் மனசுல இருக்கறதை வெளிப்படையாப் பேசினாத்தான் எனக்குப் புரியும். உன் மேல நான் வச்சிருக்கற நம்பிக்கை இன்னும் உறுதியா ஆகறமாதிரி நீ ஒரு பொண்ணை உன் மனசுல நினைச்சதைக் கூட என்கிட்ட மறைக்க நினைக்கலை. உன்னோட எண்ணம் எதுவோ அதை நான் நிறைவேத்தி வைப்பேன்”

"தேங்க்ஸ்ப்பா...”

"நீ சொன்ன அந்தப் பொண்ணைப்பத்தி நம்ப காலேஜ்ல விசாரிச்சுட்டேன். அதைப்பத்தி விசாரிக்க, ஒரு பெண் போனாத்தான் சரிப்பட்டு வரும்னு என்னோட செக்கரட்டரி ஷோபா ஜெகன்னை அனுப்பினேன். ஷோபா ஜெகன், எங்கே போய் எப்படி விசாரிச்சாங்கன்னு எனக்குத் தெரியாது. ஆனா...எல்லா விபரங்களையும் தெளிவா தெரிஞ்சுக்கிட்டு வந்திருக்காங்க. இந்தப் பொண்ணு சுபிட்சா, லோயர் மிடில் க்ளாஸ் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பொண்ணு. அம்மா கிடையாது. அப்பா மட்டும்தான். அந்தப் பொண்ணோட அப்பாவுக்கு ஒரு தங்கச்சி. அவங்க விதவை. அவங்களுக்கு ரெண்டு மகன்ங்க. எல்லாரும் ஒரே குடும்பமா ஒரே வீட்ல வாழறாங்க. சுபிட்சாவுக்கு ஒரு அக்கா. அவளுக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை. ஒரு அட்வர்டைஸிங் கம்பெனியில வேலை பார்க்கறா. நல்ல குடும்பம். பெரிய பொண்ணுக்கே இன்னும் கல்யாணம் பண்ணாதப்ப சின்னப் பொண்ணுக்கு இப்போதைக்கு அதைப்பத்தி பேசமாட்டாங்க. அதுவும் ஸெகண்ட் இயர் படிக்கற பொண்ணு. அதனால மூத்தவளுக்கு கல்யாணம் முடிச்சப்புறம் நாம பேசிப் பார்க்கலாம்னு நான் நினைக்கிறேன். நம்ப அந்தஸ்து கூட ஒப்பிடும்போது அவங்க ரொம்ப கீழ் மட்டத்துலதான் இருக்காங்க. உனக்கே தெரியும். இந்த அந்தஸ்து பேதமெல்லாம் நான் பார்க்க மாட்டேன்னு. அவங்க இனம், ஜாதி பத்தி கூட நான் பெரிசா யோசிக்கலை. நீ என்ன நினைக்கற?"

"அப்பா..... சுபிட்சா என் மனசுக்குள்ள வந்தாச்சு. அவ எனக்கு கிடைப்பாள்ன்னா இன்னும் எத்தனை வருஷம் வேணாலும் காத்திருக்கத் தயாரா இருக்கேன். ஆனா அவ எனக்கு வேணும். என் மனைவியா, துணைவியா அவதான் வரணும். என்னோட ஆசையைப் புரிஞ்சுக்கிட்ட உங்களுக்கு நான் கடமைப்பட்டிருக்கேன்ப்பா”

"உன் மனசுக்கேத்தபடி அவளையே உன் மனைவியா, இந்த வீட்டு மருமகளா கொண்டு வர்றதுக்கு என்னால முடிஞ்ச வரைக்கும் உனக்கு எல்லாம் செய்வேன். நீயும் உன்னோட மேல் படிப்பை இப்பத்தானே முடிச்சிருக்க? உனக்கு இன்னும் உலக அனுபவம் கிடைக்கணும். வாழ்வியல் பாடங்களும் கிடைக்கணும். கல்வி நிறுவனங்கள் நடத்தறது சம்பந்தமான சிறப்பு படிப்பு படிக்கறதுக்கு வெளிநாட்டுக்கு வேண்ணா போயிட்டு வாயேன். நம்ப கல்வி நிறுவனங்களோட மேம்பாட்டுக்கு உதவியா இருக்கும். சுபிட்சாவோட அக்காவிற்கு கல்யாணமாகி, அவளுக்கு அவங்க வீட்ல கல்யாணம் பண்ணி வைக்கறதுக்குத் தயாரா இருக்கற பட்சத்துல, அவங்க வீட்டுப் பெரியவங்ககிட்ட முறைப்படி பேசலாம்."

"சரிப்பா..... ஆனா... நான் வெளிநாட்டுக்கு இப்ப போகலைப்பா. நம்ப ஆபிசுக்கு வந்து நம்ப வேலைகள் பத்தி தெரிஞ்சு, பழகிக்கறேன்ப்பா."

"உன்னோட இஷ்டம் கிரி. கண்டிப்பா வெளிநாட்டுக்கு போய்த்தான் ஆகணும்ன்னு நான் உன்னை வற்புறுத்த மாட்டேன்......"

"தேங்க்ஸ்ப்பா."

"ஓ.கே.கிரி.... நீ போய் குளி. ஜாகிங் முடிஞ்சு அப்படியே... பேச உட்கார்ந்தாச்சு..."

"பரவாயில்லைப்பா. இதோ நான் போய் குளிச்சு ரெடியாயிடறேன். நீங்க போகும்போது உங்க கூடவே ஆபிசுக்கு வந்துடறேன்."

"குளிச்சு ரெடியாகி சாப்பிட உட்காரணும். சரியா சாப்பிடமாட்டேங்கறன்னு சமையல்காரர் பாண்டி அண்ணே சொல்றாரு. முட்டை, பால், இட்லி, சாம்பார் இதையெல்லாம் காலை உணவுல சேர்த்துக்கணும். உனக்கு ஒண்ணு தெரியுமா? நம்ப நாட்டு இட்லி, சாம்பார் மாதிரி ஒரு சத்தான காலை உணவு இந்த உலகத்துலயே, இந்தியாவுல மட்டும்தானாம். நம்பளோட மதிய உணவு கூட அப்படித்தான். பருப்பு, சத்து நிறைஞ்ச காய்கறி பொரியல், நிறைய காய்கள் போட்ட சாம்பார்... இப்படி நல்ல ஊட்டச்சத்தான உணவு. நல்லா சாப்பிடு. எக்ஸர்ஸைஸ் பண்ணு. யோகா பண்ணு. தியானம் பண்ணு. உடம்பும் நல்லா இருக்கும். மனசும் நல்லா இருக்கும்."

"சரிப்பா."

சொக்கலிங்கத்தின் அறையை விட்டு, தன் அறைக்குச் சென்றான் கிரி. குளித்து முடித்து, கண்ணாடி முன் நின்றான். கண்ணாடியில் சுபிட்சாவின் முகம் தெரிந்தது. தன்னை மறந்தான். சுபிட்சாவின் நினைவுகளில் நீந்தினான். இன்ட்டர்காம் ஒலித்தது, அவனது நினைவுகளைக் கலைத்தது.

ரிஸீவரை எடுத்தான். பேசினான்.

"ஹலோ..."

"கிரி தம்பி... பாண்டி பேசறேன்... என்னா தம்பி... இன்னும் நீங்க சாப்பிட வரலியே..."

"இதோ அஞ்சு நிமிஷத்துல வந்துடறேன் பாண்டிண்ணே..."ரிஸீரை வைத்தான். பேண்ட், ஷர்ட்டை அணிந்தான். அடர்ந்திருந்த தலை முடியை அடக்கி, அழகாக வாரினான். டிரஸ்ஸிங் டேபிள் இழுப்பறையைத் திறந்து, வாசனை திரவியத்தை எடுத்து, தன் மீது தெளித்துக் கொண்டான்.

மீண்டும் ஒரு முறை கண்ணாடியில் முகம் பார்த்தான். அங்கே தெரிந்த சுபிட்சாவின் முகத்தைப் பார்த்து, குறும்பாகக் கண்ணடித்து, 'டாட்டா' காண்பித்து, அவசரமாய், சாப்பிடும் அறைக்குச் சென்றான்.

"வாங்க தம்பி... உங்களுக்காகத்தான் காத்துக்கிட்டிருக்கேன்."

"இன்னிக்கு உங்களுக்குப் பிடிச்சமான வெண் பொங்கல், சாம்பார், இட்லியும், பொடியும் இருக்கு...."

"பாண்டிண்ணே... நீங்க பாட்டுக்கு ரயில் வண்டி மாதிரி சொல்லிக்கிட்டே போறீங்க...எனக்கு வெண்பொங்கலும், சாம்பாரும் மட்டும் போதும். உங்களோட ஸ்பெஷல் ஃபில்ட்டர் காபி குடுங்க. அது சரி... நான் சரியா சாப்பிடறதில்லைன்னு அப்பாகிட்ட சொன்னீங்களாமே?"

"ஆமா தம்பி... மூணுநாளா வறட்டு ரொட்டி மட்டும்தானே சாப்பிட்டீங்க? அதைத்தான் சொன்னேன். அப்பா சொன்னாத்தானே கேப்பீங்க?"

"அது என்னமோ திடீர்னு சாப்பாடே பிடிக்காம இருந்துச்சு. அதனாலதான் ரொட்டி மட்டும் சாப்பிட்டேன்..."

"எல்லாம் வயசுக் கோளாறுதான் தம்பி..."

"அதென்ன வயசுக் கோளாறு? எனக்கு ஒரு கோளாறும் இல்லை பாண்டிண்ணே..."

"சரி தம்பி. ஏதோ விளையாட்டுக்கு சொன்னேன். வெண்பொங்கல் எப்படி இருக்கு?"

"உங்களோட வெண்பொங்கல்ன்னா... சொல்லணுமா என்ன? பிரமாதம்! வெண்பொங்கல் முடிச்சாச்சு. அடுத்து காபி குடுங்க பாண்டிண்ணே..."

"இதோ ஒரு நிமிஷம் தம்பி..."

காபி வாசனை மூக்கைத் துளைக்க, ஆவி பறக்கும் ஃபில்ட்டர் காபியைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தார் பாண்டி. ரசித்துக் குடித்தான் கிரி.

குடித்து முடித்ததும் கிளம்பினான்.

"நான் கிளம்பறேன் பாண்டிண்ணே..."

"சரி தம்பி..."

"நீங்க சாப்பிடுங்க. நான் சாப்பிடற வரைக்கும் காத்திருக்க வேண்டாம். வயசாச்சுல்ல உங்களுக்கு? பசி தாங்காது..."

"நீ இவ்வளவு பாசமா பேசறதுலயே எனக்கு வயிறு நிரம்பிடுச்சு தம்பி..... நீ பொறந்ததுல இருந்து இங்கே வேலை பார்க்கறேன்.