Lekha Books

"அட...அத்தைக்கு வெட்கத்தைப் பாரேன்..." சுபிட்சா, கமலத்தின் கன்னத்தை செல்லமாகக் கிள்ளினாள்.

"விளையாட்டு இருக்கட்டும். நிஜமாவே ஒண்ணு சொல்றேன்" என்ற கமலம், மூர்த்தியிடம் திரும்பினாள்.

"நம்ப சக்திவேலுக்கு மேகலாவை கல்யாணம் பண்ணி வச்சுடலாம்னு நான் நினைக்கறேன். நீ என்ன சொல்றண்ணா?...."

"நான் என்ன கமலம் சொல்றது? உனக்கு சம்மதம்னா எனக்கும் சம்மதம்தான். சக்திவேல் மாதிரி ஒரு தங்கமான பையன் கிடைக்கறதுன்னா சும்மாவா? எனக்குப் பரிபூரண சம்மதம்."

"அப்பா...ப்ளீஸ்... இப்ப எதுக்கு இந்த கல்யாணப் பேச்சு? வேண்டாம்ப்பா...ப்ளீஸ்..." மூர்த்தியிடம் கெஞ்சினாள் மேகலா.

"இப்ப பேசாம சாப்பிட்டுட்டு நிதானமா பேசலாங்கிறியாக்கா?" சுபிட்சா, மேகலாவைப் பார்த்து கண் அடித்தாள்.

அவளைக் கோபத்துடன் முறைத்துப் பார்த்தாள் மேகலா.

"சரிம்மா. உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு வெளிப்படையா சொல்லு..." மகளின் மனநிலை அறிந்து பேசினார் மூர்த்தி.

"மூர்த்தி... எல்லாரும் சாப்பாட்டை முடிங்க. சாவகாசமா இதைப்பத்தி பேசிக்கலாம்" கமலம் சொன்னதும் அனைவரும் சாப்பிட ஆரம்பித்தனர்.

பிரகாஷ் அவனது மொபைல் மூலம் வினயாவை தொடர்பு கொண்டான்.

"ரெண்டு தடவை கூப்பிட்டிருக்க... மிஸ்டு கால் பார்த்தேன். என்ன விஷயம் வினயா?"

"விஷயம் இருந்தாத்தான் கூப்பிடணுமா ?"

"சேச்சே...அப்பிடியெல்லாம் இல்லை வினா. இன்னிக்கு நாம சந்திக்கலாம். வள்ளுவர் கோட்டம்கிட்ட இருக்கற சுதந்திரதின பார்க்குக்கு வந்துடு. நான் அங்கே உன்னை எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கிட்டிருப்பேன்..."

"தேங்க்யூ பிரகாஷ். எத்தனை மணிக்கு நான் அங்கே வரணும்?"

"ஆறுமணிக்கு வந்துடு."

"ஓ.கே. பிரகாஷ்." விடை பெற்று, தன் மொபைலை அமைதிப்படுத்தினாள் வினயா.

20

சுதந்திரதின பூங்கா. சுதந்திரமாக காதலர்கள் சந்திக்கும் இடம். படித்தவர்கள், படிக்காதவர்கள், மேல்மட்டத்தினர், கீழ் மட்டத்தினர் என்று இனபேதம், அந்தஸ்து பேதம் எதுவும் பார்க்காமல் ரகவாரியாக காதலர்கள் கூடி இருந்தனர். பெண்களை, அதாவது காதலியை தங்கள் வசம் வீழ்த்தி இருந்த காதலர்கள் ஒரு புறம். காதலனை தன் காலடியில் தவமிருக்கச் செய்யும் காதலிகள் மறுபுறம். டைம் பாஸ்ஸிங் காதலர்கள் கவலையே இன்றி அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அங்கிருந்த ஒரு பெஞ்சில் ஒரு இளைஞன் உட்கார்ந்திருக்க, புல்வெளியில் கால்களை மண்டி போட்டபடி, புறங்கைகளை அவனுடைய மடியில் ஊன்றியபடி அவனைக் கெஞ்சி, கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள் ஒரு இளம்பெண். இருவரது கழுத்திலும் ஸாஃப்ட்வேர் கம்பெனியில் அவர்கள் வேலை பார்ப்பதற்குரிய அடையாள அட்டை கோர்க்கப்பட்ட பட்டை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அந்தப் பெண் அவனைக் கொஞ்சிக் கொண்டிருக்க, அந்த வாலிபன் முறுக்கிக் கொண்டு, முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பியபடி தன் கோபத்தை உணர்த்திக் கொண்டிருந்தான்.

கண்ணியமான கம்பெனியில் கண்ணியமான உத்யோகம் பார்க்கும் இந்த இளைஞனும், பெண்ணும் பலரும் பார்க்கும் வண்ணம் காட்சிப் பொருட்களாய் இருந்தனர். சுற்றுப்புறம், சூழ்நிலையை மறந்து அவர்கள் நடந்து கொள்ளும் அக்காட்சி போல அனுதினமும் சுதந்திரதினப் பூங்காவில் அரங்கேறும் அவலமான காட்சிகள்!

இவற்றையெல்லாம் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த பிரகாஷ், தூரத்தில் வினயா வருவதைப் பார்த்தான். அவளும் அவனைப் பார்த்து கையை ஆட்டினாள். சில நிமிடங்களில் அவனருகே வந்தாள் வினயா.

"சுதந்திரதின பூங்காவா?.. காதலர்தின பூங்காவா?" வினயா சிரித்தபடியே கேட்டாள்.

"வைலட் கலர் சுடிதார்ல ஆளை அசத்தறியே?" பிரகாஷ், பேச்சை மாற்றினான்.

"உனக்குப் பிடிச்ச கலர் வைலட் ஆச்சே? எப்போ, எந்தக் கடையில வைலட் கலர்ல எதைப் பார்த்தாலும் வாங்கறேன். இன்னிக்கு உனக்கு என்னோட ட்ரீட். நேத்து எங்க சித்தப்பா பெங்களூர்ல இருந்து வந்திருந்தார். 'சுடிதார் வாங்கிக்கோ'ன்னு ஆயிரம் ரூபா குடுத்தாரு. சாப்பிடப் போகலாமா ?"

"போலாம். நீ குடுக்கற ட்ரீட் ஆச்சே... விட்ருவேனா என்ன?"

"எந்த ரெஸ்ட்டாரண்ட்டுக்கு போகலாம்?"

"பெரிய ரெஸ்ட்டாரண்ட்டெல்லாம் வேண்டாம். போன வாரம் என்னோட ஃப்ரெண்ட் கணேஷ் அவங்களோட ஹோட்டலுக்கு கூட்டிட்டுப் போனான். வெஜிடேரியன் ஹோட்டல். டிபன் வெரைட்டியெல்லாம் பிரமாதமா இருந்துச்சு."

"அந்த ரெஸ்ட்டாரண்ட் எங்கே இருக்கு? அதைச் சொல்லு முதல்ல..."

"ட்ரிப்ளிகேன்ல இருக்கு. பேரு என்ன தெரியுமா? 'இன்சுவை.' உண்மையாகவே எல்லா ஐட்டமும் சுவையாத்தான் இருந்துச்சு."

"அப்பிடின்னா சரி. அங்கேயே போலாம். ஆட்டோவைக் கூப்பிடு." பிரகாஷ் ஆட்டோ பிடித்ததும் இருவரும் அதில் ஏறி இன்சுவைக்கு இன்முகத்துடன் பயணித்தனர்.

சப்-வே ரெஸ்ட்டாரண்ட். நவீன அலங்காரத்தில் நாகரீகமாகக் காணப்பட்டது. வேணு உள்ளே நுழையும் பொழுதே, அங்கே கிரியின் அப்பா சொக்கலிங்கம் உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்தான்.

அறுபதை நெருங்கும் வயதிலும் 'டை' அடிக்கத் தேவை இல்லாத கறுத்த தலைமுடியுடன் முதுமை தெரியாமல் இருந்தார். விலையுயர்ந்த கண்ணாடி ஃப்ரேமிற்குள் சாந்தமான பார்வை! தூய பருத்தித் துணியில் தைக்கப்பட்ட கோடு போட்ட ஷர்ட்டும், எளிமையான வேஷ்டியும் உடுத்தி இருந்தார். பரம்பரைப் பணக்காரர் என்பதில் பந்தா இல்லை. எனவே அதிகப்படியான செயின் கழுத்தில் இல்லை. தடிமனான ப்ரேஸ்லெட் கையில் இல்லை. மெல்லிய செயினில் அவரது மனைவி காமாட்சியின் ஃபோட்டோ உள்ள டாலர் கோர்க்கப்பட்டிருந்தது. வலது கை மோதிர விரலில் மட்டும் நீலக்கல் மோதிரம் அணிந்திருந்தார். எந்தவித சிறப்பு அலங்காரமும், பகட்டான ஆடை, பளிச்சென்ற நகைகள் இன்றியும் கூட செல்வந்த தோற்றத்துடனும், செல்வாக்கான கம்பீரத்துடனும் காணப்பட்டார் சொக்கலிங்கம்.

வேணு அவரைப் பார்ப்பதற்குள் அவரே அவனைப் பார்த்து கையசைத்துக் கூப்பிட்டார்.

"என்னப்பா வேணு...அதிசயமா இருக்கு. உன் ஃப்ரெண்ட் கிரி இல்லாம தனியா வந்திருக்க?"

"அ...அது...அது வந்து அங்கிள்...சு...சும்மா...உங்களைப் பார்க்கத்தான்..." வேணு உளறிக் கொட்டினான்.

"சும்மாவா என்னைப் பார்க்க சப்-வே வரைக்கும் தேடி வந்த? தயங்காம சொல்லு. என்ன விஷயம்? எதாவது உதவி தேவையா? சொல்லுப்பா வேணு..."

இதற்குள் அங்கே வந்த வெயிட்டர் ஆர்டர் எடுத்தார்.

"எனக்கு வழக்கம் போல வெஜிடபிள் சூப் ஒண்ணு குடுங்க. இந்த தம்பிக்கு என்ன வேணும்னு கேட்டுக் குடுங்க."

வேணு ஆர்டர் கொடுத்தான்.

"சொல்ல வந்த விஷயத்தை சொல்லுப்பா வேணு..."

"அங்கிள்...அது...வந்து...உங்களோட லிங்கம் ஆர்ட்ஸ் காலேஜ் விழாவுக்கு நீங்க போயிருந்தீங்களா அங்கிள்...?"

"ஆமா. போயிருந்தேன். கிரி வந்திருந்தான். நீ வரலியே..."

"ஆமா அங்கிள்... அன்னிக்கு என்னால வர முடியல. அந்த ப்ரோக்ராம்ல ஒரு பொண்ணு ஸோலோ டான்ஸ் ஆடற நிகழ்ச்சியும் இருந்துச்சாம். அந்தப் பொண்ணு... அந்தப் பொண்ணை... கிரி... கிரி விரும்பறானாம் அங்கிள்..." இதை சொல்லி முடிப்பதற்குள் சப்-வேயின் ஏ.ஸி குளிரிலும் வேணுவிற்கு வியர்த்து வழிந்தது.

வாய்விட்டுச் சிரித்தார் சொக்கலிங்கம்.