Lekha Books

"ஷட் அப்..." அவளை அறியாமல் குரல் ஓங்கக் கத்தினாள் மேகலா.

"என்னம்மா மேகலா... என்ன சத்தம்…?" கமலத்தின் குரல் கேட்டது.

"ஒ...ஒ... ஒண்ணுமில்ல அத்தை...”

வெளியில் இருந்து குரல் கேட்டதும் அங்கிருந்து அகன்றான் பிரகாஷ்.

தற்காலிகமாய் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்ட மேகலா, ஸ்டூல் எடுத்து வந்து போட்டு, கோதுமை மாவு டப்பாவை எடுத்தாள்.

ஒரு பாத்திரத்தில் மாவைப் போட்டு, அத்துடன் சிறிதளவு இதயத்தை ஊற்றினாள். வெதுவெதுப்பான தண்ணீரையும், உப்புத் தூளையும் போட்டு, மாவை மிருதுவாகப் பிசைந்து மூடி வைத்தாள்.

பட்டாணியையும் அதனுடன் காலிப்பிளவரையும் போட்டு, மணக்க மணக்க குருமாவைத் தயாரித்தாள்.

வியர்த்திருந்த முகத்தை புடவை முந்தானையால் துடைத்தபடியே வெளியே வந்தாள்.

"அத்தை... சுபிட்சா இன்னுமா வரலை?...”

"அவ போன் பண்ணினா போலிருக்கு. உங்கப்பா பேசினார்.”

"ஆமாம்மா. காலேஜ் ப்ரோக்ராம்க்காக ரிகர்ஸல் இருக்காம். சுபிட்சா லேட்டாத்தான் வருவாளாம். உன்கிட்டயும் சொல்லச் சொன்னா" மூர்த்தி கூறினார்.

"சரிப்பா" என்றபடி அறைக்குச் சென்றாள். உள்மனதின் உளைச்சலை தன்னுள் அடக்கியபடி இருந்த மேகலா, அறைக்குள் சென்றதும் தலையணையில் முகம் புதைத்து அழுதாள்.

சில நிமிடங்கள் அழுதபின் எழுந்தாள். அவளது பெட்டியை எடுத்தாள். திறந்தாள். உடைகளின் அடியில் இருந்த வருணின் புகைப்படத்தை எடுத்துப் பார்த்தாள். மீண்டும் அவளது கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

"வருண்... என்னை இப்படி இக்கட்டான நிலைமையில விட்டுட்டுப் போயிட்டீங்களே... நம்மளோட புனிதமான காதலைக் கொச்சைப்படுத்திப் பேசறானே அந்தப் பிரகாஷ்... என்னால தாங்க முடியலியே... நான் என்ன செய்வேன் வருண்?!..." வருணின் புகைப்படத்தை தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு கண்ணீர் வடித்தாள் மேகலா.

தன் கன்னத்தில் வழிந்தோடும் கண்ணீரை யாரோ துடைப்பது அறிந்து, திகைத்துப் போய் திரும்பியவள், சுபிட்சாவைப் பார்த்ததும் மேலும் அழுதாள்.

"என்னக்கா இது? இன்னுமா வருணை நீ மறக்கலை?"

"மறக்க முடியுமா சுபிட்சா?”

"மறந்துதான்க்கா ஆகணும்."

"முடியலியே....”

"முடியும்க்கா...”

"மேகலா....." ஹாலில் இருந்து அத்தை கூப்பிடும் குரல் கேட்டது.

"கண்ணீரைத் துடைச்சுக்கோக்கா... முகம் கழுவிட்டு வா. நான் போய் அத்தையைப் பார்க்கறேன்...”

சுபிட்சா வெளியேறினாள்.

'இந்தப் பிரகாஷ் பொறுக்கித்தனமா என்கிட்ட நடந்துக்கறானே. இதை எப்படித் தடுத்து நிறுத்தப் போறேன்? அரவிந்த் ஹாஸ்பிட்டல்ல என்னைப் பார்த்து, நானும் நர்ஸ் அகிலாவும் பேசினதை ஒட்டுக் கேட்டிருக்கான். அதனாலதான் தலைவலி.. வயித்துவலின்னு பேசி குத்திக் காமிச்சிட்டிருக்கான். நான் என் வயித்தை சுத்தம் பண்ணியதை சொல்லி என்னை மிரட்டிக்கிட்டிருக்கான்... இந்த பிரச்சனையை எப்படி சமாளிக்கப் போறேன்?.....' திகில் பரப்பும் எண்ணங்களோடு உடை மாற்றிவிட்டு அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள்.

சமையலறைக்குள் சப்பாத்தி போட்டுக் கொண்டிருந்தாள் சுபிட்சா. அவளுக்கு உதவி செய்வதற்காக உள்ளே போனாள்.

"நீ போய் பரிமாறுக்கா. நான் சப்பாத்தி போடறேன்..." மாவைப் பலகையில் வைத்து தேய்த்துக் கொண்டே கூறினாள் சுபிட்சா.

"ஒண்ணும் வேணாம். நான் சப்பாத்தி சுடறேன். நீ போய் பரிமாறு....." சாப்பிடுவதற்கு பிரகாஷ் வந்து உட்கார்ந்திருந்தபடியால் எரிச்சலுடன் பேசினாள் மேகலா.

"என்ன ஆச்சு உனக்கு? திடீர்னு டென்ஷன் ஆகற?”

"ஒண்ணுமில்லை சுபிட்சா... நீ போய் பரிமாறு..." என்று கூறியபடியே குருமா பாத்திரத்தை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தாள் மேகலா.

வெளியே பிரகாஷ், குருமாவைப் பாராட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

"ஆஹா...குருமா பிரமாதம்! அம்மா... குருமா பண்ணின உங்க கைக்கு நான் நிறைய சம்பாதிச்சு தங்க வளையல் வாங்கிப் போடப் போறேன்மா..." மேகலாதான் குருமா தயாரித்தாள் என்று தெரிந்தும் வேண்டுமென்றே அவ்விதம் கூறினான் பிரகாஷ்.

"டேய்... அது நான் செய்யலடா... மேகலா செஞ்சது...”

"ஓ... அப்படியா…!”

"என்ன அப்படியா? அதான் சொல்றாங்கள்ல?" சுபிட்சா குறும்பாகப் பேசியதும், கமலம் சிரித்தாள்.

"என்னை யாராவது மட்டம் தட்டிப் பேசிட்டா... உனக்கு சிரிப்பு பொத்துக்கிட்டு வந்துடுமே..." பிரகாஷ் கூறியதும் மேலும் பலமாகச் சிரித்தாள் கமலம். இவர்களது சந்தோஷமான ஆர்ப்பாட்டத்தை ரசித்தபடி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார் மூர்த்தி.

சப்பாத்திகளைப் போட்டு முடித்த மேகலா, வெளியே வந்தாள். பிரகாஷின் முன்பு நிற்கவே அவளுக்கு வெறுப்பாக இருந்தது.

"அக்கா..... வா..... நாம சாப்பிடலாம்."

"எனக்கு பசி இல்லை....”

"அடிக்கடி இப்படிச் சொல்லி சரியாவே சாப்பிடறதில்லை.... வா... வந்து... உட்கார்..." பெரியமனுஷி போல மேகலாவை மிரட்டினாள் சுபிட்சா.

"வேணாம்னா விட்டுடேன் சுபிட்சா....”

"விட முடியாது... உட்காருக்கா. எனக்கு பசிக்குது. உனக்குத் தெரியும்ல எனக்குப் பசி தாங்காதுன்னு....”

சுபிட்சா அவ்விதம் சொன்னதும் மனம் இளகிய மேகலா, தட்டை எடுத்துக் கொண்டு சாப்பிட உட்கார்ந்தாள். பிரகாஷின் எதிரே உட்கார்ந்து சாப்பிடவே அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. வேண்டா வெறுப்பாக பேருக்கு ஏதோ சாப்பிட்டோம் என்று சாப்பிட்டு விட்டு எழுந்தாள்.

14

எவருடைய அனுமதியையும் கேட்க வேண்டிய அவசியமின்றி இரவுப் பொழுது வந்தது. லைட்டைப் போட்டுப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள் சுபிட்சா. ஒரு காகிதத்தையும், பேனாவையும் எடுத்துக் கொண்டு லீவு லெட்டர் எழுத ஆரம்பித்தாள் மேகலா.

"என்னக்கா? என்ன எழுதறே?”

"ரெண்டு நாளைக்கு லீவு கேட்டு லீவு லெட்டர் எழுதுறேன் சுபி. அத்தை ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும். ஹாஸ்பிட்டல் போய்ட்டு வந்த விஷயம் அப்பா சொன்னாரா?”

"ஓ..... நான் காலேஜ்ல இருந்து வந்ததுமே சொன்னார். அத்தை ஏதோ நாள் நட்சத்திரம் பார்க்கணும்னு டெஸ்ட் எதுவும் எடுத்துக்காமலே வந்துட்டாங்களாமே?”

"அதை ஏன் கேக்கற? ஒரே பிடிவாதம்.....ஆனா இன்னும் ரெண்டு நாளைக்குள்ள ஹாஸ்பிட்டலுக்குப் போயாகணும்ன்னு ஸ்ட்ரிக்ட்டா சொல்லி இருக்கேன்.”

"ஆமாக்கா. எப்படியாவது சீக்கிரமா கூட்டிட்டுப் போயிடு. உடம்புக்கு முடியலன்னா அத்தை நம்பகிட்ட சொல்லக் கூட யோசிப்பாங்க."

"அதனாலதான் டாக்டர்ட்ட கூட்டிட்டுப் போனேன்....”

"நானும் வேணும்ணா லீவு போடட்டுமாக்கா....?”

"அதெல்லாம் வேண்டாம். ரிகர்ஸல் வேற இருக்குன்னு சொன்னியே... நான் பார்த்துக்கறேன்."

"ரிகர்ஸல்ன்னு நீ சொன்ன உடனே ஞாபகம் வருது. நான் டான்ஸ் ஆடப் போற பாட்டையெல்லாம் ஒரே சி.டி.யில ரெக்கார்ட் பண்ணி குடுத்தாரு பிரகாஷ் மச்சான். கடை கடையா ஏறி இறங்கி சி.டி வாங்கி ஒவ்வொரு பாட்டா ஜாயின் பண்ணி ரெக்கார்ட் பண்றதுக்கு எவ்வளவு அலையணும் தெரியுமா? உதவி செய்யற குணம் நம்ப அத்தையைப் போலவே பிரகாஷ் மச்சானுக்கும் நிறைய இருக்குக்கா....”

"இருக்கும். இருக்கும். ஒரே ரத்தம்தானே...." ஏதோ பதில் சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக பதில் கூறியவள், பிரகாஷைப் பற்றி பேசும் பொழுது சுபிட்சாவின் கண்களில் பளிச்சிடும் ஒரு மின்னல் ஒளியைக் கவனித்தாள்.