Lekha Books

"நாளாக ஆக உன் துக்கம் குறையும். வருணை மறந்துட்டு இனி வருங்காலத்துக்கு என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கணும்."

"என்னோட வருண் இறந்தபிறகு இனி எனக்கென்ன சுபி வருங்காலம்?"

"நீ இப்ப ரொம்ப மனசு உடைஞ்சு போயிருக்க. வா, முகத்தைக் கழுவலாம். அழுது அழுது முகம் சிவந்து, வீங்கி இருக்கு. கேன்டீன்ல போய் காபி சாப்பிட்டுட்டு வீட்டுக்குப் போகலாம். எழுந்திரு."

இருவரும் எழுந்து நடந்தார்கள்.

மனிதர்களின் இன்பமோ, துன்பமோ அவற்றை எல்லாம் கவனிக்காமல் காலம் இறக்கை கட்டிக் கொண்டு பறந்தது.

குளித்து முடித்த ஈரத்தலையைத் துடைத்துக் கொண்டு இருந்தாள் மேகலா. நீண்ட கூந்தல் காய்வதற்கு அதிக நேரம் ஆகும் என்பதால் அதிகாலையிலேயே எழுந்து, குளித்து, தலையை ஆற விட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

முடியை முன்பக்கம் போட்டு, கைகளால் அளைந்து, அளைந்து சிக்கு எடுத்துக் கொண்டிருந்த போது, அவளுக்கு வருணின் நினைவு வந்து, கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டாள்.

"உன்னோட இந்த நீளமான முடியும், முன் நெற்றியில் பிடிவாதமாய் வந்து விழும் சுருட்டை முடியும் தான் என்னை மயக்கிடுச்சு மேகலா."

வருண் கூறிய அந்த வார்த்தைகளையும், தன் நெற்றியில் விழும் முடிச்சுருளை அவனது கைகளால் அவன் நெருடும் அந்த ஸ்பரிசத்தையும் நினைத்து சோகத்தில் மூழ்கினாள்.

துன்பம் தாங்காமல், கட்டிலில் குப்புற விழுந்தாள். அழுதாள்.

திடீரென எழுந்தாள். கடிகாரத்தில் நேரத்தைப் பார்த்தாள். திகைத்தாள். 'லேட்டாயிடுச்சே. சேலையை மாற்றலாம்’ என நினைத்தவள், அலமாரியைத் திறந்து புடவையையும், ஜாக்கெட்டையும் எடுத்தாள். முந்தானையை எடுத்து விட்டு,  ஜாக்கெட்டைக்  கழற்றினாள். ஜாக்கெட்டைப் போடுவதற்காகக் கையை நுழைத்தவள் மனதில் பட்சி பறந்தது. 'யாரோ.... யாரோ தன்னை சாவித்துவாரம் வழியாக பார்க்கிறார்கள்' மூளையில் அபாய மணி அடித்தது.

சேலையை எடுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு சாவித்துவாரம் வழியாகப் பார்த்தாள். அதிர்ந்தாள். பிரகாஷ் அவளை அநாகரீகமாக சாவித்துவாரம் வழியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

11

தன் கையில் இருந்த மொபைல் போனில் ஏற்கெனவே அழைத்த எண்களையே திரும்பத் திரும்ப அழுத்தினாள் வினயா.

மறுமுனையிலும் திரும்பத் திரும்ப 'நீங்கள் தொடர்பு கொண்டிருக்கும் எண்கள் ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்யப்பட்டடுள்ளது' என்றே ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் மாறி மாறி கூறிக் கொண்டிருந்தது.

'த்சு... என்னஆச்சு'. இந்த பிரகாஷுக்கு? ரெண்டு நாளா விரல் தேய நம்பரை அழுத்திக்கிட்டிருக்கேன்! லைனே கிடைக்க மாட்டேங்குதே? எதுக்காக இப்படி மொபைலை ஆஃப் பண்ணி வச்சிருக்கான்னு தெரியலையே? அவன் படிக்கற காலேஜுக்கும் வரக்கூடாதுன்னு கண்டிப்பா சொல்லி இருக்கான். அவன் சொன்னதை மீறி அங்கே போனா... பயங்கரமா கோபப்பட்டு கத்துவான்... இப்ப என்ன செய்யறது?' மனதிற்குள் எண்ணங்கள் ஓடினாலும், அவளது விரல்கள் பிரகாஷிற்கு டயல் செய்வதை நிறுத்தவில்லை.

"நோ யூஸ். எத்தனை முறை டயல் பண்ணினாலும் ஸ்விட்ச் ஆஃப்ன்னுதான் வரும். ஏன்னா... என்னோட மொபைல் ஸ்விட்ச் ஆஃப்ல இருக்கு..."

தனக்குப் பின்பக்கம் இருந்து பிரகாஷின் குரல் கேட்டதும் ஆனந்த அதிர்ச்சி அடைந்தாள் வினயா.

"என்ன பிரகாஷ் நீ? ரெண்டு நாளா உன்னைப் பார்க்கவும் முடியல. மொபைல்ல பேசவும் முடியல. ஏன் ஸ்விட்ச் ஆஃப் பண்ணி வச்சுருக்க?” கடுமையான கோபத்தில் இருந்த வினயா, பிரகாஷைப் பார்த்ததும் செல்லமான கோபத்திற்கு மாறினாள். சிணுங்கினாள்.

"காரணம் இல்லாம எதையும் செய்ய மாட்டேன்னு உனக்குத் தெரியாதா? மொபைல் இன்ட்ஸ்ட்ருமென்ட்ல ஏதோ ப்ராபளம். சர்வீசுக்கு குடுத்திருக்கேன். அரைமணி நேரத்துல தர்றதா சொன்ன அந்த சர்வீஸ் சென்ட்டர் ஆளுக்கு இன்னும் அரைமணி நேரம் ஆகலை போலிருக்கு... இப்ப புரிஞ்சுதா ஏன் ஸ்விட்ச் ஆஃப்ன்னு?”

"ஒரு தெருவுக்கு நாலு போன் பூத் இருக்கு. நீ என்னைக் கூப்பிட்டிருக்கக் கூடாதா?”

"கூடாதுன்னு ஒண்ணுமில்லை. மொபைல் போன் இதோ வந்துரும்... அதோ வந்துரும்னு... காத்திருந்தேன்....”

"நானும் உன் போன் கால் வரும் வரும்ன்னு காத்திருந்தேன்....”

"காத்திருக்கிறதும் ஒரு சுகம்தான்னு அடிக்கடி சொல்லுவியே..."

"சொல்லுவேன்தான். அதுக்காக இப்படியா?”

"வேற ஒண்ணுமில்ல வினா. எங்க சக்திவேல் அண்ணனுக்கு நல்ல வேலை கிடைச்சு ஆபீஸ் போயிட்டிருக்காரு. அவர் காலையில போனார்ன்னா நைட்ல லேட்டாதான் வீட்டுக்கு வர்றாரு. அதனால சின்னச் சின்ன வீட்டு வேலைகள் எல்லாம் இப்ப என்னோட தலையில. அம்மா, 'மளிகை சாமான் வாங்கிட்டு வா'ன்னு அனுப்புவாங்க. மாமா, 'கண்ணாடி'யை ரிப்பேர் பண்ணிட்டு வா'ன்னு அனுப்புவாரு. அத்தை பொண்ணுங்க ரெண்டு பேரும் ஆளாளுக்கு ஒரு வேலையைக் குடுப்பாங்க. அண்ணன், வேலைக்குப் போறதுக்கு முன்னால இதையெல்லாம் அவர்தான் செஞ்சுக்கிட்டு இருந்தாரு. இப்ப எல்லா வேலைகளும் அடியேன் தலையில.....”

"அத்தை பொண்ணுங்க அழகான பொண்ணுங்களோ?....”

"இதே கேள்வியை நீ நூறு தடவை கேட்டிருப்ப வினா. நானும் அதுக்குரிய ஒரே பதிலை நூறு தடவை சொல்லி இருப்பேன். திரும்பவும் சொல்றதுல என்ன கஷ்டம்? என்னோட அத்தை பொண்ணுங்க ரெண்டு பேரும் அழகுதான். ஆனா உன்னோட அழகுக்கு முன்னால அதுங்க கொஞ்சம் கம்மிதான்....”

"துதி பாடறதைக் கொஞ்சம் கம்மி பண்ணிக்கறியா? அது சரி, என்னோட பேர் வினயா. அந்தப் பேரை 'வினா' 'விடை'ன்னு கூப்பிடுறியே? நல்லாவா இருக்கு?....”

"எனக்கு நல்லா இருக்கு. எனக்கு புடிச்சிருக்கு!....”

"பேர் மட்டும்தான் புடிச்சிருக்கா?...." வசீகரமாய் கண்கள் சுழல பிரகாஷிடம் கேட்டாள் வினயா.

"பேருக்குரிய உன்னையும்தான் புடிச்சிருக்கு.... புதுசா என்ன கேள்வி?”

"'உன்னை புடிச்சிருக்கு'ன்னு நீ சொல்றதைக் கேட்க தினம் தினம் எனக்கு ஆசையா இருக்கு...”

"என்னோட ஆசையை மட்டும் புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கறியே?”

"அதென்ன? சொல்லு...”

"தெரியாத மாதிரி கேட்காதே. நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து எங்கேயாவது வெளியூருக்குப் போயிட்டு வரலாம்னு எவ்வளவு நாளா கேட்டுக்கிட்டிருக்கேன்?”

"அது மட்டும் கேக்காத பிரகாஷ். நான் வீட்டுக்கு பயந்த பொண்ணு. அப்படியெல்லாம் என்னால வர முடியாது...”

"ஏன் முடியாது? காலேஜ் ப்ரோக்ராம்ன்னு பொய் சொல்லிட்டு வர வேண்டியதுதானே?...”

"வர முடிஞ்சா வந்திருக்க மாட்டேனா? எங்க அப்பா கேட்கற கேள்விக்கு பதில் சொல்லி சமாளிக்க என்னால முடியாது. நேரா காலேஜுக்குப் போய் விசாரிச்சுடுவாரு எங்கப்பா. முரட்டுத்தனமான குணம் அவருக்கு. என் மேலயும் முரட்டுத்தனமான பாசம் வச்சிருக்காரு. அவரை ஏமாத்திட்டு என்னால வரவே முடியாது பிரகாஷ்...”