Lekha Books

"கிளம்பறியா? நான் இவ்வளவு நேரம் பேசினதுக்கு எந்த பதிலும் சொல்லாம போறியே..."

"நான் சொல்றதுக்கு என்ன அத்தை இருக்கு? எப்போ எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு தோணுதோ... அப்போ நானே உங்ககிட்ட சொல்றேன்..." அந்தப் பேச்சில் இருந்து தப்பிப்பதற்காக கிளம்ப முயற்சித்தாள் மேகலா.

"எங்கே... ஓடப் பார்க்கறே? நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லிட்டுப் போ..."

"என்ன கேட்டிங்க? என்ன பதில் சொல்லணும் அத்தை?"

"உனக்கு விளையாட்டுதான் போ... கல்யாணம் பண்ணிக்கறதைப்பத்தி பேசிக்கிட்டிருந்தோமே?..."

"அத்தை... எனக்கு நீங்க அத்தை மட்டும் இல்லை. அம்மாவாவும் இருக்கீங்க. என்னோட அம்மாகிட்ட சொல்ற மாதிரி உங்ககிட்டயும் என் மனசில உள்ளதையெல்லாம் சொல்லிடுவேன். அதுக்குரிய நேரம் இன்னும் வரலை அத்தை. உங்ககிட்ட சொல்லாம வேற யார்கிட்ட சொல்லப்போறேன்? என் பட்டு அத்தை, என் செல்ல அத்தை...." கமலத்தின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு கொஞ்சினாள் மேகலா.

"போதுண்டியம்மா... நீ எனக்கு 'சோப்' போட்டது போதும். ஆபீசுக்குக் கிளம்பு. ஸ்கூட்டியில போகாதே. ஆட்டோவுல போ, இன்னும் ரெண்டு நாளைக்கு..."

"சரி அத்தை."

செருப்புகளை காலில் புகுத்திக் கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தாள் மேகலா.

வீட்டு வாசலுக்குக் கொஞ்ச தூரத்திலேயே ஆட்டோ ஒன்று வந்து கொண்டிருந்தது. அதை நிறுத்தி ஏறினாள். ஆட்டோவை நிறுத்த முடிந்த அவளால் அவளது மனதில் அலை பாய்ந்து கொண்டிருந்த நினைவுகளை நிறுத்த முடியவில்லை.

'அம்மாகிட்ட சொல்ற மாதிரி எல்லா விஷயத்தையும் உங்ககிட்ட சொல்வேன் அத்தைன்னு அத்தைகிட்ட சொன்னேன். ஆனா... ஆனா... மூடி மறைச்சுட்டேனே... பாசத்தால என்னை முழுக்க நனைக்கற அத்தையை பொய்யான வார்த்தைகளால நனைச்சு, மறைச்சுட்டேனே...  இது... அத்தையோட அன்புக்கு நான் செய்ற தீங்கு இல்லையா...?'

"மேடம்... மேடம்... உங்க ஆபீஸ் வந்துருச்சு மேடம்..." ஆட்டோ டிரைவரின் குரல் கேட்டு, நீந்திக் கொண்டிருந்த நினைவலைகளை விட்டுக் கரையேறினாள் மேகலா.

ஆட்டோ டிரைவருக்கு பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, கைப்பை மற்றும் டிபன் பாக்ஸ் இருந்த பையுடன் ஆபீஸ் கட்டிட வாசலை நோக்கி நடந்தாள் மேகலா.

7

திடுக்கிட்டுத் திரும்பிய சுபிட்சா, தன் தோளின் மீது கை வைத்தது யார் என்று பார்த்தாள். மேலும் அதிர்ச்சி அடைந்தாள். ஆனால் அந்த அதிர்ச்சி அவளுக்கு இன்ப அதிர்ச்சியாக இருந்தது. ஏனென்றால் அவளுக்கு முன் நின்றது அவளது அம்மாவின் உருவம்.

"அம்மா..." உணர்ச்சிவசப்பட்டுப் போனாள்.

"சுபி... நீயும், உன்னோட அக்காவும் நல்லா இருப்பீங்க. உங்களை சுத்தி எப்பவும் ஒரு பாதுகாப்பு வளையமா நான் இருப்பேன். எல்லா இடங்கள்லயும் பரவி இருக்கிற காற்று மாதிரி உன்னை சுத்தியும், மேகலாவை சுத்தியும் எப்பவும் உங்க கூடவே இருப்பேன்" அவ்வளவுதான். அந்தப் பேச்சோடு அம்மாவின் உருவம் மறைந்துவிட்டது.

"அம்மா... அம்மா..." என்று அழ ஆரம்பித்தாள் சுபிட்சா. பின் தொடர்ந்து வந்த சுபிட்சாவைக் காணோம் என்று திரும்பி வந்தனர் அவளது தோழிகள்.

"என்ன சுபி... எங்க பின்னாடிதானே வந்துக்கிட்டிருந்த? ஏன் திடீர்னு நின்னுட்ட…?" கேட்டுக் கொண்டிருந்த வர்ஷா, கண்ணில் கண்ணீருடன் காணப்பட்ட சுபிட்சாவைக் கண்டு குழம்பினாள்.

"சுபி... என்ன ஆச்சு? ஏன் அழறே?"

"அம்மா... அம்மா..." தொடர்ந்து அழுதாள் சுபிட்சா.

"சொல்லு சுபி. ஏன் அழறே! அம்மா நினைவு வந்துடுச்சா?"

"நினைப்பு வரலை. நிஜம்மாவே எங்க அம்மா என் கண்முன்னாடி வந்தாங்க..."

"என்ன சுபி... என்ன சொல்ற? உங்கம்மா எப்படி வருவாங்க?! அவங்கதான்..."

இடைமறித்துப் பேசினாள் சுபிட்சா.

"எங்க அம்மா இறந்து போனது எப்படி நிஜமோ... அது போல அடிக்கடி அவங்க என் கண்ணுக்கு முன்னாடி வர்றதும் நிஜம்தான். தூக்கத்துல வர்ற கனவுலதான் அம்மா வர்றாங்கன்னு இல்லை. நான் நல்ல விழிப்போடு இருக்கும்போதும் எங்க அம்மாவோட உருவம் என்னோட கண் முன்னால நிழலாடுது. என் கூட எங்கம்மா பேசறாங்க. என்னை ஆசீர்வதிக்கறாங்க... எங்க அக்கா மேகலா... அன்பானவ. பாசமானவ. ஆனா என்னை மாதிரி ஆர்ப்பாட்டமா தன்னோட அன்பை வெளிப்படுத்தமாட்டா. நான்தான் எப்பவும் அம்மாவோட மடியிலேயே இருப்பேன். அவங்க முந்தானையிலேயே முடங்கிக் கிடப்பேன். அதனாலதான் அம்மாவோட முகம் என் நெஞ்சுக்குள்ளயும் கண்ணுக்குள்ளயும் அப்பப்ப வந்துக்கிட்டே இருக்கும். சில சமயம் என் முன்னாலயும் அவங்க உருவம் தோணுது..."

அழுகை மாறாத குரலில் பேசிக் கொண்டிருந்த சுபிட்சாவின் கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டாள் வனிதா. சுபிட்சாவிற்கு தாய் மீது கொண்டிருந்த அளவற்ற பாசத்தினால் ஏற்படும் பிரமைதான் அது என்று புரிந்தாலும் அவளுடைய நம்பிக்கையான அந்த நிகழ்வுகளைப் பற்றி மாறாகவும் வேறாகவும் பேசாமல், அவள் கூறுவதை ஏற்றுக் கொண்டனர் தோழிகள். அனைவரும் வகுப்பிற்குச் சென்றனர்.

கடற்கரை, காதலர்கள் கூடிப் பேசும் பொது இடம். முகத்தோடு முகம் தெரியாத இருட்டு. மணலுக்குள் விரல்களை அளைந்தபடி உட்கார்ந்திருந்தாள் மேகலா. அவளது முன் நெற்றியில் அடர்த்தியாய், சுருள் சுருளாய் விழுந்திருந்த முடிக் கற்றைக்குள் தன் விரல்களை நுழைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தான் வருண்.

"வருண், ப்ளீஸ் கையை எடுங்க. ஏற்கெனவே தப்பு பண்ணியாச்சு. எனக்கு ரொம்ப பயம்மா இருக்கு. என் மேல அப்பாவும், அத்தையும் ரொம்ப நம்பிக்கை வச்சிருக்காங்க. அத்தை என் அம்மா மாதிரி. அவங்ககிட்ட நம்ம காதல் விஷயத்தை சொல்லிடலாம்னு நினைக்கறேன்."

"அவசரப்படாத மேகலா. உன் அப்பா, அத்தை உன் மேல எவ்வளவு நம்பிக்கை வச்சிருக்காங்களோ அது போலத்தான், அமெரிக்காவுல இருக்கற என் அண்ணா என் மேல நம்பிக்கை வச்சிருக்கார். அவர் இன்னும் நாலு மாசத்துல வந்துடுவார். என்னை வளர்த்து ஆளாக்கினதே அவர்தான். அவர்கிட்ட நேர்ல நம்ம காதல் விஷயத்தைச் சொல்லி முறைப்படி உன் வீட்டுக்குப் பொண்ணு கேக்க வர்றோம்."

"நீங்க என்னமோ நாலு மாசம்னு லேசா சொல்றீங்க. எங்க வீட்டில என் கல்யாணப் பேச்சு எடுத்துட்டாங்க. அதான் நான் ரொம்ப பயப்படறேன்."

"கொஞ்ச நாள் ஏதாவது சாக்கு சொல்லி சமாளிச்சுடு மேகலா. அண்ணன் வந்து இறங்கின மறு வாரமே நம்ம கல்யாணம். ஓ.கே? எங்கே முகத்தைக் காட்டு. உம்முனு இருந்தா நல்லாவே இல்லை."

"என்னால சிரிக்க முடியலை வருண். நேத்து நர்சிங்ஹோம்ல தனியா இருக்க ரொம்ப பயமா இருந்துச்சு."

"ஸாரிம்மா. நேத்து என்னால லீவு போட முடியாத சூழ்நிலை."

"எங்க அத்தை மகன் பிரகாஷ் நேத்து ரொம்ப வித்தியாசமா... ஜாடைப் பேச்சா பேசிக்கிட்டிருந்தான்… அந்த அரவிந்த் நர்சிங்ஹோமுக்கு அவனும் வந்திருந்தானாம்."