Lekha Books

கண்கள், கனவுகளில் மிதக்க, சுபிட்சாவின் அழகைப் புகழ்ந்த கல்பனாவின் குண்டுக் கன்னத்தைக் கிள்ளினாள் சுபிட்சா.

"அட, சினிமா பைத்தியமே, ஒழுங்கா படிச்சு முடிச்சு, அம்மா, அப்பாவை சந்தோஷப்படுத்துடி. எப்பப் பார்த்தாலும் என்ன சினிமாப் பேச்சு, சினிமாக் கனவு?"

"நான்தான் குண்டா இருக்கேன். சினிமாவுக்கு லாயக்கு இல்ல. ஏதோ, அழகா இருக்கறவங்களை என்கரேஜ் பண்ணலாம்னுதான்..."

"போதும் போதும் உன் என்கரேஜ்மென்ட். இந்த சினிமாப் பேச்செல்லாம் ஒரு அளவோடதான் கல்பனா இருக்கணும்."

"ச்ச... நேத்து கே.டி.வியில இரட்டை ரோஜா படம் பார்த்தேன். குஷ்பு என்ன அழகு தெரியுமா? எந்த ட்ரெஸ் போட்டாலும் அவங்களுக்கு அழகா இருக்கு."

"ஏ சுபிட்சா, நீ என்னதான் வேப்பிலை அடிச்சாலும் இவளைப் பிடிச்சிருக்கற சினிமாப் பேய் ஓடாது" கறுப்பு சுடிதாரில் இருந்த வனிதா, கல்பனாவின் தலையில் லேசாகக் குட்டினாள்.

"அதை நீ சொன்னா போதுமா? அவ சொல்லணுமே."

"ஐய்யோ... வேணாம்மா தாயே... ஆளை விடுங்க. போன தடவை டான்ஸ் கம்போஸ் பண்ணிக்குடுன்னு கேட்டிங்க. நானும் என்னோட கால் முட்டி உடைய, கம்போஸ் பண்ணிக்குடுத்தேன். யாராவது ஒத்துழைச்சீங்களா? ஆறு பேர் ஆடற நிகழ்ச்சிக்கு யாருமே வரலை. ரிகர்சலுக்கு வராம ஒரு  நாளைக்கு ரெண்டு பேர் மட்டம் போடறது. பொறுப்பே இல்லாம நடந்துக்கிட்டீங்க. உங்களை ஒண்ணு சேர்த்து நான் கம்போஸ் பண்ணின டான்ஸ் மூவ்மென்ட்ஸை கத்துக்குடுத்து ஸ்டேஜ்ல உங்களை ஆட வைக்கறதுக்குள்ள நான் பட்ட பாடு! போதும்... போதும்னு ஆயிடுச்சு..."

"இந்தத் தடவை உனக்கு அந்தப் பிரச்னையே வராது..."

"வேணாம்... வேணாம்... இப்படித்தான் சொல்லுவீங்க. அப்புறம் உங்க வேலையைக் காட்டுவீங்க..."

"ஏ சுபி! சொல்ல வந்ததை முழுசா கேட்டுட்டுப் போப்பா... இந்த தடவை ஸோலோ பெர்ஃபார்மன்ஸ் பண்ணணும்ன்னு சொல்லியிருக்காங்க. அதனால நீ மட்டுமே தனியா டான்ஸ் பண்ணிடு. ப்ளீஸ்..."

"நான் மட்டும் தனியாவா?"

"ஆமா சுபி. நீதான் அழகா ஆடுவியே... எங்களையெல்லாம் சேர்த்துக்கிட்டு... எங்களுக்கு பயிற்சி குடுத்துக்கிட்டு... நாங்க குடுக்கற தொல்லையைத் தாங்க முடியாம டென்ஷன் ஆகிக்கிட்டு..."

குறுக்கிட்டாள் சுபிட்சா.

ஷைலாவின் வாயைத் தன் கைகளால் பொத்தினாள் சுபிட்சா.

"அம்மா... தாயே போதும். மூடிக்கோ. நானே ஸோலோ டான்ஸ் ஆடிக்கறேன்."

தோழிகளில் ஒருத்தியான வர்ஷா இடைமறித்தாள்.

"ப்ளீஸ்... போன வருஷம் செஞ்ச தப்புக்கு இப்ப வேண்ணா தோப்புக்கரணம் போடட்டுமா?"

"ஒண்ணும் வேணாம். நானும் கூட சேர்ந்து ஆடறேன்னு ஆளாளுக்கு சொல்லாம... இந்த அளவுக்கு என்னை தனியா ஆடச் சொல்லணும்னு முடிவு எடுத்திருக்கீங்களே அதுவே பெரிய விஷயம். பிழைச்சுப் போங்க..."

"யே........................." அனைவரும் மகிழ்ச்சியுடன் உரக்கக் கத்தி மகிழ்ந்தனர்.

அவர்களுள் மிக உயரமாக இருந்த வனிதா, தன் கீச்சுக் குரலில் பேச ஆரம்பித்தாள்.

"ஏ... சுபி! நான் சொல்ற பாட்டுக்கு டான்ஸ் ஆடுறியாப்பா?"

"ஆரம்பிச்சுடுச்சுடி மொக்கை..." வர்ஷா கேலி செய்தாள்.

"அடங்கி இருங்கடி. எனக்கு எந்தப் பாட்டுப் பிடிக்குதோ... அந்தப் பாட்டுக்கு ஆடுவேன். ப்ரோக்ராம் நடக்கறப்ப பார்த்துக்கோங்க..." சுபிட்சா கூறியதும் அனைவரும் கோரஸாகக் கத்தினார்கள்.

"ஐய்யோ... அவ்வளவு சஸ்பென்ஸா? ப்ளீஸ் சுபி... முன்னாடியே சொல்லிடு சுபி... ப்ளீஸ்.”

"ம்கூம். என்னோட முடிவுல இருந்து எந்த மாற்றமும் கிடையாது. நிச்சயமா... நான் செலக்ட் பண்ற பாட்டு உங்க எல்லாருக்கும் பிடிச்சதாத்தான் இருக்கும். அதை மட்டும் என்னால உறுதியா சொல்ல முடியும்."

"சரி..." வர்ஷா அரை மனதுடன் 'சரி' என்றதும் சுபிட்சா அவளை சமாதானப்படுத்தினாள்.

"என்ன குரல் இறங்குது? கவலைப்படாதே. சும்மா... இவ்வளவு நேரம் உங்களையெல்லாம் கலாய்க்கலாம்ன்னு அப்படிச் சொன்னேன். நாளைக்குக் காலையில நாம அஞ்சு பேரும் இதே இடத்துல சந்திப்போம். அப்போ... நான் எந்தப் பாட்டை செலக்ட் பண்ணியிருக்கேன்னு சொல்லுவேன்."

"யே......" மறுபடியும் அனைவரும் குதூகலமாக உரக்கக் கத்தினார்கள்.

"சரி... சரி... க்ளாசுக்கு லேட் ஆயிடுச்சு. வாங்க போகலாம்" சுபிட்சா கூறியதும் அனைவரும் வகுப்பிற்கு நகர்ந்தனர். மற்றவர்கள் வேகமாக ஓடிச் செல்ல, ஒரு பக்கம் நீளமாய் தொங்கிக் கொண்டிருந்த துப்பட்டா, சுபிட்சாவின் கால்கள் இடறிவிட்டது. தடுமாறி விழப்போன அவள், சமாளித்து நடப்பதற்குள் மற்ற ஐந்து பேரும் கண்ணிலிருந்து மறைந்தனர்.

சில அடிகள் நடை வைத்த சுபிட்சாவின் தோளை யாரோ தொடுவதை உணர்ந்து திடுக்கிட்டுத் திரும்பினாள்.

குளித்து முடித்து ஆபீசுக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த மேகலாவின் கையில் டிபன் பாக்ஸைக் கொடுத்தாள் கமலம்.

"இன்னிக்கு ஒரு நாள் லீவு போட்டுட்டு ரெஸ்ட் எடுத்துக்கன்னா கேட்க மாட்டேங்கற..."

"இந்த வாரம் முழுக்க லீவு போட முடியாது அத்தை. முக்கியமான வேலைகள் இருக்கு. என்னோட வேலைகளை நான்தான் செய்ய முடியும். அதனால கண்டிப்பா நான் போயாகணும் அத்தை."

"சரிம்மா. ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வா. ரவா உப்புமாவும், தயிர் பச்சடியும் வச்சிருக்கேன். விசேஷமா சமைக்க முடியலை. சிம்பிளாத்தான் செஞ்சு வச்சிருக்கேன்..."

“உப்புமா செய்யும்போது வீடு முழுசும் மணத்துச்சே. உங்க கை மணமே தனிதான். எங்க ஆபீஸ்ல என்னோட டிபன் பாக்ஸைத் திறந்தா போதும்... கூட வேலை செய்யற பொண்ணுங்க எல்லாரும் எனக்கு... உனக்குன்னு வந்துருவாங்க. தினமும் உங்க சமையலுக்கு புகழ் மாலைதான்..."

"எனக்கு புகழ்மாலை இருக்கட்டும். உன் கழுத்துல எப்போ பூமாலை விழும்ன்னு நான் காத்திருக்கேன்."

"அதுக்கென்ன அத்தை அவசரம்?"

"அவசரம் இல்லைம்மா... அவசியம் இருக்கே... பொண்ணாப் பொறந்துட்டா வளர்ந்து ஆளாகற வரைக்கும் பெத்து, வளர்த்த தாய், தகப்பனோட துணை தேவையா இருக்கு. ஆளான பொண்ணுங்க படிச்சு முடிக்கற வரைக்கும் அப்பன்காரனோட ஆதரவு அனுசரணையா இருக்கும். அதுக்கப்புறம் அவளுக்காக அவ வாழ்க்கைத்துணையா ஒரு மனுஷன், புருஷனா வரணும். அவளோட வாழ்நாள் முழுசும் கூடவே இருந்து பாதுகாக்கற ஒரே ஜீவன் புருஷன்காரன்தான். ஏதோ விதிவசமா உங்க மாமாவை எமன் வாய்ல குடுத்துட்டு நான் வாழ்ந்துக்கிட்டிருக்கேன். ஆனா... அவரை நினைச்சு ஏங்காத நாளே இல்லை. அந்த அளவுக்கு ஒரு புருஷனோட ஆதரவும், அரவணைப்பும் பொண்ணுங்களுக்குத் தேவையா இருக்கு. அதனாலதான் சொல்றேன்... உனக்கு சீக்கிரமா கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்ன்னு. நீ என்னடானா என்ன அவசரம்ன்னு கேக்கற... நல்ல பொண்ணும்மா நீ..."

"நல்ல பொண்ணுன்னு நீங்களே சர்டிபிகேட் குடுத்துட்டீங்க. நான் கிளம்பறேன் அத்தை..."