Lekha Books

"ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய் மருந்து வாங்க வேண்டியதுதானே?”

"ஆஸ்பத்திரிக்குப் போயிட்டுதானே வந்திருக்கா. அதுதான் வலி அதிகமாயிடுச்சு." பொடி வைத்து பிரகாஷ் பேசியதைப் புரிந்து கொள்ளாத மீனா, காபிப்பொடி, சர்க்கரையுடன் வந்த கமலத்திடம், கிண்ணங்களைப் பெற்றுக் கொண்டு வெளியேறினாள்.

"ஏன்டா, எதையாவது உளறிக்கிட்டே இருக்க?" பிரகாஷை அதட்டினாள் கமலம்.

"அம்மா... என்னோட ஃப்ரெண்ட் பாலாஜியை உனக்குத் தெரியும்ல? இன்னிக்கு அவனுக்கு அப்பென்டிஸ் ஆபரேஷன் நடந்துச்சு. அவனுக்கு உதவியா நான்தான் அவன் கூட நர்ஸிங் ஹோம்ல இருந்தேன்."

"யாருடா பாலாஜி? புசுபுசுன்னு மீசை வச்சுக்கிட்டு வருவானே? அவனா? இந்த சின்ன வயசுல ஆப்ரேஷனா?"

"ஆமாம்மா. அவனுக்குத்தான்...."

"ஆமா, எந்த நர்ஸிங்ஹோம்ல ஆப்ரேஷன் நடந்தது?"

"அரவிந்த் நர்ஸிங் ஹோம்ல. இன்னிக்கு ஆறுமணி வரைக்கும் நான் அங்கேதான் இருந்தேன்" வேண்டுமென்றே அழுத்தமாகப் பேசினான். வெளிறிப் போன முகத்துடன், கலக்கமான விழிகளுடன் அவனையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மேகலா.

4

கல்லூரி மாணவிகளுக்கே உரித்தான உடையலங்காரம் மற்றும் தலை முடி அலங்காரத்தில் கல்லூரியில் இருந்து திரும்பி வரும் களைப்பு சிறிதும் இன்றி காலையில் எழுந்து கல்லூரிக்குக் கிளம்பிய அதே சுறுசுறுப்பில் புதிய பூ போல புத்துணர்வோடு காணப்பட்டாள் சுபிட்சா.

அவளது அக்கா மேகலாவின் குணநலன்களுக்கு முற்றிலும் வித்தியாசமான சுபாவத்தைக் கொண்டவள் சுபிட்சா. முகபாவத்தில் அக்காவும் தங்கையும் ஏறக்குறைய ஒரே சாயலில் காணப்பட்டாலும் மனோபாவத்தில் ஏகப்பட்ட வித்யாசமான உணர்வுகளையும், கருத்துக்களையும் கொண்டிருந்தனர். இருவரும் கண்ணுக்கு லட்சணமான அழகிய பெண்கள். அவர்களை ஒரு முறை பார்ப்பவர்கள் மறுமுறை பார்க்காமல் கண்ணை எடுக்க மாட்டார்கள். அவர்களைப் பெற்றெடுத்த அம்மாவின் பளிச் நிறத்தையும், தளதளவென்றிருக்கும் உடல் வாகையும் கொண்டிருந்தனர். சகோதரிகள் இருவரும் தாய் இல்லாமல் வளர நேரிட்டபடியால் ஒருவருக்கொருவர் மிகுந்த பாசத்துடன் பழகி வந்தனர்.

வீட்டின் அருகே வந்துவிட்ட சுபிட்சா, வாசல்படியில் பிரகாஷ் அவனது செருப்புகளை கண்டபடி கழற்றிப் போட்டிருந்ததைப் பார்த்ததும் டென்ஷன் ஆகிவிட்டாள்.

"எத்தனை தடவை சொன்னாலும் இந்த பிரகாஷ் மச்சானுக்கு தெரியாது. காலையில நான் எவ்வளவு வரிசையா அடுக்கி வச்சுட்டுப் போயிருந்தேன்? மத்த செருப்பெல்லாம் ஒழுங்கா நான் வச்சது மாதிரி இருக்குல்ல..." கோபமாகப் பேசினாள் சுபிட்சா.

"அட என்னம்மா சுபிட்சா? வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சும் நுழையாததுமா டென்ஷன் ஆகிக்கிட்டு? போய் முகம் கழுவி உடுப்பை மாத்து. வந்ததும் நொறுக்கு தீனிதானே சாப்பிடுவ? அத்தை உனக்காக மரவள்ளி சிப்ஸ் வாங்கி வச்சிருக்கா. சாப்பிடு."

நாற்காலியில் உட்கார்ந்து மாலை செய்தித்தாள் படித்துக் கொண்டிருந்த மூர்த்தி கூறியதும் சற்று சமாதானமான சுபிட்சா, முகம் கழுவுவதற்காக குளியலறைக்குச் சென்றாள்.

அங்கே வாஷ் பேஸின் மீது இருந்த சோப்பு டப்பா மூடப்படாமல் திறந்தே இருந்தது. அந்த சோப், பிரகாஷ் உபயோகிப்பது. சோப் டப்பா திறந்து கிடப்பதைப் பார்த்த சுபிட்சா, மறுபடியும் டென்ஷனுக்கு ஆளானாள். குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்தாள்.

"அப்பா... என்னமோ நான்... தேவையில்லாம டென்ஷன் ஆகறதா சொன்னீங்களே... பிரகாஷ் மச்சான், பாத்ரூம்ல சோப் டப்பாவைத் திறந்து போட்டிருக்காரு. இதுக்கு என்ன சொல்றீங்க?"

"என்னம்மா சொல்லணும்ங்கற? அவன் பாட்டுக்கு அவன் உண்டு அவனோட வேலை உண்டுன்னு இருக்கான். எடுத்த சாமானை எடுத்த இடத்துல வைக்காததைப் போய் பெரிய குத்தமாப் பேசறியே... பாவம்மா பிரகாஷ்!"

"கோவிச்சுக்கற மாதிரி நடந்துக்க வேண்டாம்னு அவர்கிட்ட சொல்லி வைங்கப்பா."

மூர்த்தியிடம் முறையிட்டுவிட்டு  வேகமாக சமையலறைக்குச் சென்றாள்.

"அத்தை... மரவள்ளி சிப்ஸ் வாங்கி வச்சிருக்கீங்களாமே... குடுங்க அத்தை. பசிக்குது..."

"காலேஜ்ல இருந்து வந்ததும் காலட்சேபம் பண்ணிக்கிட்டிருந்தியே என்ன விஷயம்?" கமலம் சிரித்தப்படியே கேட்டாள்.

"எல்லாம் உங்க அருமை மகன் பிரகாஷ் மச்சானோட விஷயம்தான். எத்தனையோ தடவை சொல்லிட்டேன், எடுத்த பொருளை எடுத்த மாதிரி ஒழுங்கா வைக்கணும்ன்னு. கேக்கறதே இல்லை."

"கேக்கறதில்லைன்னா விட்டுடு. நீ ஏன் டென்ஷனாகி கஷ்டப்படறே?"

"கஷ்டப்படறேனா? அவர்தான் என்னை கஷ்டப்படுத்தறார். சரி... சரி... சிப்ஸை எடுத்து குடுங்க அத்தை..."

"இதோ குடுக்கறேன்டியம்மா. மாமா பையன்னு வாய் நிறைய மச்சான்... மச்சான்னு சொல்லுவாளாம். ஆனா இப்படி குறை கண்டு பிடிச்சுக்கிட்டு அவனைத் திட்டிக்கிட்டே இருக்க... எப்பப் பார்த்தாலும் இப்படி டென்ஷன் ஆகாதேன்னு எத்தனை தடவை சொன்னாலும் கேட்க மாட்டேங்கற..."

"நீங்கதானே சொன்னீங்க கேக்கலைன்னா விட்டுடணும்ன்னு... ஹ... ஹ... ஹ... இது எப்படி இருக்கு?..."

"உன்னை நைய்யப் புடைக்கணும் போல இருக்கு..."

"நீங்க என்னை அடிக்கணும்ன்னு நினைச்சாக் கூட உங்க கை அதுக்கு ஒத்துழைக்காது."

"நீயும் உங்க அக்காவும் என்னை அத்தைன்னு கூப்பிட்டாலும் உங்களையும் என்னோட குழந்தைகளாத்தான் நான் நினைக்கறேன். எனக்கு என்னோட வீடு, குடும்பம், உங்க மாமா, இந்த ரெண்டு பசங்க... இதைத் தவிர வேறு உலகமே தெரியாம வாழ்ந்துட்டேன். பெத்தவங்க இல்லாத எனக்கு உங்க அப்பாதான் என்னோட கல்யாணம், காட்சி எல்லாத்தையும் பார்த்தார். கல்யாணம் ஆகி நான் என் புருஷன் வீட்டுக்கு போனப்புறம் என்னோட வாழ்க்கை சந்தோஷமா இருக்கறதைப் பார்த்து என்னோட அண்ணன் நிம்மதியா இருந்தார். கல்யாணம் ஆகி நாலு வருஷத்துல சக்திவேல், பிரகாஷ் ரெண்டு பேரும் பிறந்தாங்க. வீடு, சமையல், பிள்ளைகளை கவனிக்கறது, தினசரி பூஜைன்னு அமைதியா போய்க்கிட்டு இருந்த என்னோட வாழ்க்கையில, விதி விளையாட ஆரம்பிச்சுது. நெஞ்சு வலின்னு துடிச்ச உங்க மாமா, என் நெஞ்சு பதறப் பதற இந்த உலகத்தை விட்டே போயிட்டாரு. அந்த நேரத்துல அண்ணன் எனக்கு ஆறுதல் குடுக்கலைன்னா... என்னோட கதி?..."

"கூடப்பிறந்த தங்கச்சிக்கு அடைக்கலம் குடுக்கறது ஒரு அண்ணனோட கடமைதானே அத்தை?"

"நீ வேற... இந்த காலத்துல எந்த அண்ணன்... இவ்வளவு அன்பு செலுத்தி, பாதுகாப்பு குடுக்கறான்? நான் வாய் திறந்து எதுவும் கேக்காமலே என்னையும், என்னோட பிள்ளைகளையும் தன்னோட வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வந்த எங்க அண்ணன் உண்மையிலேயே உயர்ந்த மனுஷன்!"

"எங்க அம்மாவைப் பறி குடுத்துட்டு அந்தத் துயரம் மாறாத நேரத்துல உங்களோட நிலைமையும் இப்படி ஆனதுல அப்பா ரொம்ப அப்ஸெட் ஆகி இருந்தாரு. நீங்க எங்க வீட்டோட வந்து இருந்து எங்களையும் பார்த்துக்கறதுனால அப்பா இப்ப நிம்மதியா இருக்காரு..."