Lekha Books

ஒரு மகிழ்ச்சியான செய்தி. நான் சித்தராகி விட்டேன். குரு. பஷீர்... புதன்கிழமை சித்தரோ ஞாயிற்றுக்கிழமை சித்தரோ அல்ல... வாழ்க்கையில் ஏழு நாட்களும், வருடத்தில் முன்னூற்று அறுபத்தைந்து நாட்களும் இந்தச் சித்தி எனக்கு இருக்கிறது. உலகத்திற்கு எவ்வளவோ நன்மைகளை இதன் மூலம் என்னால் செய்ய முடியும்.

இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த கதை இது. ஒரு பாலைவனத்தைத் தாண்டி, வறண்டுபோய்க் காட்சியளிக்கும் ஒரு நாட்டில் நடைபெற்றது இந்தச் சம்பவம். அங்கு தண்ணீருக்கு மிகவும் தட்டுப்பாடு. வாரத்திற்கு ஒரு தடவையோ இரண்டு தடவையோதான் அங்குள்ள மக்கள் குளிப்பார்கள். தினமும் பல் தேய்க்கும் பழக்கம் உண்டா என்று கேட்டால், இல்லை என்பதுதான் பதிலாக இருக்கும்.

ஜன்னல்களும் கதவுகளும் அடைக்கப்பட்டிருந்த வெள்ளை வர்ண சுவர்களைக் கொண்ட ஒரு அறைக்குள் ஒரு பெண்ணும், ஆணும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். பெண் ஸோஃபாவில் உட்கார்ந்து, பூனையைத் தடவிக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆண் சாய்வு நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தான். மேஜை மேல் இருந்த ஒரு கண்ணாடி கூஜாவில் தண்ணீர் வைக்கப்பட்டிருந்தது. ஆணின் முகத்தில் பயங்கர களைப்பு தெரிந்தது. பெண் தன் கால்கள் இரண்டையும் இலேசாக விரித்தவாறு அமர்ந்திருக்க, அங்கு விழுந்த குழியில் பூனை அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தது.

காலையில் நீண்ட தூரம் பயணம் போய் விட்டு வரலாம் என்று வீட்டைவிட்டுப் புறப்பட்ட நான் போகும் வழியில் என் பழைய நண்பன் ஒருவனைப் பார்த்தேன். அவனும் நானும் நடந்து இரவின் மது போதையில் இருந்து இன்னும் மீண்டிராத ஒரு பாருக்கு முன்னால் நடந்தோம். பாதி திறந்திருக்கும் அதன் வாசல் கதவைப் பார்த்தவாறே நாங்கள் சிறிது நேரம் பாதையின் எதிர்ப்பக்கத்தில் இருந்த சாய்வு பெஞ்சில் உட்கார்ந்தோம். பறவைகள் ஆகாயத்தில் ஓசை எழுப்பியவாறு பறந்து போய்க்கொண்டிருந்தன. காற்று, “ஸ்ஸ்ஸ்...’ என்று பலமாக வீசி மரத்திலிருந்த இலைகளை வீழ்த்தியது. கீழே விழுந்த இலைகள் எங்களைச் சுற்றிலும் பரவிக்கிடந்தன. தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு நாங்கள் பாதி அடைக்கப்பட்டிருக்கும் பாரின் கதவை நோக்கி மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தோம்.