Lekha Books

'நான் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன். நான் மிகவும் களைப்பாக இருக்கிறேன். தயவு செய்து என்னை யாரும் எழுப்ப வேண்டாம்' என்றொரு ஆச்சரியமான அறிவிப்பு, அடைக்கப்பட்டிருக்கும் ஜன்னலின் நீல நிறக் கதவில் சிவப்பு எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டிருப்பதை இப்போது கூடப் பார்க்கலாம்.

ஆனால், தட்டி எழுப்புவதற்கு அந்த வீட்டில் யார் இருக்கிறார்கள்?

பல வருடங்களாக அந்த வீட்டில் யாருமே வசிக்கவில்லை என்பதே உண்மை.

அதிகாலையில் படுக்கையறையை விட்டு எழும் பழக்கம் இருந்ததால் அன்றும் ஐந்தரை மணி ஆன போது மிஸ்டர் மித்ரா கண்விழித்து விட்டார். வெளியே தெருவில் உயிரோட்டம் ஆரம்பித்திருந்தது. முதல் பேருந்து இருமியவாறு பேருந்து நிலையத்தில் இருந்து கிளம்பியது. பைத்தியக்காரனும் எழுந்து விட்டான். "இரவில் வந்து என்னுடைய முழுப் பணத்தையும் திருடியது யார்?"- அவன் உரத்த குரலில் கத்தினான். மிஸ்டர் மித்ரா வேகமாக ஜன்னல் கதவுகளை மூடினார்.

நிலா வெளிச்சம் நிறைந்திருக்கின்ற சாலை என்று சொன்னால் அவ்வளவு பொருத்தமாக இருக்காது. "தனிமை சூழ்ந்த" என்பதையும் அதோடு சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். விஷயம் என்னவென்று நானே கூறுகிறேன். அந்தச் சாலைக்குப் பக்கத்திலேயே ஒரு பாம்புகள் நிறைந்த காடும், பழைய ஒரு கோவிலும் இருக்கின்றன. இரவு நேரங்களில் தன்னந்தனியே யாரும் அந்த வழியில் நடந்து போக மாட்டார்கள். பயங்கரமான சம்பவங்கள் பலவும் அங்கே இதற்கு முன்பு நடைபெற்றிருப்பதே காரணம். பலர் பயந்து நடுங்கியே செத்துப் போயிருக்கிறார்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.

மிக மிகத் தாழ்ந்த நிலையில் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்து, இளமைக்காலத்தின் தொடக்கத்தில் தெருத் தெருவாகக் கஷ்டப்பட்டு அலைந்து, சிறிது நாட்களில் பட்டாளக்காரனாகச் சேர்ந்து, படிப்படியாக உயர்ந்து, கடைசியில் ஒரு நாட்டையே ஆளக்கூடிய மனிதராகவும், எல்லோரின் நன்மதிப்பையும் பெற்றவராகவும், உலகத்தின் கவனத்தையே தன் பக்கம் ஈர்க்கும் அளவிற்குப் பெரிய மனிதராகவும் ஆன அந்த மகான் மரணமடைவதற்குச் சில நிமிடங்களுக்கு முன்பு அவர் முகத்தில் நிழலாடிய ஒருவித விரக்தி உணர்வையும், வெறுப்புத் தன்மையையும் பற்றிக் கேள்வி கேட்டதற்கு அவர் இப்படிச் சொன்னார்: