Lekha Books

தொழிலாளிக்கு நூற்றாண்டுகளாக உள்ள அனுபவங்கள் இருக்கின்றன. அவன் இறந்தவன். இப்போதும் ஒரு பறை நெல் வேண்டுமென்றால், ஐந்து ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும். முதலாளிக்கு என்ன லாபம் கிடைத்தாலும், கோரனுக்கு கும்பாவில்தான் கஞ்சி.

ஆனால், கொள்கைகளின் பிரகாசமும் நம்பிக்கையின் பலமும் கொண்ட வார்த்தைகளைக் கேட்டவுடன் அந்த ஏழை மனிதன் தன்னுடைய காதுகளைக் கூர்மைப்படுத்தி வைத்துக் கொண்டான். சுயநலம் கொண்ட ஆர்வங்களின் பலி பீடத்தின்மீது கொள்கைகளை பலி கொடுக்கத் தயாராக இல்லாத இளைஞர்களின் குரலை அவர்கள் கேட்டார்கள். பரிஷத் செய்ய வேண்டிய முதல் காரியம் ஏழைக்கு உதவக்கூடியது என்று ஸ்ரீகுமார் கூறியபோது, பரிஷத்தின் கோஷங்களை அவர்களும் கூற ஆரம்பித்தார்கள்.

மீண்டும் போராட்டம்!

ஸ்ரீகுமார் சூறாவளியைப் போல செயல்பட ஆரம்பித்தான். தொழிலாளியும் சிறு விவசாயியும் அவனுடைய தலைமையை ஏற்றுக் கொண்டார்கள். கல்வி நிலையங்களிலும் அவனுடைய செயல்பாடுகளின் அலை சென்றடைந்தது.

அவனுடைய அர்ப்பணிப்பு உணர்வு மாநிலத்தைச் சிலிர்க்கச் செய்தது. இளைஞர்கள் இறப்பதற்குத் தயாராக இருந்தார்கள். ஏழைகளைப் பற்றிக் கூறவே வேண்டாம். பயனட், நெருப்பு குண்டு ஆகியவற்றின் ருசியைத் தெரிந்தவர்கள் அவர்கள். அவர்களுக்கு பயமில்லை. எல்லாரும் இறந்துவிடக்கூடாது என்று நினைத்து அமைதியாக ஒதுங்கி சிறிது நாட்கள் வாழ்ந்த அப்பிராணிகள் சந்தர்ப்பம் வருவதைப் புரிந்து கொண்டார்கள். அவர்களுக்கு நம்பிக்கை அளிக்கக்கூடிய ஒரு தலைவனும் கிடைத்துவிட்டான். இறப்பதற்குத் தயாராக வேண்டுமென்று ஸ்ரீகுமார் கூறும்போது, அவன் அப்படிக் கூறுவதே இறப்பதற்குத் தயாராகிக் கொண்டுதான். மாநிலத்தில் நிலவும் அநீதிகளைப் பற்றிக் கூறியபோது, அந்த அநீதிகளைப் பார்த்து இதயத்தில் வேதனை அடைந்துதான் அவன் சொன்னான். அந்த அநீதிகள் பிறரின் இதயத்தை வேதனை கொள்ளச் செய்தன. இந்த அநீதிகள் முடிவுக்கு வர வேண்டும். ஆமாம்... முடிவுக்குக் கொண்டு வந்த பிறகுதான் அவன் அமைதியாக இருப்பான். ஒரு புதிய சமூக அமைப்பை அவன் விளக்கிக் கூறினான். அதற்காக அவன் உயிரை அர்ப்பணம் செய்திருக்கிறான். அதற்கு அவனுக்கு தைரியம் இருக்கிறது.

ப்ரஜா பரிஷத்தும் போராட்டம் நடத்துகிறது. அவர்கள் எவ்வளவு தீவிரமாக முயற்சித்தாலும் ஒன்று சேர்க்கமுடியாமல் இருந்த பலம் இப்போதைய போராட்டத்திற்கு இருக்கிறது. இந்த முறை வெற்றி பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது. ஆனால், இப்போது இன்னொரு பிரச்சினை. அதனை அப்போது சந்திக்கலாம்.

இப்போது பரிஷத் மிகவும் கவனமாகவே அறிக்கைகளை வெளியிடுகிறது. செயல்படுவதும் மிகவும் திட்டமிட்டே. எனினும், குரல் சற்று மாறியிருக்கிறது. தொழிலாளியும் சிறு விவசாயியும் மாநிலத்திற்குள் இருப்பவர்கள்தான் என்பதை ஒப்புக் கொண்டார்கள். அவர்களுக்கும் சில உரிமைகள் இல்லை என்று கூற முடியுமா?

மாணவர்கள் படிக்கச் செல்லாமல் இருந்துவிடுவார்களோ என்ற சூழ்நிலை உண்டானது. அரசாங்கம் தடுமாறியது. மாணவர்கள் ஆயிரக்கணக்கான படைவீரர்களாக மாறினர். அவர்கள் துப்பாக்கி குண்டுகளுக்கு நேராக மார்பைக் காட்டத் தயாராக இருந்தார்கள். அரசாங்கத்தின் செயல்பாடுகளை நிறுத்தி விடுவோம் என்று அவர்கள் எச்சரித்தார்கள்.

யார் யாரைத் துப்பாக்கியால் சுடுவது?

செயல்பாடுகள் தங்களின் கட்டுப்பாட்டை விட்டுப் போய்விடும் என்று ப்ரஜா பரிஷத்தின் தலைமைக்குத் தோன்றியது. அந்த ஆபத்தைத் தடுப்பதற்கான வழி, இந்த அமைப்புகளையும் பரிஷத்தில் சேர்த்துக் கொள்வதுதான். ஸ்ரீகுமார் அந்த வகையில் பரிஷத்தின் செயற்குழுவில் ஒரு உறுப்பினராக ஆனான்.

தாங்கள் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டதற்காக இளைஞர்கள் சந்தோஷப்பட்டார்கள். ஆனால், அதே சூழ்நிலையில் அவன் ஒரு முன்னறிவிப்பை வெளியிட்டான். "இது ஒரு ஐக்கிய முன்னணி. இளைஞர்களைப் பிற்போக்கான விஷயங்களுக்குள் கட்டிப்போட்டு நிறுத்தலாம் என்று யாரும் வீணாக ஆசைப்பட வேண்டாம்.”

பரிஷத் தலைமைக்கு அது அந்த அளவிற்குப் பிடிக்கவில்லை.

இளைஞன் தன்னுடைய லட்சியங்களை ஒவ்வொன்றாக வெளியிட ஆரம்பித்தான். நெருப்புப் பொறிகள்! ஆனால், தற்போதைக்கு அவற்றையெல்லாம் விழுங்காமல் இருக்க முடியுமா! பரிஷத்தில் அறிவு படைத்தவர்கள் கூறினார்கள்:

“பயப்பட வேண்டாம். வருவது வரட்டும். வருடங்கள் கடக்கும்போது, இந்த இளமை இல்லாமற்போகும். துயரங்களைக் கடந்து மனதிற்குப் பக்குவம் வரும். அப்போது இந்த வெப்பம் குறைந்துவிடும்!''

ஆனால், அப்போதும் கொள்கை என்ற பந்தத்தை உயர்த்திப் பிடிப்பதற்கு இளைஞன் இல்லாமற் போய்விடுவானா?

கண்டமாரில் நடைபெற்ற பயங்கரமான மனித வேட்டையைப் பற்றி, அது நடந்ததற்குப் பிறகு பல வருடங்கள் கழித்து, கூறுவதற்கு இளைஞர்கள் தயாரானார்கள். சூடான குருதியின் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்புடன், கண்டமாரின் காற்றில் கலந்துவிட்டிருந்த இறுதி மூச்சுக்களின் கோபத்துடன், அங்கு வெளிப்பட்ட துணிச்சல் மிக்க உறுதியான நம்பிக்கையுடன், ஸ்ரீகுமார் ஒரு பொதுக்கூட்டத்தில் சொற்பொழிவாற்றினான். அவன் கைகளைச் சுருட்டி வானத்தை நோக்கி அதை உயர்த்திக் கொண்டு சொன்னான்:

“அங்கு நடந்த பலாத்காரச் செயல்கள் இந்த சமூகச் சூழலை அடியோடு மாற்றுவதற்கான திறமையைக் கொண்ட குழந்தைகளைப் பெற்றெடுக்க வைத்திருக்கின்றன என்று நினைத்துக் கொள்வோம். அங்கு ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடக்கும் எலும்புகளும் அங்குள்ள கல்லறைகளும் பிரம்மாண்டமாக வளர்கின்றன என்று நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். அங்கு இறந்தவர்கள் இறக்கவில்லை. இறக்கப் போவதும் இல்லை.''

அன்று இரவு உண்மையாகவே கண்டமார் என்ற இடுகாட்டில் ஒரு பெரிய கொண்டாட்டம் நடந்திருக்க வேண்டும். எலும்புத் துண்டுகள் ஒன்று சேர்ந்து எலும்புக் கூடுகளாக ஆகியிருக்க வேண்டும். அன்றும் "போராட்டம் வெற்றி பெறட்டும்” என்ற கோஷங்கள் முழங்கியிருக்க வேண்டும். அந்த பலரின் மரணத்திலிருந்து தப்பித்து, மறைவிடங்களுக்குச் சென்று ஒளிந்து கொண்டவர்கள், அன்று எல்லாருக்கும் தெரியும்படியாக முதல் தடவையாக மூச்சுவிட்டிருக்க வேண்டும்.

அந்த சொற்பொழிவைக் கேட்டுவிட்டு வீட்டிற்குச் சென்ற பாலசந்திரன்- மேஜர் ராஜசேகரனின் மகன்- சொற்பொழிவில் இருந்த சில வார்த்தைகளை அதே தொனியில், அதே ஆவேசத்துடன் கூறினான். ஸ்ரீகுமாரைப் போல கையைச் சுருட்டி அவன் மேல் நோக்கித் தூக்கியிருந்தான்.

“அங்கு ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடக்கும் எலும்புகளும் அங்குள்ள கல்லறைகளும் பிரம்மாண்டமாக வளர்கின்றன என்று நினைத்துக் கொள்ளுங்கள்!''

பாலசந்திரன் வணங்கக்கூடிய கடவுள்களான ஸ்ரீகிருஷ்ணன், பரமசிவன் ஆகியோரின் படங்களுடன் அந்த மண்டை ஓடும் இருந்தது. ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் திகைப்புடன் அவனைப் பார்த்தான். ஸ்ரீபத்மநாபன் பள்ளியறையின் மெத்தையிலிருந்து எழுந்து நிற்கிறானோ? மண்டை ஓடு அப்போது பற்களை இளித்துக் கொண்டிருக்கிறது. கை எலும்புகள் சற்று அசைவதைப்போல தோன்றியது. விரல்கள் நடுங்கின. சங்கிலி சற்று குலுங்கியது. ஒரு பல்லி அதற்கு நடுவில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

கதவுக்குப் பின்னால் மறைந்து நின்று கொண்டு நளினியும் ராஜசேகரனும் அந்த சொற்பொழிவைக் கேட்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்தனர்.