Lekha Books

குணவதி மனம் வருத்தப்படும்படி அவன் ஏன் நடந்து கொள்ள வேண்டும்? ரதீசனை நான் வெறுத்ததற்குக் காரணம்...? குணவதி மீது நான் கொண்ட அளவற்ற ஈடுபாட்டைத் தவிர வேறென்ன? ஈடுபாடு என்று சொல்வதைவிட இன்னும் ஒருபடி அதிகமாகவே கூட கூறலாம். நான் அவளுடன் இரண்டறக் கலந்து விட்டேன் என்பதே உண்மை. நான் அவளுடன் நூறு சதவிகிதம் ஒன்றிப் போனேன். நான் நடந்து கொண்ட விதம் சரிதானா? ச்சே... ஏன் நான் அப்படி நடந்தேன்? பலவித கஷ்டங்களிலும் சிக்கிக் கொண்டு அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அந்தப் பெண் என்னை முழுமையாக நம்பினாள். என்னைப் பார்த்ததும் அவளுக்கொரு நம்பிக்கை பிறந்தது. அவள் மனதில் ஏகப்பட்ட கவலைகள் ஆக்கிரமித்துக் கிடக்க, வாழ்க்கை மீது நம்பிக்கையின்னை என்றொரு பெரிய சுமையை அவள் மேல் ஏற்றி வைத்து விட்டேன். மற்றவர்கள் அப்படி நடந்து கொண்டிருந்தால் கூட அவள் கவலைப்பட்டிருக்க மாட்டாள். நான் அப்படி நடந்து கொண்டதைப் பார்த்து நிச்சயம் அவள் ஆடிப் போயிருப்பாள். காரணம் அவள் என்னை முழுமையாக நம்பினாள்.

இப்படிப் பலவிதப்பட்ட சிந்தனைகளிலும் ஆழ்ந்து போயிருந்த வினயன் அடுத்த நிமிடம் வேகமாக எழுந்தான். குணவதியின் அழுகைச் சத்தம் தொடர்ந்து அவன் காதுகளில் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. அவள் கொலுசு சத்தம் அவன்செவிப்பறையில் மோதி இனம் புரியாத ஒரு புத்துணர்ச்சியை உண்டாக்கியது.

வினயன் கதவைத் திறந்து வெளியே இறங்கினான். அவள் தேம்பலும் கொலுசு சத்தமும் அப்போதும் அவன் காதுகளில் கேட்டுக் கொண்டுதானிருந்தன.

வானம் மேக மூட்டத்துடன் காணப்பட்டது. தூரத்தில் இடி பலமாக இடித்துக் கொண்டிருந்தது. தூரத்தில் எங்கோ மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. வானத்தின் இரைச்சல் சத்தம் அவ்வப்போது கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது.

வினயன் கனவில் நடக்கும் ஒரு மனிதனைப் போல நடந்து சென்றான்.

‘‘நீ தேவடியா இல்ல...’’ - அவன் தன் மனதிற்குள் முணு முணுத்தான்.

அவள் வீடு இருளில் மூழ்கிக் கிடந்தது. மருந்துக்குக்கூட ஒரு சிறு சத்தத்தைக் கேட்க முடியவில்லை.  அவ்வளவு அமைதியாக இருந்தது. வினயன் காலையிலேயே நீண்ட நேரம் நின்றிருந்தான். அந்த வீட்டிற்குள் படுத்து அனேகமாக இப்போது அவள் அழுது கொண்டிருக்கலாம். தூக்கம் இல்லாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கும் அவளின் அழுகைச் சத்தமும் இதயத் துடிப்பும் அந்த அறையின் நான்கு சுவர்களுக்குள்ளேயே அடங்கிப் போய்விட்டது. அவற்றால் வெளியே வந்து உறங்கிக் கிடக்குமு உலகத்தைத் தட்டியெழுப்பி சிந்திக்க வைக்க முடியாது. அவளோ... பாவம் ஒரு விலை மாது! எந்தவித பலத்தையும் தன்னிடம் கொண்டிராதவள். மிசும் கொடுங்காற்றில் பறந்து காணாமலேயே போகக் கூடிய சருகு அவள்.

அவளைப் பற்றி நினைக்க நினைக்க வினயனின் மனதில் ஒரு பெரிய போராட்டமே நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது.

அவன்மதில் மேல் ஏறி காம்பவுண்டுக்குள் குதித்தான். தூக்கத்தில் யாரோ உளறிக் கொண்டிருந்தார்கள். யாரோ குறட்டை விட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். வினயனுக்கு ஓருவிதத்தில் மனதிற்குள் பயமாக இருந்தது.

அவளுக்கு பயமென்ற ஒன்றே இருக்காதா? வினயன் மனதிற்குள் நினைத்துப் பார்த்தான். விலை மாதுவான அவள். தன்னைத் தேடி வந்திருக்கும் காமவெறி பிடித்த மனிதனின் மார்பின் மீது தலையை வைத்து இப்போது உறங்கிக் கொண்டிருக்கலாம். ஒரு பக்கம் வினயனுக்கு அவளைப் பற்றி அந்த மாதிரி நினைத்துப் பார்க்கக் கூட தோன்றவில்லை. அவள் அந்த மாதிரி இருக்க மாட்டாள் என்று அவன் மனதிற்குள் எண்ணினான். அவள் சுத்த கன்னிப் பெண்ணாகவே இருப்பாள். ஆணின் ஸ்பரிசம் என்றாலே என்னவென்று தெரியாத ஒரு பெண். விலைமாது என்று பெயர் மட்டும் அவள் மீது படிந்து விட்டிருக்கும். அவள் படுக்கையில் இப்போது யாருமே அருகில் இல்லாமல் தனியே படுத்திருக்கிறாள்.இந்த சத்தங்களைக் கேட்டு நல்ல உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் அவள் பயந்து போய் விழித்து நடுங்கிப் போய் உட்கார நேரலாம்.

அந்த வீட்டிற்குள் அவன் காலடி எடுத்து வைத்தான். ஒரு ஜன்னல் திறந்து கிடந்தது. அவள் உள்ளே பார்த்தான். யாரோ மூச்சு விடும் சத்தம் அவன் காதுகளில் வந்து விழுந்தது. ஜன்னல் கம்பிகளைப் பிடித்தவாறு குணவதி வெளியே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள்.

முல்லைப்பூ வாசனைஅங்கு முழுமையாகப் பரவியிருந்தது. சுவரில் இரந்த ஓரு கடிகாரம் டிக் டிக் என்று ஓசையை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தது.

வினயன் அன்பு மேலோங்க அவளின் மென்மையான கரங்களைப் பற்றினான். குணவதி எந்தவித நடுக்கமும் இல்லாமல் நின்றிருந்தாள்.

‘‘நீ தேவடியா இல்ல...’’ - வினயன் உறுதியான குரலில் சொன்னான்.

வினயன் அடுத்த நிமிடம் அழுது கொண்டிருந்த அவள் முகத்தோடு தன்னுடைய முகத்தைச் சேர்த்தான். அவனின் கண்களில் இருந்து வழிந்த நீர் அவள் மார்பின் மேல் பட்டு அதை முழுமையாக நனைத்தது. குணவதி உணர்ச்சிவசப்பட்டு நின்றாள். அக்னி குண்டத்தின் மேல் நின்றிருந்த அவளிடம் வினயன் காட்டிய அன்பும் பரிவும் அவளுக்கு குளிர்ந்த காற்றெனப் பட்டது. வினயன் மீண்டும் அவள் கரங்களைப் பற்றி, அவற்றின் மேல் முத்தம் பதித்தான்.

‘‘நீ தேவடியா இல்ல...’’ - அவளின் கையில் அவன் சிந்திய கண்ணீர் துளிகள் விழுந்தன.

நிமிடங்கள் கடந்து கொண்டிருந்தன. அவள் கரங்களைத் தன்னுடைய மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டான் வினயன். சுற்றிலும் இருந்த இருட்டை அவன் கண்கள் துளைத்தெடுத்தன. அவள் முகம் அந்த இருட்டில் அவனுக்குத் தெரியவே இல்லை.

ரதீசன் லேசாக இருமினான். அவ்வளவுதான் - அடுத்த நிமிடம் ஒரு மின்னல் காற்றைப் போல வினயன் அந்த இடத்திலிருந்து காணாமல் போனான்.

கனவு உண்மையாகவே நடந்தது அனைத்தும் ஒரு கனவைப் போலவே இருந்தது குணவதிக்கு. அவளால் நடந்த நிகழ்ச்சிகளையே நம்பவே முடியவில்லை. அவை வெறும் கனவு என்றே அவள் எண்ணினாள். எல்லாம் தன் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் கற்பனைகள் மட்டுமே என்றும் அன்பிற்காக ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும் தன்னுடைய கண்களே தன்னை ஏமாற்றப் பார்க்கின்றன என்றும் அவள் அப்போது நினைத்தாள். ஆனால், அவள் கைகள் நனைந்திருந்தன. ஒருவேளை மழைத்துளிகள் கைகளில் விழுந்திருக்குமோ என்று அவள் அப்போது எண்ணினாள். அந்த ஆனந்த வயப்பட்டு நின்ற நிவீடங்கள் வந்தது யாரென்று தனக்குக் கேட்கத் தோன்றவில்லையே என்று தன் மீதே அவள் கோபப்பட்டாள்.