Lekha Books

அவர்கள் அப்படி உலகையே மறந்து என்னதான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை அறிய குணவதியின் மனது துடித்தது. அந்த இதயத்தின் வெளிப்பாடுகளை உண்மையாகவே அவள் இதுவரை அறிந்திருக்கவில்லை. அந்தச் சிறுவன் தன் தந்தையை அழைத்து தான் தோண்டியிருக்கும் சுரங்கத்தைக் காட்டினான். தந்தை அதைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான். தாயின் மடியில் தன்னுடைய தலையையும் தந்தையின் மடியில் கால்களையும் வைத்தவாறு மல்லாக்கப் படுத்திருந்த சிறுவன் ஏதோ ஒரு பாட்டைப் பாடிக் கொண்டிருந்தான். அவன் தாய் பையனின் கன்னத்திலும் தலையிலும் ஒட்டியிருந்த மணலைக் கையால் தட்டி விட்டாள். பையனின் தந்தை அந்தக் காட்சியை வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த உன்னத உறவுகளின் மகத்துவம், அவர்களுக்கிடையே இருந்த பால் பிணைப்பின் மேன்மைத்தனம் - எல்லாவற்றையும் குணவதி உணராமல் இல்லை. அந்த மூவரையும் வெறித்து பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள் குணவதி. அந்த உயர்ந்த உறவுகளை, கணவன்- மனைவி என்ற பிணைப்பை, தாய் - மகன் பாசத்தை அவள் தன்னுடைய கண்களால் எவ்வளவு நேரம் பார்க்க முடியுமோ அவ்வளவு நேரம் பார்த்தாள். சொல்லப் போனால் அங்கு அமர்ந்திருப்பவர்களில் அவள் மட்டுமே அந்த அற்புதக் காட்சியைப் பார்த்தாள் என்பதே உண்மை. அதைப் பார்க்க பார்க்க அவள் மனதில் ஒருவித புளகாங்கித உணர்வு உண்டானது. தாய் தன்னுடைய மகனுக்கு முத்தம் தந்தாள். அப்போது தாயின் தலைமுடியில் மூடியிருந்த பூச்சரம் நழுவிக் கீழே விழுந்தது. அதை அவளுடைய கணவன் எடுத்து மீண்டும் அவள் கூந்தலில் வைத்தான். அதைப் பார்த்த குணவதிக்குத் தன்னுடைய துயரங்களையெல்லாம் மறந்து விட்டதைப் போல் இருந்தது. குடும்பங்களில் சர்வ சாதாரணமாக நடைபெறும் அந்தச் சம்பவம் அவளுக்கென்னவோ பயங்கர ஆச்சரியத்தைத் தந்தது. அந்தத் தம்பதிகளை அவள்  கண் குளிரப் பார்த்து ஆனந்த அனுபவத்தை மனப்பூர்வமாகத் தரிசித்தாள். அவர்கள் இந்த உலகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல - வேறெங்கோ இருந்து வந்தவர்கள் என்று அவள் மனம் நினைத்தது.

அவர்கள் மவுனமாக வானத்திற்கு மேற்கு திசையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களுக்குள் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. சிறுவன் மணலில் தவழ்ந்தவாறு சென்று, அவனுக்கு அருகிலிருந்த இன்னொரு சிறுவனையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்தான்.

மனைவி கணவனைப் பார்த்த என்னவோ சொன்னாள். பதிலுக்கு கணவனும் என்னவோ சொன்னான். சிறுவன் தன் தந்தையின் மடியில் வந்து அமர்ந்தான். பின்னர் என்ன நினைத்தானோ, மெதுவாக எழுந்து மடியில் நின்றவாறு தன் தந்தையின் தாடையைப் பிடித்து தடவினான். தந்தை பையனை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.

நடந்த விஷயங்கள் ஒவ்வொன்றுமே அவளுக்கு ஆர்வத்தைத் தரக் கூடியவனாக இருந்தன. இந்த சம்பவங்களெல்லாம் இந்த உலகத்தில்தான் நடக்கின்றனவா என்று அவள் ஆச்சரியப்பட்டாள். ஒரு ஆண் ஒரு பெண் மீது அன்பு வைத்திருக்கிறானா? அந்த ஆணை அந்தப் பெண் சாகசங்கள் காட்டி மயக்குகிறாள் என்பதுதானே உண்மை. அவன் செய்கிற ஒவ்வொரு விஷயமும் உண்மையில் பார்க்கப் போனால் ஒருவித நாடகம்தானே. மொத்தத்தில் - எல்லா செயல்களுக்கும் பின்னால் பல ரகசியங்கள் மறைந்திருக்கின்ற என்பதாக அவள் நினைத்தாள்.

கணவனும் மனைவியும் இருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார்கள். மகன் தாயை இறுக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு தாயின் முகத்தைப் பார்த்தவாறு என்னவோ சொன்னான். அவள் அவனைத் தூக்கினாள். அவன் தந்தை இரு கைகளையும் நீட்டினான். அடுத்த நிமிடம் சிறுவன் தந்தையின் கைகளுக்கு மாறினான்.

‘‘‘‘வேண்டாம்... நான் இவனைத் தூக்கிக்கிறேன்’’’’- மனைவி சொன்னாள்.

‘‘‘‘ நான் இவனை வச்சுக்கிறேன்’’’’- கணவன் சொன்னான்.

அவர்கள் குணவதியைக் கடந்து சென்றார்கள்.

இளைஞர்கள் சிலர் குணவதி அமர்ந்திருந்த இடத்திற்குச் சற்று தள்ளி வட்டமாக அமர்ந்து என்னவோ உற்சாகத்துடன் பேசியவாறு பொழுது போக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். குணவதி எழுந்து நடந்தாள். இளைஞர்களில் ஒருவன் அவளைப் பற்றி ஏதோ சொல்வதை அவள் கேட்கவே செய்தாள்.

மூன்று இளம் பெண்கள் தாழ்ந்த குரலில் பேசியவாறு அவளுக்கு நேர் எதிரில் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் வெளியே கேட்காதது மாதிரி தங்களுக்குள் சிரித்துக் கொண்டார்கள். இருந்தாலும் அந்தச் சிளீப்பு உண்மையானதாகவும், இதயத்தில் இருந்து வருவதாகவும் இருந்தது.

அந்தக் கடற்கரையில் தனியாக யாருமே அமர்ந்திருக்க வில்லை. எல்லோருமே யாரையாவது உடன் வைத்துக் கொண்டுதான் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்கள் வாழ்க்கையை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால்... தான்? தனக்கென்று இந்த உலகத்தில் யார் இருக்கிறார்கள்? யாருமே இல்லையே. அந்தப் பெண்களுடன் தன்னையும் இணைத்துக் கொண்டால் என்ன என்று அவள் மனம் ஆசைப்பட்டது. குணவதி சினேகிதனைப் பார்த்த சிறுமியைப் போல அந்த இளம்பெண்களையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் திரும்பி அவளையே பார்த்தார்கள். ஒருத்தி மற்றவர்களைப் பார்த்து  என்னவோ மெதுவான குரலில் சொன்னாள். இன்னொருத்தி ‘‘யா...’’ என்று ஏதோ சொல்லி முடித்தாள். அவர்கள் தங்கள் நடையைத் தொடர்ந்தார்கள்.

குணவதி அவர்களையே மீண்டும் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். தன்னைப் பார்த்து ஒருவேளை அவர்கள் பயப்படலாம். ஆனால், அதைப் பார்த்து அவள் ஆச்சரியப்படவில்லை. தான் அவர்களுக்கு அருகில்  இருப்பது அவர்களுக்கு என்னவோ போல் இருக்கலாம். ஒரு விலைமாதுவிற்கு அருகில் நடந்து போக ஒழுக்கமான பெண்கள் விரும்புவார்களா என்ன?

தனியாக கடற்கரையில் நடந்து சென்ற குணவதி மற்றொரு இடத்தில் ஒரு சம்பவத்தை பார்த்தாள். இரண்டு பெண்கள் ஒரு ஆணிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் தாயும் மகளும் என்பதை குணவதி புரிந்து கொண்டாள். தன் தாய்க்குப் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு அந்த இளம்பெண் அந்த ஆணிடம் என்னவோ ஜாடை காட்டி பரிபாஷையில் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

அது யாருக்குமே தெரியாதா என்ன? அது யாருக்காவது தெரிய வேண்டாமா? அது தவறான ஒரு காரியமாகத் தெரியவில்லையா? சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு அவளுக்கு நேர் எதிராக வந்து கொண்டிருந்த மூன்று பெண்களும் இந்த இரண்டு பெண்களுடன் சேர்ந்து கொண்டார்கள். அப்போது அந்த ஆண் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்று விட்டான்.

அவர்களின் அந்த உறவில் கொஞ்சமும் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத சில ரகசியங்கள் இல்லாமலா இருக்கின்றன? அந்தப் பெண்ணின் செயலில் ஒரு வெட்கமும், உணர்ச்சி வசப்பட்ட ஒரு புன்னகையும் வெளிப்பட்டதென்னவோ உண்மைதானே? அவர்களுக்குள் சில ரகசிய உறவுகள் இருக்கின்ற என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.