Lekha Books

“கவலை இல்லாமல் வேற என்னதான் இருக்கு? தேவைக்குப் பணம் இல்லாமல், கஷ்டப்பட்டு படிச்சேன். வீட்டிற்கு வந்தால், நல்ல உணவு இல்லை. கஞ்சியும் மரவள்ளிக் கிழங்கும் சட்டினியும்தான் உணவு.  படிக்க புத்தகங்கள் இல்லை. பேசுறதுக்கு ஆள் இல்லை. பிறகு... பிறகு... நான் போகணும்... இங்கேயிருந்து...”

அவனுடைய தாய் கண்ணீரைத் துடைத்தவாறு அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

“ஐம்பது ரூபாய் கிடைச்சது” - அவனுடைய தந்தை உள்ளே வந்தான்.  பணத்தைத் தன் மகனின் கையில் கொடுத்துவிட்டுச் சொன்னான்:

“இனி நாளைக்குப் போகலாம். மகனே, எதையாவது சாப்பிட்டு படுத்துத் தூங்கு.”

“நான் இப்பவே போகணும்” - பணத்தைத் தன் பேண்ட் பாக்கெட்டிற்குள் வைத்த அவன் தோல்பெட்டியைக் கையில் எடுத்தான்.

“இந்த இரவு நேரத்துல...” - அவனுடைய தாயின் தொண்டை இடறியது.

“தடை சொல்லாதடி... அவன் போகட்டும்” - அவனுடைய தந்தை அவளை அமைதிப் படுத்தினான்.

ராஜேந்திரன் வெளியேறி நடந்தான்.

“கடிதம் எழுதணும் மகனே” - அவனுடைய தந்தை உரத்த குரலில் அழைத்து சொன்னான்.

அதற்கு பதில் வரவில்லை.

3

ராஜேந்திரன் ஹோட்டலில் அறையெடுத்துத் தங்கத் தொடங்கினான்.  வேலைக்கு விண்ணப்பங்கள் எழுதி அனுப்பினான். நேர் காணல்கள் நடந்தன.

வேலை எதுவும் கிடைக்கவில்லை.

வேலை கிடைப்பதாக இருந்தால், சிபாரிசு வேண்டும்! நன்கொடை கொடுக்க வேண்டுமே!

தன் தந்தைக்கு வெகு சீக்கிரமே வேலை கிடைக்குமென்றும்; ஹோட்டலுக்குக் கொடுப்பதற்கு ஐந்நூறு ரூபாய் உடனடியாக வேண்டுமென்றும் அவன் கடிதம் எழுதினான். வீட்டிலிருந்து சீக்கிரமே பணம் வரும் என்று ஹோட்டல் மேனேஜரிடம் உறுதி அளித்திருந்தான்.

ஹோட்டல் அறையில் உட்கார்ந்து கொண்டு அவன் நவீன இலக்கியத்தைப் படித்தான். சொற்களுக்காகத் தேடுதல் நடத்தினான்.

எதற்காக சொற்கள்?

வாழ்க்கைக்கு அப்பால் இருக்கும் விஷயங்களை எழுதுவதற்கு.... அதற்காகத்தான் சொற்கள்! மொழியில் இருக்கும் சொற்கள் அனைத்தும் பழையனவாகிவிட்டன. காலப் பழக்கத்தால், சொற்களின் அர்த்தங்கள் அனைத்தும் மாறிப் போய்விட்டன.

வாழ்க்கை மாறிப்போயிவிட்டது. வாழ்க்கையைப் பற்றிய நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் தகர்ந்து போய்விட்டன. அந்த நம்பிக்கைகளின் தகர்தலைத்தான் எழுத வேண்டும் - அதைத்தான் வெளிப்படுத்த வேண்டும்.

சொற்கள் இல்லை!

அப்புக்குட்டன் கஞ்சா பீடி கொண்டு வருவான். கஞ்சா பீடியைப் புகைக்கும்போது சுய உணர்வற்ற மனதின் அடி ஆழங்களுக்குள் இறங்கிச் செல்லலாம்.

மனதின் அடி ஆழத்தின் பாம்பு படத்தை விரித்துக் கொண்டு ஆடுகிறது.

காமம்!

அனைவருடைய கவனத்தையும் ஈர்த்துக் கொண்டு, பார்வைகளை குவியச் செய்து கொண்டு அவள் சாலையின் ஓரத்தில் நடந்து செல்வாள் - துளசி!

எல்லோரும் அவளைப் பார்ப்பார்கள். அவள் யாரையும் பார்க்க மாட்டாள். காலை நேர வானத்தின் விளிம்பு அவள். அருகில் சென்றால், தூரத்தில் போகும் வானத்தின் விளிம்பு.

ராஜேந்திரன் ஹோட்டல் அறையை விட்டு வெளியே வந்து, சாலையின் அருகில் போய் நிற்பான். துளசியைப் பார்த்துப் புன்னகைப்பான். அவள் புன்னகைக்க மாட்டாள். அவள் பார்க்கக்கூட மாட்டாள்.

ஹோட்டலைத் தேடிப் பெண்களும் ஆண்களும் வருவார்கள். ஒன்றோ இரண்டோ நாட்கள் தங்குவார்கள். திரும்பிப் போவார்கள்.

எங்கிருந்தோ வருகிறார்கள். எங்கேயோ போகிறார்கள். அதுதான் வாழ்க்கை! வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இல்லை. நோக்கம் இல்லை.

இப்படியே சில நாட்கள் கடந்து சென்றன. துளசியையும் பார்க்க முடியவில்லை. அவள் அந்த வழியே செல்லவில்லை.

ஹோட்டல் மேனேஜரின் நடவடிக்கைகள் மாறின. அவன் கறாராகக் கூறினான்:

“சார் கணக்கைச் சரிபண்ணி பணம் தரணும். இல்லாவிட்டால் பெட்டியை இங்கே வச்சிட்டு, வெளியேறுங்க.”

“நாளைக்குக் கணக்கைச் சரிபண்ணி பணம் தர்றேன்” - ராஜேந்திரன் கெஞ்சுகிற குரலில் சொன்னான்.

“நாளைக்குத் தரலைன்னா...”- மேனேஜர் திரும்பி நடந்தான். 

நாளைக்குக் கொடுக்கவில்லையென்றால் என்ன நடக்கும் என்று ராஜேந்திரனுக்குத் தெரியும். பெட்டி, ஆடைகள், புத்தகங்கள் எல்லாவற்றையும் மேனேஜர் எடுத்துக் கொண்டு போய்விடுவான்.  ராஜேந்திரனைக் கழுத்தைப் படித்து வெளியே தள்ளுவான். ஆனால் -

ஆனால், அது எதுவும் நடக்கப் போவதில்லை என்று ராஜேந்திரனுக்குத் தெரியும். ஏனென்றால், தூக்கில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் இறந்த உடலின் பின் கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே தள்ள முடியுமா?

மனதில் இருந்த எதிர்பார்ப்பு கையை விட்டுப் போய்விட்டது. பணம் வராது என்று அவன் முடிவே செய்துவிட்டான். ஆனால், வந்தது.

ஐந்நூறு ரூபாய் அல்ல. இருநூறு ரூபாய் மட்டும். ஹோட்டலுக்குக் கொடுக்க அந்தப் பணம் போதாது. இருநூறு ரூபாயைக் கொடுக்கலாமா? மீதிப் பணத்தைப் பிறகு தருவதாகக் கூறலாமா?

பிறகு அவன் எப்படித் தருவான்? எங்கேயிருந்து அவன் பணத்தை உண்டாக்குவான்? வீட்டிலிருந்து இனிமேல் பணம் கிடைக்காது.

அதற்குப் பிறகும் ஹோட்டலில் கடன் அதிகமாகும். மேனேஜர் கழுத்தைப் பிடித்து வெறியே தள்ளுவான். இல்லாவிட்டால் இறந்த உடல் தூக்கில் தொங்கும்.

எதற்காக வாழ வேண்டும்?

வாழ்க்கைக்கு அர்த்தமே இல்லை. நோக்கம் இல்லை. மரணத்திற்கு அர்த்தமும் நோக்கமும் இருக்கின்றன - வாழ்க்கையிலிருந்து தப்பிப்பது!

மணியார்டர் மூலம் வந்த இருநூறு ரூபாய் அவனுடைய பாக்கெட்டில் இருக்கிறது. ராஜேந்திரன் அறையை விட்டு வெளியேறி நடந்தான்.  அப்போதும் பக்கத்து அறையில் அந்தக் குலுங்கல் சிரிப்பு கேட்டது.

அவளுடைய சிரிப்பு! அப்படியே சிரித்து சிரித்து அவள் பிள்ளை பெறுவாள். பிறகு அழுவாள் - ராஜேந்திரனின் தாய் அழுததைப்போல பிறகு இறப்பாள். சிரிப்புக்கும் அழுகைக்கும் - இரண்டுக்குமே அர்த்தம் இல்லை. மரணத்திற்கு மட்டும் அர்த்தம் இருக்கிறது - சிரிப்பிலிருந்தும் அழுகையிலிருந்தும் தப்பிப்பது!

துளசி சிரிப்பாளா?

ராஜேந்திரன் சாலையில் இறங்கி நடந்தான். மதிய நேரம் ஆனது.  தாங்க முடியாத அளவிற்கு வெப்பம் இருந்தது. 

அப்புக் குட்டனைப் பார்த்தான். கஞ்சா பீடி வாங்கினான். அதைப் பற்ற வைத்து இழுத்தான். கஞ்சாவின் புனிதமான புகை மனதிற்குள் நுழைந்து ஆக்ரமித்தது. மனம் எல்லையற்ற நிலையை நோக்கிப் பறந்து சென்றது.

வெயில் வெப்பமே இல்லாமல் இருந்தது. இருந்தது வெளிச்சம் மட்டுமே.

என்ன ஒரு மக்கள் கூட்டம்! என்ன ஒரு ஆரவாரம்! அந்த மனிதர்களும்.... மனிதர்களை ஏற்றிச் செல்லும் வாகனங்களும்... இவ்வளவு அவசரமாக எங்கு போகிறார்கள்? எதற்காகப் போகிறார்கள்?

இறப்பதற்காகப் போகிறார்கள். எல்லோரும் வாழ்க்கை என்ற பொய்யிலிருந்து மரணம் என்ற உண்மையை நோக்கிப் போகிறார்கள்?