Lekha Books

“அதை நான் தெரிந்து கொண்டால்...?”

“வேண்டாம்.... அதைத் தெரிஞ்சிக்கவே வேண்டாம்”- அவள் அவனுடைய நெஞ்சில் தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டு சொன்னாள்:

“என் கர்ப்பத்தில் இருக்கும் குழந்தையின் தந்தை...”

“யாரு? யாருன்னு சொல்லு.”

அவள் அடுத்த நிமிடம் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். அவனுடைய உதடுகளில் அவள் அழுத்தி முத்தமிட்டாள்.

“இதோ... இதோ... என் குழந்தையின் தந்தை...?” - அவள் திடீரென்று தன்னுடைய பிடியை விட்டு விலகி நின்றாள். அவனுடைய கண்களைப் பார்த்தவாறு அவள் கேட்டாள்:

“அப்படித்தானே? என் குழந்தையின் தந்தை நீங்கள்தானே?’’

“ஆமாம்...’’ - அவன் தலையைக் குனிந்து கொண்டான்.

அவள் மீண்டும் கட்டிலில், அவனுடன் சேர்ந்து உட்கார்ந்தாள். அவள் தன்னுடைய கதையைச் சொன்னாள். அது ஒரு நீளமான கதை அல்ல. அசாதாரண கதையும் அல்ல.

சிரமப்பட்டு வாழக்கூடிய வகையில் மட்டுமே இருக்கக் கூடியதுதான் அவளுடைய குடும்பம். அவளுடைய தாய், தந்தைக்கு நான்கு பிள்ளைகள் இருந்தார்கள் - மூன்று ஆண் பிள்ளைகளும் ஒரு பெண்ணும். மூத்தவன் ஆண். இரண்டாவது அவள். அவளுக்கு இளையவர்கள் இருவரும் ஆண்கள்.

மூத்த மகன் பள்ளி இறுதி வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்றான். அவனுக்கு ராணுவக் கல்லூரியில் இடம் கிடைத்தது. அவன் ஒரு ராணுவ அதிகாரியாக ஆனான். அவன் தன்னுடைய உடன் பிறப்புக்களின் படிப்பிற்காகப் பணம் அனுப்பி வைக்கவும் செய்கிறான். மூன்று பேர்களும் நன்கு படிக்கக் கூடியவர்கள்தான்.

துளசி பி.ஏ. படிப்பவள். அவள் பலருடைய கவனத்தையும் ஈர்க்கக்கூடிய ஒரு பேரழகி என்பதுதான் உண்மை. ஆனால், பார்வையாலோ வார்த்தையாலோ நடத்தையாலோ அவள் யாருக்கும் சிறிதளவுகூட பிடி கொடுத்ததில்லை. அவளுடைய முகத்தில் ஒரு முகமூடி இருக்கும். எப்போதும் உணர்ச்சியே இல்லாத முகமூடி.

பேருந்தில் ஏறிக் கல்லூரிக்குச் செல்வாள். பேருந்திலேயே திரும்பி வருவாள். இதற்கிடையில் பலரும் பல வகையில் அவளை நெருங்க முயற்சிப்பார்கள். அவர்களுடைய முயற்சிகள் அனைத்தும் தோல்வியில்தான் முடியும். அழகான பொம்மை! - கல்லூரியில் அவளுக்கு இப்படி ஒரு பெயர் இருந்தது. அவளுடைய அமைதியான போக்கு அவளுக்கு வாங்கித் தந்த பெயர் அது.

ராஜேந்திரனின் மார்பில் தன்னுடைய முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அவள் சொன்னாள்:

“அப்படி இருக்குறப்போதான், நான் கர்ப்பணியா ஆனேன்.” அவனுடைய தலையைப் பிடித்து குனிய வைத்துக் கொண்டு, உதடுகளில் உதடுகளைச் சேர்த்து வைத்தவாறு அவள் சொன்னாள்:

“திருடன்! என்னை கர்ப்பிணியா ஆக்கியாச்சு!”

அடுத்த நிமிடம் ராஜேந்திரன் தன் தலையை உயர்த்தினான். அவன் அவளையே வெறித்துப் பார்த்தான்.

“நானா? நானா உன்னை கர்ப்பிணியா ஆக்கினேன்?”

அவள் வேகமாக எழுந்தாள். அவனுடைய கண்களையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டு அவள் கேட்டாள்:

“அதுதானே உண்மை? என் முகத்தைப் பார்த்து சொல்லுங்க, இல்லைன்னு...”

ராஜேந்திரன் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தான். துளசி மீண்டும் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். மீண்டும் அவர்களுடைய முகங்கள் நெருங்கின. பெருமூச்சுகள் கலந்தன. உதடுகள் உரசின. அவள் முணுமுணுத்தாள்:

“என் கர்ப்பத்தில் இருக்கும் குழந்தையின் தந்தை யார்...? யார்...? யார்?”

“நான்தான்...” ராஜேந்திரனுக்கு மூச்சு அடைத்தது.

அவள் மீண்டும் கட்டிலில் அவனுடன் சேர்ந்து உட்கார்ந்தாள். அவனுடைய மார்பை வருடியவாறு அவள் சொன்னாள்:

“திருமணம் ஆகாத பெண் கர்ப்பம் தரிப்பது என்பது.... பெண்ணுக்கு மிகவும் அவமானம் உண்டாக்கக்கூடிய ஒரு விஷயமாயிற்றே அது! அவளுடைய குடும்பத்தை முழுமையா பாதிக்கக்கூடிய அவமானச் செயலாயிற்றே அது! அவமானத்தைத் தாங்க முடியாமல், கர்ப்பமா இருக்குற பெண்ணை வீட்டை விட்டு வெளியே விரட்டுறது உண்டு. சில பெற்றோர்களை இப்படிப்பட்ட காரியங்கள் பைத்தியம் பிடிக்க வச்சிருக்கு. கர்ப்பமா இருக்குற பெண்ணைக் கொல்லவும் செய்திருக்காங்க. பெற்றோர்கள் தற்கொலை பண்ணியிருக்காங்க. இல்லையா...? இல்லையா?’’

“தினமும் அப்படிப்பட்ட செய்திகள் பத்திரிகைகளில் வருகின்றனவே!”

“பெரிய அளவில் சொத்துக்கள் எதுவும் இல்லை என்றாலும், மானத்துடன் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு குடும்பம்தான் என்னுடையது. அப்பாவும் அம்மாவும் அண்ணனும் கொஞ்சம் சந்தேக குணம் கொண்டவர்கள். என் தந்தைக்கு இந்த விஷயம் தெரிந்தால், என்னைக் கொன்னுடுவாரு. இல்லாவிட்டால், அவர் செத்திடுவாரு. அண்ணனுக்குத் தெரிந்தால், விடுமுறை எடுத்துக் கொண்டு உடனடியா வீட்டுக்கு வந்திடுவாரு. என்னைக் கொல்வார் என்பது மட்டும் நிச்சயம். என்னைக் கொலை செய்துவிட்டு, அண்ணன் தப்பிக்க முடியாது. அவர் கொலையாளியா ஆவார். என் தாய் கவலையில் மூழ்கி இறப்பாள். என்னுடைய தம்பிமார்கள் நிரந்தரமா என்னைத் திட்டுவார்கள். நான் என்ன செய்யணும்? சொல்லுங்க... நான் என்ன செய்யணும்? என்னைக் கொலை செய்தால், என் அண்ணன் தப்பிக்க முடியாது. அவர் கொலையாளியா ஆவார். என் தாய் கவலையில் இறந்து விடுவாள். என் தம்பிமார்கள் எப்போதும் என்னைச் சபிப்பார்கள். நான் என்ன செய்யணும்? சொல்லுங்க... நான் என்ன செய்யணும்?” - அவள் வேகமாக எழுந்தாள். ராஜேந்திரனை நோக்கி விரலைக் காட்டியவாறு அவள் வெறி பிடித்தவளைப்போல கேட்டாள்:

“சொல்லுங்க... என் இடத்தில் நீங்களாக இருந்தால் என்ன செய்திருப்பீங்க?”

“தற்கொலை செய்து கொள்ள இடம் தேடி வந்தவன் நான்...” - ராஜேந்திரன் சிரித்துக் கொண்டே தொடர்ந்து சொன்னான்:

“வாழ்க்கைக்கு நோக்கம் இல்லை என்றும்; அர்த்தம் இல்லை என்றும்; மரணம் உண்மையானது என்றும் நம்பி இறப்பதற்கு வந்தவன் நான்...”

“பிறகு?”

“பிறகு... பிறகு... இந்தக் கேள்வியை... துளசி, நான் உன்கிட்ட கேட்கிறேன். நீ இறக்க முயற்சித்து, ஏன் இறக்கவில்லை? கயிற்றின் சுருக்கைக் கழுத்தில் அணிந்தேல்ல? பிறகு...?

அவள் சிறிது நேரம் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். அவள் சாளரத்தைப் பார்த்தாள். தூரத்தில் எதையோ பார்ப்பதைப் போல.... எதையோ கேட்பதைப்போல கவனத்தை வைத்துக் கொண்டு, அவள் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

“அந்த அழுகை... அந்தக் கதறல்... ஆயிரமாயிரம் குழந்தைகளின் அழுகைச் சத்தத்தை நான் கேட்டேன்... என் கர்ப்பத்தில் இருக்கும் குழந்தை கதறியது. வாழ வேண்டும் என்பதற்கான அழுகை அது.... இல்லையா?” - அவள் அடுத்த நிமிடம் ராஜேந்திரன் பக்கம் திரும்பினாள்.