Lekha Books

“அந்தக் குழந்தை கண் விழித்துக் கதறினப்போ, அதன் தாய் தாலாட்டு பாடினாள். தாயின் மார்பில் படுத்துக் கொண்டே அந்தக் குழந்தை தூங்கியிருக்கும்” - அவளுடைய கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தன. தொண்டை இடறியது.

“என் குழந்தை... கர்ப்பத்தில் இருக்கும் குழந்தை... பிறக்காத குழந்தை... அந்தக் குழந்தையின் தாய் நான். அந்தக் குழந்தை வாழவேண்டும் என்றால், நான் உயிருடன் இருக்க வேண்டும். இறப்பதற்கு எனக்கு உரிமை இல்லை. நான் இறக்க மாட்டேன்... நான் வாழணும்... நான் வாழ்வேன்.”

வாழ்க்கை மிகவும் சக்தி படைத்ததாக, அதன் எல்லா குணங்களுடனும் தனக்கு முன்னால் நின்றிருப்பதைப்போல் ராஜேந்திரன் உணர்ந்தான். அவன் முணுமுணுக்கும் குரலில் கேட்டான்:

“எதற்காக வாழ்றே? வாழ்க்கையின் அர்த்தம் என்ன? வாழ்க்கையின் நோக்கம் என்ன?”

அடுத்த நிமிடம் துளசி அவனை விட்டு விலகி நின்றாள். கன்னங்கள் வழியாக வழிந்த கண்ணீரை அவள் துடைத்தாள். அவளுடைய முகத்தில் கம்பீரம் தெரிந்தது. அந்த கம்பீரத்திற்கு மத்தியில் கேலி கலந்த ஒரு புன்னகை வெளிப்பட்டது.

“எதற்காக வாழ்கிறேன்னு கேக்குறீங்களா? வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் என்னன்னு கேக்குறீங்களா? வாழ்க்கையின் நோக்கம் என்னன்னு கேக்குறீங்களா...? எனக்குத் தெரியாது...” - அவள் அடக்க முடியாமல் சிரித்துக் கொண்டே தொடர்ந்து சொன்னாள்:

“என் தந்தைக்கும் தாய்க்கும் தெரியாது. என் அண்ணனுக்கம் தெரியாது. என் ஊரில் உள்ளவர்களுக்கும் தெரியாது. என் தோழிகளுக்கும் தெரியாது. என் பேராசிரியர்களுக்கும் தெரியாது. அர்த்தம் என்ன என்பதும் நோக்கம் என்ன என்பதும் தெரியாமலே எல்லோரும் வாழ்கிறார்கள்... உங்களுக்குத் தெரியுமா?” - அவள் விரலை நீட்டியவாறு ராஜேந்திரனை நெருங்கினாள்.

அடுத்த நிமிடம் அவன் அவளுடைய கையைப் பற்றி அவளைத் தன் மடியில் உட்கார வைத்தான். அவளுடைய கைகள் அவனை வளைத்தன. அவள் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

“நான் வாழணும்...”

“நானும்தான்...”

அவன் கட்டிலில் சாய்ந்தான். அவளுடைய மார்பகம் அவனுடைய மார்பில் அழுத்தியது. அவன் மெதுவான குரலில் சொன்னான்:

“என் இதயத்தில் வாழ்க்கை ஒலிக்கிறது.”

“என் கர்ப்பத்தில் வாழ்க்கை நெளிகிறது.”