Lekha Books

ராஜேந்திரன் பற்களைக் கடித்தான். கடிதத்தைக் கைகளால் கசக்கினான்.  அதைச் சிறு சிறு துண்டுகளாகக் கிழித்தான். பிறகும் கைகளால் கசக்கி, வேஸ்ட் பேப்பர் கூடைக்குள் எறிந்தான்.

வேலை கிடைப்பதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்களாம்.  குடும்பத்தைத் தாங்கப் போகிறவனும் நிழலும் அவன்தானாம்!

யாருக்கும் யாரும் தாங்குபவனும் இல்லை; நிழலும் இல்லை. யாரும் யாரிடமும் கடன்பட்டிருக்கவில்லை.

மனிதன் தனியானவன். தனியனாக வருகிறான். தனியனாகவே போகிறான்.

அர்த்தமே இல்லாத வாழ்க்கை. இலக்கே இல்லாத வாழ்க்கை!

பக்கத்து அறைக்குள்ளிருந்து மீண்டும் குலுங்கல் சிரிப்பு கேட்டது.  ராஜேந்திரன் ஜன்னலருகில் சென்று சாலையைப் பார்த்தான்.

இல்லை - துளசி வரவில்லை.

அவள் இனி வரமாட்டாளா?

2

எம்.ஏ. படித்தவன் - மலையாளம் எம்.ஏ! படிப்பதெல்லாம் ஆங்கில நாவல்கள்! ஆங்கிலப் புதினங்களும் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்ப்பு செய்யப்பட்ட ஃப்ரெஞ்ச் புதினங்களும்.

சில குறிப்பட்ட வகையைச் சேர்ந்த நாவல்களைத்தான் அவன் படிப்பான். வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் இல்லை. நோக்கம் இல்லை.  மனிதன் இந்த உலகத்தில் எந்தவித நோக்கமும் இல்லாமல் உழன்று கொண்டிருக்கும் ஒரு தனியன்... கவலையில் இருப்பவன். மரணம் எப்போதும் மனிதனுக்காகக் காத்திருக்கிறது. அவனுடைய அறிவும் சிந்தனையும் அவனுக்கு உதவப் போவதில்லை. மரணத்திற்கென்று படைக்கப்பட்ட மனிதன் ஒவ்வொரு நிமிடமும் மரணத்தை நோக்கி நடந்து சென்று கொண்டிருக்கிறான்.

அந்த வகையில் அவன் வாசித்த அனைத்தும் மரணத்தைப் பற்றிய தகவல்களைச் சத்தம் போட்டுக் கூறிக் கொண்டிருந்தன.

மலையாளம் எம்.ஏ. தேர்வில் இரண்டாம் வகுப்பில் அவன் வெற்றி பெற்றான். வேலைக்காகப் பல இடங்களுக்கும் மனு போட்டான் - அரசாங்க கல்லூரிகளிலும் தனியார் கல்லூரிகளிலும்.

அரசாங்க வேலையென்றால் அதற்கு சிபாரிசு வேண்டும். சிபாரிசு! தனியார் கல்லூரிகளில் வேலை கிடைப்பதற்கு நன்கொடை கொடுக்க வேண்டும் - ஐயாயிரம் பத்தாயிரம் என்று!

ஒருவனை எம்.ஏ. படித்து முடிக்கச் செய்வதற்காக ஒரு குடும்பமே தியாகம் செய்திருக்கிறது. தாயும் தந்தையும் இளைய சகோதரர்களும் சகோதரிகளும். இரண்டு நேரம் மட்டுமே அவர்கள் கஞ்சி குடித்து வாழ்க்கையை நடத்தினார்கள் - கல்லூரியில் படிக்கும் மூத்த மகனுக்கு பணம் அனுப்பி வேண்டும் என்பதற்காக.

பணம் அனுப்ப ஒருநாள் தவறினால், பயமுறுத்துகிற மாதிரி கடிதம் வரும். படிப்பை நிறுத்திவிட்டு, ஏதாவதொரு பாதையைத் தேடிப் போகப் போவதாக எழுதுவான். தற்கொலை செய்துகொள்ளப் போவதாகக் கூறுவான்.

தாயும் அவனுடைய தம்பிகளும் தங்கைகளும் அழுவார்கள். தந்தை மிகவும் சிரமப்பட்டு பணத்தைத் தயார் பண்ணி அனுப்ப வைப்பான்.

அந்த வகையில் ராஜேந்திரன் படித்தான். வெற்றி பெற்றான். கல்லூரிப் படிப்பு முடிந்தவுடன் வீட்டிற்குச் சென்று வசிக்க ஆரம்பத்தான்.  கல்லூரி விடுதியில் கிடைத்ததைப் போன்ற உணவு வகைகள் அவனுக்கு வேண்டும். சிகரெட் வேண்டும். கஞ்சா பீடி வேண்டும்.

அவை மட்டுமல்ல - ப்ராண்டியோ விஸ்கியோ வேண்டும்.

வாழ்க்கைக்கு அப்பால் ஏதாவது இருக்கிறதா என்பதைத் தேட வேண்டும்.

சுய உணர்வு அற்ற மனதின் அடி ஆழத்திற்குள் செல்ல வேண்டும்.

கஞ்சாவின் உதவி இல்லாமல் வாழ்க்கைக்கு அப்பால் போக முடியுமா? ப்ராண்டியோ விஸ்கியோ இல்லாமல் சுய உணர்வு அற்ற மனதின் அடி ஆழத்திற்குள் நுழைய முடியுமா?

பகல் நேரத்தில் கஞ்சியும் மரவள்ளிக் கிழங்கும்தான் வீட்டில் உணவு. இரவு வேளையில் சோறும் மரவள்ளிக் கிழங்கும் மீனும்.

“அவன் எம்.ஏ. படிச்சவன் ஆச்சேடி! அவனுக்கு இப்படிக் கொடுத்தா சரியா இருக்குமா? ”- அவனுடைய தந்தை தாயிடம் சொன்னான்.

“அதை விட்டால் எப்படித் தரமுடியும்? அங்கே இருக்குறது மாதிரி கறியும் மீன் வறுவலும் சாம்பாரும் வச்சு சோறு தர இங்கே முடியுமா?”

“அவனுக்கு மட்டும் சோறு கொடு. ஏதாவதொரு குழம்பையும் வை.”

“அவனுக்கு மட்டும் சோறும் குழம்பும் கொடுத்தால், இளைய பிள்ளைகள் அதைப் பார்ப்பாங்கள்ல? அவங்களையும் நான்தானே பெத்திருக்கேன்?”

“அவங்க பார்க்கக் கூடாது.”

யாருக்கும் தெரியாமல், அவள் எம்.ஏ. படித்தவனுக்குச் சோறு கொடுத்தாள். புளிக் குழம்பும் அவியலும் சோறும். மாமிசம் இல்லை.  மீன் இல்லை. அப்பளம் இல்லை.

அவன் கொஞ்சம் சோற்றை வாரித் தின்றான். எழுந்து கைகளைக் கழுவினான். கட்டிலில் போய் படுத்துக் கொண்டான்.

இரவிலும் அதேதான். 

காலையில், தேநீர்க் கடையிலிருந்து அவனுடைய தம்பி ஒரு தேநீர் வாங்கிக் கொண்டு வந்தான். ராஜேந்திரன் அதைக் குடித்தான்.

ப்ராண்டி இல்லை. விஸ்கி இல்லை. கஞ்சா பீடி இல்லை.

யாருடன் எதைப் பற்றிப் பேசுவது? வாழ்க்கைக்கு அப்பால் பார்க்கக்கூடியவர்கள் அந்த கிராமத்தில் யாரும் இல்லை. சுய உணர்வற்ற மனதின் ஆழத்திற்குள் நுழைந்து செல்லக்கூடியவர்கள் யாரும் அங்கு இல்லை.

என்ன ஒரு தனிமை!

மனிதன் தனியானவன்! செயலற்றவன்!

ஆனால், சுய உணர்வற்ற மனதின் அடி ஆழத்திலிருந்து குமிழிகள் மேலே வந்து கொண்டிருந்தன.

காமம்!

அவனுடைய தந்தையின் மருமகள் வத்சலா வழக்கமாக அங்கு வருவாள். ராஜேந்திரன் கல்லூரியிலிருந்து வந்துவிட்டால், அவள் அவனை விட்டுப் போகவே மாட்டாள். எப்போதும் விளையாட்டும் சிரிப்பும்தான்.

ஆனால், அந்த முறை கல்லூரியிலிருந்து வந்த பிறகு, அவள் அவன் இருக்கும் பக்கம் வரவேயில்லை. கதவின் மறைவில் நின்றுகொண்டு எட்டிப் பார்த்துச் சிரித்துவிட்டு, அவள் ஓடி விடுவாள். ஒரே வருடத்தில் உண்டான மாறுதல் அது!

அவள் வளர்ந்துவிட்டாள். அவள் மாறிவிட்டாள். அவளுடைய மார்பகத்திலும் பார்வையிலும் நடையிலும் மாற்றங்கள் உண்டாகிவிட்டன.

அவளுக்கு அருகில் செல்ல வேண்டும் என்ற விருப்பம் இருக்கிறது.  பேச வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்கிறது. பிறகு... என்னவோ வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. ஆனால் - அவளுக்கு கட்டுப்பாடுகள் இருக்கின்றன.

மனிதன் சுதந்திரமானவன் இல்லை. ராஜேந்திரன் பற்களைக் கடித்தான்.  மனிதர்கள் ஒருவரையொருவர் நெருங்கக்கூடாதாம்! இந்த அடிமைத்தனத்தைச் சுமந்துகொண்டு எதற்காக வாழ்கிறார்கள்?

பக்கத்து வீட்டிலிருக்கும் அம்புஜம் வாசலில் வந்து நின்றிருந்தாள்.  அவள் குலுங்கிச் சிரித்தவாறு கேட்டாள்:

“ஒரு நாவல் தர்றீங்களா?”

“தர்றேன்... வா...” - ராஜேந்திரன் எழுந்து கதவுக்கு அருகில் சென்றான்.  அவன் அவளுடைய கையைப் பற்றினான்.

அவள் வெட்கப்பட்டு நெளிந்தாள். அவன் அவளை உள்ளே இழுத்தான்.  அவள் உள்ளே வந்தாள். அவனுடைய விரல்கள் அவளுடைய மார்புப் பகுதியில் ஆர்மோனியம் வாசித்தன.

“அம்புஜம் அக்கா....” - ஒரு அழைப்பு கேட்டது.