மரணத்திலிருந்து - Page 6
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6374
கழுத்தில் போட்ட சுருக்குடன் அவள் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் நின்றிருந்தாள்.
ராஜேந்திரனுக்கு ஒரு இருமல் வந்தது. இருமவில்லை. அதை அடக்கிக் கொண்டான்.
மண் குடிசையில் குழந்தையின் அழுகைச் சத்தம் அதிகமானது. அதன் தாய் ஒரு தாலாட்டுப் பாடலைப் பாடினாள். குழந்தையின் அழுகைச் சத்தம் நின்றது. சுற்றிலும் அமைதி நிலவியது.
அடுத்த நிமிடம் கழுத்தில் இருந்த சுருக்குக் கயிறை அந்தப் பெண் எடுத்தாள். மரத்தின் கிளையில் கட்டியிருந்த புடவையை அவிழ்த்த அவள் ஸ்டூலை விட்டுக் கீழே இறங்கினாள். அவள் புடவையைச் சரி பண்ணினாள் அவள் நடந்தாள்.
ராஜேந்திரனுக்கு மீண்டும் இருமல் வந்தது. அவன் அதை அடக்கிக் கொண்டே இருமினான். அவள் வேலிக்கு அருகில் வந்தாள். அவள் முணுமுணுத்தாள்:
“யாரு?”
“வழியில் போற ஆளு...” - அவனும் மெதுவான குரலில் சொன்னான். எப்படியோ, அவள் வேலியைத் தாண்டி அந்தக் குறுகலான பாதையை அடைந்தாள். அவள் மீண்டும் மெதுவான குரலில் கேட்டாள்:
“நீங்க யாரு?”
“தூரத்துல இருந்து வர்றேன்.”
அவள் சாலையை நோக்கி நடந்தாள் - ராஜேந்திரன் அவளுக்குப் பின்னால் நடந்தான்.
அவள் கேட்டாள்:
“நீங்க ஏன் என் பின்னால வர்றீங்க?”
“நான் உங்க பின்னால் வரல. நான் போக வேண்டிய பாதையில் போறேன்.”
அவள் நடந்தாள். ராஜேந்திரனும் நடந்தான். அவர்கள் சாலையை அடைந்தார்கள். இருவரும் நல்ல நிலவு வெளிச்சத்தில் இருந்தார்கள். அவள் அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்தாள்.
“நீங்க... நீங்க ராஜேந்திரன்தானே?”
“துளசி.... துளசிதானே?”
இருவரும் எதுவும் பேசாமல் மவுனமாக ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். அவள் கேட்டாள்:
“நீங்க இங்கே?”
“துளசி இப்போ இங்கே?”
அவள் நடந்தாள். ராஜேந்திரன் அவளைப் பின்பற்றினான். ராஜேந்திரன் கேட்டான்:
“துளசி, இப்போ எங்கே போறே?”
“நான் எங்கே போகணும்னு முடிவு பண்ணல. நீங்க எங்கே போறீங்க?”
“எங்கே போகணும்னு நானும் முடிவு பண்ணல. நீ போற இடத்துக்கு நானும் வர்றேன்.”
“நீங்க என்கூட ஏன் வரணும்?”
“அதைப் பார்க்குறதுக்கு...”
“எதை?”
“தூக்குல தொங்கிச் சாகுறதை....”
அவள் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக சிறிது நேரம் நின்றாள். மீண்டும் அவள் நடந்தாள். சிறிது தூரம் நடந்துவிட்டு, அவள் சாலையோரத்தில் உட்கார்ந்தாள். ராஜேந்திரனும் உட்கார்ந்தான். அவள் கேட்டாள்:
“நீங்க பார்த்தீங்களா?”
“ம்... நான் எல்லாவற்றையும் பார்த்தேன்.”
“இனி...”- அவள் தான் சொல்ல வந்ததை முழுமையாகக் கூறவில்லை. அவளுக்கு மூச்சு அடைத்தது.
“இனி என்ன செய்யப் போறே?”
“நான் வாழணும். நானும், என்னுடைய...”
“சொல்லு... சொல்ல வந்ததை முழுசா சொல்லு....” - அவன் அவளுக்கு அருகில் வந்து உட்கார்ந்தான்.
“நானும் என்னுடைய குழந்தையும் வாழணும்”- அவள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு எங்கோ தூரத்தை நோக்கிப் பார்த்தவாறு கூறினாள்.
“குழந்தையா? அது எங்கே இருக்கு?” - அவன் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.
“என் வயிற்றில்...” - அவள் சற்று தயங்கினாள். சிறிது நேர மவுனத்திற்குப் பிறகு, உறுதியான குரலில் அவள் சொன்னாள்:
“நான் வாழணும். நான் வாழ்வேன். நான் உயிருடன் இருந்தால்தான் என் குழந்தை உயிருடன் இருக்கும்.”
“துளசி, உன் குழந்தை எதற்காக வாழணும்?”
“எதற்கு? அதைத்தான் நான் கேக்குறேன்.”
“யாரும் வாழ வேண்டாமா?”
“யாரும் வாழலைன்னா, யாருக்காவது ஏதாவது நஷ்டம் உண்டாகுமா? எல்லோரும் வாழ்ந்தால், யாருக்காவது ஏதாவது லாபம் இருக்கா? இறப்பதற்காக மனிதன் கஷ்டப்பட்டு வாழணுமா?”
“நீங்க எதற்காக வாழ்றீங்க?”
“நான் இறப்பதற்கு ஒரு இடத்தைத் தேடிப் புறப்பட்டேன்.”
“இறப்பதற்கு ஒரு இடமா? அது இதுவரை கிடைக்கலையா?”
“கிடைச்சது. அப்போதுதான் உன்னோட மரணத்தைப் பார்த்தேன். நான் அதைப் பார்த்து நின்னுக்கிட்டு இருந்துட்டேன்.”
“நான் இறக்கலையே!”
“நீ இறக்காமல் இருப்பதைப் பார்த்தவுடன், இறக்க வேண்டாம் என்று எனக்கும் தோணிடுச்சு.”
“நான் வாழணும் - என் குழந்தைக்காக நான் வாழணும்”- அவள் எழுந்தாள்.
“நானும் வாழணும். என் துளசி. உனக்காக நானும் வாழணும்” - ராஜேந்திரனும் எழுந்தான்.
கோழி கூவியது. அவர்கள் நடந்தார்கள்.
“எங்கே போறே?” ராஜேந்திரன் கேட்டான்.
“எங்கே போகணும்?”
“நீ போற இடத்துக்கு நானும் வர்றேன்.”
“மிகவும் தூரத்திற்கு போகணும். என் வீட்டை விட்டு மிகவும் தூரமா போகணும். என் வீட்டுல இருக்குற யாருக்கும் நான் எங்கே இருக்கேன்னு தெரியக் கூடாது.”
தூரத்தில் ஒரு ஹார்ன் சத்தம் கேட்டது. ராஜேந்திரன் சொன்னான்:
“ஒரு பேருந்து வருது. அதுல ஏறிடுவோம்.”
“ஏறினால், பணம் தர வேண்டாமா?”
“என் கையில இருக்கு.”
அவள் சாலையோரத்தில் நின்றாள். பேருந்து அருகில் வந்தது. ராஜேந்திரன் கையைக் காட்டினான். பேருந்து நின்றது. ராஜேந்திரன் பேருந்தில் ஏறினான். துளசியைக் கைப்பிடித்து ஏறச் செய்தான்.
பேருந்து ஓடியது.
5
“தூக்குல தொங்கி சாகணும்னு முடிவு செய்ததற்கு என்ன காரணம்?” - ராஜேந்திரன் கேட்டான்.
எர்ணாகுளத்தில் இருக்கும் ஒரு ஹோட்டலின் அறையில், கட்டிலில் அவர்கள அமர்ந்திருந்தார்கள். மிகவும் நெருக்கமாக அமர்ந்து, துளசியின் நெஞ்சில் தன் கையை வைத்துக் கொண்டு அவன் சொன்னான்:
“என்னிடம் எல்லா விஷயங்களையும் மனம் திறந்து சொல்லணும். எதையும் மறைச்சு வைக்கக் கூடாது.”
அவள் அவனுடைய உடல்மீது சாய்ந்து படுத்தாள். அவனுடைய கையை எடுத்து தன்னுடைய மடியில் அவள் வைத்தாள். அவனுடைய கையைத் தடவியவாறு அவள் சொன்னாள்:
“நான் உண்மையை மட்டுமே கூறுவேன். ஆனால்....”
“ஆனால்..?”
“ஒரு உண்மையைச் சொல்ல மாட்டேன்.”
“சொல்லாத உண்மை என்ன?”
“நான் கர்ப்பமா இருக்கேன்.”
“அந்த உண்மையைத்தான் சொல்லியாச்சே! அந்த உண்மைக்குக் காரணமான உண்மையைத்தான் நான் தெரிஞ்சிக்கணும்.”
“அதுதான் நான் சொல்லாத உண்மை.”