மரணத்திலிருந்து - Page 5
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6400
அவன் கல்லூரி கேட்டிற்கு அருகில் வந்தான். சிறிது நேரம் அதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.
துளசி வரவில்லை. அவள் இனிமேல் கல்லூரிக்கு வராமல் இருக்கலாம். ஒருவேளை, அவள் மரணம் என்ற உண்மையைக் கண்டிருக்கலாம்.
ராஜேந்திரன் நடந்தான். சாலையின் வலது பக்கத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த அந்தப் பெயர் பலகையையே அவன் வெறித்துப் பார்த்தான். ஒரு ஹோட்டல் அது - பார் அட்டாச்ட். நண்பர்களுடன் சேர்ந்து அந்த ஹோட்டலுக்குச் சென்று அவன் மது அருந்தியிருக்கிறான்.
ராஜேந்திரன் தன் பேன்ட் பாக்கெட்டைத் தடவிப் பார்த்தான். இரு பக்கங்களிலும் பார்த்தான். தொடர்ந்து ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தான்.
ஒரு சிறிய அறையில் ராஜேந்திரன் மட்டும் இருந்தான். ப்ராண்டியும் சோடாவும் - குவளையை நிறைத்தான். அவன் வெறியுடன் அதைக் குடித்தான். ஹோட்டல் பையன் கேட்டான்:
“சாப்பிடலையா சார்?”
“வேண்டாம்...”
வேறு ஏதாவது வேணுமா? வேர்க்கடலை இருக்கு. கட்லட் இருக்கு வறுத்த மீன் இருக்கு...”
“எதுவும் வேண்டாம்”- காலியான குவளையைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு அவன் சொன்னான்:
“இன்னொரு பெக் வேணும்.”
மீண்டும் குவளை நிறைந்தது. ப்ராண்டியையும் சோடாவையும் கலந்து ராஜேநிதிரன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குடித்தான்.
பக்கத்து அறையில் சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது. மூன்று நான்கு பேர் ஒன்றாகச் சிரிக்கிறார்கள். ராஜேந்திரனின் முகத்தில் கேலியான புன்னகை அரும்பயது.
சிரிக்கிறார்கள்! கழுத்தில் கொலைக் கயிறு சுற்றியிருக்கும் மனிதர்கள் சிரிக்கிறார்கள்! ராஜேந்திரனுக்கும் வாய் விட்டுச் சிரிக்க வேண்டும்போல இருந்தது. பக்கத்து அறையிலிருந்து கேட்ட சிரிப்பைப் போலவே தானும் சிரிக்க வேண்டும் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. ஆனால் சிரிக்கவில்லை.
ராஜேந்திரன் ஒரு கஞ்சா பீடியைப் பற்ற வைத்தான். ப்ராண்டியும் கஞ்சாவும்! ஜீவாத்மா பரமாத்மாவுடன் கலந்தது.
குவளை காலியானது. ராஜேந்திரன் எழுந்தான். ஹோட்டல் பையன் ஒரு சிறிய தட்டில் பில்லைக் கொண்டு வந்து வைத்தான்.
ராஜேந்திரன் பில்லைப் பார்க்கவில்லை. பாக்கெட்டிலிருந்து நோட்டுகளைத் வெளியே எடுத்தான். மூன்று பத்து ரூபாய் நோட்டுகளை தட்டில் வைத்துவிட்டு, அறையை விட்டு வெளியேறி நடந்தான்.
பையன் நோட்டுகளை எடுத்துப் பார்த்தான். அவன் சிரித்தான்.
4
ராஜேந்திரன் நடந்தான் - மரணத்தை நோக்கி. எங்கு இறப்பது? எப்படி இறப்பது?
மரணத்தைத் தழுவுவதில்தான் எவ்வளவு கஷ்டங்கள்! இறப்பதை யாரும் பார்க்கக் கூடாது. பார்த்தால் அதைத் தடுத்து விடுவார்கள். மனிதர்களின் கண் பார்வை படாத இடத்திற்குப் போய் இறக்க வேண்டும்.
எப்படி இறப்பது? விஷம் அருந்தி இறக்கலாம். அதற்கு விஷம் வேண்டுமே! மருந்துக் கடையில் போய் கேட்டால், அவர்கள் விஷம் தர மாட்டார்கள். பிறகு என்ன செய்வது?
தூக்கில் தொங்கி சாகலாம். அதற்கு ஒரு கயிறு வேண்டும். ஒரு மரத்தின் கிளை வேண்டும். யாருடைய கண் பார்வையும் படாத இடத்தில்.
ராஜேந்திரன் வேகமாக நடந்தான்.
மாலை தாண்டியது. மக்களும் வாகனங்களும் நிறைந்து சாலை மிகவும் சுறுசுறுப்பாக இருந்தது. தெரு விளக்குகள் பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருந்தன. ராஜேந்திரன் வேகமாக நடந்தான். மனிதர்களின் பார்வை படாத ஒரு மரக்கிளையைத் தேடி அவன் நடந்து கொண்டிருந்தான்.
நகரத்தின் எல்லை முடிந்து விட்டது. இரவின் இரண்டாம் சாமம் முடிவடையும் நிலையில் இருந்தது. கிழக்கு திசையிலிருந்த மலைகளுக்கு மேலே சந்திரன் தெரிந்தது. ராஜேந்திரன் ஒரு கல் பாலத்தில் அமர்ந்து கொண்டு ஒரு கஞ்சா பீடியைப் பற்ற வைத்தான்.
ஒரு மலையை ஒட்டிச் செல்லும் சாலை அது. வலது பக்கத்தில், தென்னையும் மாமரங்களும் ஏராளமாக வளர்ந்து காணப்படும் தோப்புகள் இருந்தன. இடையில் சிறிய சிறிய வீடுகளும். இடது பக்கத்திலிருந்த மலையிலும் மரங்களும் வீடுகளும் இருந்தன.
ராஜேந்திரன் எழுந்து நடந்தான். சோர்வு இருந்தது. கடுமையான சோர்வு. ஆனால், அவன் நோக்கத்துடன் நடந்து கொண்டிருந்தான்.
அமைதியான இடம். மனிதர்கள் எல்லோரும் கண்களை மூடித் தூக்கத்தில் இருந்தார்கள். இனி ஒரு மரக்கிளையைக் கண்டுபடிக்க வேண்டும். ஒரு தூக்குக் கயிறையும்.
சிறியதாக இருந்தாலும், வீடு ஒரு அழகான வீடாக இருந்தது. நிலவு வெளிச்சத்தில் அந்த வீடு தெளிவாகத் தெரிந்தது. அந்த வீட்டைத் தாண்டி வேலியோடு சேர்ந்து ஒரு குறுகலான பாதை உள்நோக்கிச் சென்றது. அந்தப் பாதைக்கு அப்பால் ஒரு மண்ணாலான குடிசை தெரிந்தது.
ராஜேந்திரன் அந்த குறுகலான பாதையை அடைந்தான். பத்து பன்னிரண்டு அடிகள் நடந்தான். பாதையின் இரண்டு பக்கங்களிலும் மரங்கள் அடர்த்தியாக நின்றிருந்தன. அதனால், பாதையில் நிலவு வெளிச்சம் தெரியவில்லை.
அந்த அழகான வீட்டிற்குப் பின்னால் வராந்தா இருந்தது. அங்கு நிலவு வெளிச்சம் விழுந்து கொண்டிருந்தது. அந்த வராந்தாவில் ஏதோ அசைவதைப்போல ராஜேந்திரனுக்குத் தோன்றியது. அவன் வேலியின் மேற்பகுதி வழியாக எட்டிப் பார்த்தான்.
யாரோ அந்த வராந்தாவில் நின்றிருந்தார்கள். ஒரு பெண் என்பதைப்போல இருந்தது. தலைமுடி பின்னால் அவிழ்ந்து விரிந்து கிடந்தது.
அவள் புடவை அணிந்திருந்தாள். ஆனால், புடவையின் நுனிப்பகுதி தோளை விட்டு நழுவித் தரையில் விழுந்து கிடந்தது.
அவள் குனிந்து எதையோ எடுத்துக் கொண்டு வராந்தாவிலிருந்து முற்றத்தை நோக்கி நடந்து வந்தாள். முற்றத்தில் நல்ல நிலவு வெளிச்சம் இருந்தது. ராஜேந்திரன் கூர்ந்து பார்த்தான். அவள் ஒரு ஸ்டூலைக் கையில் வைத்து நடந்து கொண்டிருந்தாள். புடவை நுனி அவளுக்குப் பின்னால் போய்க் கொண்டிருந்தது.
மரங்களுக்கு மத்தியில் இருந்த இருட்டை நோக்கி அவள் நடந்து மறைந்தாள். ராஜேந்திரன் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு அதைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான்.
காய்ந்த இலைகளில் ஒரு சத்தம் கேட்டது. அந்தச் சத்தம் நெருங்கி நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்தது. வேலிக்கு அருகில் இரு;த மாமரத்திற்குக் கீழே, அந்தச் சத்தம் நின்றது. அங்கு நிலவு வெளிச்ம் இல்லாமல் இருந்தாலும் ஆள் நின்றிருப்பது நன்றாகத் தெரிந்தது.
ஸ்டூலைத் தரையில் வைத்துவிட்டு, அவள் அந்த ஸ்டூல் மீது ஏறி நின்றாள். புடவையை அவிழ்த்தாள். பாவாடையை மட்டுமே இப்போது அவள் அணிந்திருந்தாள்.
அவிழ்ந்த புடவையை மாமரத்தின் கிளையில் கட்டி, அதன் நுனியில் ஒரு சுருக்கைப் போட்டாள். அந்த சுருக்கைத் தன் கழுத்தில் அணிந்தாள். சுருக்கிற்குள் சிக்கிய கூந்தலை எடுத்து வெளியே போட்டாள். கைகளைக் கூப்பியவாறு என்னவோ முணுமுணுத்தாள்.
சற்று தள்ளி இருந்த மண் குடிசையில் ஒரு சத்தம்! ஒரு குழந்தை கண் விழித்து அழுகிறது.